ผมไม่เป็นไรก้อง...
"ฉันขอสั่งแกเป็นครั้งสุดท้ายนะ หยุดทำตัวผิดเพศ!! ไม่อย่างนั้นแกจะโดนมากกว่านี้อีก!!" ปัง!
"พี!" สิ้นเสียงประตูก้องบดินทร์แทบจะทะยานออกจากที่ซ่อน วิ่งลงบันไดมาดูอาการคนรัก พีรวิชญ์ที่โดนพี่ชายซ้อมเป็นชุดจนทรุดลงไปกองกับพื้น ยังคงนอนตัวงอคว่ำหน้าอยู่กับพื้นห้อง
"พี! โธ่ พี " ก้องบดินทร์ทรุดตัวลงข้างๆ พร้อมทั้งประคองตัวพีรวิชญ์ขึ้นมาดูอาการชัดๆ"ไม่เป็นไรก้อง ไม่เป็นไร" พีรวิชญ์เค้นเสียงปลอบด้วยรอยยิ้ม เมื่อเห็นสีหน้าร้อนรนของก้องบดินทร์ ทั้งๆ ที่กำลังทั้งจุก ทั้งเจ็บจนแทบพูดไม่ออก
ก้องบดินทร์ ก้มลงมองสำรวจบาดแผลของพีรวิชญ์แต่ทำได้ลำบาก เพราะน้ำตาที่คลอหน่วยของเขา จึงทำได้เพียงโอบกอดพีรวิชญ์ไว้ แล้วส่งสายตาเคียดแค้นไปที่ประตู "นายพิพัฒน์นั่น! โหดเหี้ยมทารุณที่สุด ซ้อมได้แม้กระทั่งน้องชายตัวเอง" เขาคิดในใจ
"โอ๊ย!" เสียงร้องของพีรวิชญ์ทำให้ก้องบดินทร์ได้สติ เขาจัดการเช็ดน้ำตาแล้วก้มลงมองพีรวิชญ์ชัดๆ อีกครั้ง ตรงหัวคิ้วแตกยับเลือดยังคงไหลซึม เช่นเดียวกันกับตรงมุมปากที่ยังมีเลือดไหลลงมาเป็นทาง รอยช้ำตรงโหนกแก้มเริ่มเห็นชัดและบวม แถมตามตัวคงจะมีรอยช้ำอีกหลายแห่งแน่ๆ
"คุณ ลุกไหวไหมพี พยายามหน่อยนะ ขึ้นไปที่ห้องเถอะ เดี๋ยวผมทำแผลให้" ก้องบดินทร์เอ่ย พร้อมทั้งพยายามประคองตัวพีรวิชญ์ให้ลุกขึ้น"ไหวสิก้อง ผมไม่เป็นไร" คนที่บอกไม่เป็นไร ยันกายขึ้นแต่ยังต้องอาศัยแรงจากคนข้างๆ เดินตัวงอ พร้อมเสียงครางเบาๆ ในลำคอเป็นระยะด้วยความเจ็บปวดไปจนถึงห้อง ก้องบดินทร์ประคองพีรวิชญ์นั่งลงบนเตียงใหญ่กลางห้อง
"คุณ นั่งอยู่นี่ก่อนนะ" พูดจบก้องบดินทร์ก็หันหลังกลับ แต่ไม่ทันจะได้ไปไหนมือของพีรวิชญ์ก็คว้าข้อมือเขาไว้ "เดี๋ยวก้อง คุณจะไปไหน""ผมจะลงไปหายามาทำแผลให้คุณไง" ก้องบดินทร์หันมาพูด พร้อมคิ้วที่ขมวดเล็กน้อยเป็นนิสัย พีรวิชญ์จึงยอมปล่อยมือ แต่ยังมองตามหลังคนรักของเขาไปไม่ละสายตา รอยยิ้มจางๆ เจืออยู่บนริมฝีปากช้ำๆ เขารู้สึกดีจังที่ได้เห็นก้องบดินทร์เป็นห่วงเขาขนาดนี้
ก้อง บดินทร์เดินลงมาหายาและของใช้จำเป็นจากในครัว โชคดีที่พีรวิชญ์เป็นนักแข่งรถแถมประวัติยังเฮี้ยวไม่ใช่เล่น ในตู้ยาเขาจึงมียาและของที่จำเป็นครบถ้วน เมื่อได้ของที่ต้องการเขาจึงเดินกลับขึ้นไปที่ห้อง พีรวิชญ์เงยหน้าขึ้นมองเมื่อได้ยินเสียงประตู เห็นคนรักเดินเข้ามาพร้อมอ่างพลาสติกใบเล็กสองใบ ผ้าผืนเล็ก ถุงน้ำแข็ง และอุปกรณ์ทำแผล สีหน้าก้องบดินทร์ดูสงบลงมากไม่ร้อนรนเหมือนเมื่อสักครู่ ยกเว้นดวงตาคู่นั้นที่ยังคงบวมเล็กน้อยเพราะผ่านการร้องไห้มา เพราะเรื่องที่บ้านก้อง.. เพราะเรื่องของเรา..
