BlogGang.com : : wachirachai

Group Blog

All Blogs

เศรษฐศาสตร์และการเงินข้างเสา – ตอนที่ 9 ผู้ถือหุ้นของชีวิต

ในตอนที่ 7 เรื่องงบดุลนั้นสำคัญไฉน ผมได้พูดถึงส่วนของผู้ถือหุ้นไว้เล็กน้อย และในตอนที่ 4 เรื่องกระแสเงินสดสำคัญกับตัวคุณอย่างไร – กู้หนี้ยืมสิน ผมก็ได้เล่าเรื่องการจัดหาเงินของบริษัท และได้เล่าถึงการจัดหาเงินในรูปของ “ทุน” จากผู้ถือหุ้น ซึ่ง “ทุน” หรือส่วนของผู้ถือหุ้นนี้ จะต้องได้รับการจ่ายเงินปันผลเป็นผลตอบแทนให้แก่ผู้ถือหุ้น นั่นคือในกรณีของบริษัท แต่ผมได้เปรียบเทียบให้เห็นว่า คนเราต่างจากบริษัท เพราะเราไม่มีผู้ถือหุ้น จึงไม่ต้องจ่ายเงินปันผลให้กับผู้ถือหุ้น

ในตอนนี้ ผมอยากจะมาลองชวนคิดว่า จริงๆ แล้ว เราอาจจะมีผู้ถือหุ้นของชีวิตเราก็ได้

จริงอยู่ที่คนทุกคนมีทุนติดตัวมาตั้งแต่เกิด ก็คือร่างกายจิตใจของเราเองที่จะทำงานอะไร แต่ลองคิดดูสิครับว่า กว่าที่เราจะอยู่รอดจนโตขึ้นมาได้ เรามีคนหลายคนทีเดียวที่ทุ่มเทให้เรา ฟูมฟักเราจนเติบโตขึ้นมาได้ ยินดีกับความสำเร็จของเรา เสียใจเวลาที่เราล้มเหลว เป็นส่วนหนึ่งของชีวิตเรา ว่าไปแล้วก็เหมือนเป็นผู้ถือหุ้นของเรา

พ่อแม่เรายังไงล่ะครับ

ที่ต่างจากผู้ถือหุ้นทั่วไป ก็เพราะผู้ถือหุ้นของชีวิตเรานี้ไม่หวังผลตอบแทนครับ แล้วก็ไม่ยอมลดทุนหรือถอนทุนเสียด้วย แต่เราก็ควรจะจ่ายเงินปันผลบ้าง ตอบแทนท่านบ้าง เงินปันผลอาจจะเป็นเงิน คือ (เป็นแบบ In Cash) หรือเป็นอย่างอื่น (เป็นแบบ In Kind) คือ ช่วยเหลือการงานท่าน ดูแลท่าน

ผมอยากจะเชิญชวนท่าน Blogger มาแสดงความเห็นหน่อยครับว่า ผู้ถือหุ้นของชีวิต ยังมีใครอีกบ้าง

Create Date : 28 กันยายน 2550

Last Update : 28 กันยายน 2550 23:17:13 น.

Counter : 684 Pageviews.

4 comment

Share
Tweet

เศรษฐศาสตร์และการเงินข้างเสา – ตอนที่ 8 กู้หนี้ยืมสินกับดอกเบี้ย คืออะไร

ผมพูดเรื่องกู้หนี้ยืมสินไปแล้วหลายครั้ง วันนี้ ผมจะขอพูดถึงเรื่องกู้หนี้ยืมสินอีกครั้งหนึ่ง ในมุมมองของวิชาเศรษฐศาสตร์ครับ

เรื่องการกู้เงินเป็นเรื่องที่ใกล้ตัวเรามากครับ หลายคนอาจจะมีประสบการณ์เคยกู้เงินมาก่อน หลายคนอาจจะไม่เคยกู้เงิน แต่ก็อาจจะมีญาติสนิทมิตรสหายที่กู้เงิน ก็ดูเหมือนว่าจะเป็นเรื่องที่เข้าใจทั่วไป กู้เงินเขา (ไม่ว่ากู้ธนาคาร หรือกู้เงินนอกระบบ) ก็ต้องจ่ายคืนเงินต้น แล้วก็ดอกเบี้ยด้วย ตอนเด็กๆ เรียนวิชาคณิตศาสตร์เรื่องร้อยละ ก็มักจะต้องมีตัวอย่างการคำนวณดอกเบี้ยและดอกเบี้ยทบต้น

อีกเรื่องหนึ่งที่ใกล้ตัวก็คือเรื่องการฝากเงินครับ ก็ดูเหมือนว่าจะเป็นเรื่องที่เข้าใจทั่วไปเหมือนกัน ฝากเงินก็ต้องได้ดอกเบี้ย แล้วก็ไม่พลาด วิชาคณิตศาสตร์ก็ต้องมีตัวอย่างการคำนวณดอกเบี้ยเงินฝากเหมือนกัน

