ภาพยนต์แนวไซไฟ BACK HOME

The Matrix เป็นแรงบันดาลใจที่ทำให้เขียนเป็นรูปเป็นร่างขึ้นจากในหัว 25 พ.ค. 2542 : 4 ทุ่ม 55 นาที
ตัวละคร
1. พระเอก นิสัยตลกหน่อย ซีเรียสนิดๆ แต่เป็นคนที่เห็นท่าไม่ดี หนีไปตั้งหลักหน่อยก็ไม่เสียหาย
2. เด็กผู้หญิง มีลักษณะใสๆ ทำท่าสนใจทุกเรื่องรอบๆตัวที่เกี่ยวข้องกับคน ตลอดจนจบเรื่อง ชื่อเดี่ยว
3. หุ่นกระป๋อง ชื่อ วีอาร์ (VR) เป็นหุ่นยนต์ที่เลี้ยงเดี่ยวมาจนโต พูดได้
4. หุ่นรบ ชื่อ Robot เป็นหุ่นยนต์ที่ดำ หน้าตาน่ากลัว พูดไม่ได้ เป็นหุ่นที่ได้รับคำสั่งจาก VR
เนื้อเรื่อง
ฉากแรก เป็นฉากที่กองกำลังตำรวจ รวมทั้งทหารอวกาศเข้าไปปราบปราม แต่ก็ต้องตายหมด โดยฉากแรกกองกำลังตำรวจและกองทหารอากาศจำนวนมาก เข้าไปในหมู่ดาว เพื่อปราบปราม มีนักบินคนนึงรายงานไปยังสถานีภาคพื้นโลกว่า “บรรยากาศเงียบมาก ไม่มีอะไรเลย” พอพูดจบก็มีแสงเลเซอร์จากมุมมืด ยิงจากยานทั้งหมดระเบิดไม่เหลือ ตัดมาที่ฉากหน้าผู้บังคับบัญชาภาคพื้นโลก ทำหน้าเซ็งอย่างกับจะลาโลก จับหูฟังเขวียงทิ้งอย่างไม่สบอารมณ์ แล้วก็จะเดินออกจากห้องนั้นไป ลูกน้องคนนึงเดินตามเพื่อรายงานผล “ไม่มีใครรอดกลับมาเลยอีกแล้ว ครับท่าน”

พอมาถึงพวกพระเอกบ้าง ซึ่งไม่รู้แม้กระทั่งว่าจำนวนผู้ก่อการร้ายมีเท่าไร เพราะทุกคนที่เข้าไปตายหมด ก็มีแต่ข่าวที่ผู้ก่อการร้ายติดต่อเพื่อต่อรองเอาโน้นเอานี้

พระเอกเป็นตำรวจอวกาศ กองตำรวจที่พระเอกสังกัดอยู่ ได้รับคำสั่งให้ไปปราบปรามผู้ก่อการร้ายและช่วยเหลือชาวบ้านในกลุ่มดาวกลุ่มหนึ่ง(กลุ่มดาวนี้จะมีดาวหลายๆดวงอยู่ใกล้กัน ซึ่งบางดาวก็ไม่มีคนอยู่ มีสะเก็ดดาวล่องลอยระหว่างดวงดาวมากมาย

ตำรวจต่างๆ รวมทั้งพระเอกออกปฏิบัติการปราบปรามผู้ก่อการร้าย พอมาถึงรังผู้ก่อการร้ายก็มีการแยกออกเป็นกลุ่มๆ เพื่อปฏิบัติงาน แต่เนื่องจากผู้ก่อการร้ายมีมาก จะมีฉากไล่ล่าด้วยยาน โดยเริ่มแรกพวกพระเอกบุกเข้าไปในอาณาเขตผู้ก่อการร้าย ไล่ยิงพวกผู้ก่อการร้าย แต่นั้นเป็นหลุมพรางของผู้ก่อการร้าย โดยให้พวกพระเอกไล่ล่า แล้วพวกผู้ก่อการร้าย ก็ล้อมเพื่อไล่ยิงพวกพระเอกอีกที (พวกผู้ก่อการร้าย ร้ายกาจมากจนกองตำรวจ พระเอกต้องออกโรง)

