ตั้งแต่จำความได้จนจะเข้าเลข 3 แล้ว ได้รู้จักและเลี้ยงน้องหมามาตั้งหลายตัว ส่วนใหญ่จะเก็บเค้ามาเลี้ยง หรือขอเค้ามา พยายามเลี้ยงเค้าให้ดีที่สุดเท่าที่ทำได้ ทั้งสุขและเศร้าคละคลุ้งปนแปกันไป ทำให้รู้จักคำว่า...เพื่อนแท้..
จนกระทั่งวันนึงได้เจอน้องหมาตัวหนึ่ง ทำไมเธอหล่อได้ขนาดนี้ อุ้งเท้าเธอชั่งน่ารักจริงๆ ขนเป็นประกายสีทองงามจับใจ ตัดสินใจอยู่นาน และแล้วก็ได้เธอมาครอบครอง เป็นน้องหมาตัวแรกที่ซื้อเค้ามา ไม่รู้ว่าอะไรดลใจได้ขนาดนั้น
ขาหมู...เป็นน้องหมาตัวผู้พันธุ์ชิสุ ขี้เล่น ร่าเริง แถมขี้อ้อนอีกต่างหาก พาไปหาหมอฉีดยาได้ 4 เข็มแล้ว ก็อยากได้ตัวเมียมาเป็นคู่กัน ในที่สุดก็ได้น้องพะโล้ แต่เพียงไม่กี่วันขาหมูต้องไปอยู่ที่โรงพยาบาล เหมือนฟ้าถล่มลงมาเมื่อทางโรงพยาบาลโทรมาว่าน้องตายแล้ว น้ำตาก็พรั่งพรู มือไม้สั่นไปหมด ไม่รู้จะทำอย่างไงดี ขาหมูจากเราไปด้วยโรคลำไส้อักเสบ พยายามตั้งสติว่ายังต้องดูแลพะโล้ให้ดีที่สุด หลังจากนั้นก็ต้องพาน้องพะโล้ไปหาหมอทุกวัน อดหลับอดนอน ดูแลทั้งคืน จนวันสุดท้ายก็มาถึง พะโล้ลุกขึ้นยืนยังกับปฏิหารย์ และร้องเรียกหลายครั้ง ก็รีบวิ่งเข้าไปกอด ดีใจว่าจะหายแล้ว แต่ไม่รู้ว่านั่นคือแสงเทียนเล่มสุดท้าย น้องพะโล้ก็จากไปโดยไม่มีวันกลับ...
ขอไว้อาลัยแด่การจากไปของเพื่อนยากทุกๆ ตัว
ขอแสดงความเสียใจด้วยค่ะ และก็ขอแสดงความยินดีกับ blog ใหม่ด้วยค่า
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [
