|
ไม่มีชื่อเรื่อง 1
จากสเตตัสบน fb วันอาทิตย์ที่ 6 มกราคม 2556

Create Date : 08 มกราคม 2556 | | |
Last Update : 8 มกราคม 2556 16:14:08 น. |
Counter : 909 Pageviews. |
| |
|
|
|
|
พาย
ออฟเป็นเด็กน่ารัก พ่อแม่ทุกคนในหมู่บ้านอธิษฐานต่อพระเจ้าขอให้พวกเขามีลูกชายน่ารัก ๆ อย่างนี้ ออฟเชื่อฟังคำสั่งสอนของพ่อแม่ ครูอาจารย์ และญาติผู้ใหญ่ เป็นที่รักของเพื่อน ๆ ทุกคน สัตว์เลี้ยงทุกตัวก็ชอบเขา ออฟมีจิตใจโอบอ้อมอารี เอื้อเฟื้อเผื่อแผ่ รู้จักแบ่งปัน ทั้งหมดนี่พ่อแม่ของเขาสอนมาอย่างดีตั้งแต่แรกเกิดโน่นเลยทีเดียว ไม่มีพ่อแม่คนใดไม่รักลูก และไม่อยากให้ลูกเป็นที่รักของคนทั่วไป
เช้าวันอากาศแจ่มใส กลางฤดูร้อน พ่อ แม่ และออฟจูงมือกันสามคนเดินออกจากบ้าน พวกเขาเดินไปตามถนนมุ่งสู่สวนสาธารณะ ด้านหลังสวนสาธารณะเป็นศาลสถิตแห่งพระเจ้า เช้าวันอากาศสดชื่นเช่นนี้ผู้คนมักพากันเดินทางมาสักการบูชา และวิงวอนขอสิ่งที่ตนปรารถนา
หญิงชรานางหนึ่งเดินเคียงหลานวัยไล่เลี่ยกับเด็กชายออฟ หล่อนบ่นพึมพำตลอดทาง ขณะที่หลานร้องไห้งอแง เด็กวัยนี้ไม่มีใครชอบการวิงวอนหรือขออนุญาต พวกเขาทำสิ่งที่ตนต้องการขึ้นมาเอง ถ้าสำเร็จจะหัวเราะและภูมิใจกับสิ่งนั้น ไม่สำเร็จก็แล้วไป ยายดุหลานเมื่อเห็นออฟเดินผ่าน หล่อนบอกให้เอาอย่างออฟ ถ้าหล่อนเลือกได้จะขอมีออฟเป็นหลานเสียเดี๋ยวนี้ เมื่อเด็กชายยังไม่หยุดเอาแต่ใจ หล่อนก็เดินไปอุ้มออฟ พร้อมจูบที่แก้มทั้งสองข้าง ลูบหัวออฟเบา ๆ แต่พูดเสียงดังให้หลานชายจะได้ยินว่า หลานยายจ๋า หลานยายจ๋า ออฟอบอุ่นใจที่ได้รับกอด เขากอดตอบและขานรับ ยายจ๋า
สวนสาธารณะมีแมกไม้มากพรรณ สายลมฤดูร้อนหอบเอากลิ่นหญ้ากรอบและใบไม้แห้งคลุกเคล้าไอน้ำจากบึงใหญ่โชยผ่านจมูก ออฟอยากลงเล่นน้ำ พ่อถอดเสื้อผ้าแล้วลงเล่นน้ำกับลูก ส่วนแม่เฝ้าสัมภาระที่ทิ้งไว้ใต้ร่มไทร พ่อคอยปกป้องออฟไม่ห่าง แม่ก็มองตามไม่วางตา มีเด็กอีกหลายคนที่พ่อแม่ปล่อยให้เล่นน้ำกับเพื่อนเป็นกลุ่มเล็ก ๆ พวกเขาใช้ปืนดูดน้ำและฉีดใส่กัน มีเสียงร้อง โอ๊ย เฮ้ย สลับกับหัวเราะเฮฮา ออฟอยากไปเล่นด้วย แต่รู้ว่าคงทำให้พ่อแม่เป็นห่วง เพราะอันตรายเกินไป
ออฟหันไปทางต้นเสียงตะโกนเรียก ครูของเขานั่นเอง พ่อ แม่ ทักทายครูเมื่อเดินเข้ามาใกล้ ออฟดีใจที่ได้เจอครูที่นี่ เขาวิ่งตรงเข้าไปกอดครูเต็มแรง ครูกอดตอบและจูบเบา ๆ ที่หน้าผาก ออฟเป็นเด็กฉลาด ตั้งใจเรียน ครูทุกคนรักเขา และอธิษฐานต่อพระเจ้าขอให้ศิษย์ทุกคนเป็นแบบนี้ ออฟอยากนอนหนุนตักฟังครูเล่านิทาน ทุกคืนเขาจะนอนหนุนตักฟังเรื่องราวต่าง ๆ จากพ่อและแม่
ก่อนกลับบ้านออฟเจอจูน จูนเป็นเด็กสาวร่าเริงเพื่อนร่วมชั้นเรียนของเขา จูนมากับพ่อแม่เช่นกัน พ่อแม่ของจูนผลัดกันกอดออฟคนละที ออฟชอบจูน เขามักเขินอายเมื่ออยู่ใกล้กัน รอยยิ้มของจูนตรึงเขาจนแข็งทื่อและไม่อาจเคลื่อนไหว
เมื่อถึงบ้าน พ่อ แม่ และออฟล้วนเหนื่อยล้าหมดแรง แม่ทำอาหารในครัว ออฟกำลังเตรียมตัวอ่านหนังสือ เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น (แน่นอนว่า) เป็นสายของออฟ แต่พ่อรับ เพื่อนสนิทคนหนึ่งโทรมา พ่อบอกว่าออฟไม่อยู่ ออฟไปเรียนต่อต่างจังหวัด วางหู
ขณะนั่งรอบโต๊ะรับประทานอาหาร ออฟนึกถึงเรื่องตลอดวันที่ผ่านมา เขาพูดว่าคุณยายคนนั้นน่าสงสาร บอกความต้องการอยากเล่นน้ำกับเพื่อนใจแทบขาด สนุกเมื่อได้เรียนกับคุณครู และมีความสุขเมื่ออยู่ใกล้ ๆ จูน
แม่เอากระทะฟาดหัวออฟเต็มแรงก่อนเขาพูดจบ พ่อลุกขึ้นยืน ตกตะลึง เก้าอี้ล้มเสียงดัง ตะโกนด่าแม่ว่านั่นไม่ใช่ลูกหล่อนคนเดียว หากแต่เป็นลูกชายของเขาด้วยก่อนกระทืบออฟซ้ำจนตาย
วันต่อมาข่าวออฟไปเรียนต่อต่างจังหวัดก็กระจายทั่วหมู่บ้าน หลายคนพากันเสียใจ บ้างเสียดาย แต่ทุกคนได้รับพายคนละชิ้นเป็นของขวัญอำลาจากครอบครัวอันแสนจะน่ารัก พายที่มีออฟเป็นไส้ใน

บันทึก วันนี้เปิดดูไฟล์เก่า ๆ ในคอม เจอไฟล์เรื่องนี้โดยบังเอิญ ตกใจครับ เขียนไว้ตั้งแต่ชาติที่แล้ว สมัยยังไร้เดียงสา
Create Date : 06 สิงหาคม 2555 | | |
Last Update : 6 สิงหาคม 2555 21:26:58 น. |
Counter : 1310 Pageviews. |
| |
|
|
|
|
คุก
เขานอนก่ายหน้าผาก สายตาจ้องมองเส้นขอบฟ้าไกล...