ฉากตอนที่พวกพระเอกโดนล้อม
“เอาไงครับหัวหน้า” ลูกน้องพระเอกถามพระเอก
“อืม รู้หลบเป็นปีกรู้หลีกเป็นหาง” “สลายตัว” “หนี” ยานพวกพระเอกแต่ละลำ กระจายกันเพื่อหนี
พระเอกโดนไล่ยิง (ฉากตอนพระเอกไล่ยิงผู้ก่อการร้ายธรรมดาไม่หวือหวา) จะเป็นฉากที่หวือหวา พระเอกต้องหลบสะเก็ดดาวต่างๆ แล้วก็หลบเลเซอร์แถมไม่ชินกับภูมิประเทศ ทำให้การขับเคลื่อนยากมาก หลบโน้นหลบนี้สร้างความหวือหวาและหวาดเสียว
จะมีฉากพระเอกด่าพวกสะเก็ดดาวและผู้ก่อการร้าย ขณะขับเคลื่อนยานหลบหนี
“ไอ้พวกบ้า โว้ย! ตามมาอยู่ได้” “แถมไอ้พวกสะเก็ดดาวอีก กูจะบ้า”
พระเอกก็ไม่พ้นพวกผู้ก่อการร้าย ผู้ก่อการร้ายยิงเฉี่ยวยานไปนิด พระเอกหักหลบแต่ก็ไม่พ้นสะเก็ดดาวก้อนหนึ่ง ชนเข้าเกือบจัง ผู้ก่อการร้ายมารัวซ้ำอีก ( 4 ยานผู้ก่อการร้าย) พระเอกหักหลบคราวนี้เจอะสะเก็ดดาวเข้าอย่างจัง ยานพระเอกกระเด็นลงบนดาวร้าง ซึ่งอยู่ในกลุ่มดาวนั้นหละ แต่เป็นดาวที่ไม่มีใครอยู่และผู้ก่อการร้ายก็ไม่คิดจะเข้าไปยึดพื้นที่
หัวหน้าผู้ก่อการร้ายที่ตามไล่ล่าพระเอก มองดูยานพระเอกที่ตกบนดาว
ลูกน้องคนหนึ่งพูดขึ้น “หัวหน้า ตายแหงๆ กลับกันดีกว่า”
หัวหน้ามองไปที่ดาวมืดๆ ที่พระเอกตกลงไป นิ่งอยู่พักนึง
“เดี๋ยว! หลักการเราว่าไง ไม่ปล่อยให้ใครมีชีวิตรอดกลับไป”
“ไปเจอศพก่อน แล้วว่ากัน ไหนๆ เราก็เป็นนักล่า ก็ต้องล่าให้ถึงที่สุด” พูดเสร็จ ยานหัวหน้าผู้ก่อการร้ายก็นำลงจอด ณ ดาวดวงนั้น
หลังจากยานพระเอกจอดสนิท พระเอกก็รีบออกจากยาน เตะยานซักนึงที
“มืงห่วย หรือกูขับแย่กันแน่ว่ะ” แล้วพระเอกก็หาที่หลบซ้อนผู้ก่อการร้าย เพราะเห็นยานผู้ก่อการร้ายลงจอดใกล้ยานตน
พวกผู้ก่อการร้ายลงจากยานทุกคน หัวหน้าผู้ก่อการร้ายยืนมองไปรอบๆ ลูกน้อง 2 คน เข้าไปสำรวจยาน
คนหนึ่งรายงาน “ไม่พบศพครับ”
ลูกน้องจอมซ่าคนหนึ่งพูดให้หัวหน้ากลับ (ตัวใหญ่ ซ่าๆ ซาดิสต์) “ถึงไง มันก็ต้องอดตายบนดาวนี้อยู่ดี ยานออกจะพังยับเยินอย่างงี้ มันคงไปไหนไม่ได้”
หัวหน้าผู้ก่อการร้าย(เป็นคนนิ่ง และโหดเหี้ยม) นิ่งแล้วมองไปรอบๆ “หาให้เจอ”
พระเอกได้ยินเช่นนั้น ก็ออกจากพื้นที่นั้น เพื่อหาที่ตั้งหลักก่อน ผู้ก่อการร้ายคนนึงเห็นพระเอกแว๊บๆ แล้วก็ยิงไปทางพระเอก พระเอกก็วิ่งหนี
