...สงสัย...ลังเล
ไม่ได้อัพบล็อก เกือบอาทิตย์นึง ดูเป็นความผิดร้ายแรง เพิ่งกลับจากงานเลี้ยงฉลองส่งท้ายปีเก่า (ซึ่งเลี้ยงกันเร็วเหลือเกิน) ก็เลยไปคัดเรื่องเก่า มาเล่าใหม่ อันที่จริงก็เพิ่งเล่าไปเมื่อปลายเดือน พฤจิกา นี่เองแต่อยากเล่าให้ฟังบ้าง เพราะเห่ออยู่นะ....หุหุ อากาศเปลี่ยนแล้ว จากที่ฝนตกหนัก อากาศร้อนแทบบ้า กลายเป็นลมหนาวที่พัดพาความแห้งแล้ง ก่อเกิดอาการที่เรียกว่า "ขี้เกียจ" ลุกจากที่นอนในตอนเช้า โดยเฉพาะในวันทำงาน นาฬิกาแวะเวียนมาปลุกตามรอบที่ตั้งไว้ คราวละ 10 นาที ก็ไม่นำพาให้รีบเช็ดขี้ตาตื่นขึ้นมาอาบน้ำแต่งตัว จนถึงเวลาที่ต้องถึงเวลาซะที แบบร้อนรนและรีบร้อน ต้องดีดตัวผึงอย่างไว เพราะไม่เช่นนั้น ถึงที่ทำงานไม่ทันเวลาอากาศที่หนาวเย็น ทำให้ต้องหาเสื้อผ้าหนา ๆมาใส่ให้ตัวเองอบอุ่น เพราะความที่ปกติตัวเองก็ "ขี้หนาว" อยู่แล้ว ยิ่งเข้าไปนั่งในห้องแอร์ที่เปิดอยู่ได้ทั้งวัน ปกติไม่ใช่หน้าหนาวฉันก็มีเสื้อกันหนาวติดไว้ที่โต๊ะทำงานอยู่แล้ว ตอนนี้ต้องเพิ่ม option คือ ผ้าพันคอ ก็มันหนาวนี่นา ใครจะว่า โอเวอร์ก็ไม่ว่ากัน มีน้องคนขับรถมารับสินค้า ทักอยู่วันนึง "แหม พี่ ออสเตรเลียทุกวันเลยนะ" ฮะฮ่า น้องมันเหน็บได้ขำดี ก็นะ....ไม่หนาวบ้างก็แล้วไปสิที่ทำงานมีสมาชิกใหม่ 2 ตัว ที่เข้ามาอยู่สถานที่เดียวกับฉัน ที่ทำงานเดียวกันโดยความตั้งใจ สาเหตุที่เจ้า 2 ตัวต้องเข้ามาอยู่ที่นี่ เพราะคนงานหาที่อยู่ให้ลูกหมา 2 ตัว ไม่ได้ไม่มีที่เลี้ยงว่างั้นได้ เจ้า 2 ตัวจึงต้องมาอาศัยพำนักอยู่ที่โรงงาน แต่..เปลี่ยนนายใหม่อะไร ๆ ก็ไม่เหมือนเดิม ผู้จัดการคนใหม่ ไม่ "ปลื้ม" เจ้าตัวน้อยทั้งสอง แต่ก็ยังไม่ใจร้ายถึงขนาดขับไล่ไสส่ง ตัวน้อยทั้ง 2 ถูกคำสั่งให้พาไปอยู่ท้ายโรงงาน ตอนนั้นที่พวกมันมาอยู่ ฝนยังตกหนัก ถึง หนักมากอยู่ บางครั้งฉันยังเป็นห่วงว่าจะอยู่แบบไหน ยังไง แต่มีคนงานช่วยดูหลายคนเลยเบาใจขึ้นมาบ้าง ทั้ง 2 เติบโตขึ้นพร้อมกับฤดูกาลที่เปลี่ยนแปลงไป จากฝนที่มาพร้อมกับลมกรรโชก จนกลายเป็นหนาวที่พัดพาความแห้งแล้งมาพร้อมกัน ตอนนี้ทั้ง 2 ตัว กล้าพอที่จะล้ำอาณาเขตมาข้างหน้าบริเวณสำนักงานเป็นบางเวลา ฉันได้มีโอกาสได้เล่นกับพวกมันบ้าง เอาข้าวกลางวันไปให้บ้าง และได้ตั้งชื่อไว้ตามธรรมเนียมปฏิบัติหนุ่มน้อยเพศผู้ สีขาวนวลมีหูที่ใหญ่และหนา สีหน้าลังเลตลอดเวลา พร้อมกับหนังหน้าที่ยับย่น ตื่นตระหนกและไม่กล้าเข้ามาพูดคุยกัน (เล่นกันฉัน) หูที่ใหญ่และหนาเกินไปทำให้โดยธรรมดา สุนัขขนเกรียนลักษณะนี้ ปกติหูจะตั้งขึ้น แล้วสอบเข้าหากัน แต่ด้วย ความที่มันทั้งใหญ่และหนาสูงขึ้น ลักษณะที่จะตั้งจึงไม่ตั้ง จะตกก็ไม่ตก ฉันจึงเรียกมันว่า "ไอ้ลังเล" ตามลักษณะอาการกล้า ๆกลัว ๆของมัน และหูที่ลังเลว่าจะตั้งหรือตกดีส่วนสาวน้อยอีกตัว มีสีดำทั้งตัว หูใหญ่และยาวเหมือนกัน แต่ลักษณะตั้งตรงขึ้น ดังหมาหูตั้งทั่ว ๆไป ที่ใหญ่หน่อยนึง เจ้าตัวนี้ไม่กลัวที่จะเล่นกับใคร ๆเท่าใดนักและขี้เล่น ประจบประแจง กินข้าวเรียบร้อย แต่จะหน้าย่นทุกครั้งที่ไม่ได้ยิ้มการหน้าย่นตามลักษณะหมาพันธุ์นี้นี่เองที่ฉันเรียกมันว่า "เจ้าสงสัย" เพราะในเวลาที่หน้าย่น จะเหมือนกับว่ามันสงสัยอะไรอยู่รึเปล่า??เวลากลางวันหลังจากพวกเรากินข้าวมื้อเที่ยงอิ่ม ฉันจะหาอะไรไปให้พวกมันเสมอ ๆ เจ้าสงสัยกินเรียบร้อยตามลักษณะกุลสตรี และไอ้ลังเล ตะกละมากไม่ยอมเคี้ยวข้าว ง่ำ ๆๆ ใส่ปากแล้วก็กลืน ไม่รู้ว่ามันรับรู้รสชาติบ้างหรือเปล่ายังเคยคุยกับปลาทองว่า ถ้าปลาทองตะกละ ฉันจะเขกหัวได้มั๊ย (หุหุ) เพราะปลาทองบอกว่า ถ้าเป็นเขา เขาคงเขกหัวมันไปแล้วในฐานะที่ตะกละ แต่ตัวเองก็ตะกละเหมือนกัน (อิอิ) แต่ก็น่ารักดี
ขอบคุณสำหรับคำอวยพร
ขอบคุณสำหรับมิตรภาพดี ๆ ที่มีให้
มีความสุขมาก ๆ เช่นกันนะจ๊ะ