เรื่องหน้าแตกในรถเมล์

เปล่าอ่ะค่ะ ไม่ใช่กกน. หลุดหรืออะไรหรอก ก็แค่หกล้มอ่ะ แต่สถานการณ์มันห่วยสิ้นดี ป่านนี้จึงยังอายไม่หาย

เล่าความเป็นมานิดนึง คือบ้านเราอยู่ที่เมืองคาลัมบา ซึ่งอยู่ทางใต้ของมะนิลาออกมา อึม ไกลขนาดประมาณกรุงเทพฯมาแปดริ้วได้มั้ง

ทีนี้จะมาทำงานในมะนิลา (Makati City) ก็ต้องขึ้นรถเมล์ประจำทางไปกลับทุกวัน ระยะเวลาเดินทางก็ประมาณชั่วโมงครึ่งถ้ารถไม่ติดมาก รถที่ว่านี้ก็มีแอร์สะดวกสบายดีอะแหละ ผู้โดยสารที่ไป-กลับเวลาเดียวกันก็คือคนที่เข้าไปทำงานในมะนิลาเหมือน ๆ กันนี่เอง คือไปเช้า เย็นกลับ เราจึงคุ้น ๆ หน้ากันอยู่ เจอคนช่างพูดเข้าก็ได้คุยกันฆ่าเวลา ซึ่งพอเขารู้ว่าเราเป็นชาวต่างชาติก็มันจะสัมภาษณ์ด้วยคำถามยอดฮิต (สุดน่าเบื่อ) อยู่มานานยัง ยูทำงานไร สามีทำไร มีลูกรึเปล่า ลูกพูดภาษาอะไร กลับไปเมื่อไทยบ้างไหม ฯลฯ เราก็ตอบไป แล้วก็ถามคำถามเกี่ยวกับประเทศของเขาบ้าง แลกเปลี่ยนกัน เรียกว่าคนบนรถก็เห็น ๆ กันอยู่ละ หน้าเดิม ๆ ทั้งน้าน....

อีทีนี้อยู่มาวันหนึ่ง เรากลับมาจากทำงาน พอถึงแถวบ้านก็ลูกขึ้น แสดงความจำนงว่าจะลง....

(ที่นี่ถ้าออกมานอกเมืองหลวง เขาไม่มีป้ายรถเมล์หรอก จะลงตรงไหนก็เดินไปข้างหน้าบอกให้คนขับจอดเอาเองอ่ะค่ะ ไม่มีออดด้วย)

กะลังจะเดินไปตามทางเดินระหว่างแถวเก้าอี้เพื่อจะไปลงทางหน้ารถ เพราะรถมีประตูเดียวแบบรถเมล์แอร์บ้านเรา ก็มีชายคนหนึ่งสะกิดข้างก้นยิก ๆ เราหันไปมอง เขาก็ยิ้มให้และบอกด้วยความหวังดีว่ามีหมากฝรั่งติดตูด ก้มลงไปดู ก๊าก.... ใครคายหมากฝรั่งทิ้งไว้ที่ที่นั่งเนี่ย ติดก้นมาสีฟ้าแปร๋นตัดกับกางเกงสีดำของเราดีมาก นึกเจริญพรไอ้เด็กบ้าในใจ แล้วเงยหน้าขึ้นยิ้มขอบคุณนายคนนั้น พร้อมกับทำหน้าทำตาไปว่า ว้าแย่เลยนะคะ อะไรประมาณเนี้ย (แต่ในใจคิดว่าช่างมันปะไร จะถึงบ้านแล้ว)

กะลังทำหูทำตากับพ่อหนุ่มอยู่อีหนูที่เดินตามมาข้างหลัง (คงจะลงประมาณที่เดียวกัน) คงกลัวรถจะไม่จอด เพราะขณะนั้นรถแล่นเร็วอยู่เหมือนกัน แล้วเราก็ไม่มีท่าทีจะเดินไปถึงหน้ารถสักที เดี๋ยวคนขับไม่รู่ว่าจะมีคนลงจึงตะโกนเสียงลั่นว่า "ป๊ารา" ซึ่งแปลว่าจอดด้วยจ้า