ในช่วงหน้าสิ่วหน้าขวาน พระเอกหลบผู้ก่อการร้ายอยู่ มีมือหนึ่งมาแตะหลังพระเอก
“หวัดดี” ผู้หญิงวัยรุ่นทักเสียงใส
พระเอกเสียวสันหลัง พอเห็นว่าเป็นเด็กผู้หญิง และคิดว่าไม่ได้เป็นพวกผู้ก่อการร้ายก็คลายความเครียดลง
เด็กผู้หญิงคนนั้นถามต่อ “คุณเป็นมนุษย์หรือ” เด็กผู้หญิงมองพระเอกอย่างสนใจ และเอามือจับตามแขน ไหล่ หน้าอก นิ้วของพระเอก พระเอกมองหน้างง แถมยังหน้าสิ่วหน้าขวานมาเจอกับคำถามแปลกๆ ก็เลยตอบไปอย่างไม่สบอารมณ์ “ก็คนนะซิ” พระเอกมองดูผู้ก่อการร้าย เด็กผู้หญิงไม่สนใจเหตุการณ์รอบข้าง สนใจแต่พระเอก “คุณมาจากดาวดวงไหนหรือ” ถามไปก็มองไปตามร่างกายพระเอก พระเอกตอบอย่างเซ็งๆ “โลก”
“ทีเดียวกับพ่อแม่ฉันเลย” เด็กผู้หญิงตอบอย่างดีใจ แล้วถามต่อ
“ที่โน้นไกลไหม ที่โน้นเป็นอย่างไรบ้างหละ” เธอถามอย่างกระตือรือล้น
“ทำไมถามนักนะ” พระเอกเสียงดังด้วยความรำคาญ
ผู้ก่อการร้ายคนนึงได้ยินพอดี จึงตามเสียงมา พอเห็นตัวแว็บๆ ก็ยิงเลย พระเอกจับเด็กผู้หญิงให้วิ่งตามเขาไป เลเซอร์ไล่ตามหลังเลยหละ
พอเข้าไปที่กำบัง เด็กผู้หญิงก็ถามต่อ “ทำไมเค้าต้องยิงคุณด้วยหละ”
“ทำไมต้องถามตอนนี้” พระเอกพูดเสียงดัง
“ก็อยากรู้นิ” เด็กผู้หญิงเสียงอ่อย
พระเอกเห็นว่าตัวเองพูดแรงไป เลยพูดเสียงเรียบว่า “พวกมันไม่ถูกกับฉันมั๊ง”
เด็กผู้หญิงทำสีหน้าดีขึ้น “คุณมาทำอะไรที่นี่หละ” เธอถามเสียงใส
พระเอกหันมาทำตาดุใส่ (ผู้ก่อการร้ายวางแผนจะอ้อมไปยิง)
ผู้ก่อการร้ายคนนึงยิงไปที่กำบังที่พระเอกอยู่ด้านหน้า พระเอกยิงตอบไปนิดนึง “ไม่พูดบ้างได้ไหม” พระเอกหันมาดุเด็กผู้หญิง




เด็กผู้หญิง ทำท่าหุบปากตัวเอง มีเลเซอร์ยิงตอบโต้อยู่ด้านหน้า
เด็กผู้หญิงทำท่าทางตกใจ ทำให้พระเอกหงุดหงิด
เด็กผู้หญิง ทำท่าชี้โบ้ชี้เบ้ไปด้านหลังของพระเอก พระเอกรู้สึกหงุดหงิด เลิกสนใจเลเซอร์ด้านหน้า “อะไร” เสียงเบื่อหน่าย
เด็กผู้หญิงชี้ไปด้านหลัง ซึ่งมีผู้ก่อการร้ายคนนึง อ้อมมาด้านหลัง เตรียมจะยิงพระเอก พระเอกเริ่มรู้ตัว หันไปยิงโดยไม่หันไปดูก่อน ผู้ก่อการร้ายก็ตาย เหลืออีก 3 คน
