ว่างเปล่า

หมาจรจัด คลอดลูกหมาจรจัดมา ๒ ตัว
ตัวนึงผอม ขี้เรื้อน เหมือนแม่ของมัน
ส่วนอีกตัวนึงอ้วน ขนปุยน่ารัก ไม่เหมือนแม่ของมัน

หมา ๓ ตัวนี้เป็นเพื่อนบ้านของผม..
ผมคือคนแปลกหน้าที่เพิ่งย้ายมาอยู่ที่นี่ ได้แค่ ๗ วัน
ทุกวันผมจะเห็นเพื่อนผมหยอกเย้ากัน และนอนหลับด้วยกันที่ใต้ท้องรถรกร้าง
เพื่อนจะแวะมาเยี่ยมผมทุกวันตอนเช้า และ เย็น ส่วนมากจะมาขอข้าวกินซะมากกว่า..
(“เพื่อนกินหาง่าย” ผมเข้าใจในนิยาม)

ผมเคยชวนให้เพื่อนเข้ามาอยู่ด้วยกัน ในอณาเขตของสนามหญ้าทั้งหมดเท่าที่มี
แต่มันคงเกรงใจ จึงปฎิเสธการผูกมัดของรั้วรอบบ้าน และกลับออกไปอยู่ที่เดิม
เพื่อน ๓ คนนี้ไม่เคยนินทาผม เหมือนเพื่อนบ้านคนอื่น ๆ เขา
ผิดธรรมเนียมหรือ ที่ผมอยากอยู่อย่างสงบเงียบ และไม่ไปสุงสิงกับใคร
ยิ้มให้ และ ทักทายทุกวันที่พบหน้า ยังไม่พอ
ทุกคนอยากรู้เบื้องลึกว่าผมมาที่นี่ทำไม คำตอบว่า “มาทำงาน” คงไม่สาแก่ใจ
งานอะไร? ทำไมมาอยู่ที่นี่? พ่อแม่อยู่ไหน? อกหักหนีมาพักรึไง? เรียนจบจากไหน? ประวัติเธอเป็นยังไง?

“แล้วมันธุระอะไร” ผมได้แค่คิดในใจ

ไม่แปลกที่เพื่อนบ้านเจ้าประจำของผมคือหมา ๓ ตัวนั่น

ทุกเช้า ชีวิตผมวนเวียนด้วยกาแฟ และ บุหรี่
อากาศดี ๆ ลมเย็น ๆ มันทำให้จิตใจผมปลอดโปร่ง ถึงแม้บางวันจะร้อนอบอ้าวก็เถอะ

หลังจากเดินไปแง้มประตูรั้วหน้าบ้าน ไว้เตรียมต้อนรับเพื่อน ๆ
ผมก็จะเดินกลับมานั่งรอที่ระเบียง เอาอาหารหมาที่ซื้อมาเทใส่จาน ๒ ใบในปริมาณเท่า ๆ กัน
พอเคาะจานเรียกก็จะเห็นลูกหมา ๒ ตัววิ่งแข่งกันนำมาก่อน แม่หมาตามรั้งท้าย
ผมแอบตั้งชื่อมัน ๒ ตัวว่า ไอ้กอล์ฟ ไอ้ไมค์ ส่วนตัวแม่ชื่อ ฤทัย ..แต่ก็ไม่เคยใช้เรียกซักครั้ง

ความสุขของผมตั้งแต่มาอยู่ที่นี่ คือการนั่งมองเพื่อน ๓ ตัวกินอิ่มนอนหลับ
และทุกครั้งที่กินข้าวเสร็จ เพื่อน ๆ ก็จะมาเล่นกับผม
ไอ้อ้วนขนปุยขี้อ้อน ชอบเอาคางมาเกยตักแล้วสบตาผมอย่างรักใคร่
ส่วนไอ้ผอมขี้เรื้อน จะเว้นระยะห่างจากผมเสมอ (มันคงระแวงมากกว่าเจียมตัว)
ตัวแม่จะนอนหมอบอยู่ใกล้ ๆ คอยดูแลลูก ๒ ตัวให้ปลอดภัยจากมนุษย์ทุกคน ไม่เว้นแม้แต่ผม
แม่หมาตัวนี้ไม่เคยทิ้งลูกไปไหน เจอทีไรต้องมีกัน ๓ ตัว

บางครั้งบางคราว..มันก็ทำให้ผมแอบน้อยใจแม่เหมือนกัน

เวลา ๑๗:๔๕ น. ผมเลิกงานกลับมาบ้าน เพื่อนหายไปหนึ่ง เหลือแค่ ๒
ไอ้ตัวน่ารักหายไป..สืบจนรู้ว่ามีคนมาเอาไปเลี้ยง เขาอยากได้มันไปเฝ้าสวนลำไย
เหตุการณ์นี้ ข่มขืนจิตใจแม่หมาขี้เรื้อนอย่างแสนสาหัส..
เหตุใดที่ไม่เอาไปทั้ง ๓ ตัวคุณก็คงรู้..
เหตุที่ชาวบ้านรู้ว่าไม่ใช่หมาของข้าพเจ้า เขาก็คงรู้..