กี้ถูกตัดสินโทษจำคุกตลอดชีวิตตั้งแต่อายุ 8 ขวบ น่าเศร้าใจนัก ไม่อยากเชื่อเลยว่ายังคงหลงเหลือประเทศที่มีกฎหมายเหี้ยมโหดเช่นนี้อยู่อีกบนโลก ประเทศได้ตรากฎหมายศักดิ์สิทธิ์เป็นข้อห้ามมากมายเพื่อให้สอดคล้องกับศีลธรรมอันประเสริฐ ผู้ฝ่าฝืนต้องถูกจองจำด้วยขื่อและลิ่มที่ตอกตรึงติดกับพื้นหิน ยึดไว้ตรงกลางห้องคุมขัง แล้วเจาะแขนทั้งสองข้างร้อยด้วยโซ่เข้าในช่องระหว่างกระดูกปลายแขนทั้งสองท่อน ปลายอีกฝั่งหลอมเชื่อมกับลูกเหล็กน้ำหนักนับร้อยกิโลกรัม สำหรับผู้มาอยู่ใหม่ การหยิบอาหารใส่ปากจึงเป็นทัณฑ์ที่ปวดร้าว
ไม่มีความเจ็บปวดทรมานใดทำให้กี้หวั่นกลัว ตลอดระยะเวลา 20 ปีที่ผ่านมาเขาอยู่ด้วยความฝันว่าจะหนีจากที่นี่ให้ได้สักวัน เขารอให้ตัวเองแข็งแกร่งและเฉลียวฉลาดกว่านี้ แต่เมื่อถึงเวลานั้น เวลาที่เขาคิดว่าแข็งแกร่งและฉลาดพอ ก็มีคำสั่งย้ายให้เขาไปอยู่ในคุกแห่งใหม่ที่เข้มงวดและมั่นคงกว่าเก่าทุกทีไป
ตอนอายุ 29 กี้อยู่ที่คุกกลางทะเลสาบ ที่นั่นทัศนียภาพงดงามประทับใจ ยามเช้าแสงอรุณสาดกระทบผิวน้ำ เมื่อลมพัดพลิ้วก็สะบัดผืนน้ำให้ระบำไหวระยิบระยับ มองไปไกลเป็นเนินหญ้าเขียวชอุ่ม ไอหมอกที่ยังหลงเหลืออยู่แผ่ออกมาจากผืนดินบริเวณราวป่า ทิวสนทอดตัวยาวเป็นแนวแถวตัดกับขอบฟ้าสีทอง ยามสาย เด็กเล็ก เด็กใหญ่ในหมู่บ้านทยอยกันออกมาเป็นกลุ่มๆ บ้างก็วิ่งเล่นส่งเสียงหัวร่อเฮฮา บางครั้งกี้ร่วมหัวร่อไปกับเขาด้วย บ้างไล่จับผีเสื้อหมู่แมลงกันคึกคัก กี้ก็ไขว้คว้ามือตามกลุ่มเด็กจนปวดแปลบไปถึงกระดูกสะบัก บางกลุ่มก็แก้ผ้ากระโดนลงน้ำ เด็กโตขึ้นมาหน่อย หนุ่มสาวตกในห้วงรักจับคู่ชายหญิงเดินควงเคียงกะหนุงกะหนิง
บรรดาภาพรื่นเริงที่เห็นดูขัดแย้งกับรอยขูดเขียนผนังคุกอย่างอัศจรรย์ ผนังด้านหนึ่งเป็นขีดนับวันและจารึกนามผู้มาอยู่ก่อน อีกด้านเป็นบทกวีกระท่อนกระแท่นบรรยายความงามของทะเลสาบ ความคับแค้นใจ ความเปลี่ยวเหงา ความอิสระ และความกลัว บางด้านก็เป็นรอยคราบเลือดแห้งกรัง มีรอยขีดข่วนตามอารมณ์ที่ฟุ้งพาไป
เช้าวันครบรอบอายุ 30 ปี กี้ตื่นขึ้นมาพบว่าตัวเองยังคงเป็นเด็ก 8 ขวบ
12 ปีของวัยเด็กที่หายไป กับ 22 ปีที่หยุดนิ่งเหมือนก้อนเนื้อแช่แข็ง เมื่อเสียงภายในของเด็กชายอายุ 8 ขวบเรียกร้อง เขาก็ใช้มีดเสียบบริเวณระหว่างช่องอกและช่องท้อง ตรงท่อกระบังลม ออกแรงกดแล้วกรีดแหวกช่องท้องให้แยกกว้าง มองเข้าไปข้างใน เลื่อนใบมีดผ่านกระเพาะอาหาร ผ่านตับ ถุงน้ำดี ตับอ่อน ม้าม ลำไส้เล็กใหญ่ แล้วก็ไต ก่อนถึงกระเพาะปัสสาวะซึ่งอยู่ภายในอุ้งเชิงกราน เขาร้องตะโกนลั่นอย่างตื้นตันใจ