พระเอกหมุนตัวไปยิงผู้ก่อการร้ายที่อยู่ด้านหน้า เด็กผู้หญิงชะโงกไปดูพระเอกปฏิบัติงานอย่างสนใจ
หลังจากจัดการไปอีกนึง พระเอกพูดเบาๆ “เหลืออีก 2” พระเอกหันไปหาเด็กผู้หญิงให้ออกจากพื้นที่ เพราะเค้าไม่เห็นอีก 2 คน
“ไปไหนเล่า” หัวหน้าผู้ก่อการร้ายออกมา หันปืนจ่อมาทางพระเอก พระเอกเหงื่อตก ส่วนเด็กผู้หญิงทำหน้าไม่ตกใจ หันไปดูผู้ก่อการร้าย แต่พระเอกไม่ได้หันไป เด็กผู้หญิงมองผู้ก่อการร้ายอย่างงง
“วางอาวุธ ฉันต้องการจับเป็น นายกับไอ้เด็กซื่อบื้อนี้ด้วย” หัวหน้าผู้ก่อการร้ายพูด พระเอกวางอาวุธ เด็กผู้หญิงพูดว่าผู้ก่อการร้ายอย่างไม่เกรงใจ “ทำไมมนุษย์พูดจาไม่เพราะเลย ว่าฉันนิ” เด็กผู้หญิงเริ่มโมโห ผู้ก่อการร้ายจ่อปืนมาที่เด็กผู้หญิง ซึ่งกำลังเดินมาหาเขา ผู้ก่อการร้ายเตรียมยิง พระเอกจะเตรียมจัดการ แต่มีเลเซอร์ของใครไม่รู้ยิงโดนหัวหน้าผู้ก่อการร้าย พระเอกรีบมองไปที่ต้นทางเลเซอร์เพื่อจะรู้ว่าเค้าเป็นใคร
ผู้ก่อการร้ายคนสุดท้าย(คนซ่า) เห็นก็รีบหนีแล้วขึ้นยานหนีไป เพื่อไปเรียกพวกมาช่วย พระเอกเหลือบดูยานที่หนีขึ้นไป แต่ก็มองไปที่มุมมืด เจ้าของต้นตอเลเซอร์นั้น เด็กผู้หญิงก็มองเช่นกัน
หุ่นยนต์หน้าตาหน้ากลัวออกมา ตามด้วยหุ่นกระป๋อง เตี้ยๆ เล็กๆ พระเอกรีบจับปืน เด็กผู้หญิงรีบบอก “เพื่อน เดี่ยวเอง”
หุ่นกระป๋องเล็กๆ ทำเสียงดุเด็กผู้หญิง “ทำไมคุณหนูไม่กลัวปืน สอนแล้วใช่ไหม” เด็กผู้หญิงทำหน้าจ๋อย แล้วพูดว่า “ก็รู้ว่า VR ต้องมาช่วยอยู่แล้วนิ” แล้วก็หันมาสนใจพระเอก “VR เดี่ยวเจอมนุษย์แล้ว”
หุ่นกระป๋องทักพระเอก “ยินดีที่ได้รู้จัก” พระเอกหันไปมองหุ่นยนต์ตัวใหญ่ VR จึงพูดว่า “เค้าพูดไม่ได้ ทำตามคำสั่งเท่านั้น” “เราต้องเข้าที่ซ่อนแล้ว พวกนั้นต้องยกพวกมาแน่”
“งั้นขอผมติดต่อโลกก่อนนะ ให้เค้าส่งคนมาช่วย” พระเอกเข้าไปในยานตน
“ผมยาน F4 ต้องการกองกำลังสนับสนุนด่วน ผู้ก่อการร้ายเป็นกองทัพ” เสียงซ่าไป พระเอกทุบเครื่องทีนึง “ดันมาเสีย” แล้วเค้าก็จับอาวุธจากยานติดตัวไป
พอออกมาจากยาน เดี่ยว VR และ Robot กำลังเก็บชิ้นส่วนจากยานผู้ก่อการร้าย “พวกคุณทำอะไร” พระเอกถาม “เรานำชิ้นส่วนพวกนี้ไปทำอุปกรณ์ต่างๆ ยานตกมาบนดาวนี้เยอะ เราก็ได้ชิ้นส่วนมาจากพวกนั้น” VR ตอบ
