ความทรงจำที่โปรยปรายในห้วงดารา
The Memory Lost in Space
1-8 เล่มจบ
ผู้แต่ง ถงหัว
ผู้แปล สรวลสุวรรณ
สำนักพิมพ์ Siam Inter Book
ทดลองอ่าน

"ฉันคือใคร ฉันมาจากไหน ฉันจะไปที่ใด"

สามประโยคนี้คือหัวใจหลักของเรื่องนี้

ตอนที่หาหนังสืออ่านแบบเรื่อยๆ บังเอิญสะดุดตากับชื่อเรื่องและชื่อนักเขียน คนที่อ่านนิยายรักจีนโบราณหรือดูซีรี่ส์น่าจะคุ้นเคยกับชื่อถงหัว คนแต่งลำนำทะเลทราย ปู้ปู้จิงซิน ฯลฯ เจ้าแม่แห่งการทรมานคนอ่าน รักสามสี่ห้าเส้าจบแบบโคตรเศร้าสะเทือนอารมณ์ เรื่องขึ้นชื่อของนักเขียนคนนี้เลย แต่เรื่องนี้จะต่างจากเรื่องอื่นตรงที่แบคกราวน์เรื่องจะไม่ใช่จีนโบราณอีกแล้ว

...เคยมีความรู้สึกมั้ยว่าเราจะชอบหนังสือเรื่องนี้แน่ๆ ตั้งแต่ตอนที่ยังไม่ได้อ่าน

เริ่มสนใจอ่านก็เพราะชื่อถงหัวด้วยส่วนหนึ่ง แต่ก็เพราะคนแต่งด้วยนี่แหละ แม้แต่ตอนที่ตอนที่เริ่มอ่านตัวอย่างในเว็บเด็กดี ก็ยังไม่ปักใจว่าควรจะชอบมากน้อยแค่ไหน เริ่มอ่านเล่มหนึ่งก็ยังเผื่อใจไว้ในตอนจบ กลัวว่าแปดเล่มหนาๆนี้จะทำให้เราผิดหวังหัวทิ่มตอนจบมั้ย

บอกเลยว่า ไม่ผิดหวัง

เรื่องราวชีวิตคน ความรัก ความสุข ความทุกข์ ความตาย แบบที่มั่นใจได้ว่าถงหัวบีบ คั้น เค้น กรีด เฉือน หัวใจคนอ่านได้แบบสาแก่ใจสุดๆแน่นอน และเราก็เต็มใจให้ทำด้วย ฮืออออ ยิ่งเล่นกับแนวโลกอนาคต เหมือนเห็นเค้างัดเอาทุกอย่างที่จินตนาการได้ เล่นใหญ่เล่นโตมากๆ เล่นกับทุกความเป็นไปได้ เล่นกับใจคนที่สุดด้วย!

ขอเน้นตัวโตๆว่า เรื่องนี้ แนวไซไฟแฟนตาซีโลกอนาคต ฉากเรื่องคือในอนาคตอีกหลายพันปีข้างหน้า เราเป็นคนชอบนิยายแฟนตาซีอยู่แล้ว และยิ่งมาแนวไซไฟแฟนตาซีเกี่ยวกับอนาคตแล้วก็ยิ่งน่าสนใจ ตามปกติเรื่องแนวไซไฟโลกอนาคตจะเต็มไปด้วยคลังข้อมูลน่าปวดหัว แต่เค้าทำให้เรื่องอ่านง่าย ข้อมูลเรื่องนี้เยอะมั้ย ก็เยอะ แต่เค้าไม่ได้เล่าออกมาตู้มเดียว จะค่อยๆเล่าออกมาทีละนิดในช่วงเวลาที่จำเป็นกับเนื้อเรื่อง ซึ่งการเล่าเรื่องแบบนี้สำคัญมากๆสำหรับนิยายโลกสมมุติ ต้องทำให้เชื่อว่าจริง ทุกอย่างคือจินตนาการ แต่ต้องอยู่บนกฎเกณฑ์และข้อจำกัดในโลกนั้นด้วย

 

ไม่ว่าใครจะว่ายังไง ในใจของอิชั้นเรื่องนี้มีพระเอกสองคน TvT 

ตอนแรกเลย นี่ปักธงไว้แล้วตั้งแต่อ่านเล่มหนึ่งจบว่าเชียนซวี่ยังไงก็ต้องตาย ด้วยความดีเกินไปของนางและสภาพร่างกายต่างๆด้วย แล้วก็จะกลายเป็นอดีตเป็นบาดแผลเป็นแรงฮึดให้นางเอก อะ ก็ตายละ ด้วยความรวดเร็ว แต่ที่พลิกคือตายไม่จีงงงงง โว้ยยยยยย พี่คะ!! คุณหลอกดาวอีกแล้ววว เลยต้องย้อนกลับไปดูรายละเอียดแต่ละฉาก โอ๊ยยย คือก็คิดนะว่าเชียนซวี่อะดูคลีนเกิน ประวัติบริสุทธิ์เกิน ดูมีที่มาที่ไปอธิบายไปหมดจนเกินไป สุดท้ายหวยไปออกที่คนที่จะว่าอยู่นอกสายตาแต่ก็เป็นคนที่โดดเด่นที่สุดเช่นกัน แง้ ช่วงนั้นเลยแบบ เอ๊ะ เฉินซา ชั้นว่าเธอออร่าพระเอกนะ ทำไมจู่ๆก็ตกเป็นพระรอง 5555

ยินหนานเจา… เป็นคนมอบชีวิตใหม่ให้กับนางเอก แต่แม้กระทั่งตอนที่อ่านช่วงเค้าสวีทเลิฟเบิร์ดกัน นี่ก็ยังรู้สึกว่า ยินหนานเจาก็ไม่น่ารอด… ฮืออออ เค้าดูเปราะบางไป ในแง่ของดวง เป็นคนที่ตะเกียกตะกายในการใช้ชีวิตมากที่สุด และไม่แคร์ชีวิตมากที่สุด ดูเป็นคนที่พร้อมจะทิ้งชีวิตตัวเองไปได้ทุกเวลา สถานการณ์ชีวิตทุกอย่างเค้ามันเสี่ยงหมดเลย เป็นตัวละครที่ไม่มีทางจบแบบand they live happily ever after แง้ เค้าเสียสละทุกอย่างเพื่อคนอื่น แต่เป็นคนที่โคตรจะแบบ ตายไปแล้วแต่ทุกอย่างที่เค้าทำยังคงออกดอกออกผล ชัดๆเลยคือดาวชวีอวิ๋น เพราะงั้นตอนจบพาร์ทความทรงจำที่หายไปได้กลับคืน เราเลยยังไม่รู้สึกว่าเค้าหายไปเลยอะ ยังคงรอให้เค้าโผล่ออกมาช่วยนางเอกเสมอ จนถึงตอนอ่านจดหมายนั่นล่ะ ที่รับรู้แล้วว่าเค้าไม่อยู่จริงๆแล้ว ฮือ

เฉินซา ในเล่มหนึ่งที่ยังไม่เปิดเผยอะไร เราก็รู้สึกแล้วว่าคนนี้เป็นพระเอ๊กพระเอก ทั้งความสามารถและนิสัยที่เด็ดขาด เป็นคนที่จะไปอยู่ตรงไหนก็ไม่ล้ม เลยยังปรับตัวไม่ได้ตอนที่พี่ถูกเตะไปรับบทพระรองช่วงนึง 55555 พอตอนกลายพันธุ์ ช่วงนั้นคือไม่คิดว่าเฉินซาเป็นพระเอกเท่าไหร่ละ อึ้งๆด้วยตอนรู้ว่าถูกฆ่าแล้ว แบบ เฮ้ย ง่ายไปปะ แต่ก็ยังไม่ได้คิดไรต่อ เพราะมัวแต่ช็อคกับนางเอกที่เปลี่ยนไปของชั้นนน จากนางเอกผู้น่ารักกลายเป็นสาวน้ำแข็งหยาบคาย 55555555 แล้วเรื่องมันจะเป็นยังไงงงง

