|
| 1 | 2 | 3 |
4 | 5 | 6 | 7 | 8 | 9 | 10 |
11 | 12 | 13 | 14 | 15 | 16 | 17 |
18 | 19 | 20 | 21 | 22 | 23 | 24 |
25 | 26 | 27 | 28 | 29 | 30 | 31 |
|
|
|
|
|
|
|
เลี้ยงหมามานานได้เวลาเลี้ยงลูกสักที ตอน1..ไอ้หนูแผลงฤทธิ์
บล๊อกนี้ถูกสร้างมาใหม่สำหรับเขียนเรื่องราวที่ไม่เคยคิดมาก่อนว่าตัวเองจะมีเรื่องอย่างนี้เขียนกับเขาเหมือนกัน ฉันอยู่กินกับสามีผ่านร้อนผ่านหนาวมาด้วยกันตั้งหลายปี แรกๆมักจะเจอคำถามยอดฮิต
" เฮ้ย เมื่อไหร่จะมีลูกวะ" มีเมื่ออยากมีล่ะว๊า.. แต่ปัญหามันไม่อยากอ่ะดิ๊
" มีลูกดีน๊าเป็นห่วงคล้องใจ" ฉันเห็นบางบ้านมีลูกเป็นพรวนยังเลิกกันได้ ดูอย่างคุณนายแม่นั่นป่ะไรลูก3หม้อยังแตก ลองไปเซิ๊บๆให้แกได้ยินคงหัวร่อเป็นภาษาบองสะเลงเนียง( I love you ซับฯนรกให้แล้วเด้อ) คุณนายกรอกหูอยู่ทุกวัน ความรักเท่านั้นแหล่ะลูกถีงจะอยู่กันรอด จะลูก3ลูก4หวังมัดใจผัวถ้าหมดรักกันมันก็อยู่กันแบบซังกะตายร่อแร่ทุกราย ใยที่เหนียวที่สุดคือใยแห่งรัก(คล้ายๆใยแมงมุมขยุ้มหัวใจล่ะจ๊ะ) เพราะฉะนั้นจงหมั่นรักษามันเข้าไว้ เป็นผ้ายันต์อย่างดีเลยล่ะลูกเอ๊ย
" ลูกครี่งน่ารักนะตัวเป็นดาราตั้งเยอะตั้งแยะ" ..อันนั้นกรรมพันธุ์เขาดี แต่หนังหน้าอย่างฉันกับหนังพุงของลุงผสมออกมาแล้วไม่รู้จะเป็นยังไง .. ลุงบอกหน้าตายว่าลูกเราคงเหมือน ม้าลาย..ขาว/ดำตัดกันไงล่ะ
เรา2คนเลยอยู่กันมาอย่างนี้จนกองเชียร์เริ่มถอดใจหันไปผลิตลูกกันเอง จนมาเมื่อต้นปีก็มีเรื่องที่ทำให้เรา2คนช๊อคมากคือแม่สามีไปสบายแล้ว เปล่าหรอกนะไม่ใช่ฝีมือฉัน.. ก็โรคคนแก่ที่รวมๆกันจนไม่รู้จะรักษายังไงนั่นแหล่ะ ที่ทรุดหนักก็คือหมอตรวจเจอโรคมะเร็งเม็ดเลือดเมื่อปีที่แล้ว เราได้แต่หวังกันว่าแม่น่าจะอยู่ได้นานกว่านี้ แต่คำอธิษฐานก็ไม่เป็นผล แม่สามีเสียเมื่อวันที่19มีนาคม.ก่อนสว่างไม่กี่ชม. วันนั้นถ้าเหตุการณ์ยังปรกติเราคงได้ไปรับแม่มารักษาตัวกลับบ้าน แต่สิ่งที่ได้กลับมาก่อนคือเสื้อผ้ากับของใช้เท่านั้น ตาลุงเฮิร์ทมากน้ำตาลูกผู้ชายไหลออกมาแบบไม่อายใคร เขาหวังจะได้คำอวยพรจากแม่ในวันเกิดตัวเองคือวันที่28มีนาคมแต่กลายเป็นว่าได้รับเถ้ากระดูกของแม่มาแทน