รีบหนีออกไป! กี้ รีบหนีออกไป
แล้วกี้
เด็กผู้ชายอายุ 8 ขวบก็ค่อย ๆ มุดผ่านตัวเขาออกมา
(จบ)

 |
ภาพประกอบผล งานของ Michal Macku ศิลปินชาว Czech
|
ตอนนั้นบอกกี้ว่าเดี๋ยวเขียนเรื่องสั้นให้เรื่องหนึ่ง นึกไม่ออก เขียนอะไรดี เขียนเพราะอยากเขียน มันก็ออกมาสั้น ๆ แบบนี้แหละครับ นานเหมือนกันแล้วนะ
|
Create Date : 26 พฤศจิกายน 2550 | | |
Last Update : 6 พฤษภาคม 2553 16:55:37 น. |
Counter : 289 Pageviews. |
| |
|
|
|
|
ต้นสนกับใบคา
คาทิ้งตัวลงนอนอย่างหมดแรง เหลืออีกแค่เพียงสองชั้นเท่านั้นเขาก็จัดหนังสือเสร็จเสียที แม้รู้ว่าคงไม่เกินสามเดือนหนังสือในชั้นทั้งสิบเอ็ดจะถูกวางเปะปะสับสนกันอีก แต่เขาก็ยังอยากให้มันดูเป็นระเบียบสักสามสี่เดือนครั้งก็ยังดี และทุกครั้งที่จัดเรียงชั้นหนังสือใหม่ เขาต้องมีอะไรให้ประหลาดใจได้เสมอ บางทีเขาพบหนังสือที่คิดว่าหายไปนานแล้ว บางทีเขาก็เพิ่งรู้ตัวว่าซื้อหนังสือเล่มเดิมมาซ้ำถึงสองหรือสามเล่ม บางทีเขาก็เจอที่คั่นสวยๆ และเมื่อตะกี้นี้ เขาเจอข้อความซึ่งเขียนด้วยลายมือของตัวเอง
คานอนพลิกดูหนังสือเล่มนั้นอีกครั้ง เขาแน่ใจว่าเป็นเล่มที่ยังไม่เคยอ่านจริงจังมาก่อน แต่ตัดสินใจซื้อก็ด้วยเหตุผลพื้นๆ ว่าปกแข็ง ภาพสวย และราคาไม่แพงนัก มันเป็นหนังสือแปลฉบับสองภาษา ภาคแรกเป็นภาคแปลภาษาไทย ส่วนภาคหลังเป็นภาษาบาลีอักษรไทย เขาดูชื่อปกหนังสือและพยายามสะกดคำอ่าน โลกสัณฐานโชตรตนคัณฐี ควรอ่านว่า โลก-สัน-ถาน-โชด-ตะ-นะ-คัน-ถี หรือ โล-กะ-สัน-ถาน หรือ โช-ตะ-ระ-ตะ-นะ หรืออะไรดี สุดท้ายเขาตัดสินใจอ่านตามตัวสะกดบาลีอักษรไทยว่า โล-กะ-สัน-ถา-นะ-โช-ตะ-ระ-ตะ-นะ-คัน-ถี คาพลิกหาหน้าที่พบข้อความเมื่อสักครู่ จำได้ว่าเขาเจอมันขณะเปิดดูรูปภาพแบบผ่านๆ เป็นภาพจากสมุดภาพไตรภูมิสมัยกรุงธนบุรี
นั่นไง... คาเจอมันแล้ว

ดูจากภาพมีสัตว์นานามาชุมนุมกัน ไม่ว่าจะเป็นกวาง ช้าง เสือดาว หมูป่า สิงห์ และตัวหน้าตาประหลาดที่เขาไม่รู้จัก ใต้ภาพมีคำบรรยายสั้นๆ ว่าเป็นภาพสัตว์จตุบาทเลือกสีหราชเป็นพญาครั้งปฐมกัลป์ คาคิดในใจ นี่จักรวาลเราเป็นประชาธิปไตยมาตั้งแต่สมัยโน้นแล้วหรือ สมัยโน้นของเขานั้นถ้าไม่หมายถึงปฐมกัลป์ แต่หมายเอากลางพุทธศตวรรษที่ ๒๑ ก็นับว่าน่าตื่นตาตื่นใจ เมื่อนึกว่าสีหราชแจกใบปลิวออกหาเสียงกับเหล่าจตุบาทคาก็ปริยิ้มออกมา