แล้วเคยสงสัยไหมครับว่าดอกเบี้ยมันมาได้อย่างไร ใครเป็นคนกำหนด

อ๊ะ อย่างเพิ่งตกใจนะครับว่าผมจะพูดถึง เรื่องแบงก์ชาติ (ธนาคารแห่งประเทศไทย) เรื่องอัตราดอกเบี้ยนโยบาย Repo rate เรื่องนโยบายการเงิน เรื่องฐานเงิน อะไรทำนองนี้ มันยากไปครับ แล้วผมก็ไม่ใช่ผู้เชี่ยวชาญเรื่องนี้เสียด้วย ผมจะพูดถึงในมุมง่ายๆ และใกล้ตัวครับ

ก่อนอื่น ผมขอเกริ่นถึงแนวคิดสำคัญทางเศรษฐศาสตร์นะครับ คือ เรื่องอุปสงค์ (Demand หรือความต้องการ) และอุปทาน (Supply) สินค้าอะไรก็แล้วแต่ จะมีอุปสงค์และอุปทานของสินค้านั้นๆ คือ มีอุปสงค์ของผู้ต้องการซื้อสินค้า และมีอุปทานของผู้ต้องการขายสินค้า การซื้อขายสินค้าจะเกิดขึ้นก็เมื่ออุปสงค์กับอุปทานมาเจอกัน หรือเป็นจุดดุลยภาพ (หรือ Equilibrium) ซึ่งจะทำให้ได้ซื้อขายสินค้านั้นกันที่ปริมาณหนึ่งๆ และที่ราคาหนึ่งๆ ที่ทั้งผู้ซื้อและผู้ขายพอใจ

การกู้ยืมเงินหรือการฝากเงิน ก็เป็นสินค้าเหมือนกันครับ สินค้าก็คือเงินกู้อย่างไรล่ะครับ อุปสงค์ก็คือความต้องการกู้เงิน อุปทานก็คือการปล่อยเงินกู้ หรือก็คือการฝากเงินนั่นเอง (ในความเป็นจริง จะมีธนาคารมาเป็นตัวกลางอีกต่อหนึ่ง) ถ้าอย่างนั้น ที่จุดดุลยภาพ ราคาของเงินกู้คืออะไร ราคาของเงินกู้ก็คืออัตราดอกเบี้ยนั่นเอง เพราะฉะนั้น สิ่งที่กำหนดอัตราดอกเบี้ยก็คือ อุปสงค์และอุปทานของการกู้เงินครับ

ถ้าอย่างนั้น อะไรล่ะเป็นสิ่งที่บอกว่าราคา คืออัตราดอกเบี้ยนี้ เป็นอัตราที่ผู้ซื้อ (คือผู้กู้ยืมเงิน) และผู้ขาย (คือผู้ปล่อยกู้) พอใจ

ค่าเสียโอกาสครับ เสียโอกาสที่จะใช้เงินในตอนนั้น คือต้องรอนั่นเอง ผู้ปล่อยกู้ (หรือผู้ฝากเงิน) เป็นผู้มีเงิน ถ้าอยากจะใช้จ่ายเงินในตอนนี้เลย ก็สามารถใช้จ่ายได้ แต่ถ้าเขาต้องการจะหาผลตอบแทน (คือ ดอกเบี้ย) เขาก็ต้องปล่อยกู้ (หรือฝากเงิน) ก็ต้องรอกว่าจะได้เงินคืน จึงจะสามารถเอามาใช้จ่ายได้ สรุปว่า ดอกเบี้ยคือค่ารอนั่นเอง เป็นค่ารอที่ผู้ปล่อยกู้พอใจ

แล้วในมุมของผู้กู้เงินล่ะ อะไรคืออัตราดอกเบี้ยที่เขาพอใจ ก็กลับมาเรื่องรออีกล่ะครับ แต่เป็นเรื่อง “ไม่ยอมรอ” ผู้กู้เงิน กู้เงินในตอนนี้มาใช้จ่าย พอถึงกำหนดก็ต้องคืนทั้งเงินต้นทั้งดอกเบี้ย หมายความว่า ในอนาคตเขาต้องมีเงิน เพียงแต่ตอนนี้เขาไม่มี นั่นคือ ถ้าไม่มีการกู้ยืมเงินแล้ว เขาต้องรอจนถึงตอนที่เขามีเงินในอนาคตแล้ว จึงจะสามารถเอาเงินมาใช้จ่ายได้ แต่เขาไม่ยอมรอ เอาเงินมาใช้จ่ายก่อน สำหรับผู้กู้เงิน ดอกเบี้ยก็คือค่าไม่ยอมรอ คิดเสียว่าเป็นค่า Time Machine ก็ได้ครับ ไปเอาเงินจากอนาคตมาใช้ก่อน

เพราะฉะนั้น การกู้เงินมีต้นทุนนะครับ ไม่ใช่ได้มาฟรี เป็นการสร้างภาระในอนาคต ถ้าเราคิดแบบมีเหตุผลแบบเศรษฐศาสตร์ เราก็ต้องประมาณการว่าเราจะมีเงินในอนาคตมาพอจ่ายคืนเงินต้นพร้อมค่าไม่ยอมรอ (ดอกเบี้ย) ปัญหาที่เจอบ่อยๆ คือ Overestimate หรือคาดการณ์รายได้ในอนาคตไว้สูงเกินความเป็นจริง เลยคิดว่าจะมีเงินจ่ายคืนเงินต้นและดอกเบี้ย เช่น คิดว่าจะมีงานทำ เงินเดือนจะขึ้น จะมีโบนัสเหมือนปีที่ผ่านมา แต่พอเอาเข้าจริงๆ ไม่ได้เป็นอย่างนั้น ทำให้มีปัญหา

แต่ที่น่ากลัวที่สุด คือ การไม่คิดหน้าคิดหลังอะไรเลย ก่อนการกู้เงินครับ

Create Date : 28 กันยายน 2550

Last Update : 28 กันยายน 2550 23:17:04 น.

