กาลครั้งหนึ่ง..มีผู้เฒ่ารอบรู้ท่านหนึ่งอาศัยอยู่บนเขาสูง  เป็นที่รู้กันทั่วไปว่าท่านมีปัญญา  ไหวพริบเป็นเลิศ  สามารถตอบคำถามได้ทุกอย่าง

                วันหนึ่งมีกลุ่มเด็กซุกซนที่ต้องการลองเชาว์ปัญญาได้ปีนขึ้นบนภูเขา  วางแผนที่จะถามคำถามที่คิดว่าผู้เฒ่าคงไม่มีทางตอบได้คือ......หัวหน้าเด็กจะจับนกไว้ในมือ  ....แล้วถามผู้เฒ่าว่า นกตัวนี้มีชีวิตอยู่หรือไม่ ?  หากผู้เฒ่าตอบว่าตาย...ข้าก็จะปล่อยให้นกบินไป.....แต่หากท่านบอกว่ายังไม่ตาย....ข้าก็จะบีบให้มันตายคามือเลย....ทำแบบนี้ผู้เฒ่าต้องหน้าแตกแน่ๆ....พวกแกคอยดูแล้วกัน

            เด็กๆ ทั้งกลุ่มปืนเขาขึ้นไปหาผู้เฒ่าด้วยความเริงร่า  และตื่นเต้นที่จะเห็นผู้เฒ่าหน้าแตก  เมื่อไปถึงหัวหน้าเด็กรีบตรงไปหาผู้เฒ่า...พร้อมถามคำถามที่ได้เตรียมไว้...รอว่าผู้เฒ่าจะตอบเช่นไร……

                ผู้เฒ่าปลงใจในความซุกซนของเด็กๆ แล้วท่านก็ตอบไปว่า “หลานๆ คำถามของหลานไม่เห็นจะยากอะไรเลย...ก็นกมันอยู่ในมือหลานแล้วนี่นา  หลานจะบีบมันก็ตาย จะคลายมันก็รอด”

                นิทานเรื่องนี้เป็นการอุปมา อุปมัยสอนให้รู้ว่า...ทุกสิ่ง ทุกอย่างที่เกิดขึ้นย่อมอยู่ในกำมือของเราทุกคน...ขึ้นอยู่กับว่าเราเลือกทำหรือไม่  สิ่งที่เกิดขึ้นในอนาคตส่วนใหญ่ก็ขึ้นอยู่กับตัวเรา  สิ่งที่ได้รับมาในวันนี้  มันคือผลพวงของการกระทำที่ผ่านมาวันแล้ว วันเล่า หรือปีแล้วปีเล่านั่นเอง