เขายิ้มกว้างอีกครั้งให้กับความขี้ลืม และโชคชะตาที่ไม่เล่นตลกจนเกินไป คาอ่านข้อความซ้ำเกือบสิบเที่ยว
วันนี้อีกสองปีข้างหน้านัดเจอสนที่ร้านกาแฟโอเปอร์ตีการ์ซอง
เขาเขียนมันด้วยดินสอเมื่อสองปีที่แล้ว
ชื่อสน
คาใช้เวลานึกครู่หนึ่งก็ร้องอ๋อออกมา สน เพื่อนทางอินเทอร์เน็ตคนนั้นนั่นเอง ถ้าเขาจำไม่ผิด ตอนนั้นสนกำลังเรียนอยู่ชั้นมัธยมศึกษาปีที่หก และใกล้จะสอบเข้าเรียนต่อในระดับมหาวิทยาลัย มันเป็นคืนที่เขาคุยผ่านเน็ตเวิร์กจนสว่าง ไม่น่าเชื่อว่าตอนนี้เขายังจำได้แม้กระทั่งเรื่องที่คุยกันคืนนั้น และจำได้แม้กระทั่งชื่อ นกกระเรียนคาบกิ่งท้อบินไป ชื่อที่เขาใช้ในโปรแกรมแช๊ท แต่เอ๊ะ จำได้ทั้งๆ ที่คาใช้ชื่อนี้แค่ครั้งเดียว
สนถามเขาว่านกกระเรียนคาบกิ่งท้อไปไหน
ขุนเขาเปงไหล่ คาตอบ โดยไม่คิดที่จะถามว่าคนที่ถามมานั้นคือใคร ในเมื่ออีกฝ่ายยังไม่อยากรู้ว่าเขาเป็นใครเช่นกัน
เมื่อสนถามต่อว่านกกระเรียนไปขุนเขาเปงไหล่ทำไม คาจึงอธิบายบทกวีของฮั่นชานให้เขาฟัง ชื่อนกกระเรียนคาบกิ่งท้อบินไปเป็นวรรคแรกในบทหนึ่งของบทกวีที่เขาชื่นชอบ ว่ากันว่าเป็นผลงานรจนาของฮั่นชานบัณฑิตยากไร้ที่ปลีกตัวซ่อนวิเวกบนเขาเทียนไท้ คาไม่สามารถตอบสนได้ว่านกกระเรียนไปขุนเขาเปงไหล่ทำไม แต่เขาก็เสนอความเห็นว่านกกระเรียนอาจจะอยากไปเที่ยวที่เปงไหล่ หรือไม่บางทีก็มันคงปรารถนาเอาผลท้อไปถวายบรรดาเซียนก็ได้
นายรู้ใช่ไหมว่าขุนเขาเปงไหล่เป็นที่อยู่ของพวกเซียน อยู่บนเกาะๆ หนึ่งทางทะเลตะวันออก แน่ล่ะ เขาไม่รู้ คาจึงพูดต่อ และพวกเซียนก็กินผลท้อนั่นแหละเป็นอาหาร แปลกดีนะ ว่ามั้ย
คาลุกจากเตียงเดินไปรื้อชั้นหนังสือแล้วลงมือหาขุนเขายะเยือก ให้ตาย เขาบ่นกับตัวเอง เพิ่งจัดเมื่อตะกี้แท้ๆ หายไปไหนวะ นั่นไง อยู่นั่นไง เขาพลิกสองสามนาทีก็เจอนกกระเรียนคาบกิ่งท้อบินไป
๖๖. นกกระเรียนคาบกิ่งท้อบินไป ทุกพันลี้จึงจะหยุดยั้งลงพักผ่อน มันปรารถนาจะเดินทางไปยังขุนเขาเปงไหล่ โดยนำผลท้อติดไปเป็นเสบียง ยังห่างไกลจากจุดหมาย ขนของมันเริ่มหลุดร่วง เป็นนกหลงฝูงดวงใจเศร้าอาดูร และเมื่อบินย้อนกลับมายังรวงรังที่พำนัก คู่ของมันก็จดจำไม่ได้อีกแล้ว. | |  |