Counter : 354 Pageviews.

2 comment

Share
Tweet

เศรษฐศาสตร์และการเงินข้างเสา – ตอนที่ 7 งบดุลนั้นสำคัญไฉน

ตอนที่แล้วๆ มา ผมเล่าถึงกระแสเงินสดในแง่มุมต่างๆ มาคราวนี้ ผมจะขอพูดถึงงบดุลบ้าง สำหรับท่านที่เพิ่งเข้ามาอ่าน Blog ของผมนะครับ อย่าเพิ่งคิดว่าเรื่องนี้เหมือนจะเป็นเรื่องราวของนักบัญชีนักการเงินเท่านั้น เพราะคิดว่าเกี่ยวข้องกับชีวิตของคุณแน่นอน

ก่อนจะเข้าเรื่องงบดุลผมขอเล่าเรื่องสัก 1 เรื่องและขอเท้าความอีกสัก 1 เรื่องก่อนนะครับ

เรื่องแรก มีท่านหนึ่งมาถามผมเกี่ยวกับการลงทุนในหุ้นครับ หรือพูดง่ายๆ ก็คือการเล่นหุ้นนั่นล่ะครับ ถามผมว่า ช่วงนี้ (ตอนนั้น) สถานการณ์เศรษฐกิจเป็นอย่างนี้ ยังลงทุนในหุ้นได้อีกหรือเปล่า ผมไม่ตอบครับ แต่ถามกลับไปว่า ตอนนี้ท่านมีเงิน (และสินทรัพย์อื่นๆ) ทั้งหมดเท่าไหร่ จัดสรรอย่างไรบ้าง คิดว่าอยากจะลงทุนในหุ้นสักกี่เปอร์เซ็นต์ของสินทรัพย์ที่มี ที่ผมถามก็เพราะจะมาคิดว่าควรจะเพิ่มสัดส่วนการลงทุนในหุ้นหรือลดสัดส่วนการลงทุนในหุ้น หรือที่เรียกว่า Asset Allocation นั่นแหละครับ แต่ปรากฏว่า ท่านไม่ทราบ คือไม่ได้จดบันทึกรวบรวมไว้ว่าตอนนี้ลงทุนไปในอะไรบ้าง มีสินทรัพย์ทั้งหมดเท่าไหร่ จัดสรรอย่างไร ถ้าถามว่าแปลกไหม ผมก็ว่าไม่แปลก เพราะเท่าที่ผมลองสอบถามมา มีคนส่วนน้อยเท่านั้นครับที่จดบันทึก ทั้งที่จริงแล้วเป็นเรื่องที่น่าทำมากๆ อย่างนี้ต้องอาศัยการทำงบดุลครับ

เรื่องที่สอง จะขอเท้าความถึงตอนที่ 4 ที่พูดถึงกระแสเงินสดจากการจัดหาเงิน ตอนหนึ่งได้เตือนไว้ว่าให้ระวังเรื่องการกู้หนี้ยืมสินให้ดี เพราะถ้าไม่ระวังให้ดี กู้หนี้มาโปะ ดอกเบี้ยพอกพูน หนี้สินจะโตขึ้นเรื่อยๆ จนกระทั่งหนี้ท่วม ถ้าอย่างนั้น เราจะตรวจติดตามภาวะหนี้สินเราได้อย่างไร ว่ายังไม่มากเกินไป นี่ก็อีกเหมือนกับครับ หลายคนมากๆ ก็ไม่ได้จดบันทึกหนี้สินเอาไว้ ก็ต้องอาศัยการจดบันทึกงบดุลนี่ล่ะครับ

เกริ่นพอแล้ว ขอเข้าเรื่องงบดุลสักทีครับ ท่านที่เคยผ่านหูผ่านตาเรื่องงบดุลในทางบัญชี คงเคยได้ยินหลักการสำคัญที่ว่า ทำงบดุลแล้วต้อง “ดุล” นั่นคือ ข้างซ้ายเท่ากับข้างขวา ข้างซ้ายคือสินทรัพย์ ส่วนข้างขวาคือหนี้สินบวกกับทุน (หรือส่วนของผู้ถือหุ้น) เมื่อผมเริ่มรู้จักงบดุลใหม่ๆ ผมก็ได้ยินอย่างนี้เหมือนกัน แล้วก็ไม่เข้าใจว่าทำไมมันต้องเท่ากัน ต้องทำความเข้าใจหลักการบัญชีอยู่ตั้งนาน คราวนี้ เมื่อประมาณ 3-4 ปีก่อน ผมมีโอกาสได้ฟังการอบรมจาก อ.วรศักดิ์ ทุมมานนท์ ท่านอธิบายเรื่องงบดุลให้กับคนที่ไม่ใช่นักบัญชีฟังได้น่าสนใจมาก ฟังดูเข้าใจง่ายดี ผมจึงขอยกวิธีการอธิบายของท่านมาอธิบายไว้ ณ ที่นี้

