Bloggang.com : สมาชิกหมายเลข 2972711 : ความทรงจำของฉัน(เรื่องของยาย)

พฤษภาคม 2563

					1	2
3	4	5	6	7	8	9
10	11	12	13	14	15	16
17	18	19	20	21	22	23
24	25	26	27	28	29	30
31

30 พฤษภาคม 2563

ความทรงจำของฉัน(เรื่องของยาย)

ความทรงจำของฉัน(เรื่องของยาย)

ยายของฉัน

ที่จริงนาคสมัครบล็อกไว้นานมาก แต่ลืมและไม่ได้เข้ามาตลอดเวลาหลายปีที่ผ่าน แต่เมื่อวานเกิดจำได้ว่าตัวเองมีบล็อกเลยอยากใช้พื้นที่ตรงนี้บันทึกความทรงจำอันแสนสุข ทำให้หัวใจได้ผ่อนคลายความเศร้าไปได้บ้าง

ตอนนี้คนในภาพอาจจะไปเที่ยวที่ไหนสักแห่ง ที่นาคตามหาไม่เจอ ตลอดเวลาที่นาคกลับบ้าน นาคจะคิดเสมอว่าอ้อมกอดของยายและแม่เป็นอ้อมกอดที่อบอุ่นที่สุด เรามักใช้เวลาอยู่ด้วยกันให้มากที่สุดเท่าที่จะมากได้ แต่นาคจะไม่เล่าถึงความสูญเสียในตอนนี้หรอกนะคะ นาคอยากเล่าถึงเวลาที่เรามีความสุขต่างหาก

นาคมาอยู่ที่เกาหลีย่างปีที่13 ในตอนแรกที่มาที่นี่ เกาหลีเหมือนโลกใบใหม่ นาคต้องไปเรียนภาษาหัดใช้ชีวิตตั้งแต่เริ่มต้น อย่างหัดพูดภาษาเกาหลี หัดไปตลาดพูดคุยกับคนอื่นโดยที่ใช้ภาษาเกาหลี ก็สนุกดีเหมือนกันนะคะ แต่เวลาที่เราอยู่คนเดียว เราก็จะคิดถึงบ้านมาก ยังจำได้ว่าแอบร้องไห้หลายครั้งจนกว่าจะชิน

สมัยก่อนช่วงปี 2008~2009 เทคโนโลยียังไม่พัฒนา ไม่มีระบบการสื่อสารในสมัยนี้ นาคใช้วิธีติดต่อกับที่บ้านโดยการซื้อบัตรโทรศัพท์ ซึ่งจะได้ประมาน20กว่านาที แต่พออยู่ไปสักพัก เพื่อนชาวฟิลิปปินส์แนะนำให้ใช้บัตรa+ซึ่งราคาจะสูงกว่านิดหน่อยแต่โทรได้ถึง 175 นาที คราวนี้ก็ได้โทรหาทุกคนที่บ้านบ่อยขึ้น

ยายจะเป็นคนที่นาคโทรหาบ่อยที่สุด ทุกครั้งที่โทรเราจะพูดเรื่องทั่วไปที่เกิดขึ้น บางทีก็พูดเรื่องงานประจำปีที่จะมีขึ้น โดยรวมเราจะพูดกันเรื่องที่ว่ากลับบ้าน แล้วเราจะทำอะไรด้วยกัน อยากทำอะไรกิน บางครั้งยายจะร้องสรภัญญะให้ฟัง มันเป็นความสุขเพียงไม่กี่อย่างที่นาคมีค่ะ

และถ้าถึงเวลาที่นาคจะกลับบ้านจริงๆ ยายจะตื่นเต้นมากถึงขั้นนอนไม่หลับ บางครั้งยายจะนั่งรถทัวร์มารอนาคที่บ้านแม่ในสมุทรปราการเลยทีเดียว ทั้งที่ยายจะรอนาคอยู่ชัยภูมิก็ได้แต่ยายก็ไม่ทำ ยายยอมเหนื่อยเพื่อที่จะได้เจอนาคพร้อมทุกคน ส่วนตัวนาคเองก็ตื่นเต้นค่ะ เก็บกระเป๋า ซื้อของ เตรียมแพลนไว้ว่าเราจะไปไหนกัน อยากจะพาแม่ไปไหนบ้าง พายายไปไหนมาก ตอนกลับครั้งแรก จำได้ว่าไม่ได้ไปเที่ยวไหน แต่พอหลังๆ ที่กลับบ้านมา นาคจะพายายไปเที่ยวกาญจบุรีบ้าง ไปทะเลบ้าง เราจะใช้เวลาที่มีให้คุ้มค่าที่สุดเท่าที่จะมากได้ แต่พอจะกลับเราก็รู้สึกว่าเวลาที่มีช่างสั้นนัก อยากจะยืดไปอีกนาน~นาน

สิ่งสำคัญของนาคก็คือการได้กลับบ้านและมีคนที่เรารักรออยู่ต่างหาก ชีวิตของนาคไม่มีอะไรซับซ้อน มีแค่เดินทางและกลับบ้านเพื่อจะกอดใครสักคนเท่านั่นเอง~

วันนี้รู้สึกเหงาๆค่ะ เพราะอยู่ในช่วงโควิดระบาดที่พูชอน เมืองที่นาคอยู่ ซ้ำร้ายมีคนป่วยถัดไปแต่สองตึกเท่านั้น นั่นทำให้คนส่วนมากเก็บตัวเงียบในวันหยุดอย่างนี้ หวังว่าสถานการณ์จะดีขึ้นในเร็ววัน

หากมีคำผิด ขออภัยด้วยนะคะ นาคอัพในโทรศัพท์

นาคเหรา วันที่ 30/05/2020

พูชอน เกาหลีใต้

Create Date : 30 พฤษภาคม 2563

Last Update : 1 มิถุนายน 2563 12:48:54 น.

3 comments

Counter : 370 Pageviews.