คายังจำความเงียบที่เกิดขึ้นหลังจากเขาพิมพ์บทกวีบทนี้ได้ดี ตอนนั้นเขาคิดว่าคนที่คุยด้วยอาจจะหนีไปแล้ว หรือไม่ระบบเน็ตเวิร์กก็คงตัดหรือสายโทรศัพท์คงหลุด เขาทำอะไรระหว่างที่รอบทสนทนาตอบกลับมา คาจำไม่ได้ ประมาณสิบห้านาทีต่อมาสนก็ถามว่าทำไมบทกวีเศร้าเหลือเกิน คาชอบความเศร้าหรืออย่างไร ถ้าเป็นเขา เขาคงไม่ลืม สนเชื่อว่าเขายังจดจำคู่ของเขาได้
จริงหรือ คาถาม งั้นอีกสองปีเรามาเจอกันนะ เขาพูดโดยไม่คิดจริงจังอะไรนัก ถ้านายไม่ลืม อีกสองปีเรานัดเจอกันที่ร้านกาแฟ ตกลงไหม สนตอบตกลงและขอให้คาช่วยลอกบทกวีของฮั่นชานให้เขาอ่านอีก เมื่อสว่าง ก็ครบหนึ่งร้อยบทพอดี
จากวันนั้นมา คาไม่พบสนออนไลน์อีกเลย วันนี้สิครบสองปี เขานึกด้วยความตื่นเต้น พลางคิด สนจะเป็นคนยังไง หน้าตาท่าทางแบบไหน ชอบอะไรหรือไม่ชอบอะไร เขารู้ข้อมูลไม่มากนัก สิ่งเดียวที่คาคิดว่าเขาพอรู้ก็คือความอ่อนไหว บทกวีตอนหนึ่งว่า ใครเลยจะอาจสลัดพ้นพันธนาการของโลกนี้ แล้วมานั่งอยู่กับข้าพเจ้าในท่ามกลางเมฆขาว สนตอบแบบติดตลกแม้เขาไม่อาจสลัดพ้นพันธนาการ แต่เขาก็ยินดีจะมานั่งเป็นเพื่อนใครก็ตามที่ต้องการเพื่อนและนั่งรออยู่ตรงนั้น
คาใช้เวลาจัดหนังสือต่ออีกหนึ่งชั่วโมง แล้วเขาก็ลงไปรอพบสนที่ร้านโอเปอร์ตีการ์ซอง
คา... ทำไมวันนี้มาแต่หัววัน ลุงสุเจ้าของร้านเอ่ยทัก เหมือนเดิมมั้ย หรือจะนั่งเล่น ก็ตามสบายเลยนะ เจ้าของร้านคุ้นเคยกับแขกหนุ่มขาประจำดี เอ้ ดูหน้าเหนื่อยๆ ไม่สบายรึป่าว ยาอยู่ในตู้ไปหยิบเอาเองได้เลย เขาสั่งคาปูชิโนเย็นแบบเดิม ซึ่งหมายถึงไม่ใส่นมสดแต่ใช้นมข้นหวาน ไม่ต้องตีนมให้เป็นฟอง
เขาเลือกนั่งโต๊ะเดียวกับชายสองคนที่กำลังโขกหมากรุกกันอย่างเมามัน คาชอบเล่นหมากรุก แต่เขาก็ไม่เคยออกไปโขกกระดานจริงกับใครสักที ทุกวันนี้เขาจะต่ออินเทอร์เน็ตแล้วเข้าไปยังเซิร์ฟเวอร์เกมหมากรุกออนไลน์ เสียงโขกกระดานดังป๊กๆ ก็เป็นเสียงสังเคราะห์ผ่านการ์ดเสียง ไม่ว่าจะเดินแต้มเด็ดขนาดเซียนผวามันก็ป๊กดังเท่ากับเดินหนีเขาหัวซุกหัวซุน คาตั้งใจจะดูหมากรุกรอสนจนร้านปิด ถ้าสนไม่มาก็แล้วกันไป ขนาดเขายังลืมเลย ว่าแล้วคาก็ขอบคุณโชคชะตาที่ดลใจให้เขาตื่นมาจัดหนังสือตั้งแต่เช้า แท้ที่จริงแล้วมันอาจเป็นการด่วนขอบคุณเร็วไปอยู่สักหน่อย เพราะถ้าสนจำไม่ได้หรือไม่ใส่ใจเอาสัญญาเป็นจริงเป็นจัง เขาก็จะเอาคำขอบคุณคืนแล้วกล่าวโทษโชคชะตาอีกหลายรอบ บางทีอาจจะทุกรอบที่เขานึกขึ้นได้ก็ได้