ช่วงเวลานี้ทำให้เรา2คนเริ่มอยากจะมีใครสักคนเข้ามาสร้างความสุขสร้างรอยยิ้มสร้างกำลังใจให้กับชีวิต เราเริ่มกลัววันข้างหน้าไม่อยากอยู่ลำพังกัน2คน มองดูพ่อสามีแล้วย้อนมองดูตัวเองเลยเข้าใจ ว่าแล้วก็อยากเขลกกระโหลกตัวเองสักหลายๆที กว่าจะคิดได้ก็หงอกเกือบเต็มกระบาล แก่ปูนนี้แล้วจะเลี้ยงลูกไหวเร๊ออออ ลุงบอกเอาน่า..ก็ลองดู เธอก็อย่าคุมแล้วกัน ที่จริงฉันไม่ได้กินยาคุมมาตั้ง3ปีแล้ว แรกๆก็คุมบ้างไม่คุมบ้างแล้วแต่เลือดลมแต่2ปีหลังคือเลิกกินยาคุมเด็ดขาด เบบี๋ก็ไม่เห็นจะโผล่สักทีน้ำยาท่าจะบ่มิไก๊กันทั้งคู่
ผ่านไปหลายเดือนก็ยังไม่มีอะไรเกิดขี้นจนฉันเองก็ชักลืมๆเรื่องนี้ ที่เป็นอยู่อย่างนี้ก็ดีไม่ต้องมีห่วง จะเที่ยวสะแหล๋นไปไหนก็ได้ชีวิตฉันไม่มีสาระส่วนมากก็กินๆเที่ยวๆหมดแล้วแต่ละวัน จนวันหนี่งสิ่งที่เรียกได้ว่ามาเปลี่ยนแปลงทั้งชีวิตก็เกิดกับตัวฉันจนได้ ใช่แล้วจ๊ะ..ชีวิตน้อยๆมาอยู่ในพุงกะทินี่แล้ว
ฉันเรียกเขาว่า "เบน" ส่วนชื่อจริงเรากำลังทำสงครามกันอยู่ มีแนวโน้มว่างานนี้ฉันจะเสียมวยเองเพราะตาลุงแกต้องเป็นคนแจ้งเกิด แต่เอาเถอะหนทางยังอีกไกล ที่สำคัญยังไม่รู้ว่าที่กินเอ๊ากินเอาในพุงน่ะเป็นเด็กชายหรือเด็กหญิง ดูเอาเถอะพ่อกับแม่ก็เตรียมลับฝีปากกันแล้ว
ซุปเปอร์"เบน" เบบี๋ที่มาแบบเหนือความคาดหมายก็อย่างที่บอกฉันเริ่มลืมๆเรื่องนี้ไปแล้ว 1เดือนแรกฉันยังทำงานหนักเยี่ยงกรรมกร แบกหินแบกปูนช่วยตาลุงตกแต่งบ้าน ยังไปดริ้งส์แอนด์แด๊นซ์ตามประสาพวกวัยกลับ ยังไปเที่ยวเล่นตามสวนสนุกแบบไม่ดูหนังหน้าตัวเอง
..กรรมของเบนแท้ๆเลยลูกเอ๊ย..
ที่ทำไปทั้งหมดยังไม่รู้ตัวว่าไม่ได้มีแค่ตัวเองเพียงลำพัง ถ้าแม่รู้แม่จะไม่มีวันทำอย่างนั้นเด็ดขาด เชื่อไหม.. พอถีงเวลานั้นผู้หญิงเราจะมีสัญชาติญาณของความเป็นแม่ทันที
ผ่านไปได้4-5 สัปดาห์ ไอ้ตัวเล็กก็เริ่มออกลายหรือที่เขาเรียกว่าอาการ"แพ้ท้อง" นั่นล่ะจ๊ะ อย่างแรกที่เกิดกับฉันเลยคือ หน๊มนมใหญ่ขี้น ตอนแรกคิดว่าอ้วนเพราะถ้าอ้วนทีไรไขมันจะมาลงตรงนี้ก่อนทุกที อ้วนก็ต้องลดสิคะช่วงนั้นฉันเผ่นไปฟิตเนสทุกวัน ยังๆๆยังไม่รู้ตัว อาการ2ที่ตามมาติดๆคือ เบื่ออาหาร อย่าว่าแต่ลุงเลยที่ไม่เข้าใจฉันเองแท้ๆก็งงเหมือนกัน ชีวิตนี้ไม่เคยเบื่ออาหารสักทีเป็นไปได้ไง อาการ3ที่เข้าวิน เหนื่อย ลุงถามทำอะไรมาเห็นหอบเอาหอบเอา(เด็กวิศวะไอ้ยากๆน่ะรู้ไปโหม๊ด แต่เรื่องแค่นี้ดั๊นไม่รู้) ซุปเปอร์วูแมนอย่างฉันเคยแบกหมาทีละ23กก.(เลี้ยงหมาแต่ดันหนักเท่าหมู)ไม่เคยเหนื่อยแต่คราวนี้แค่หายใจก็เกือบร่อแร่ และที่สุดๆคือชอบบ้วนน้ำลายแต่ไม่เคยโอ้กอ้ากเหมือนคนอื่น หลายอาการมารวมกันเลยได้คิดก็เลยซื้อแผ่นเทสมาตรวจจะได้หายข้องใจสักที ปรากฏว่าผลออกมาเป็น