ท่านว่างบดุลก็เหมือนขวดโหล ข้างซ้ายคือสินทรัพย์ ก็เหมือนเงิน (หรือของก็ได้) ในขวดโหล ส่วนข้างขวาคือหนี้สินกับทุน ก็เหมือนเอาป้ายมาติดข้างขวดโหล ว่าที่มาของเงินในขวดโหลนั้นน่ะ มาจากไหน เป็นเจ้าหนี้ให้ (ยืม) มา หรือเจ้าของทุนให้มา เพราะฉะนั้น ถ้าจดป้ายถูก มันก็ต้องเท่ากันแน่นอน ไม่ได้มหัศจรรย์อะไร

ตอนแรก บริษัทระดมทุนมา โดยเอาเงินมาจากเจ้าของทุน (หรือผู้ถือหุ้น) ส่วนหนึ่ง สมมุติว่า 10 บาท แล้วก็กู้มาจากเจ้าหนี้อีกส่วนหนึ่ง สมมุติว่า 15 บาท ได้เงินมาใส่ขวดโหลไว้ เงินก็เป็นสินทรัพย์จำนวน 25 บาท แล้วก็จดได้ว่าเป็นหนี้สิน 15 บาท เป็นทุน 10 บาท; ได้ดุล

เงิน (25) = หนี้ (15) + ทุน (10)

พอบริษัทเอาเงินไปซื้อเครื่องจักรราคา 20 บาท เงินในขวดโหลก็จะเหลือ 5 บาท แต่ได้เครื่องจักรราคา 20 บาท ก็เอาเครื่องจักรใส่ขวดโหลไว้อีก ของในขวดโหลก็จะยังเป็น 25 บาทเท่าเดิม; ได้ดุล

เงิน (5) + เครื่องจักร (20) = หนี้ (15) + ทุน (10)

พอเครื่องจักรผลิตของได้กำไรเป็นเงินมา 5 บาท เอาใส่ขวดโหล สินทรัพย์หรือของในขวดโหลก็จะเพิ่มเป็น 30 บาท เราก็จดป้ายไว้ว่า หนี้สินยังเป็น 15 บาท แต่ส่วนของผู้ถือหุ้น (ทุน บวกกำไรสะสม) จะเพิ่มเป็น 15 บาทแล้ว เพราะกำไร 5 บาทที่ได้มาเป็นของเจ้าของหรือผู้ถือหุ้นนั่นเอง; ได้ดุล

เงิน (10) + เครื่องจักร (20) = หนี้ (15) + ส่วนของผู้ถือหุ้น (15)

ถ้าเราเอาเงิน 10 บาทที่มีในขวดโหล (5 บาทจากตอนแรก บวกกับ 5 บาทจากกำไร) เอาไปคืนหนี้ สินทรัพย์หรือของในขวดโหลก็จะเหลือ 20 บาท (คือเครื่องจักร) แล้วเราก็จดป้ายไว้ว่า หนี้สินเหลือ 5 บาท (เพราะคืนไปแล้ว 10 บาท) และส่วนของผู้ถือหุ้นยังเป็น 15 บาท; ได้ดุล

เงิน (0) + เครื่องจักร (20) = หนี้ (5) + ส่วนของผู้ถือหุ้น (15)

ฯลฯ

(หมายเหตุ ใครต้องการอ่านเพิ่มเติมเกี่ยวกับงบดุล หาอ่านได้ที่นี่ครับ //th.wikipedia.org/wiki/งบดุล และ //en.wikipedia.org/wiki/Balance_sheet)

หลักการเรื่องงบดุล ถ้านำมาประยุกต์ใช้กับการเงินในชีวิตประจำวัน ก็คือการนับของในขวดโหลแล้วก็จดบัญชีปิดป้ายไว้ อยู่เป็นประจำสม่ำเสมอ นับของในขวดโหลว่ามีอะไรอยู่ในขวดโหลบ้าง ก็คือนับดูว่าเรามีสินทรัพย์อะไรบ้าง อยู่ในรูปอะไรบ้าง แล้วก็จดบัญชีปิดป้ายไว้ว่า เรามีหนี้สินอยู่เท่าไหร่ ส่วนที่เรามีสินทรัพย์มากกว่าหนี้สิน ก็เป็นส่วนของเรา ส่วนของเรานี้ บางทีก็เรียกว่า Net Worth บางทีก็เรียกว่าสินทรัพย์สุทธิ (หรือ Net Assets) ก็มี

สำหรับตัวผมเอง ผมจดบันทึกงบดุลอยู่สม่ำเสมอครับ จริงๆ แล้ว ที่จดก็จดแต่สินทรัพย์เท่านั้นล่ะครับ เพราะไม่มีหนี้สิน (โชคดีจริงๆ) เพราะฉะนั้น Net Worth ของผมก็จะเท่ากับสินทรัพย์ทั้งหมด โดยผมจะพยายามบันทึกหรือ Update ทุก 3 เดือน ว่าขวดโหลของผมมีสินทรัพย์อะไรบ้าง หลักๆ ก็มี เงินฝากธนาคารบ้าง เงินลงทุนในหุ้นและหุ้นกู้บ้าง เงินลงทุนในกองทุนรวมบ้าง (โดยเฉพาะอย่างยิ่ง กองทุนสำรองเลี้ยงชีพ กองทุนรวมเพื่อการเลี้ยงชีพหรือ RMF และกองทุนหุ้นระยะยาวหรือ LTF ซึ่งจะพูดถึงต่อไปเมื่อมีโอกาสครับ) แต่ในขวดโหลยังไม่มีที่ดินหรืออาคารครับ เมื่อเราทำงานเก็บออมมากขึ้น ก็จะเห็นขวดโหลเรามีของมากขึ้น จะได้มีไว้พอสำหรับหลังเกษียณ (หัวข้อนี้ก็น่าสนใจนะครับ ไว้จะพูดถึงต่อไปอีกเหมือนกันครับ)

