ชีวิตมันก็ต้องอุปสรรค มีขวากหนามบ้าง เป็นเรื่องธรรมดา
แต่ถ้าเราผ่านมันมาได้ ถึงผ่านไม่ได้ มันก็จะต้องผ่านไปอยู่ดี
อาจารย์เต๊ะ สมัยหนุ่มๆที่ ลาออกจากงานไปตายเอาดาบหน้านี่
บางวันไม่มีตังแม้จะกินข้าว ต้องเก็บเศษเหรียญในบ้าน ไปซื้อหนมปังกิน
พออะไรๆมันดีขึ้น ชีวิตไม่มีอะไรแน่นอน ย้อนนึกๆป ก็ยังจำได้เสมอ
ทุกวันนี้ เลยฟาดแหลก จนเป็นเบาหวานนี่แหละ แฮร่ 555

ส่วนเรื่องบล็อกนี่ ถ้าไม่สบายใจก็ไม่เคยคิดจะเขียนจะเม้นท์เหมือนกัน
มีช่วงนึงที่ สูญเสียคนในครอบครัวไป ก็หยุดเล่นบล็อกไปเป็นปีๆ
กว่าจะทำใจ เกือบหลับแต่ก็กลับมาได้
เพราะฉะนั้น อย่าไปกังวล มาส่งกำลังใจให้ ผ่านพ้นไปได้นะครับ

  

สู้ๆนะคะ