|
วัย 0-3 เดือน
สวัสดีครับ ผมชื่อเล่น ซุป (Sup) ชื่อจริง ศุภณัฐ พิสุทธิวงษ์
เกิดวันพฤหัสที่ 18 กุมภาพันธ์ 2553 เวลา 6.31 น. ที่โรงพยาบาลจุฬา โดยแม่ผมคลอดเอง น้ำหนักแรกคลอดของผมหนักถึง 3500 กรัม แม่ผมเก่งไหมล่ะ คลอดผมได้เองด้วยน้า ผมเป็นลูกชายคนแรก (และอาจจะเป็นคนเดียวเพราะพ่อแม่บอกว่าไม่อยากมีน้องให้ผมแล้ว)
และนี่คือรูปถ่ายภาพแรกของผมที่พ่อผมเป็นคนถ่ายให้ค้าบบบบบ หล่อมะล่ะ
หลังจากผมคลอด ก็มีคนมาเยี่ยมผมมากมายจนผมตาลายไปหมดเลย ดูได้จากภาพเลยนะครับ *** เพิ่มรูป
คืนแรกของเราสามคน
หลังจากที่แม่เดียวต้องผ่านวันที่เจ็บสุด ๆ ในชีวิต และอ่อนเพลียจากการเบ่งคลอดผมออกมา คืนนี้แม่เดียวก็ฟื้นตัวแล้ว ป้าพยาบาลเลยให้ผมไปนอนกะพ่อโต้งแม่เดียวได้ เป็นคืนแรกของครอบครัวเล็ก ๆ ที่ได้อยู่พร้อมหน้าพร้อมตากัน แต่ไม่เห็นมีความสุขอย่างที่คิดเลย ก็แม่เดียวซิคับยังไม่เข้าใจผมเลยว่าผมยังเด็กเลยหิวบ่อย ตื่นบ่อย คืนนั้นพ่อโต้งแม่เดียวเลยถูกปลุกให้ตื่นประมาณทุก ๆ 2 ชั่วโมง เล่นเอาพ่อโต้งแม่เดียวหมดแรงไปเลย
เช้ามาแม่เดียวก็ให้พ่อโต้งรีบพาผมไปให้ที่ห้องเด็กอ่อนเพราะหมอเด็กจะมาตรวจ กลับมาอีกทีก็หลับมาเลย แต่ผมบอกตัวเองไว้ว่า คงต้องเหนื่อยในการที่จะทำให้แม่เดียวเข้าใจผมอีกนานเล้ยยยย เฮ้อ คิดแล้วเหนื่อยใจจิง จิง
ซุป @ บ้านหนองแขม
พอออกจากโรงพยาบาลผมก็ได้แวะอวดโฉมครั้งแรกที่หอกลาง (ที่ทำงานของแม่เดียว) เพื่อให้ป้าติ๋ม ลุงเก ป้าหมอ ได้ดูหน้าผมหน่อย แต่ผมยังไม่เห็นใครหรอกครับแถมจำไม่ได้ด้วย 555 จากนั้นก็ไปอยู่บ้านยาย ผมมีรูปที่นอนมาให้ดูด้วยนะครับ(เป็นเตียงของน้าดำอะคับ) สวยมะ (แต่ผมว่ามันแหววสำหรับผมไปหน่อย)
แ่ต่อยู่ได้แค่ 2 วันเอง แฮะ ๆ ก็มันร้อนนี่ครับ กลางวันแทบนอนไม่ได้
กลางคืนยังพอทน (แต่ก็ยังร้อน)อีกอย่างแม่เดียวก็ขยันห่มผ้าให้ผมจังเลย อยู่ที่นียายก็ใจดีนะคับ รักผมม้ากมาก อาบน้ำให้ผมทุกวันเลย
ดูแลแม่เดียวเป็นอย่างดี ทำอาหาร(รวมทั้งบังคับ)ให้กินเพื่อกระตุ้นน้ำนม
แม่เดียวจะได้มีน้ำนมให้ผมกิน แ่ต่กระุตุ้นยังไงก็ไม่มา