กลับมาพูดถึงเรื่องแรกที่ผมเล่าถึงข้างต้น ท่านผู้ถามนั้นก็ควรทำอย่างที่ผมทำสิครับ ลองจดบันทึกดูว่าขวดโหลเรามีอะไรบ้าง แล้วก็เริ่มแบ่งประเภทของในขวดโหล ว่าเป็นการลงทุนที่มีความเสี่ยงต่ำเท่าไหร่ เป็นการลงทุนที่มีความเสี่ยงสูงเท่าไหร่ จะได้ตัดสินใจได้ว่า ตอนนี้เรามีความกังวลแค่ไหน สามารถลงทุนในหุ้น (ซึ่งมีความเสี่ยงสูง เพราะราคาหุ้นมีขึ้นมีลงได้) ได้ในสัดส่วนเท่าไหร่ของของในขวดโหลทั้งหมด

ส่วนเรื่องที่ 2 ที่ผมเท้าความจากตอนที่ 4 ที่ผ่านมา เรื่องการตรวจติดตามภาวะหนี้สินอย่างไรไม่ให้หนี้ท่วม เราก็ควรจะดูว่าเวลานี้ของในขวดโหลเรามากกว่าป้ายหนี้สินที่เราติดไว้ข้างโหลหรือไม่ ก็คือ Net Worth เราเป็นบวกหรือไม่ ถ้า Net Worth เราเป็นบวกและโตขึ้น ก็แปลว่าเรายังมีสินทรัพย์มากกว่าหนี้สิน แต่ถ้า Net Worth เราลดลงเรื่อยๆ ก็ต้องระวังแล้วครับ ระวังจะเกิดอาการหนี้พอกหางหมู ส่วนเมื่อไหร่ถ้า Net Worth เราติดลบ แปลว่าแย่แล้วครับ เสี่ยงต่อการล้มละลายสูง ต้องกลับไปอ่านตอนที่ 1 และ 2 แล้วครับ ว่าจะทำอย่างไรดี

ก็ขอให้ทุกคนดูแลขวดโหลของตัวเองให้อยู่รอดปลอดภัยนะครับ

Create Date : 28 กันยายน 2550

Last Update : 28 กันยายน 2550 23:16:54 น.

Counter : 532 Pageviews.

1 comment

Share
Tweet

เศรษฐศาสตร์และการเงินข้างเสา – ตอนที่ 6 กระแสเงินสดกับตุ่ม (อีกครั้ง)

เมื่อตอนที่ 3 ผมได้เปรียบเปรยการทำงานหาเงินก็เหมือนตักน้ำใส่ตุ่ม คราวนี้ก็เลยลองคิดอะไรเพลินๆ เรื่องตุ่มต่อ ท่านใดมีความเห็นอะไรเพิ่มเติมหรือนึกอะไรสนุกๆ ได้ ก็ขอเชิญชวนครับ

หลังบ้านเรามีตุ่มเล็กๆ ใบหนึ่ง สำหรับเก็บน้ำไว้ใช้วันต่อวัน

ทุกวัน เราต้องไปหาบน้ำมาตักใส่ตุ่ม จะได้มีน้ำไว้ใช้สอยประจำวัน

ที่ก้นตุ่ม เราต่อท่อไว้สำหรับเอาน้ำมาใช้สอยต่างๆ ครับ ถ้าท่อรั่ว หรือถ้าใช้น้ำไม่ประหยัด ก็เหมือนตุ่มก้นรั่ว หาบน้ำมาใส่ตุ่มเท่าไหร่ ก็หมด

ตุ่มใบนี้ชื่อว่า “สำรองสำหรับการดำเนินงาน” ครับ ถ้าตักน้ำมามากกว่าที่ใช้ไป น้ำก็จะเพิ่ม ถ้าใช้มากกว่าที่ตักมา น้ำก็จะลด

น้ำที่ตักใส่ตุ่มคือน้ำเข้า น้ำที่ต่อท่อออกมาใช้สอยคือน้ำออก สุทธิกันก็คือ “กระแสเงินสดจากการดำเนินงาน” ครับ

หลังบ้านเรามีตุ่มอีกใบครับ ต่อท่อไว้กับตุ่มใบแรกครับ เวลาที่น้ำเราเหลือ เราก็จะถ่ายน้ำไปกักเก็บไว้ เผื่อใช้ในยามจำเป็นในอนาคตครับ

บังเอิญ ตุ่มใบที่สองนี้เป็นตุ่มน้ำผุดครับ (จินตนาการเลยเถิดเล็กน้อย) คือ พอใส่น้ำไปแล้ว น้ำมันผุดขึ้นมาเพิ่มได้ (ตุ่มน้ำผุดนี้ เราประดิษฐ์ขึ้นมาครับ)