ก้องบดินทร์ วางของทั้งหมดลงบนเตียงใกล้ๆ พีรวิชญ์ เขาลงมือแกะถุงน้ำแข็งเทออกใส่ลงในอ่างใบแรก แล้วจึงคว้าอ่างอีกใบเดินหายเข้าห้องน้ำไป สักพักจึงกลับออกมาพร้อมน้ำสะอาดค่อนอ่าง เขาใช้ผ้าผืนเล็กที่ชุบน้ำแล้วบิดจนหมาดยกขึ้นซับเลือดตรงมุมปากของพีรวิชญ์ อย่างเบามือ
"โอ๊ะ! ซี๊ดดดด" พีรวิชญ์สะดุ้งเล็กน้อยพร้อมเสียงบอกอาการที่เล็ดลอดออกมาจากปากเจ่อๆ"เจ็บ มากเหรอพี ผมขอโทษนะ" ก้องบดินทร์ชะงักมือที่กำลังซับเลือด เงยหน้าขึ้นมองพีรวิชญ์ด้วยสายตาเป็นห่วงปนกังวล"เปล่าหรอกก้อง ฟันผมมันไปโดนแผลในปากน่ะ ผมไม่เป็นไรแล้วล่ะ วันนี้มือคุณเบากว่าตอนคุณทำกายภาพให้ผมตั้งเยอะ" ถึงความจริงจะยังปวดไปทั้งตัว แต่พีรวิชญ์ยังยิ้ม พูดเล่นกลบเกลื่อนความเจ็บปวด เขาไม่อยากเห็นสายตาเศร้าๆ ของก้องบดินทร์เลย คนรักของเขา เหมาะกับตาแป๋วๆ เวลาอ้อน หรือไม่ก็ตาโตๆ เวลาเหวี่ยงใส่เขามากกว่า
"ใช่สิ ผมมันมือหนัก ไม่เบาเหมือนสาวๆ ของคุณนี่ แล้วก็ไม่ต้องกลบเกลื่อนหรอกนะ ผมดูก็รู้ว่าคุณยังเจ็บอยู่" เหวี่ยงทั้งที่ยังห่วง ก้องบดินทร์ยังไม่ทิ้งเอกลักษณ์ ด้วยความที่เป็นน้องคนสุดท้อง ถึงแม้จะเหวี่ยง ตาโตคิ้วขมวดใส่พีรวิชญ์ แต่มือกลับยกขึ้นซับเลือดให้คนรักต่อจนเสร็จ แล้วจึงหันไปหยิบก้อนน้ำแข็งในอ่าง วางลงบนผ้า ห่อก้อนน้ำแข็งจนมิดแล้วยื่นส่งให้พีรวิชญ์
"คุณประคบแก้มซัก หน่อยเถอะ เดี๋ยวจะบวมมาก ผมจะทำแผลที่อื่นต่อให้" พีรวิชญ์รับห่อน้ำแข็งมาประคบลงบนโหนกแก้มที่ช้ำบวมของเขาแต่โดยดี สายตายังคงจับจ้องอยู่ที่ก้องบดินทร์ซึ่งกำลังสาละวนกับการหยิบจับอุปกรณ์ทำ แผล ขึ้นมาทำแผลตรงหัวคิ้วให้เขา.. "อาจจะดีก็ได้นะที่โดนพี่พัฒน์ซ้อม" พีรวิชญ์เอ่ยกับตัวเองในใจ
