มือใหม่หัดเล่า ร้านกาแฟเล็กแห่งหนึ่ง.... > ในร้านกาแฟเล็กๆแห่งหนึ่งมีแขวนกระดิ่งเล็กๆไว้ที่ประตูร้าน > > ทุกครั้งที่มีแขกเข้าร้าน ก็จะทำให้กระดิ่ง นั้นส่งเสียงดัง `Ding Ding` > > วันหนึ่ง มีผู้ชายคนหนึ่งอายุประมาณ 30 กว่าปี เข้ามาในร้านกาแฟนี้ > > เจ้าของร้านสาวสวยก็รีบออกมา ต้อนรับให้เขานั่งด้านใน > “กาแฟแก้วนึงครับ” > > “ได้ค่ะ รอสักครู่นะคะ” > > เจ้าของร้านสาวพูดพลางยิ้มให้อย่างมีมารยาท แล้วก็ไปบดเม็ดกาแฟและตั้งกาต้มกาแฟ > > ชายหนุ่มนั่งมองหญิงสาวอยู่ตลอด ไม่นานนัก > > เจ้าของร้านสาวก็นำกาแฟมาเสิร์ฟให้ที่โต๊ะชายหนุ่ม > > “ขอบคุณครับ” > > “คุณเพิ่งมาเป็นครั้งแรกใช่ไหม? รู้สึกว่าที่นี่เป็นอย่างไรบ้างคะ?” เจ้าของร้านสาวถาม > > “ใช่ครับ ผมรู้สึกว่าที่นี่บรรยากาศดีมากๆเลยครับ” > > “ฉันก็ชอบบรรยากาศของร้านนี้มากเหมือนกัน ถึงแม้ว่ากิจการร้านนี้ไม่ค่อยดีนัก ฉันกับสามีก็เสียดายไม่ อยากจะปิดร้านทิ้ง” ทั้งคู่เงียบไปสักพัก > > > “ผมขอถามอะไรคุณบางอย่างได้ไหมครับ? เอ่อ... ก่อนที่จะถามคุณ ผมอยากจะเล่าเรื่องเรื่องหนึ่งให้คุณ ฟังก่อน” ชายหนุ่มพูดถามขึ้นมา > > “ได้ค่ะ” > “คุณพูดมาได้เลย” เจ้าของร้านสาวก็สนใจที่จะฟัง > > > ชายหนุ่มก็เล่าเรื่องเรื่องหนึ่งซึ่งผ่านมานานมากแล้ว > > “เมื่อก่อนผมมีแฟนคนหนึ่ง เราสองคนก็ตัดสินใจที่จะใช้ชีวิตอยู่ร่วมกันในอนาคต แล้วความรักของเราสองคนนั้นถึงแม้จะธรรมดา แต่แค่นี้ผมก็พอใจแล้ว เพราะผมรักเธอมาก เพียงแค่มีเธออยู่ข้างๆผมก็มี ความสุขมากแล้ว แต่ทว่าความสุขอันนี้มันช่างสั้นนักหลังจากนั้นก็มีเรื่องร้ายแรงเกิดขึ้น > > ก่อนหน้าพิธีหมั้นของเราสองคนหนึ่งเดือน คืนนั้นผมมีธุระต้องทำ จึงไม่สามารถไปส่งเธอกลับบ้านได้ ในคืนนั้น เธอโดนคนร้ายรุมทำร้ายเธอ...” > > “แล้วหลังจากนั้นเป็นอย่างไรคะ? ความรู้สึกของคุณที่มีต่อเธอเปลี่ยนไปหรือ?” เจ้าของร้านสาวถาม > > ถึงแม้จะมีเรื่องเช่นนี้เกิดขึ้น ความรักของผมที่มีให้เธอก็คงยังมั่นคง มิได้แปรเปลี่ยนเลยสักนิด ผมก็ ตั้งใจจะจัดพิธีหมั้นขึ้นตามเดิม แต่...เธอคิดไม่ตก เธอเชื่อว่าเธอไม่ได้เป็นเธอคนเดิมแล้ว > > ในวันหมั้นของเราสองคนวันนั้น เธอผูกคอตาย โชคยังดีที่ว่าพวกเราพบเธอได้เร็ว ช่วยชีวิตเธอไว้ได้ แต่เพราะว่าสมองขาดอ็อกซิเจนนานเกินไป ทำให้เธออยู่ในสภาพไม่มีความรู้สึกตัว และอาจจะไม่ฟื้นขึ้นมาเลยก็ได้... สุดท้าย เธอก็ฟื้นขึ้นมา > > เมื่อผมรู้ว่าเธอฟื้นขึ้นมาแล้วก็รีบไปหาเธอ > > แต่พ่อแม่เธอขวางกั้นผมไว้ไม่ให้ไปพบเธอ พวกเขาคุกเข่าลงมาขอร้องผม > > กลายเป็นว่าความทรงจำบางส่วนได้หายไป > > หมอบอกว่าเมื่อคนโดนกระตุ้นจิตใจอย่างแรง > ก็อาจจะเลือกที่ จะหลบหลีกความทางจำอันนั้นโดยการฝังลึกไว้ในใจตัวเอง > ไม่ต้องการที่จะจำเรื่องเลวร้ายนั้นอีก เธอลืมหมดทุกสิ่งทุกอย่างที่เกี่ยวกับเขาด้วย > > พ่อแม่เธอขอร้องให้ผมอย่าเพิ่งไปพบเธอสักพัก เขาไม่ต้องการให้เธอนึกถึงเรื่องน่าเศร้านั้นอีก เพราะกลัว ว่าเธอจะฆ่าตัวตายอีก > บังเอิญเจอกันในที่อื่น ก็จะทำเป็นไม่รู้จัก ไม่ทักทายกันเด็ดขาด > ช่วงเวลานั้นมันช่างทรมานยิ่งนัก อยากรัก เธอ แต่ไม่อาจทำได้ อยากจะพบหน้าเธอ แต่ก็ไปพบไม่ได้ วันนี้ เป็นวันครบสิบปีนั้นแล้ว” > > “ขอแสดงความยินดีให้ด้วยค่ะ คุณรอคอยมาสิบปีแล้ว ในที่สุดวันนี้ก็สามารถไปพบเธอได้แล้ว” > > “ใช่ครับ แต่... ยิ่งใกล้ถึงเวลานี้ ผมก็ยิ่งกลัว สิบปีที่ผ่านมานี้ ความรักผมนั้นยังไม่เปลี่ยน แต่ตัวเธอล่ะ? ถ้าผมเล่าเรื่องในอดีตให้เธอฟัง เธอก็ยังจำผมไม่ได้ แล้วผมจะทำยังไงดีล่ะ? > > หรือว่าเธอได้แต่งงานไปแล้ว ผมควรจะทำเช่นไรดี? เพราะเช่นนี้ ผมอยากจะถามคุณว่า > > คุณคิดอย่างไร?ถ้าแฟนผมคนนี้แต่งงานไปแล้ว ผมควรจะบอกให้เธอ ได้รับรู้เรื่องนี้มั้ย?” > > เจ้าของร้านสาวก็พูดอย่างจริงใจว่า > “ถ้าสมมุติว่าเธอมีแฟนแล้วก็ไม่เป็นไร เพราะทั้งสองฝ่ายยังไม่ได้ แต่งงานกัน คุณยังมีโอกาส แต่ถ้าเธอคนนั้นได้แต่งงานมีครอบครัวไปแล้ว คุณก็ไม่ควรไปทำลายครอบครัวเขา” > > ชายหนุ่มได้รับฟังแล้ว ก็แค่ตอบสั้น ๆ ด้วยความผิดหวัง... “นั่นสินะ...” > > > `Ding Ding` พอดีเวลานี้ก็มีแขกคนอื่นเข้ามาในร้าน > > เจ้าของร้านสาวก็พูดกับชายหนุ่มว่า “ฉันต้องไปต้อนรับแขกแล้ว เชิญตามสบายนะคะ” > > เธอเดินออกไปได้สองก้าว ก็หันกลับมาถามเขาว่า “จริงสิ คุณเพิ่งมาที่นี่เป็นครั้งแรก ยังไม่ค่อยสนิทกับฉันมากนัก ทำไมถึงเล่าเรื่องนี้ให้ฉันฟังล่ะคะ?” > > “เพราะว่าเธอคนนั้นเคยพูดเอาไว้ว่า หลังแต่งงานแล้ว เธออยากจะเปิดร้านกาแฟเล็กๆอย่างนี้เหมือนกัน” ชายหนุ่มคิดสักครู่ถึงตอบออกมา > > “อ๋อ อย่างนี้เองหรือคะ” > > พูดจบเธอก็หันหลังกลับเดินไปต้อนรับแขกที่เข้ามาใหม่ > > ชายหนุ่มมองตามร่างของเจ้าของร้านสาวนั้น น้ำตาเขาค่อยๆหยาดไหลออกมา > > การรอคอยของเขาช่างนานแสนนาน ถึงกระนั้นเพื่อเธอแล้ว > > เขาจึงตัดสินใจไม่บอกเธอว่า แท้จริงแล้วเขามาที่ร้านนี้เพื่ออะไร > แฟนของเขาคนนั้น อยู่ใกล้แค่เอื้อม แต่ความสัมพันธ์ระหว่างเขาและเธอนั้นมันช่างไกลยิ่งนัก > > กาแฟในแก้วนั้น ก็ไม่รู้เย็นลงตั้งแต่เมื่อไหร่... เรื่องเล่าเป็นยังไงบ้างค่ะ....เชิญติชมค่ะ   Create Date : 24 กันยายน 2548 2 comments Last Update : 21 ตุลาคม 2548 4:02:08 น. Counter : 336 Pageviews. Share Tweet

เพิ่งหัดเล่าแน่เหยอ เรื่องมันเศร้าอ่ะ ฮือๆ เขียนได้ดีค่ะ อารมณ์ต่อเนื่องดี เนื้อเรื่องคาดเดาต่อเองได้ มีพลอต เสียดายไอ้เจ้าเครื่องหมาย > มันมากไปหน่อยอ่ะ   โดย: ladybear (ladybear ) 24 กันยายน 2548 14:35:45 น.

เศร้ามากๆ เล่าได้ดีมากๆเลยค่ะ ตอนนี้อยากอ่านตอนต่อไปแล้วอ่ะ   โดย: sad story IP: 61.7.167.114 19 กันยายน 2550 23:31:15 น.