สุดท้ายพ่อโต้งเลยตัองไปซื้อนมป๋อง (Dumex Hi Q) ให้ผมหม่ำแทน 55
ดูซิครับร้อนขนาดนี้ยังจะห่มผ้าให้ผมอีก ใครจะทนไหว 
มีคนมาหาผมด้วยนะัคับ มีป้าหนึ่งที่มากะม้าแล้วก็พี่ซัน พี่ซีด้วย ป้าเอมากะลุงบอม ป้าแหม่มกะลุงหนุ่มก็พาพี่ก้องมา แล้วก็ย่านีย์ กะอาบัวก็ข้ามฝากมาหาผม
พ่อโต้งแม่เดียวเครียดกันมาก ๆ ทั้งยังต้องปรับตัวให้เข้ากับผมได้
ผมเองก็ต้องปรับตัว
(ก็รู้ว่าจะมีผมแล้วล่วงหน้าตั้งหลายเดือนยังไม่เตรียมตัวกันอีกเนอะ) แต่ยังไงตอนนี้ผมก็ยังร้องบ่อย ตื่นบ่อย หิวบ่อย ขี้แง ขี้วีนอยู่ดี น่าสงสารพ่อโต้งกะแม่เดียวเนอะ
ดูสภาพแม่เดียวซิครับ น่าฉงฉานจัง  อาบน้ำก็แล้วแต่ยังไม่หายร้อน ไม่ไหวแล้วโทรตามปู่ให้มารับดีก่า  
ซุป @ บ้านคลองเตย
หลังจากพ่อโต้งกะแม่เดียวแอบปรึกษากันสองคน ไม่ถามผมสักคำเลย ก็มีมติเป็นเอกฉันทน์ว่า กลับบ้านย่าดีก่า เริ่มด้วยการโทรบอกให้ปู่กะย่ามารับ ก็ดีผมจะได้เห็นบ้านซะที ยังไม่เคยเห็นเลย ดูพ่อโต้งกะแม่เดียวดีใจจังได้กลับมาอยู่บ้านย่า อะไรก็เข้าที่เข้าทางมากขึ้น พ่อกะแม่คงเครียดน้อยลง อิอิ แต่ยังไงผมก็ไม่ยังยอมหรอกต้องขอป่วนพ่อโต้งกะแม่เดียวอีกซะหน่อย แล้วผมสัญญาว่าผมจะเป็นเด็กดีค้าบบ
 ผมนอนมุมนี้ค้าบ มีพี่เต้มาให้กำลังใจด้วย
7 วัน ตาแฉะ
ประเดิมเลยค้าบ พอผมอายุได้ 7 วันแม่เดียวก็เริ่มสังเกตุเห็นว่า ผมมีขี้ตาเยอะขึ้น แถมออกสีเหลือง ๆ ด้วย แม่เดียวพยายามเช็ดให้แต่เดี๋ยวแป็ป ๆ ก็มีอีกแหละ จนในที่สุดแม่เดียวก็แพ้ขี้ตาผม 555 เพราะว่าตอนนี้ตาผมถูกปกคลุมไปด้วยขี้ตาของผมเอง จนลืมไม่ขึ้นแล้วค้าบบบ เย็นนั้นยายมาหาพอดีสวนกันตรงหน้าบ้าน พ่อโต้งกะแม่เดียวก็กระเตงผมกลับไปแผนกฉุกเฉินที่รพ.จุฬาเพราะที่นี่เค้ามีหมอเด็ก พ่อโต้งขับรถมาส่งแล้วก็ต้องวนไปหาที่จอด แม่เดียวเลยต้องลุยเดี่ยว เริ่มด้วยทำบัตรให้ผมมีค่าทำบัตร 20 บาท แล้วก็ไปนั่งชั่งน้ำหนัก วัดปรอท แค่ 7 วันจาก 3500 กรัม ขึ้นมาเป็น 3900 แล้วค้าบ เสร็จแล้วก็นั่งรอคุณหมอระหว่างนั้นผมก็ใช้เวลาให้เป็นประโยชน์ด้วยการหลับให้แม่เดียวอุ้มตลอด ๆ วันนี้มีพี่ ๆ มาหาหมอเยอะมากเลยคับ นั่งรอเกือบ 2 ชม.