พอเป็นเสี่ยวเจี่ยว นี่ก็ยังไม่ได้คิดเลยว่าใครจะพระเอกยังไงต่อ เพราะการกระทำแต่ละอย่างของนางเอกมันสะพรึง 55555 หลังจากฟื้นความทรงจำแล้วนี่ก็เหมือนอ่านเรื่องใหม่อยู่ช่วงหนึ่ง แอบคิดด้วยว่า ออกทะเลไปป่าววะ จะกลับเข้าเส้นหลักให้มันเชื่อมโยงกับเรื่องที่เกิดขึ้นก่อนหน้ายังไง จะจบดีมั้ย แต่พอมาเจอตอนที่นางเอกกับเยี่ยเจี้ยได้กลับมาเจอแล้ว มีแค่เยี่ยเจี้ยที่มองออกว่าลั่วหลันปิดผนึกความทรงจำตอนเป็นลั่วสวินไว้อย่างยากลำบากแค่ไหน ตอนนั้นแหละที่เรากลับมาคิดดูว่า จริงๆแล้วลั่วหลันสะเทือนใจ แต่ต้องทำเป็นไม่รู้สึก เพื่อให้อยู่ต่อได้ เราคาดหวังอะไรในตอนที่เค้าฟื้นความทรงจำ จะให้ร้องไห้แล้วเก็บสร้อยเหรอ ถ้าเป็นอย่างนั้นลั่วหลันคงใช้ชีวิตต่อไม่ได้ เลยต้องปฏิเสธทุกอย่างแล้วจากมา

กลับไปที่เสี่ยวเจี่ยว เราว่าอ้ายหมี่เอ๋อร์ได้อธิบายคู่นี้ไว้ชัดเจนตั้งแต่ตอนนั้นแล้ว ลั่วหลันเป็นคนอารมณ์ร้าย ไม่แสดงความรู้สึกอะไรออกมา เลยต้องมีคนที่จะอยู่ข้างๆไม่ยอมจากไปไหนจะเป็นการเยียวยาที่ดีที่สุด ลั่วหลันยอมเปิดใจให้เสี่ยวเจี่ยวเพราะเค้าไม่รู้จักทั้งลั่วสวินตอนนั้น และลั่วหลันในอดีต ลั่วหลันไม่มีใครที่เชื่อใจในตัวเธอเลย พอไม่มีเยี่ยเจี้ยแล้ว ที่พึ่งคนเดียวที่คอยอยู่ข้างๆก็คือเสี่ยวเจี่ยว จะบอกว่าตอนฉากนำรบคือกดดันมาก มันส์มากแม่ และตอนขับยานกลับโอดินคือแม่งงงงงง เจ็บปวด แต่เท่!!!!!

กลับมาที่ยินหนานเจาอีกได้มั้ยอะ คือตอนนี้ขอพูดถึงพระเอกสองนี้อีก จริงๆมันก็มีเกร็ดเล็กเกร็ดน้อยตลอดนะว่านางเอกยังไม่ลืมเค้า ในตอนที่ยังไม่ยอมรับออกมาอะ โหแล้วที่พีคคือ ตอนที่เฉินซาจากไป นางเอกคือไม่เหลือใครจริงๆนะ ในความรู้สึกตรงนั้นคือเค้าหมดแล้วจริงๆ เกราะที่สร้างมาคือพังไปหมด ตอนที่ระเบิดอารมณ์ใส่อาเซิ่ง คือ นี่ไง นางเอกคนนั้นที่เฉินซาบอกว่าเหมือนวัชพืชที่ไปงอกอยู่ตรงไหนก็ไม่ยอมล้ม นางเอกที่ยินหนานเจาบอกว่าเธอไม่ใช่นกขมิ้นเธอเป็นเหยี่ยว ก็นางเอกคนเดิม ยังอยู่ที่เดิม เพียงแต่สิ่งที่เธอแบกรับไว้มันไม่เหมือนเดิม สิ่งที่แสดงออกมามันเลยไม่เหมือนเดิม