ก้องบดินทร์ตรงหน้าเขาสาละวนหยิบ โน่นหยิบนี่ เป็นห่วงเขาจนดูเหมือนจะลืมเรื่องร้ายๆ ที่เพิ่งผ่านมาไปเสียสนิท หลังจากโดนพี่แก้วกับพี่พัฒน์จับแยกกันที่ระยองวันก่อน จนกระทั่งเขาขับรถไปหาที่บ้านเมื่อตอนเย็น ก้องบดินทร์คงจะร้องไห้อยู่ตลอดแน่ๆ พีรวิชญ์หวนนึกถึงใบหน้าของก้องบดินทร์ที่เปิดประตูออกมาหาเขาเมื่อตอนเย็น ด้วยดวงตาที่บวมช้ำ และคราบน้ำตาที่ยังอาบแก้ม และนึกถึงสีหน้าเคร่งเครียดกระวนกระวายเมื่อสักครู่ก่อนที่พิพัฒน์จะเข้ามา เขายังไม่ได้เห็นรอยยิ้มบนใบหน้าคนรักเลยสักนิด
"พี.. พี คุณเป็นอะไรรึเปล่า เจ็บตรงไหน" ก้องบดินทร์ร้องเรียกเมื่อเห็นพีรวิชญ์ดูเหม่อลอย เขาทำแผลตรงหัวคิ้วของคนรักเสร็จพอดี"เปล่าก้อง ผมไม่เป็นไร ทำไมเหรอ""คุณถอดเสื้อหน่อยสิ ขอผมดูแผลที่ตัวคุณหน่อย แล้วจะได้เช็ดตัวด้วย" พีรวิชญ์เงยหน้าขึ้นมองก้องบดินทร์ที่ตอนนี้คุกเข่าอยู่บนเตียงเพื่อให้สูง พอที่จะทำแผลตรงหัวคิ้วให้เขา พร้อมรอยยิ้มเจ้าเสน่ห์ประจำตัว
"จะ ดีเหรอก้อง ผมหุ่นดีนะ คุณจะอดใจไหวเหรอ" น้ำเสียงยียวนกวนประสาทอย่างเคยหยอกเย้าก้องบดินทร์ แล้วหันกลับไปปลดกระดุมเสื้อ"จะบ้าเหรอ คุณพูดอะไร" ก้องบดินทร์หน้าแดงซ่าน คิ้วขมวดเข้าหากัน แต่แล้วกลับอมยิ้ม พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงกวนประสาทไม่แพ้กัน "หุ่นดีกว่าคุณ ผมยังเคยเห็นมาแล้วเยอะแยะ"
"คุณเห็นใคร ที่ไหนก้อง!! อุ๊ก โอ๊ย" พีรวิชญ์ที่หันกลับมาถามปนโกรธอย่างรวดเร็ว แต่เพราะเขาขยับตัวเร็วเกินไป ทำให้ความเจ็บปวดจากอาการฟกช้ำบนลำตัวแสดงอาการ จนเขาต้องงอตัวล้มลงบนเตียง
"ก็ คนไข้ผมที่เป็นนักกีฬาไง หุ่นดีกว่าคุณเยอะแยะเลย" ก้องบดินทร์ยิ้มล้อเลียน ด้วยสีหน้าสะใจ เหมือนทุกครั้งที่แกล้งเขาได้"แล้วคุณชอบพวกนั้นรึเปล่าล่ะ" พีรวิชญ์ที่ตอนนี้นอนลงบนเตียงอย่างหมดเรี่ยวแรงเพราะความเจ็บปวด แสร้งถามขึ้นเบาๆ ด้วยน้ำเสียงจริงจัง ได้เห็นรอยยิ้มของก้องบดินทร์เขาก็ดีใจจนหมดแรงไม่อยากลุกขึ้นอีก