ทีนี้ เวลาที่ตุ่มใบแรกของเราน้ำหมดยามฉุกเฉิน เราก็ถ่ายเอาน้ำจากตุ่มใบที่สองนี่แหละครับ เอามาใช้

ตุ่มใบที่สองนี้ชื่อว่า “แหล่งลงทุน” ครับ

น้ำที่ไหลผ่านท่อนี้ก็คือ “กระแสเงินสดจากการลงทุน” ครับ

ข้างบ้านเรามีเพื่อนบ้าน เขาก็มีตุ่มอีกใบหนึ่ง มีน้ำเหลืออยู่ ไม่ได้ใช้อะไร

บางครั้งเวลาเราไม่มีน้ำจริงๆ เราก็ไปขอต่อท่อจากตุ่มของเพื่อนบ้านใบนี้ แต่ไม่ได้ขอมาเปล่าๆ ต้องคืน แล้วก็ต้องคืนให้มากกว่าเดิมด้วย ตอบแทนให้เขา

ตุ่มใบที่สามนี้ชื่อว่า “แหล่งจัดหาเงิน” ครับ

น้ำที่ไหลผ่านท่อนี้ก็คือ “กระแสเงินสดจากการจัดหาเงิน” ครับ

เราควรจะวางแผนการใช้น้ำของเราให้ดีครับ ตอนที่ยังมีแรงหาบน้ำตักใส่ตุ่ม ก็ควรจะควบคุมการใช้น้ำให้พอเหมาะพอดี อย่าใช้มากกว่าที่ตักมา เดี๋ยวตุ่มจะน้ำหมด

ทางที่ดีน่าจะตักน้ำมาเผื่อ มากกว่าที่ใช้ จะได้เอาไปเก็บไว้ในตุ่มที่สองบ้าง เผื่อไว้ใช้ในเวลาฉุกเฉิน วันไหนที่ไม่สบาย ไม่มีแรงไปหาบน้ำมา

บางครั้งเวลาไม่มีน้ำจริงๆ ก็ไปขอเพื่อนบ้านมา แต่ต้องระวังอย่าให้เคยตัว เพราะต้องคืนและตอบแทนเขา ถ้ามัวแต่ใช้น้ำเขา ไม่ยอมไปหาบน้ำ นานวันเข้า น้ำที่จะต้องคืน (บวกกับที่ต้องตอบแทนเขา) ก็ต้องคืนมาก อาจจะไม่มีปัญญาไปหาบมา

บางที เราอาจจะขอน้ำเพื่อนบ้าน ไม่ได้เอามาใช้ แต่เอาไปเลี้ยงน้ำผุดก็ได้ จะได้เอาน้ำผุดไปตอบแทนเพื่อนบ้านส่วนหนึ่ง แล้วเอามาใช้อีกส่วนหนึ่ง

ไม่รู้ว่าผมคิดเพลินๆ เลยเถิดเกินไปหรือเปล่า

Create Date : 28 กันยายน 2550

Last Update : 25 ตุลาคม 2550 22:25:52 น.

Counter : 411 Pageviews.

0 comment

Share
Tweet

เศรษฐศาสตร์และการเงินข้างเสา – ตอนที่ 5 พระราชดำรัส 4 ธันวาคม 2540 ที่เกี่ยวกับการกู้หนี้ยืมสิน

ความตอนหนึ่งจากพระราชดำรัสพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวฯ ที่ทรงพระราชทานแก่บุคคลต่างๆ ที่เข้าเฝ้าฯ ถวายชัยมงคลเนื่องในโอกาสวันเฉลิมพระชนมพรรษา ณ ศาลาดุสิดาลัย สวนจิตรลดาฯ พระราชวังดุสิต วันพฤหัสบดีที่ 4 ธันวาคม 2540