กว่าจะถึงคิวของผม พอเข้าไปคุณหมอก็ซักประวัติจากแม่เดียวเพียบเลย น้ำหนักแรกคลอด คลอดยังไง อายุครรถ์กี่สัปดาห์ บลาๆๆๆ จนเสร็จคุณหมอก็ให้พี่พยาบาลเอาน้ำเกลือชุปสำลีมาเช็ดตาให้ผม ขอบอกว่าเจ็บคับ เจ็บมากกกกก เพราะพี่เค้าพยายามเช็ดขี้ตาที่แห้ง ๆ ออกไปด้วย ผมก็เลยร้องซะลั่นห้องเลย คุณหมอเอาขี้ตาผมไปส่งแลปว่าติดเชื้ออะไรหรือเปล่า ซึ่งต้องรอประมาณ 45 นาที แม่เดียวกะผมก็รอ ร้อ รอ พอดีกะพ่อโต้งหาที่จอดรถ (เพิ่งได้) ก็มาร่วมกันรอ ร้อ รอ กัน 3 คนพ่อแม่ลูก พอผลแลปมาสรุปว่าไม่ได้ติดเชื้ออะไรคับ ก็ได้ยากลับไป 2 ตัว คือ น้ำเกลือไว้ชุบสำลีเช็ดตา กะยาป้ายตา เสียเงินไป ก็โอคับ วันสองวันก็ดีขึ้ันแล้ว แม่เดียวกะพ่อโต้งคุยกันเล่นๆ ว่า สงสัยผมจะคิดถึงรพ.ที่เกิดแล้วต้องแวะมาเยี่ยมเยียนซะหน่อย 555
15 วัน สะดือหลุด
หลังอาบน้ำทุกครั้ง แม่เดียวจะเช็ดสะืดือให้ผมด้วยแอลกอฮอล์และยาม่วง จนสะดือผมเป็นสีม่วงไปแล้ว ดูจากสภาพสะดือผมในรูปได้นะครับว่าม่วงขนาดไหน เวลาเช็ดสะดือให้ผม แม่เดียวจะค่อนข้างเกร็งสงสัยจะกลัวว่าทำผมเจ็บเพราะต้องดึงสายสะดือผมขึ้นด้วย 15วันเลยนะครับที่แม่เดียวต้องเกร็งกับการเช็ดสะดือให้ผม เฮ้อ แม่เดียวจะรู้ไหมน้า ว่าไม่ใช่แม่เดียวเท่านั้นที่เกร็งกับการเช็ดสะดือ ผมก็เกร็งนะคร้าบบบบบบบบบบบ
28 วัน สงสัยว่าเป็นแพ้นมวัว
หลังจากที่แม่เดียวมีน้ำนมไม่พอให้ผมหม่ำ ๆ พ่อโต้งก็เป็นคนเลือกนมดูเม็กซ์ ไฮคิว ให้ผมกิน โดยเหตุผลในการเลือก คือ "ราคาถูกสุด" ดูพ่อโต้งทำสิครับ โชคดีมากที่ผมกินได้มาตลอด ๆ ถ่ายวันละครั้งบ้าง สองครั้งบ้าง ถือว่าท้องไม่ผูก พ่อโต้งกะแม่เดียวก็ถือว่าโอเค แต่แล้วก็มีช่วงหนึ่งที่ผมถ่ายไม่ออก ท้องผูก เบ่งหน้าดำหน้าแดงเลย เดือดร้อนอีกแล้วคับพี่น้อง พ่อโต้งไปซื้อกลีเซอรีนแท่งที่เอาไว้สำหรับสวนทวารโดยเฉพาะ จะเอามาสวนก้นของผมอะคับ
อีกแล้วนะพ่อ ไม่ถามผมซักคำว่าผมโอหรือเป่า แต่ซื้อมาแล้วก็จด ๆ จ้องๆ อยู่นั่นแหละ ไม่กล้าหรือไงคร้าบ กลัวผมเจ็บละซิ แต่ในที่สุดก็ลงมือกับผม รู้ไหมคับเป็นยังไง อึ๊อึของผมตามนิ้วพ่อโต้งออกมาติด ๆ เลยครับ 555