กาแฟแก้วที่สาม วันนี้ว่างหรือไง ลุงสุถาม เขาตอบไปตามตรงว่ากำลังรอเพื่อนคนหนึ่ง แต่ไม่รู้ว่าคนนั้นจะมาหรือเปล่า ลุงสุพยักหน้าแล้วเดินกลับไปอยู่หลังเค้าท์เตอร์
คากระสับกระส่าย เวลาเดินไปเรื่อยๆ ดูเหมือนมันจะช้ากว่าทุกวัน เขาเริ่มคิดว่าจะทักทายสนอย่างไรดี สวัสดีครับ ดีจังนะครับที่คุณยังจำได้ อ้อ ผมคาไง คุณสนใช่ไหมครับ หรือเขาควรกลับขึ้นไปหยิบขุนเขายะเยือกของฮั่นชานมาตั้งไว้บนโต๊ะเพื่อเป็นเครื่องหมายให้อีกฝ่ายรู้ หรือเอารูปนกกระเรียนดี แล้วจะไปหามาจากที่ไหนล่ะ ผลท้อนี่ไม่ต้องพูดถึงเลย หน้าตาเป็นยังไงเขาก็นึกไม่ออกด้วยซ้ำ ถ้าให้คาเดา คงคล้ายกับลูกมะเขือเทศมั้ง หรือจะเอากระดาษมาเขียนคำว่าคาแปะไว้ดี ไม่ดี ไม่ดีแน่ ทำไมเขาต้องให้สนเห็นก่อนด้วยล่ะ บางทีสนอาจจะเดินเข้ามาแล้วถามหาคนชื่อคาก็เป็นได้ สนจะลืมหรือเปล่าว่าเขาเคยบอกชื่อว่าคา หรือไม่ก็เป็นสนเองนั่นแหละที่ถือป้ายตัวโตๆ ว่าต้นสนเข้ามาในร้าน
คนเล่นหมากรุกเปลี่ยนหน้าไปหลายคน รูปหมากก็แปรขบวนไปหลายแบบ มีครบทั้งม้าเตี้ย ม้าสูง ม้าซ้าย ม้าขวาและม้าอุปการซึ่งอุตริไปยืนอยู่ริมกระดาน อยากลองเล่นเองบ้างเหมือนกัน แต่ยกเหตุผลมาอ้าง คงไม่ได้สังเกตรอดูสนแน่ เหลืออีกไม่ถึงหนึ่งชั่วโมงร้านก็จะปิด ความคิดเขามีความว่างเปล่าบรรจุจนเต็ม
เอ็งรอใครฮึคา ตั้งแต่เที่ยงวันยันเที่ยงคืนเลย รอหญิงละสิ ท่าจะอกหักแล้วหนุ่ม
ครั้งนี้คายิ้มแห้งๆ แทนคำตอบ เขามั่นใจแล้วว่าสนลืม บางทีเขาควรมั่นใจได้ตั้งแต่ตอนบ่ายสามโมง แต่ก็ดูเหมือนความมั่นใจของคนเรากับความหวังนั้นจะเดินไปพร้อมๆ กันได้ เพราะทั้งๆ ที่มั่นใจแล้วว่าสนลืม แต่ก็ยังหวังว่าเขาจะนึกได้ภายในนาทีสุดท้าย โอ้ย นี่มันนาทีสุดท้ายแล้วจริงๆ การรับรู้เช่นนี้ทำให้จิตใจของเขาหงอยเหงา เขาคิดว่าพวกเรานั้นเกิดมาพร้อมกับความแปลกแยก ความแปลกแยกได้สร้างตัวตนให้เกิดขึ้นในคนเช่นเขา เขาตอบคำถามของตัวเองไม่ได้ด้วยซ้ำว่ากำลังรอใคร หรือที่ถูกควรจะเป็นกำลังรออะไร คาเดินออกจากร้านก่อนเที่ยงคืนประมาณสิบห้านาที เขาเหนื่อย เซื่องซึม รู้สึกอ่อนล้าและใจสั่นด้วยฤทธิ์คาเฟอีน ขณะกำลังกดลิฟท์เพื่อขึ้นไปยังห้องพักชั้นห้า เวรกรรม ลืมได้ไงวะ