"หึ ไม่หรอก พวกเขาเป็นคนไข้ของผมนี่ ผมไม่ได้ชอบใครมั่วซั่วนะคุณ" "คุณเป็นคนแรกด้วยซ้ำ" เสียงก้องบดินแอบเอ่ยประโยคต่อมากับตัวเองในใจ เหลือบมองดูลำตัวที่มีแต่รอยฟกช้ำของพีรวิชญ์"แต่คุณก็ชอบผมใช่มั๊ย" พีรวิชญ์ถามกลับด้วยน้ำเสียงจริงจังยิ่งกว่าเมื่อครู่ แต่ส่งสายตาหวานหยดย้อย
"ใครมันจะไปช่างตื้อเหมือนคุณล่ะ.. กินยาแล้วนอนพักผ่อนซะ เดี๋ยวมันจะยิ่งระบม" ก้องบดินทร์ตอบกลับด้วยสีหน้าเขินๆ แล้วสั่งให้คนรักกินยาแก้เก้อ พีรวิชญ์รับยามากินอย่างว่าง่ายแล้วล้มตัวลงนอนอีกครั้ง ถึงแม้จะอยากเห็นรอยยิ้มของก้องบดินทร์ต่ออีกสักนิด แต่ร่างกายที่ระบมของเขาก็เริ่มประท้วงทำให้เขานอนหลับตานิ่ง แต่หูยังเงี่ยฟังเสียงคนรักเดินเก็บของกุกกักไปมาอยู่ในห้อง
ก้อง บดินทร์เห็นพีรวิชญ์ยอมนอนหลับจึงลุกขึ้นเก็บข้าวของให้เรียบร้อย เสร็จแล้วจึงมานั่งลงบนเก้าอี้เล็กใกล้หัวเตียงของคนรัก มองรอยแผลบนใบหน้าพีรวิชญ์แล้วถอนใจ เพราะอย่างนี้สินะพีรวิชญ์ถึงได้ห้ามไม่ให้เขาออกไปไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น และเขาก็คงคิดถูกที่ไม่ได้ออกไป ถึงแม้จะเจ็บใจและเป็นห่วงจนแทบบ้า เพราะถ้าเขาออกไปให้นายพิพัฒน์นั่นเห็น ถ้าไม่ใช่เขาที่โดนซ้อมปางตายก็คงเป็นพีที่ปกป้องเขาจนปางตายมากกว่านี้ หรือดีไม่ดีเราอาจจะตายกันทั้งคู่ ก็นายพิพัฒน์ตัวยังกับตึก โดนแค่นี้ตัวพียังเขียวไปหมด...
แล้วอย่างนี้พี่แก้วจะให้เขา แยกกับพีอีกได้ยังไงนะ ผู้ชายคนนี้ดีกับเขา คอยปกป้อง และปลอบโยนเขาเสมอ พี่แก้วไม่รู้อะไรเลย พี่แก้วไม่เข้าใจหรือไงนะว่าก้องก็รู้ว่าไม่ควรที่จะรักพี เขาพยายามแล้วที่จะไม่รักพี ไม่ยุ่งเกี่ยวกับพี เขาหักห้ามใจตัวเองเป็นร้อยๆ ครั้ง ขับไล่ไสส่งพีเป็นพันครั้ง ผู้ชายคนนี้ก็ยังยืนยันที่จะอยู่ข้างๆ เขาอยู่อย่างนั้น ทั้งมั่งคง และหนักแน่น วันที่เขาเอาหัวซบลงบนไหล่พีที่ริมทะเล เขาก็ตัดสินใจแล้วว่าเขาจะทำตามสัญญา..... สัญญาที่ว่าเราจะไม่ทิ้งกันของเขากับพีรวิชญ์ .....