VR เดินนำ เด็กผู้หญิงเดินคู่กับพระเอก หุ่นยนต์คุ้มท้าย
ระหว่างที่เดินไป เด็กผู้หญิงสนใจพระเอก ถามโน้นถามนี้ตลอดทาง
“คุณชื่ออะไร” พระเอกตอบ “พี”
“แล้วคุณมาทำอะไรที่นี่” “ก็มาปราบปรามผู้ก่อการร้าย พวกเมื่อกี้ไง แต่มันมีเยอะกว่านั้นนะ”
“ที่ดาวโลกเป็นไงบ้าง เหมือนดาวนี้ไหม” “ไม่เหมือน มีทะเล มีท้องฟ้าเป็นสีฟ้า” เสียงพระเอกเริ่มรำคาญ “โอ้โฮ! อยากไปจัง เหมือนในภาพฉายใช่ไหม VR” เด็กผู้หญิงเสียงใส
เดี่ยวพูดต่อ “โลกมีท้องฟ้าเป็นสีฟ้า มีน้ำทะเลเป็นสีฟ้า มีต้นไม้สีเขียว มีอากาศสดชื่น(สูดลมหายใจเข้า) อยากไปจัง”
พระเอกจะเอ่ยปากพูด VR ก็ตอบก่อน “คุณเป็นมนุษย์โลกคนแรกที่มีชีวิตที่คุณหนูพบ คุณหนูอยู่บนดาวนี้ตั้งแต่แบเบาะ คุณหนูคุยกับฉันเพียงคนเดียว” เดี่ยวมองพระเอกยิ้มๆ พระเอกมองหน้าเดี่ยว แล้วพูดขึ้น “คราวนี้ เธอถามอะไรฉันจะไม่รำคาญอีกแล้ว”
VR หยุดเดิน พื้นดินตรงหน้ายกตัวสูงขึ้น ทุกคนเข้าไป
พระเอกเริ่มถาม “ทำไม เดี่ยวต้องอยู่คนเดียวในดาวดวงนี้ด้วยหละ”
VR ช่วยตอบ “ยานพ่อแม่ของคุณหนูถูกยิงตกมาที่ดาวดวงนี้ พ่อแม่ตายตั้งแต่ตอนนั้น ส่วนฉันเป็นคนเลี้ยงคุณหนูมาจนทุกวันนี้ คุณหนูรู้จักว่านี่คือมนุษย์และพ่อแม่จากภาพฉาย” ภาพฉายข้างฝาขึ้นมาเป็นรูปพ่อแม่และเดี่ยวตอนเด็กมาก หยอกล้อกันสนุกสนาน”
เดี่ยวมองหน้าพระเอกอย่างสนใจ พระเอกมองเดี่ยวอย่างเข้าใจ
VR พูดต่อ “ฉันสอนคุณหนูให้สร้างอุปกรณ์ต่างๆ Robot เป็นหุ่นที่ฉันสร้าง คุณหนูไม่ชอบการต่อสู้ เพราะพ่อแม่คุณหนูตายเพราะสงคราม คุณหนูฝันอยากไปโลกมาก คุณหนูกำลังสร้างยานไปโลก เสร็จหรือยังคุณหนู” จากการสนใจพระเอก มาเป็นตอบ VR แล้วนำให้ทุกคนไปดูผลงานของตัวเอง “เสร็จแล้ว”
เป็นฉากอลังการณ์ มียานจอดอยู่กลางห้องโถง (ยังกับฉากตอนเป็นยานจากดวงจันทร์ที่ตัวนำในเรื่อง id4 ขับเลย ในห้องโถงแบบนั้นเลย)
“เดี่ยวทำมาตั้งหลายครั้ง จากผลการทดสอบ” เดี่ยวเข้าไปหยิบกระดาษปึกนึง เปิดๆดู “จากการทดสอบ 2029 ครั้ง ได้มาเป็นอย่างงี้หละ เดี่ยวจะได้ไปโลกแล้ว”
เสียงสั่นสะเทือนด้านบน “พวกมันคงมาแล้ว” พระเอกพูด