“…เมื่อ ๔๐ กว่าปีมีผู้หนึ่งเป็นข้าราชการชั้นผู้น้อย มาขอเงิน ที่จริงก็ได้เคยให้เงินเขาเล็กๆ น้อยๆ อยู่เรื่อยๆ เขาบอกไม่พอ. เขาก็ขอยืมเงิน ขอกู้เงิน. เมื่อเขาขอกู้เงิน ก็บอกว่า เอ้า...ให้ แต่ขอให้เขาทำบัญชี บัญชีรายรับ บัญชีรายจ่าย. รายรับก็คือเงินเดือนของเขา ซึ่งเป็นข้าราชการชั้นผู้น้อย และเงินที่อุดหนุนเขา. ส่วนรายจ่ายก็เป็นของที่ใช้ในครอบครัว. แต่มีสิ่งหนึ่งที่ครั้งนั้นไม่เข้าใจ ไม่เคยเห็น คือไม่เคยทราบ มีรายการหนึ่ง บอกว่าค่าแชร์. แล้วอีกตอนหนึ่งก็มีค่าแชร์อีก. ถามเขาว่าแชร์คืออะไร. เขาก็อธิบายว่าเป็นเงินที่จ่ายให้ เจ้ามือ จ่ายให้เขาทุกเดือน. เมื่อเดือดร้อนก็ขอ “ประมูลแชร์” ได้ แต่การประมูลนี้ก็หมายความว่า สมมติว่าแชร์หนึ่งต้องเสียเดือนละร้อยบาท เขาก็จะได้รับคล้ายๆ เงินกู้. ควรจะได้เป็นเงินพันสองร้อยบาทต่อปีหนึ่ง โดยให้ร้อยบาทต่อเดือน. ก็ควรจะดี แต่เขาไม่ได้รับพันสองร้อยบาท. เขาได้ราวๆ แปดร้อยบาท หรือเจ็ดร้อยบาทเท่านั้น แล้วแต่จะประมูลได้. คนที่มีเงิน เขาไม่ประมูล เขาทิ้งไว้ในแชร์นั้น. ถึงเวลา เขาก็จะได้เงินกลับคืนมาเต็มเม็ดเต็มหน่วย บวกดอกเบี้ย. ถามเขาว่า ทำอย่างนี้สามารถที่จะหมุนเงินได้หรือเปล่า. แล้วก็ถามเขาว่า ทำไมจ่ายค่าแชร์แล้ว ยังจ่ายแชร์ซ้ำอีกทีหนึ่ง. เขาบอกว่าสำหรับจ่ายแชร์เดือนนั้น เขาต้องออกมาทำแชร์สัปดาห์คือ ๗ วัน. ๗ วันนี้เขาก็เปียแชร์มาสำหรับไปใช้ค่าแชร์เดือน. เขาก็นึกว่าเขาฉลาด. ความจริงแชร์นี่ไม่ใช่เฉพาะคนนี้เท่านั้น แต่มีทั่วไปทุกแห่ง ทั้งทางราชการ ทุกกระทรวง ทบวง กรม ก็มี ทุกบริษัท ทุกส่วน แม้จะเอกชน เขาก็มีแชร์. ได้บอกให้เขาเลิกแชร์ เลิก แล้วให้ทำบัญชีต่อไป. ทีหลังเขาทำบัญชีมา เขาไม่ขาดทุนแล้ว. เขาสามารถที่จะมีเงินพอใช้ เพราะบอกให้เขาทราบว่า มีเงินเดือนเท่าไหร่ จะต้องใช้ภายในเงินเดือนของเขา. การทำแชร์นี้เท่ากับเป็นการกู้เงิน. การกู้เงินที่นำมาใช้ในสิ่งที่ไม่ทำรายได้นั้นไม่ดี. อันนี้เป็นข้อสำคัญ เพราะว่าถ้ากู้เงินและทำให้มีรายได้ ก็เท่ากับจะใช้หนี้ได้ ไม่ต้องติดหนี้ ไม่ต้องเดือดร้อน ไม่ต้องเสียเกียรติ…”

“... มีอีกรายหนึ่งในระยะนั้น กว่า ๔๐ ปี ก็เข้ามาบอกขอกู้เงิน เขาขอกู้เงินสามหมื่นบาท. ถามว่าเอาไปทำอะไร บอกว่าจะไปซื้อเครื่องมือสำหรับตัดเย็บผ้าให้ภรรยาทำร้าน. ก็ตกลงให้เขา แล้วเขาจะคืนมาเมื่อไหร่ก็แล้วแต่เขา. ในที่สุดเมื่อเขาตั้งร้านแล้ว เขาก็เอาเงินมาคืนทุกเดือนสม่ำเสมอ จนกระทั่งหมดจำนวนที่ได้ให้กู้. ด้วยความฉลาด ด้วยความซื่อสัตย์ของเขา รู้ว่ากิจการนี้จะทำให้มีกำไรได้ สามารถที่จะคืนเงินมาให้ครบจำนวนที่กู้ และต่อไปก็เป็นกำไรทั้งนั้น ก็ชมเขาว่าดี. คือคนนี้เขาเป็นคนซื่อสัตย์...”

“...มีอีกรายหนึ่ง เขามาวันหนึ่ง เอาหัวเข็มขัดมาให้ เราถามว่าหัวเข็มขัดนี่เอามาให้ทำไม. ในที่สุดก็ทราบว่าเขาขอกู้เงิน. อันนี้ก็เป็นสิ่งที่ประหลาด เพราะว่าเขาไม่มีเงินใช้ ทำไมไปซื้อหัวเข็มขัด ซึ่งก็ราคาไม่ค่อยถูกนัก เอามาให้. ก็เลยบอกเขาว่าไม่ให้ ไปหาเงินที่อื่น เพราะว่าทราบดีว่าถ้าให้เขา เขาจะไม่มีเอามาใช้คืน. เงินที่จะให้เขาก็มี แต่ถ้าให้เงินเขาแล้ว เขาก็เอาไปใช้อย่างอีลุ่ยฉุยแฉก และไม่มีผลอย่างผู้ที่ขอกู้สำหรับทำอาชีพ จะกลายเป็นการทำให้คนยิ่งเสียใหญ่. อันนี้เป็นสิ่งที่จะต้องสอนว่า กู้เงิน เงินนั้นจะต้องให้เกิดประโยชน์ มิใช่กู้สำหรับไปเล่นไปทำอะไรที่ไม่เกิดประโยชน์...”