เมื่อ เสียงที่ได้ยินเงียบนานเกินไปพีรวิชญ์จึงลืมตาขึ้นมองหาคนรักไปทั่วห้อง จนหันมาเห็นก้องบดินทร์นั่งอยู่ตรงข้างหัวเตียงเขา ในดวงตาคู่นั้นมีน้ำตาคลอหน่วย และกำลังหยดไหลลงเป็นทาง"ก้อง คุณร้องไห้ทำไม อย่าคิดมากนะ ผมไม่เป็นไร" พีรวิชญ์พยายามจะประคองตัวลุกขึ้นเพื่อปลอบคนรัก แต่มือบางกดไหล่เขาให้กลับลงไปนอนอีก"ไม่เป็นไรหรอกพี ผมแค่คิดถึงพี่แก้วกับแม่น่ะ" ก้องบดินทร์เช็ดน้ำตาแล้วยิ้มน้อยๆ ให้คนรัก พีรวิชญ์ยังคงเป็นห่วงเขาเสมอ แม้ตัวเองจะเจ็บขนาดนี้"เราจะต้องผ่านไปได้นะก้อง เราจะต้องแก้ปัญหาได้ ทุกคนจะต้องเข้าใจ ไม่เป็นไรนะ" พีรวิชญ์เอื้อมมือไปจับมือคนข้างกาย แล้วลูบเบาๆ เป็นเชิงปลอบโยน
ก้องบดินทร์พยักหน้ารับ เขาเชื่อใจพี เชื่อในคำพูดของพี พีพูดจริงและทำให้เห็นว่าเป็นจริงได้เสมอ ก่อนจะฟุบหน้าลงกับเตียงข้างกายคนรัก ในที่สุดทั้งคู่ก็หลับไปเพราะความอ่อนเพลียจากเรื่องราวมากมายที่ถาโถม กับมือที่ยังกุมมือกันและกันไว้ดังคำสัญญาที่ว่าจะไม่แยกจากกันของเขาทั้ง สองคน....
...........
........
....
| Create Date : 04 มิถุนายน 2554 |
| Last Update : 4 มิถุนายน 2554 13:27:21 น. |
|
8 comments
|
| Counter : 481 Pageviews. |
 |
|
|
| โดย: Keamdeang1@smile IP: 58.9.136.29 วันที่: 9 มิถุนายน 2554 เวลา:0:55:58 น. |
|
|
|
| โดย: ไข่มุกดำ IP: 49.229.192.207 วันที่: 12 มิถุนายน 2554 เวลา:23:56:49 น. |
|
|
|
| โดย: hunny IP: 180.210.216.74 วันที่: 20 มิถุนายน 2554 เวลา:0:25:50 น. |
|
|
|
| โดย: แป้ง วารุณี IP: 58.11.49.153 วันที่: 20 มิถุนายน 2554 เวลา:3:25:25 น. |
|
|
|
| โดย: someone IP: 202.44.4.62 วันที่: 20 มิถุนายน 2554 เวลา:8:30:28 น. |
|
|
|
| โดย: lek^lek. IP: 223.207.36.180 วันที่: 26 มิถุนายน 2554 เวลา:16:58:35 น. |
|
|
|
|
|
|
|
|
|
| | 1 | 2 | 3 | 4 |
| 5 | 6 | 7 | 8 | 9 | 10 | 11 |
| 12 | 13 | 14 | 15 | 16 | 17 | 18 |
| 19 | 20 | 21 | 22 | 23 | 24 | 25 |
| 26 | 27 | 28 | 29 | 30 | |
|
| |
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [
แต่คุณก้อยลงรายละเอียดที่ในละครไม่มี....
เหมือนเติมเต็มส่วนที่ขาดหายให้สมบูรณ์ยิ่งขึ้น
ซึ้งจริงไรจริง TT^^TT
ขอบคุณที่แต่งฟิคมาให้อ่านระลึกถึงพีร์ก้องนะคะ