เขารีบวิ่งกลับไปร้านโอเปอร์ตีการ์ซอง ลุงสุกำลังยกเก้าอี้ขึ้นวางบนโต๊ะ
เอ้า หอบมาเชียว ลืมอะไรไว้รึ ลุงสุถาม
โธ่ ยังมาแกล้งถาม... ค่ากาแฟนะเท่าไหร่ละลุง สี่แก้ว ไม่รู้ผมจะนอนหลับรึเปล่าคืนนี้
คราวนี้ลุงสุเป็นฝ่ายหัวเราะ
ตลกอะไรบอกผมมั่งสิ คาถาม
ตะกี้พอคาเดินออกไป ลุงก็ตะโกนเรียก คา คา เฮ้ย คา แต่บรรดาเซียนเล่นไม่ยอมกลับบ้าน ต้องไล่พวกมันก่อน ค่อยไล่ตามแกทีหลังก็ได้ ห้อง ๕๑๐ นะลุงรู้จักดี ลุงสุยิ้ม ไล่พวกนี้แต่ละทีนี่แทบต้องคว่ำกระดาน พอดีก็มีคนเดินเข้ามาถามว่าลุงเรียกคาใช่มั้ย หรือไงนี่แหละ ลุงก็บอกว่า อ๋อ ไม่มีอะไรหรอก ก็คาลูกค้าประจำนะ วันนี้มานั่งรอใครก็ไม่รู้ทั้งวัน ซัดกาแฟไป ๔ แก้ว สงสัยรอหญิง พอเค้าไม่มาก็เดินเซื่องกลับไปเลย คิดมากจนลืมจ่ายตังค์ พูดแล้วลุงก็หัวเราะ เขาก็หัวเราะด้วย ถามลุงว่าคาดื่มกาแฟอะไรแล้วแก้วละเท่าไหร่ ของแกมันคาปูชิโนพิเศษแก้วละ ๕๕ ถ้าธรรมดา ๖๕ เขาก็ทำหน้าแปลกใจ ลุงถามว่าถ้าสนเดี๋ยวทำพิเศษให้ ที่มันถูกกว่าเพราะใส่นมข้นไม่ใส่นมสด ธรรมดาเค้าใส่นมสดกับฟองนมกัน เขาก็หัวเราะ สั่งเอาพิเศษให้เขาแก้วหนึ่ง ตอนจ่ายตังค์เขาก็ให้มา ๓๐๐ เห็นลุงทำหน้างงบ้าง เลยบอกว่าของคาด้วย ๔ แก้วก็เป็น ๒๗๕ เพิ่งเดินออกไปตะกี้นี้เอง
คารีบออกไปดูหน้าร้าน แต่ก็ไม่เหลือใครอยู่บนถนนแล้วในเวลาดึกดื่นป่านนี้
อ๋อ หรือเพื่อนคาที่รอวันนี้ ลุงสุเดินตามมาสมทบ เอา นี่ เขาฝากนี่ให้แกด้วย
คารับเศษกระดาษแผ่นนั้นมาคลี่ออกอ่าน มันเป็นลายมือที่ดูสะอาดเรียบร้อย เขาอ่านมันอีกสองเที่ยวก่อนพับเก็บใส่กระเป๋า นึกในใจ เดี๋ยวจะต้องรีบกลับไปเปลี่ยนชื่อเป็นนกกระเรียนคาบกิ่งท้อบินไป
(จบ)
ในเรื่องทั้งหมดที่เขียน ผมไม่ชอบเรื่องนี้มากที่สุด แต่กลับเป็นเรื่องที่เอามาอ่านซ้ำมากที่สุด มันเน่า พอผ่านเวลาไปหลายปีกลิ่นเริ่มจาง กล้าหยิบจับมาดูอีกที มันก็เจอความอ่อนด้อย หลวมตั้งแต่ต้นจนท้ายเรื่อง แต่พอคิดว่า แล้วไงล่ะ นั่นสิ ก็มันแล้วไงล่ะ |
คนที่รู้จักกันมักถามว่า 2 คนนั่นใคร ต้นสนส่วนใหญ่เดาได้ แต่ใบคานี่สิ ใช่ผมหรือเปล่า เพราะสันดานทำหนังสือรกห้องรกบ้านในเรื่องมันผมชัดๆ ไม่ใช่ครับ ไม่ใช่ผม ไม่ใช่ใคร แค่ตัวละคร |
ต้นสน |
Create Date : 10 ตุลาคม 2550 | | |
Last Update : 6 พฤษภาคม 2553 16:49:20 น. |
Counter : 601 Pageviews. |
| |
|
|
|
|
| |
|