ตัดมาฉากด้านบน ยานผู้ก่อการร้าย 10 กว่าลำ ขับแล้วยิงไปตามที่ต่างๆ ทั่วดาว

VR พาทุกคนไปห้องบังคับการ มีมอนิเตอร์เป็นภาพด้านบน มียานผู้ก่อการร้ายลอยอยู่เต็ม “โถ! กระจอก” VR พูดเสร็จกดปุ่มนึง แผงปืนเลเซอร์แถบใหญ่ขึ้นจากพื้นดิน รั่วยิงยานผู้ก่อการร้ายเรียบ จากจอที่มียานแต็มไปทั่วฟ้า ไม่เหลือซักลำ มีเรดาห์บอกด้วยว่าไม่เหลือสิ่งมีชีวิตหรือยานอีกเลย
“โอ้โฮ” พระเอกอุทาน พระเอกคิดพักนึงแล้วพูดขึ้น
“คุณสามารถผลิตอาวุธขนาดนี้ได้ ผมว่าน่าจะออกจากที่นี่ได้ตั้งนานแล้วนะ”
“ฉันไม่อยากไป และไม่อยากให้คุณหนูไปเจอสงครามอย่างที่พ่อแม่คุณหนูเจอ แต่คนที่อยากจะไปเป็นคุณหนู” พระเอกมองไปที่เดี่ยว เดี่ยวทำหน้าจริงจัง
พระเอกพูดต่อ “คุณเลย ให้เดี่ยวสร้างยานด้วยตัวของเค้าเองใช่ไหม”
VR ตอบ “ถูกต้อง”
พระเอกพูดต่อ “คุณคงไม่เข้าใจ เดี่ยว เค้าเป็นมนุษย์ต้องการสังคม คุณจะยึดยื้อเค้าอยู่กับคุณตลอดหรือ” VR แทรก “พ่อแม่คุณหนูสั่งไว้ ว่าไม่อยากให้ลูกเป็นเหมือนอย่างท่าน”
“ต่อไปเค้าก็คงตาย ตามธรรมชาติของมนุษย์ ตายคนเดียว อยู่คนเดียว” พระเอกพูดอย่างไม่สบอารมณ์
VR ตอบ “ฉันจะตายเป็นเพื่อน โดยการปิดระบบการทำงานของตัวเอง ฉันถือว่าฉันได้ปฏิบัติหน้าที่สำเร็จแล้ว”
“เมื่อก่อนนะใช่ มีสงคราม แต่ตอนนี้ พวกเรากำจัดคนชั่วออกนอกโลกได้มากแล้ว บนโลกไม่มีสงครามแล้ว ไอ้พวกนั้นก็มาอาศัยดวงดาวมืดๆ อย่างงี้อยู่ไง ค่อยปล้นคนเดินทางผ่านไปมา” พระเอกพูด
VR พูดต่อ “ที่จริง ฉันสร้างยานรบไว้เรียบร้อยแล้วหลายลำ และอาวุธที่ขับเคลื่อนด้วยตัวเอง คุณคิดจะสู้กับมันไหม ถ้าชนะ มันก็จะไม่มีสงครามใช่ไหม คุณหนูคงจะมีความสุข”
“เอางี้ดีกว่า ผมจะปฏิบัติงานต่อ ผมจะปฏิบัติงานต่อ ผมว่าประสิทธิภาพอาวุธอย่างงี้ผมสู้พวกมันได้ ให้พวกคุณกลับไปยังโลกก่อนดีกว่า” พระเอกพูด
VR หันไปถามเดี่ยว “คุณหนูล้างแค้นให้คุณพ่อคุณแม่ก่อนไหม พวกโจรมันมีสัญลักษณ์เป็นอินทรีแดง” ตัดมาที่หน้าของเดี่ยวที่กำลังคิดอยู่ ตาเค้าแป๋วแหววมาก
ตัดมาที่ฉาก พระเอก “ทุกคนพร้อม”
“พร้อม” ฉากเดี่ยวพูดในยานรบ “พร้อม” VR พูด แล้วตัดมาที่ Robot ซึ่งไม่ได้พูดอะไรถือว่ารู้กัน และมียานที่เป็นอาวุธปืนเลเซอร์ขับเคลื่อนอยู่เป็นจำนวนมาก