นายคนขับซึ่งก็คงจะตกใจเสียงตะโกนหรือเพิ่งตื่นจากหลับในไม่ทราบจึงกระทืบเบรคตามคำสั่งพอดี เราซึ่งกะลังเอี้ยวตัวดูหมากฝรั่งจึงเสียหลักอย่างแรงล้มพลั่ก ประชากรกรี๊ดกันลั่นรถเมล์ นายคนขับบ้าจี้ก็ตกใจสุดขีดจึงยิ่งกระหน่ำเบรคแรงขึ้นจนเราซึ่งยังกองอยู่กลางทางเดินสามารถกลิ้งหลุน ๆ ไปหยุดที่แผงหน้ารถได้อย่างอัศจรรย์ (อันที่จริงกระแทกแผงอย่างแรงจึงหยุดน่ะแหละ)

มึนตึ้บ ลุกขึ้นนั่งตรงบันได ทามกลางปินส์มุงที่พยายามเข้ามาช่วยเหลือ (ภูมิใจในตัวเองมากคือกระเป๋าสะพายก็ยังคล้องแขนอยู่ เป็นอันว่าทรัพย์สินไม่หาย) หันไปมองอีคนขับ หนอย ยังจะมาทำหน้าตาเฉยเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น เลยโมโหเดือด ชี้ให้พี่แกเปิดประตู พอลงจากรถได้ก็จ้ำพรวดไม่เหลียวหลังท่ามกลางสายตาประชาชีล้านเจ็ดที่คงจำหน้ายายแว่นที่ล้มป้าบๆๆๆๆ บนรถเมล์ได้ไม่ลืม วันหลังเจอกันอีกคงสะกิดให้คนข้าง ๆ ดู (ยายคนนี้ไงที่วันก่อนล้ม แถมมีหมากฝรั่งติดตูด ฯลฯ)

กลับมาบ้านได้ เล่าเหตุการณ์ให้สามีฟัง สามีบอกถอดกางเกงเลยเร็ว ๆ นึกว่าจะดูว่าเราเป็นไรรึเปล่า พ่อยอดชายหันไปสั่งลูกให้เอาไม้แหลม ๆ มาให้พ่อ พ่อจะแสดงฝีมือแกะหมากฝรั่งออกจากกางเกงให้ลูกดู ป๊าบบบบบบบ

งานนี้ระบมไปหมดทั้งตัว เป็นไข้นอนซมสองวันสองคืน ดีที่คืนเกิดเหตุเป็นวันศุกร์ เลยไม่ต้องขาดงาน

แต่ที่มะโหที่สุดก็โน่น ไม่ใช่อีน้องที่ร้องให้รถจอด หรือนายคนขับที่ขับได้ซิ่งสุดใจขาดดิ้น แต่เป็นไอ้คนที่ชี้ให้ดูหมากฝรั่ง รู้ว่ามีหมากฝรั่งติดกางเกงแล้วมันแก้ไขได้มั้ย ทำไมต้องมาสะกิดเวลาคนเขาจะลงด้วย มะโหสุด ๆ บังเอิญจำหน้าพี่แกไม่ได้แล้วเลยไม่ได้มีโอกาสทักทายแกอีก แต่อีคนขับกับกระเป๋ารถนี่สิ ดันจำเราได้ (จำไม่ได้ก็แปลก) ผ่านไปปีนึงยังล้ออยู่เลย มะโหมั้ยอ่า

Create Date : 16 เมษายน 2549		1 comments
Last Update : 22 เมษายน 2549 19:54:02 น.
Counter : 1032 Pageviews.
Share Tweet