นางเอกก็ยังรักยินหนานเจาเหมือนเดิมนะ “คุณมอบทิวทัศน์ที่งามเลิศให้ฉัน ฉันมอบโลกที่คุณปรารถนาให้คุณ” เราโคตรอินกับคู่นี้ ผูกพันกันรู้ใจกันถึงวิญญาณ ทั้งสองคนจากไปเพราะปืนสายรุ้งเทพแห่งความตาย (เรียกปืนสายรุ้งเหมือนจะน่ารักแต่เพราะตอนยิงโดนมัน.... ฮืออออ) ...ไม่ใช่แค่สอง แต่เชียนซวี่(ปลอม)ด้วย และเป็นของอย่างแรก ใช่มั้ย? ที่ยินหนานเจามอบให้กับนางเอกในตอนที่เป็นยินหนานเจา ไม่ใช่เชียนซวี่ โคตรแบบ เจ้ถงคะ ตั้งแต่เริ่มเรื่อง เจ้ก็ใช้ทรัพยากรได้คุ้มค่ามาก ทั้งเพื่อน ทั้งศัตรู ทั้งสิ่งของ ก็ใช้กันอีรุงตุงนังวนไปวนมานั่นแหละ ใจคนอ่านจะตุยยย

สิ่งที่เสียดาย แต่ไม่ถึงกับเสียใจคืออยากเห็นยินหนานเจาคู่กับอิงเซียนลั่วหลัน จริงๆนะ ช่วงที่เค้าตายไปแล้วนางเอกต้องดิ้นรนคนเดียว นี่อยากให้แบบ ท่าด๊า พี่กลับมาแล้วจ้า ฆ่าไม่ตายจ้า ฮืออออ ตอนที่อาเซิ่งกับอ้ายหมี่เอ๋อร์พูดถึงผู้มีพระคุณ นี่ยังคิดลมๆแล้งๆเลยว่าเฮ้ย เค้ายังอยู่ป้ะวะ TvT อยากเห็นตอนสองคนนี้อยู่ด้วยกัน เราเชื่อว่าลั่วหลันจะร้ายแค่ไหน แต่ก็ไม่ร้ายเท่าพี่เจา 555555 ไม่ว่าจะอ่อนจะแข็งยินหนานเจารับได้หมด อ้อ แต่ถ้าลัวหลันบ้าดีเดือดใช้ตัวเองเป็นเครื่องมือก็อีกเรื่องนะ ว่าง่ายๆยินหนานเจากับอิงเซียนลั่วหลันเป็นคนที่เหมือนกัน

แต่กับเฉินซาเหมือนเป็นอีกขั้วหนึ่ง แต่ก็มีวิธีการรับมือกับลั่วหลันได้เหมือนกัน เป็นที่พึ่งให้กับลั่วหลันได้เสมอตั้งแต่ต้นจนจบ ที่ลั่วหลันก้าวมาถึงจุดนี้ก็เพราะมีเฉินซาอยู่ข้างๆจริงๆนะ ในวินาทีสุดท้ายนั้นที่ลั่วหลันตัดสินใจไปต่อ ก็เพราะเธอรักและเชื่อใจเฉินซาที่สุด

เอาล่ะ พูดถึงสองพระเอกน่าจะพอแล้ว ขอพูดถึงพระรองหนึ่งเดียวบ้าง จื่อเยี่ยน

ตั้งแต่ต้นจนจบก็เป็นคนที่อยู่กับนางเอกตลอดเวลา ฉากจบก็เป็นจื่อเยี่ยน ฉากจบตอนพิเศษก็ยังเป็นจื่อเยี่ยน

มาคิดถึงทุกสิ่งที่จื่อเยี่ยนได้ทำแล้วอยากร้องไห้ ตอนเฉินซาออกรถไม่รอเจ้าหญิง ใครที่เป็นคนคอยตามรับ ตอนหายตัวไปกับเยี่ยเจี้ย ใครที่เป็นคนช่วยตามหา ตอนยินหนานเจาถูกฆ่า ใครที่เป็นคนไปช่วย เถาสวินเจาที่เป็นตัวช่วยกอบกู้พันธุกรรมมนุษยชาติ ใครที่เป็นคนช่วยดูแลต้นสุดท้าย ตอนบริหารจักรวรรดิ ใครที่เป็นคนคอยช่วย วินาทีสุดท้ายของชีวิต ใครที่เป็นคนที่คอยยื้อไว้

