เล่าเรื่องคลอดลูกมั่งดีกว่า ^^ ภาค 1

ได้ไปอ่านประสบการณ์คลอดของแม่ๆในห้องชานเรือนแล้ว
นึกถึงวันที่ตัวเองคอดลูกจริงๆเลยค่ะ
ถ้ายังไงขอท้าวความเดิมย้อนไปสัก 5 ปีที่แล้วให้ฟังก่อนนะค่ะ ^^

ตอนท้องเจ้าเบลล์ อาโปกะสามีไม่มีความรู้เรื่องการฝากท้องเลย
เราเลยพากันไปฝากท้องที่ ร.พ ตามปกติ ตอนนั้นไม่รู้เลยว่ามีฝากพิเศษด้วย
กำหนดคลอดเจ้าเบลล์ ตามรอบ ปจด. 23 มีนา 47
แต่ซาวน์ครั้งแรกตอน 7 วีค บอกว่า 30 มีนา 47 ค่ะ
พอท้องได้ 7 เดือน ที่ร.พให้ซาวน์อีก กำหนดคลอด 14 เมษาเลยทีนี้
เลื่อนไปอีกอาทิตย์นึงเลย
(มาอ่านเจอทีหลังเค้าบอกว่า ยิ่งซาวน์ตอนอายุครรภ์มากๆกำหนดคลอดยิ่งคลาดเคลื่อนมาก

 ถ้าจะให้เชื่อต้องเชื่อซาวน์ตอนอายุครรภ์น้อยๆ)

หลังจากอุ้มท้องมานาน ว่าเมื่อไหร่จะคลอด แล้ววันนั้นก็มาถึงค่ะ
เช้าวันเสาร์ที่ 27 มีนา สามีไปงานมอเตอร์โชว์ ตอนนั้นคิดอยากไปด้วย 55
แต่สามีบอกว่า จะเดินไหวเหรอมันกว้างนะ พอดีเค้าจะไปจองรถ
พอบ่ายๆ เริ่มมีอาการปวดหน่วงๆนิดนึงแล้ว อาโปก็จะคลอดแล้ว ดีใจๆ
สามีกลับมาตอนเย็น เลยพาไป ร.พ
พยาบาลที่ห้องคลอดตรวจปากมดลูกดู พบว่าเพิ่งเปิด ครึ่งเซนติเมตร
บอกว่า ให้กลับไปรอที่บ้านก่อนนะ อีกนานเลยค่ะ
พอกลับมาบ้านคืนนั้น เริ่มปวดมากขึ้น แถมมีมูกสีน้ำตาลออกมาด้วย
ทั้งคืนแทบไม่ได้นอนเลย จะไปหาหมอก็คิดว่ายังไม่ถึงเวลา 55
พอเช้าวันอาทิตย์ ก็พากันไปอีก พยาบาลตรวจก็บอกว่า เพิ่งเปิด เซนนึง

หา !!!! ที่นอนปวดมาทั้งคืน เปิดได้อีกนิดเดียวเองเหรอ
ก็กลับมาบ้านอีก ระหว่างนี้ปวดมากๆ ตอนนี้แม่สามีมาอยู่ด้วยแล้ว
แกมาตั้งแต่กลางๆเดือนแล้ว ส่วนแม่อาโปคิดว่าคลอดกลาง เมษาเลยกะว่าจะมาสิ้นเดือน
แม่สามีก้อถามว่าเป็นไง หาข้าวหาน้ำให้กินตลอด แถมมีการบอกอีกว่า อาโปนี่เจ็บไม่มาก
เหอๆ ก็แบบมันปวดแต่หนูไม่กล้าร้องนี่ค่ะแม่
วันจันทร์ที่ 29 มีนา ก็ไปหาหมออีกตอน บ่าย 3 โมงเย็น
เพราะปวดจนไม่อาจนอนรอที่บ้านได้แล้ว มูกที่ออกมาเริ่มมีเลือดปนแล้วค่ะ
พยาบาลตรวจ พบว่า ปากมดลูกเปิด 2 เซนแล้วบอกว่า ให้นอนรอคลอดได้เลย