" 2ขีด" ผ่างๆๆๆๆๆ
แทบไม่ต้องกระพริบตาเลยตอนที่จุ่มเจ้าแผ่นนั่นในกล่องฉี่ ปรี๊ดดดดมาทันทีแรงดีแต่เล็กนะจ๊ะเบน ฉันเงียบพูดไม่ออกหลายนาที มันมีทั้งความสุขทั้งกังวลรวมๆกัน สิ่งที่ฉันกลัวก็คือความแก่ .. อายุปูนนี้กันแล้วจะมีเวลาเลี้ยงลูกได้ดีแค่ไหน เพื่อนๆรุ่นเราไม่มีบ้านไหนเลี้ยงเด็กอ่อนกันหรอกลูกเขาส่วนมากเข้าวัยทีนเนเจอร์กันหมดแล้ว
ลุงกลับหัวเราะแล้วบอกว่า เอาน่า.. เราก็ทำให้ดีที่สุดแล้วกัน ให้สมกับที่เขาอยากมาอยู่กับพวกเรา อย่ากลัวในสิ่งที่ยังไม่เกิด เราเคยผ่านเรื่องแย่ๆมาแล้วตั้งหลายเรื่องและสุดท้ายเราก็ผ่านมันมาได้ด้วยดี
อืม..จริงสิเน๊อะ.. เบน ทำให้ฉันได้คิดอย่างหนี่ง ไม่มีสิ่งใดจะมีความสุขเท่ากับการได้เป็นแม่คน ทุกวันนี้ใจฉันจดจ่ออยู่ที่เขา ลุงก็คงคิดคล้ายๆกัน..
..ถ้ารู้ว่ามีลูกแล้วดีอย่างนี้ มีไปนานแล้วจ้า..
Create Date : 27 ตุลาคม 2552 |
Last Update : 27 ตุลาคม 2552 5:27:35 น. |
|
14 comments
|
Counter : 953 Pageviews. |
|
|
|
โดย: วิสกี้โซดา วันที่: 27 ตุลาคม 2552 เวลา:6:30:59 น. |
|
|
|
โดย: Candydolls วันที่: 27 ตุลาคม 2552 เวลา:6:36:52 น. |
|
|
|
โดย: กิ่ง IP: 114.128.189.45 วันที่: 27 ตุลาคม 2552 เวลา:7:36:16 น. |
|
|
|
โดย: pumorg วันที่: 27 ตุลาคม 2552 เวลา:7:51:51 น. |
|
|
|
โดย: JaYJaY IP: 192.168.40.25, 125.25.102.123 วันที่: 27 ตุลาคม 2552 เวลา:7:57:15 น. |
|
|
|
โดย: tuhzuhzah วันที่: 27 ตุลาคม 2552 เวลา:9:16:11 น. |
|
|
|
โดย: grippini วันที่: 27 ตุลาคม 2552 เวลา:16:46:27 น. |
|
|
|
โดย: หญิงแม่ IP: 10.1.27.67, 203.152.19.170 วันที่: 27 ตุลาคม 2552 เวลา:17:01:02 น. |
|
|
|
โดย: หนึ่ง (moonoy1966 ) วันที่: 28 ตุลาคม 2552 เวลา:12:07:17 น. |
|
|
|
โดย: หนึ่ง (moonoy1966 ) วันที่: 28 ตุลาคม 2552 เวลา:22:24:47 น. |
|
|
|
โดย: จิ๊บ (sassy_sassy ) วันที่: 31 ตุลาคม 2552 เวลา:22:07:11 น. |
|
|
|
โดย: xcv IP: 27.116.62.66 วันที่: 12 พฤษภาคม 2556 เวลา:22:16:13 น. |
|
|
|
|
|
|
|