ผมเสียใจที่แม่หมาเสียใจ..
มันซึมเศน้า ไม่ยอมกินข้าว ได้แต่นอนหมอบหมดอาลัยตายอยาก
ส่วนอีกตัวนั้นคงยังไม่รู้ ว่าการพลัดพราก มันน่าเศร้าแค่ไหน..

ไม่วายผมก็ต้องกลับมาคิดถึงคุณอีก..
คุณเอ็นดูหมาจรจัดทุกชนิด..แต่หมาอย่างผมคุณต้องการเอาไปทิ้ง ที่ไหนซักแห่งให้ไกลแสนไกล
สมอง และ น้ำลายของมันเป็นพิษสำหรับคุณ ทำให้คุณทรมาน
มีแค่หัวใจเท่านั้น แต่ไม่สามารถลบล้างสิ่งผิดได้...

ระยะทางที่ผมเลือก คงไม่ช่วยอะไร
ต่อให้อยู่อีกทวีปหนึ่ง หรืออยู่บนดวงจันทร์
ความคิดถึง..ย่อมชนะความไวแสง

คืนนี้ผมเลยจัดงานเลี้ยงปลอบใจแม่หมา และ ตัวผมเอง
ขับรถออกไปซื้อไก่ย่าง ๕ ดาวจากในเมืองมา ๒ ตัว กับเบียร์อาซาฮี ๘ กระป๋อง
กลับมา เห็นไอ้เรื้อนเล็กยืนกระดิกหางรออยู่หน้าประตูรั้ว
ผมจอดรถเดินไปที่ระเบียงบ้าน โดยมีไอ้ตัวเล็กกระโดดดีใจเกาะขาไปตลอดทาง
แม่หมาค่อย ๆ เดินตามมาอย่างเซื่องซึม.. ผมชูถุงไก่ย่างล่อมันให้รื่นเริง แต่ไม่ได้ผล
หมาซึม..ผมซึม.. แต่มี ๑ ตัวที่ไม่ซึม

หยิบไก่ ๔ ชิ้นใส่จานให้ลูกหมา มันกินอย่างมีความสุข
แต่แม่หมานอนหมอบนิ่ง ๆ มองเหม่อ (เหมือนสาวเซอร์ ที่ไม่เต็มใจมางานปาร์ตี้ไฮโซของคุณหญิงแม่)
ผมเดินเอาน่องไก่ไปล่อมันแถว ๆ จมูก มันดม และ ใช้ลิ้นเลียหนึ่งที
ดูท่าจะอร่อย..แม่หมาลุกขึ้นกินไก่อย่างสุขสม

ผมกลับมานั่งดื่ม และ สูบบุหรี่ที่ระเบียง มองหมา ๒ ตัวเป็นกับแกล้มที่อิ่มใจ
พรุ่งนี้พอตื่นขึ้นมา มันอาจจะลืมความทุกข์เป็นปลิดทิ้งก็ได้..

ผมย้อนถามตัวเอง..
ต้องหลับแล้วตื่นอีกนานแค่ไหน..สะเก็ดของความทุกข์มันถึงจะหมดไปจากใจเสียที

เพื่อนหลับข้าง ๆ เท้าของผมไปตอนไหนก็ไม่รู้..
ผมนั่งดื่มอย่างเดียวดาย..
มีดวงดาว และ พระจันทร์ (ที่ดูเศร้ากว่าทุกคืน) เป็นเพื่อนคอยปลอบใจ

หลาย ๆ ครั้ง..ที่ผมพยายามพ่นควันบุหรี่ไปให้ถึงดวงจันทร์
แต่ก็ต้องพบกับความว่างเปล่าเสมอ..

Create Date : 10 เมษายน 2553		6 comments
Last Update : 10 เมษายน 2553 18:47:48 น.
Counter : 601 Pageviews.
Share Tweet