รัก... ไม่ได้ *

15/03/53

โย้วววว วๆๆๆๆ  ไม่มีอะไรทำเลยแอบมาอัพบล๊อค

อ่ะนะ ก็ตามประสาคนบ้า

อย่าพึ่งเบื่อกันเน้อ คนอย่าง PapagaloS ไม่มีวันที่จิตปกติ

วันนี้ มายด์(ก็PapagaloSอ่ะแหละ) มาบ่นให้ฟังนิด ๆ หน่อย ๆ

เอาล่ะ จะเล่านิทานเรื่องๆหนึ่งให้ฟัง

เป็นนิทานปัญญาอ่อน

ที่เขียนขึ้นมาจากชีวิตคนๆหนึ่ง

เอาล่ะ !

เริ่มเลยนะ

..............

วันหนึ่ง ในป่าใหญ่ เด็กหญิงได้ไปเที่ยวในเมือง

แต่เกิดหลงทาง

ในเมืองนั้นมีผู้คนมากมาย แต่เธอกลับไม่รู้จักใครเลย

เด็กหญิงตัวน้อยเดินไปเรื่อย ๆ

"สวัสดี เธอมาจากไหนหรอ ต้องการเพื่อนเล่นหรือเปล่า"

เสียงของหนุ่มน้อยคนหนึ่ง เอ่ยทักทายเด็กหญิง

เด็กหญิงหยุดเดิน เธอหันไปมองเขาคนนั้น

เขายิ้มให้เธออย่างอ่อนโยน ดวงตากลมโตของเธอมองเขาอย่างแปลกใจ

'ฉัน... เล่นกับเขาได้หรอ'

เด็กสาวคิด

เด็กหนุ่มยื่นมือมาให้เด็กสาว สายตาและใบหน้าที่อ่อนโยนของเขา ทำให้เธอรู้สึกปลอดภัย...

จึงตัดสินใจส่งมือให้เขาไป...

หลังจากนั้น

เขาและเธอก็เล่นด้วยกันเสมอมา

ทำให้เธอรู้สึกว่า เธอต้องการเขาจริงๆ

จนเวลานั้นมาถึง

เวลาที่เขาจะต้องไป ด้วยเหตุผลบางอย่าง

เขาจะต้องไปอาศัยอยู่ต่างเมือง

แล้วเขาก็ไป... ไม่ทันล่ำลา

เด็กสาวตามหาเด็กหนุ่มทุกๆที่...

แต่ไม่เจอเขา

แล้วเด็กสาวก็ต้องอยู่อย่างว้าเหว่อีกครั้ง

....

เวลาผ่านไป เด็กสาวคนนั้นเติบโตขึ้น

เธอยังไม่เคยลืมเด็กหนุ่มคนนั้น เด็กหนุ่มที่เคยจับมือเธอไว้

เธอออกเดินทาง... เพื่อตามหาเขา

หลายปีแล้วสินะ ที่เธอไม่ได้พบหน้าเขา

เขาจะเป็นอย่างไรบ้างนะ จะจำเธอได้หรือเปล่า...

แล้วเธอก็พบเขา ที่เมืองๆหนึ่ง

เธอตัดสินใจปักหลักอยู่ที่เมืองนั้น คอยดูเขาอยู่ห่างๆ

จนมารู้ความจริงว่า เด็กหนุ่มที่เธอเคยเห็นวันนั้น

บัดนี้เขาเป็นเจ้าชายผู้สง่างาม ...

เจ้าชายผู้สูงศักดิ์ เขาอยู่สูงเกินกว่าที่เธอจะเอื้อมถึง

วันเวลาที่ผ่านไป ทำให้ความสัมพันธ์ของเธอกับเจ้าชายลดน้อยลง

ความรู้สึกดีๆ ที่เจ้าชายมีให้เธอ เริ่มเลือนหายไปตามกาลเวลา

สาวน้อยรู้ใจตัวเอง ว่าเธอหลงรักเจ้าชายจนหมดหัวใจ

แต่จะมีประโยชน์อะไร...