“...อันนี้ก็มีอีกคนหนึ่ง. เขาจะแต่งงาน และขอกู้เงิน. นึกว่าคนนั้นเขาก็ทำงานมาดี ก็น่าจะให้เหมือนเป็นรางวัลเขา ก็ให้เงินเขาหมื่นบาท. สมัยโน้นหมื่นบาทไม่ใช่น้อย. หมื่นบาทเพื่อจะไปจัดงานแต่งงานของเขา. ตกลงเขาได้แต่งงาน. เขายังไม่ได้คืนเงิน ก็ไม่ค่อยถืออะไร เพราะว่าเขาแต่งงาน เขามีความสุข ก็ดีไป. เขาจะได้ทำงานได้ดี. แต่หารู้ไม่ว่าสักปีสองปีภายหลัง เขามาขอเงินสามหมื่นบาท. เลยบอก เอ๊ะ! สามหมื่นบาทไปทำอะไร. เขาบอกว่าเมื่อแต่งงาน เงินไม่พอ เขาจึงไปกู้เงินที่อื่นมา. ใช้หนี้ไม่ได้ และต้องเสียดอกเบี้ย จนกระทั่งเงินที่ใช้หมดแล้ว. ต้องใช้ดอกเบี้ย จำนวนทั้งหมด ทั้งต้นและดอกนั้น ก็คือสามหมื่นบาท ไม่นับเงินหนึ่งหมื่นบาทที่เราให้เขาไปแล้ว. หมายความว่าไปติดหนี้นุงนัง หนี้ที่ไม่สามารถที่จะใช้คืนได้. เลยไม่รู้จะทำอย่างไร เพราะได้ความว่าถ้าไม่ได้อย่างนี้ เขาจะฆ่าตัวตาย เพราะไม่มีทางออก. เงินเดือนเขาก็ไม่พอที่จะไปใช้หนี้ ดอกเบี้ยก็จะเพิ่มขึ้นทุกที. ทุกครั้งที่ต้องจ่ายดอกเบี้ย ก็ต้องติดอีกต่อไป ทบต้น. ก็เลยเห็นว่าเมื่อครั้งแรกเขาขอยืมเงินสำหรับแต่งงานน่าจะมีความสุข กลับมีความทุกข์. ก็เลยคิดว่าไหนๆ ให้ไปหมื่นบาทแล้ว ก็ควรให้ครบที่จะไปใช้หนี้ได้ ลงท้ายเขาก็สามารถมีชีวิตต่อไป และทำงานได้. แต่คงเป็นบทเรียนที่ดี. อันนี้ก็หมายความว่า เขาขอเรา เราก็ให้ เราก็ได้ช่วยชีวิตเขา…”

“...มีอีกรายหนึ่งมา เป็นคนข้างนอก เขามาบอกว่าลูกของเขาเจ็บตา ถ้าไม่ทำอะไรตาจะบอด เราก็สงสารเขา ก็ให้เงินเขาสามหมื่นบาทเหมือนกัน ลงท้ายก็ไม่ทราบว่า ลูกเขาได้ไปผ่าตัดตาได้ผลดีอย่างไร. แต่วันหนึ่งก็โผล่มาอีกที บอกว่าเรียบร้อยแล้ว ลูกนั้นเรียบร้อยแล้ว แต่ก็ขอบ้าน ขอบ้านอยู่. แล้วเขาก็ไปสืบเสร็จว่าบ้านนั้นว่างแล้ว. ขออยู่ฟรี ก็เลยเลิกเลย เพราะว่าเขาควรจะมีฐานะพอสมควรที่จะมีบ้านอยู่. บ้านที่ขอนี้เป็นบ้านที่นับว่าใหญ่. ถ้าให้บ้านตามที่เขาขอ เขาก็จะต้องมาขอค่าใช้จ่ายสำหรับในบ้านอีก. เมื่อบ้านใหญ่ก็คงมีญาติ มีเพื่อน มาอาศัยบ้านอีกที ก็ต้องเสียเงินอีก เลยบอกไม่ให้. ที่พูดไม่ให้นั้น ก็เรียกว่ามีความเดือดร้อนเหมือนกันที่จะพูดอย่างนั้น เพราะว่า จะว่าสงสารก็สงสาร. เวลาใครมาขออะไร แล้วไม่สามารถที่จะให้ มันก็ไม่ค่อยสบายใจ. ในที่สุดก็เงียบไป...”

พระราชดำรัสดังกล่าว พระองค์ท่านทรงพระราชทาน เมื่อวันที่ 4 ธันวาคม 2540 ขณะที่ประเทศไทยตกอยู่ภายใต้วิกฤติเศรษฐกิจและวิกฤติการเงิน ผมขออัญเชิญพระราชดำรัสของพระองค์ท่าน ความตอนดังกล่าว มาแสดงไว้ ณ ที่นี้ เพื่อเตือนใจพวกเราเกี่ยวกับการบริหารเงินทองของตัวเองและข้อควรระวังก่อนตัดสินใจกู้หนี้ยืมสินครับ

ดูรายละเอียดพระราชดำรัส 4 ธันวาคม 2540 ทั้งหมด ได้ที่ //www.amarin.co.th/royalspeech/speech40.htm

Create Date : 18 กันยายน 2550

Last Update : 18 กันยายน 2550 21:57:49 น.

Counter : 349 Pageviews.

0 comment

Share
Tweet

1 2

wachirachai

Location :

[Profile ทั้งหมด]

ฝากข้อความหลังไมค์

Rss Feed

ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?]

Friends' blogs

Webmaster - BlogGang

[Add wachirachai's blog to your web]

Links

Bloggang.com