ตัวละครจื่อเยี่ยนน่าสงสารมาก แต่ถูกปกปิดไว้ด้วยท่าทางสบายใจกะล่อนปลิ้นปล้อนของเขา ทำให้ดูเหมือนเขาไม่แคร์ไม่ใส่ใจ แต่ยังมีรายละเอียดเล็กๆที่สะท้อนว่าความรักของจื่อเยี่ยนลึกซึ้งไม่แพ้ยินหนานเจากับเฉินซา ถึงจะปากคอเราะร้ายใส่ แต่กลับไม่เคยทิ้งไปไหน ถึงตัวใกล้จะตาย แต่ทำทุกอย่างให้ จื่อเยี่ยนเอาแต่โทษว่าตัวเองไม่เคยมองนางเอกดีๆ ทั้งที่เค้าทำดีที่สุดเท่าที่จะทำได้แล้ว เค้าคอยดูแลนางเอกเสมอ เสมอจริงๆ ไม่ว่าตอนไม่มีใคร ไม่มีเชียนซวี่ ไม่มีเฉินซา หรือไม่มียินหนานเจา จื่อเยี่ยนถ้าทำได้ เค้าไม่เคยละทิ้งเธอ ไม่ว่าจะตอนแรกจะด้วยเพราะเหตุผลอะไร แต่ทุกการกระทำของจื่อเยี่ยนอยู่ตรงนี้แล้ว

เหมือนจะมีแต่ความเสียใจเนอะเรื่องนี้ 555 แต่เหมือนอย่างที่จงหลีว่า ตอนมีชีวิตอยู่ พวกเค้าเหมือนดวงดาวที่ส่องแสงสว่าง 

อะ ขอยอมรับไว้ตรงนี้ว่าตอนเล่มแรกๆคือทีมเฉินซา แม้กระทั่งตอนยินหนานเจาคบกับนางเอก ชั้นก็ยังตะขิดตะขวงใจ ฟินไม่สุด เพราะกลัวอนาคตมันไม่สวยด้วยแหละ แต่ทั้งนี้พออ่านจนจบแล้ว ไม่สามารถถอนตัวจากทีมยินหนานเจาได้ 555555555555 ด้วยเหตุผลคือ ทุกครั้งที่เห็นยินหนานเจา เค้าเป็นคนที่ save ทุกอย่างอะ คือก้าวล้ำกว่าคนอื่นเสมอ เป็นตัวละครที่ พ่อมาละจ้าาา คือเค้าผ่านมาแล้วทุกอย่าง จนวางตัวเหนือทุกอย่าง ไม่อินกับอะไร แม้กระทั่งกับโอดิน เค้ามองในมุมใหญ่กว่านั้นมากๆ ถ้าไม่เจอนางเอกก็ไม่รู้จะเป็นยังไง คงล่องลอยเป็นปีศาจต่อไป อันนี้ความคิดส่วนตัวสุดๆๆๆ 555555 แบบ โผล่ออกมาก็มีอำนาจ อยู่ตรงไหนก็ไม่ตาย งี้ ...แต่ก็ตายแล้ว เนี่ยแหละ มันเลยฝังใจกว่า คงเพราะแพ้ทางพระเอกแบบนี้ แบบบิดๆเบี้ยวๆ โรคจิตๆ ไม่ค่อยดีงามเท่าไหร่  5555555 

เอาจริงไม่อยากเทียบสองคนนี้ด้วยกันอะ พอมั้ย จบเนาะ ฮือ เรื่องนี้ไม่ควรลงเรือใดๆ รักตัวละครหลักทั้งสี่คน รักสี่เส้าเลย สุดมาก

Spotify playlist : Memory Lost in Space