ปวดมาเป็นวันๆ เพิ่งเปิดเพิ่มอีก ครึ่งเซนเหรอเนี่ย
แล้วเค้าก็ให้ไปเปลี่ยนชุด แจ้งญาติว่าจะนอนรอคลอดแล้วนะ
จากนั้นก็โกนแล้วก็สวนทวารค่ะ
ระหว่างที่รอคลอด ก็เห็นคุณแม่ทั้งหลายมานอนรอคลอดกันเยอะ
ได้ยินเสียงเบ่งคลอด เสียงเด็กร้องไห้ตลอดเวลาเลยย
ตอนนี้เริ่มรู้สึก กลัว เสียงคนร้องก็ช่างทำให้เรากังวลมากมาย 55
ระหว่างนี้ก็เริ่มปวดถี่ๆขึ้นมามั่งแล้ว ไอ้ที่ฝึกหายใจตอนก่อนคลอดนะ
ไม่ได้ช่วยเลย พอเวลาปวดจริงๆ ก็ไม่มีสมาธิมาหายใจแล้ว 55
ประมาณ 5โมงเย็น พยาบาลมาตรวจอีกบอกว่า ปากมดลูกเปิดมา 4 เซนแล้ว
ดีใจๆเริ่มเปิดเร็วแล้ว  แต่ใจนี่กลัวมากมาย เหงามากด้วย
ถ้าสามีมานั่งข้างคงจะรู้สึกดี คลายกังวลได้เยอะเลย
สักพักได้ยินเสียงเด็กทารกร้อง มองไปตามเสียง
เห็นเค้านอนอยู่ในตู้อบ 3-4 คน ก็คิดในใจว่า เดี๋ยวเราจะได้เจอลูกเราแล้ว
ค่อยหายกลัวไปได้เยอะเหมือนกัน
ประมาณ ทุ่มกว่าๆ  รู้สึกๆ โพละ มีน้ำไหลออกมาเยอะมากๆ
ลองเอามือจับๆดูเป็นน้ำใสๆนี่หว่า ก็เรียกบอกพยาบาลว่า น้ำคร่ำหนูแตกแล้วค่ะ
พยาบาล ไม่สนใจเลย สนใจแต่คนไข้ที่ฝากพิเศษ น่าน้อยใจชะมัด
กว่าจะมาเปลี่ยนผ้าให้เราก้อนอนแช่น้ำคร่ำเป็นนานสองนานแล้ว เฮ้ออ
แถมมีการบอกว่าไปใส่ผ้าอนามัยซะ แล้วอยู่ไหนล่ะ ผ้าอนามัย งง มากๆ
(มารู้ทีหลังถุงๆที่ห้อยอยู่ปลายเตียงนั่นแหละ ญาติจ่ายเงินแล้ว พยาบาลดันไม่บอกซะนี่)
เวลาประมาณ 4 ทุ่มกว่าแล้วเหลือ อาโปอยู่คนเดียวที่นอนรอคลอด คนอื่นๆคลอดหมดแล้ว
อาการปวดนี่ไม่ต้องนะค่ะ มันปวดมาขึ้นเรื่อยๆๆๆๆ ปวดๆหายๆอยู่นั่นแหละค่ะ
พอ 5 ทุ่มพยาบาลมาตรวจปากมดลูกอีก บอกว่า เปิด 7 เซนแล้ว
ก็มาเข็นเข้าไปในห้องคลอด แล้วก็มาบอกให้ เบ่งๆ อาโปก็เบ่งๆตามที่บอก แต่มันไม่รู้สึกปวดเบ่งนะ
5 ทุ่มครึ่ง เค้าบอกว่า ปากมดลูกเปิด 10 เซนแล้วใกล้จะคลอดแล้ว
แต่ด้วยที่มันดึก แล้วไม่มีคนที่คลอดเลยช่วงนี้  พยาบาลเลยไม่ได้มาสนใจเรามาก
จำได้ว่า มีหมอเดินผ่านมาคนนึง แทนที่จะถามนะว่าเป็นไง แต่เดินผ่านไปเฉยเลย
ช่วงนี้เองเริ่มมีลมเบ่ง พอปวดมาก็เบ่งๆ แต่ไม่มีใครมาดูเลย
จนพยาบาลคนนึงเดินผ่านมา หันมามองดูบอก จะคลอดแล้วนี่ เห็นหัวเด็กแล้ว
รีบไปเตรียมอุปกรณ์มาทำคลอดใหญ่เลย ตอนนี้เวลา 6ทุ่ม ได้
อาโปก็เบ่งๆคือมันปวดท้องเหมือนเราปวดเข้าห้องน้ำ เราก็เบ่งๆจนหัวเจ้าเบลล์ออกมา
เค้าก็รีบดูดเอาน้ำคร่ำในปากลูกออก แล้วบอกอาโปว่า ให้เบ่งอีกทีสุดแรงเลยนะ
อาโปก็เบ่ง อึบบบบ แล้วลูกก็พรวดออกมา แล้วเค้าก็รีบเอาผ้าห่อ
แล้วเอามาวางบนหน้าอกอาโป พยาบาลก็บอกว่า นี่ไงลูกของเรานะที่เราเบ่งออกมาไง