ฉากยิงกันอลังการณ์ ตอนสู้กัน อาวุธอนุภาพร้ายแรงมาก ยิงผู้ก่อการร้ายระเบิดตายหมด ยานหัวหน้าใหญ่ผู่ก่อการร้ายตกเท่านั้น(ยังไม่ตาย) พระเอกลงไปช่วยตัวประกันได้ หัวหน้าใหญ่จะยิงเดี่ยว เดี่ยวมัวดีใจที่ได้เห็นคนเยอะ VR กันไว้ (VR เป็นหุ่นที่ไม่มีอาวุธ) พระเอกและ Robot ยิงหัวหน้าใหญ่ตาย เดี่ยวร้องไห้ VR ไฟรี่ลง พูดว่า “ดูแลตัวเองด้วยนะ VR คงดูแลไม่ตลอดรอดฝั่งแล้ว VR ทำงานไม่สำเร็จ” VR ไฟดับ พระเอกมองเดี่ยว แล้วก็มองคนที่เป็นตัวประกันออกมาจากที่กักขังที่พระเอกปล่อยตอนที่หัวหน้าใหญ่จะยิงเดี่ยวนั่งเอง
พระเอกมองดูบนฟ้าเห็นยานของโลกเพิ่งมาช่วย พระเอกบ่นเบาๆ “พระเอกขี้ม้าขาวมาทีหลังทุกที” แล้วพระเอกก็มองเดี่ยวร้องไห้
ตัดมาที่โลก เป็นภาพลางๆ จนชัดขึ้น เดี่ยวมองกล้อง แล้วยิ้มให้กล้องแล้วพูดว่า “VR เรามาโลกแล้ว” เป็นฉากเดี่ยวกระโดดโลดเต้นบนหญ้าสั้นๆ แล้วมีต้นไม้ 2 ข้างทาง แล้วตัดมาที่ฉาก VR ซึ่งด้านหลังเป็น Robot และพระเอกยืนอยู่
“ดีใจด้วยคุณหนู” VR พูดเสร็จก็วิ่งตามเดี่ยวไป พระเอกอมยิ้ม หันไปมอง Robot Robot หันมามองเช่นกัน พระเอกเปลี่ยนสีหน้าเป็นตกใจ แล้วพูดขึ้น “ฉันเห็นหน้าแกตั้งแต่ครั้งแรกก็กลัว ตอนนี้ก็ยังไม่ชินเลย ถ้ากลางคืนแกไม่ต้องมาใกล้ฉันเลยนะ ฝันร้ายกันพอดี” พระเอกพูดไปมองเดี่ยวกับ VR วิ่งเล่นกัน มองแล้วก็ยิ้ม
แล้วมองไปบนฟ้าสวย แล้วพูดว่า “ขอให้ฟ้าเป็นสีฟ้าอย่างงี้ อย่างที่เดี่ยวฝันไว้ตลอดไป”
จบ

---

มีจบอีกแบบนะ
เดี่ยวกับ VR วิ่งข้ามถนนไป เจอซุ้มไอศรีม “ขอนี้อัน” เดี่ยวชี้ พอรับมา พนักงานก็ทวงตังค์ “5 เหรียญค่ะ” เดี่ยวทำหน้างง แล้วกินไอศรีมไปแล้วชี้ไปที่พระเอกที่กำลังเดินมากับ Robot “เอาที่คนโน้น” แล้วก็วิ่งไปกับ VR พอดีที่พระเอกมาถึงที่ซุ้มพอดี ยิ้มกับพนักงานแล้วควักเงิน(การ์ด)ให้คนขาย แล้วก็เดินตามไป
แล้วก็มองท้องฟ้า แล้วพูดว่า “ขอให้ฟ้าเป็นสีฟ้าอย่างงี้ อย่างที่เดี่ยวฝันไว้ตลอดไป”
จบ
น้ำหนึ่ง

 

Create Date : 30 มีนาคม 2553		2 comments
Last Update : 31 มีนาคม 2553 19:05:58 น.
Counter : 1183 Pageviews.
Share Tweet