เมื่อเธอเป็นสามัญชน ส่วนเขาเป็น... เจ้าชาย

เธอไม่สามารถรักเขาได้ ไม่สามารถเข้าใกล้ได้ ไม่สามารถจับต้องได้

แต่เธอก็ดิ้นรน ที่จะรักเขา

เธอทำทุกวิถีทางที่จะได้ใกล้ชิดกับเขา...

แต่สุดท้ายก็เป็นได้แค่

...น้องสาว

เธอได้แค่คอยมองเขาห่างๆ

มองดูเขาอยู่ตลอด โดยที่เขาไม่รู้

วันใดที่เขาเศร้าเสียใจ วันใดที่เขามีความสุข

เธอรับรู้

...แต่ไม่อาจจับต้อง

หัวใจของเขา เธอไม่อาจครอบครอง

ได้แต่รอซักวัน... จนกว่าจะมีเจ้าหญิงแสนสวยมาเอามันไป

หัวใจของเจ้าชาย ควรเป็นของเจ้าหญิง... ไม่ใช่สามัญชนอย่างเธอ

เธอทำได้แค่ 'ใกล้ชิด' แต่ไม่อาจ 'ใกล้ใจ'

แล้วเจ้าชายก็ได้เคียงคู่กับเจ้าหญิง

โดยมีเด็กสาวคนเดิม คนที่เจ้าชายอาจไม่ได้ใส่ใจ

มองดูเจ้าชายกับเจ้าหญิงเคียงคู่กันด้วยแววตาที่อ่อนโยน...

เหมือนกับแววตาที่ทำให้หัวใจของเด็กสาวตัวน้อยๆ มอบให้เด็กหนุ่มแปลกหน้าจนหมดใจ

"ฉัน... อยากเล่นกับคุณจัง"

สาวน้อยรำพันกับตัวเองเบา ๆ น้ำใสๆ ไหลลงจากตา

ครั้งแล้วครั้งเล่า ที่น้ำตาหยดลงสู่พื้นดิน

ในห้องแคบๆ ที่สามารถเห็นเจ้าชายได้ทุกเวลา

แต่เจ้าชายไม่อาจเห็นเธอ

เช่นเดียวกับที่เธอไม่ต้องการให้เจ้าเห็น

เธออยู่ที่นั่นตลอดเวลา มองดูอยู่ตลอดเวลา ยังแอบรักเขาอยู่ตลอดเวลา

ตั้งแต่วันนั้น จนถึงวันนี้...

จากคนแปลกหน้า... กลายเป็นคนที่เธอรัก

จากเด็กหนุ่มธรรมดา... กลายเป็นเจ้าชายที่สูงจนมิอาจเอื้อม

 จากความใกล้ชิด... กลายเป็นความไกลห่าง

จากคำว่า ไม่ได้รัก... กลายเป็นคำว่า

...'รักไม่ได้'

และคงจะเป็นอย่างนั้นตลอดกาล... และตลอดไป

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

"ฉันไม่ได้ไม่รักนาย แต่ฉันรักนายไม่ได้ต่างหาก ...เจ้าชาย"

-----------------THE END------------------

นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า...

แม้ความรักจะยิ่งใหญ่เท่า ผืนน้ำ แต่ก็ยังแพ้เม็ดทรายเม็ดเล็กๆที่เรียกว่า 'ความคู่ควร'

จบแล้วววว ว ~ สำหรับเรื่องปัญญาอ่อน ที่มายด์เอามาเล่าให้ฟัง

อาจจะไร้สาระอ่ะนะ แต่มันแต่งขึ้นมาจากชีวิตจริงของเด็กสาวคนหนึ่ง

หุหุ ใครอ่านไม่รู้เรื่องก็ต้องขออภัยด้วย

เพราะมายด์พึ่งแต่งสดเมื่อกี้เอง

เอาเป็นว่า มายด์ไปนอนก่อนน๊ะง๊าฟฟฟ

หลับฝันดีน๊ะคร๊าฟ ทูกโคนนนน !!*

Create Date : 15 มีนาคม 2553		6 comments
Last Update : 16 มีนาคม 2553 11:40:56 น.
Counter : 301 Pageviews.
Share Tweet