คลอดออกมาตอน 6 ทุ่มครึ่งกลายเป็นวันอังคารเลย
ตอนนี้น้ำตาแทบไหล รู้สึกดีใจ ปลื้ม โอ๊ยย บรรยายไม่ถูก รู้แต่ว่าดีใจมากๆ
เจ้าเบลล์ของแม่ ตัวนี่ใสมากก จนเห็นแต่เส้นเลือดทั้งตัวเลย ตัวเค้าไม่แดงและเหี่ยวๆแบบที่คิดเลย
แถมแก้มย้วยยมาก อาโปก็หอมแก้มลูกไปทีนึง พยาบาลก็เอาลูกไป
ตอนนั้นรู้สึกโล่งมากกกหายเจ็บเป็นปลิดทิ้งเลย แต่ยังรู้สึกปวดเบ่งอีกนิดนึง
พยาบาลก็มากดๆท้อง กดแรงมากๆจนรู้สึกว่า ระบมเลยล่ะ 55
แล้วสักพักก็เบ่งเอารกออกมา แล้วพยาบาลทำคลอดคนนั้นเป็นคนเย็บแผลให้
จากนั้นก็ได้ยินเสียงร้องของเจ้าเบลล์ ดังมากๆ 55
แล้วนอนพักฟื้นสักพัก อาโปรู้สึกหิวมากก อยากกินน้ำมาก
พยาบาลก็เอาโอวัลตินกับน้ำมาให้กิน แล้วบอกว่านอนพักก่อนนะ เดี๋ยวเอาลูกมาให้กระตุ้นน้ำนม
แล้วกเค้าก็เอาลูกมาให้ดูดนม แต่คุณแม่มือใหม่ให้ลูกกินนมไม่เป็น รู้สึกว่าน้ำนมไม่ไหลเลย

ตัวของเจ้าเบลล์เริ่มเป็นสีชมพู เนื้อตัวเค้าไม่เหี่ยวเลย
จากนั้นประมาณอีก ชั่วโมงนึง พยาบาลก็พาไปห้องพัก ที่สามีไปจองรอไว้แล้ว
พอเข้าไปถึงห้องเห็นหน้าสามี เกือบร้องไห้ อยากจะเข้าไปกระโดดกอดจริงๆ
แล้วก็ถามเค้าว่า เห็นหน้าลูกยัง เค้าก้อบอกเห็นแล้ว ถ่ายรูปด้วย 555
ไม่เกิน 30 นาที ก็พาเจ้าเบลล์มาให้เราเลี้ยงกันเองเลย
อาโปเลยบอก สามีว่า กลับไปรับแม่สามีมานะ เลี้ยงไม่ไหวแน่ ทำอะไรไม่เป็น
แม่สามีมาก็ดีมากๆ มาเช็ดหน้าเช็ดตาให้เรา ตอนนี้เริ่มรู้สึกว่า แม่สามีดีจังเลย
ก่อนหน้านี้ อคตินิดหน่อยเพราะเราไม่ค่อยได้คุยกัน เพิ่งจะมาคุยกันเยอะๆตอนที่แกมานี่แหละ

นึกถึงวันที่คลอดลูกคนโตแล้ว มันเป็นอะไรที่ไม่เคยลืมเลย

แม้รายละเอียดที่เล่าอาจจะไม่หมดทุกขั้นตอน
แต่อาโปจำได้ทุกขั้นตอนเลย การคลอดที่เป็นธรรมชาติที่สุด ไม่มีการใช้ยาเร่งหรือยาแก้ปวดเลย
ปล่อยให้การปวดท้องเป็นไปตามขั้นตอน เวลาของมันเป็นอะไรที่ดีที่สุด
ทั้งดีกับเราและลูกของเรามากๆด้วยค่ะ

สรุป พี่เบลล์ เกิดวันที่ 30 มีนา 47 เวลา 00.38 น. หนัก 3010 กรัมค่ะ

ครั้งหน้าจะมาเล่าตอนคลอดเจ้าเก้าบ้างนะค่ะ การคลอดท้องสอง เป็นอะไรที่สาหัสกว่าท้องแรกมาก

ปวดจนไม่มีวันลืมจริงๆ

Free TextEdi

 

Create Date : 07 มิถุนายน 2552		3 comments
Last Update : 7 มิถุนายน 2552 10:52:24 น.
Counter : 2571 Pageviews.
Share Tweet