แต่ครับแต่ เมื่อมีครั้งที่ 1 ย่อมมีครั้งที่ 2 ผมอึ๊ไม่ออกอีกแล้ว คราวนี้แม่เดียวกะพ่อโต้งไม่รอแล้วครับ อุ้มผมไปหาหมอเลย 555 เข้าออกโรงพยาบาลเป็นว่าเล่นเลยเรา คราวนี้ครอบครัวเราไปกันแต่เช้าเลยครับ ก็เริ่มจากไปที่ตึกภปร. ชั้น 1 พบพยาบาลเพื่อแจ้งอาการ แ้ล้วก็ขึ้นไปชั้น 9 เพื่อรอหมอตรวจ ผมไม่ค่อยได้ทำไรเลยครับนอกจากหลับ พอได้คิวก็ต้องชั่งน้ำหนักวัดส่วนสูง ตอนนี้ผมอายุ 28 วัน หนัก 4.5 โล สูง 54 ซม. พอใช้ได้มะครับหุ่นผม (ออกแนวจะเหมือนแม่เดียวเข้าไปทุกที)
หลังจากนั้นก็ได้พบหมอซึ่งเป็นนศ.แพทย์ ได้สอบถามอาการต่าง ๆ จากแม่เดียว แล้วก็จบลงว่า "ขอตรวจก้นน้องหน่อยนะครับ" เจ็บอีกแล้วซิเรา ตอนแรกผมก็หลับอยู่ดี ๆ นั่นแหละ พอเอานิ้วจิ้มเข้าไป จะเหลือเหรอครับ ผมก็ร้องจ้ากเลย ตามออกมาด้วยอึอึ๊ของผมเหมือนเดิม เป็นงานให้แม่เดียวต้องเปลี่ยนแพมเพิสให้ผมอีกด้วยจากนั้นก็ได้พบคุณหมอจริง ๆ เป็นผู้หญิงหน้าตาดูใจดี ก็มีการสอบถามประวัติกันใหม่ (เพราะพี่นศ.แพทย์จดรายละเอียดไม่ครบถ้วน) คุณหมอก็สรุปว่า ผมปกติดีคับไม่ได้ท้องผูก เพราะอึ๊อึไม่ได้แข็ง โอเค สบายใจแล้วใช่มั้ยครับแม่เดียว ครอบครัวเราจะได้ลันล้ากลับบ้านซะที
1 เดือน หัวแบนไปข้าง
แม่เดียวเป็นแม่มือใหม่จริง ๆ นะครับ ทำไรผิด ๆ ถูก ๆ เป็นประจำ (แต่จะมีผิดมากกว่าถูก 555) ผมอยู่กะแม่เดียวครบ 1 เดือน สิ่งที่ปรากฎมาคือ ผมหัวเบี้ยวครับ เนื่องจากแม่เดียวให้ผมนอนหงาย ตะแคงขวากินนมตลอด หัวผมด้านขวาเลยถูกกดทับตลอด ก็มีทั้งเบี้ยวทั้งแบนแหละครับ เฮ้อ ผมคงต้องทำใจอีกมากกะแม่เดียว ไม่รู้จะเสียหล่อไปแค่ไหนเลยนะเนี่ยะ แม่เดียวได้แต่ปลอบใจผมและตัวแม่เดียวเองว่าเดี๋ยวนอนคว่ำได้ก็จะดีขึ้น โอเคครับ ผมเชื่อแม่เดียวก็ได้ จะพยายามคว่ำทุกวัน(หัว)จะไ้ด้ดีขึ้น
1 เดือนครึ่ง อาบน้ำร้องไห้ทุกวัน
วีรกรรมแม่เดียวยังไม่หมดนะครับ เวลาอาบน้ำให้ผมแม่เดียวก็จะเอานิ้วอุดหูเพื่อกันน้ำเข้าหูผม แต่แม่เีดียวรู้มั้ยครับว่าผมเจ็บอะ ผมก็จะร้องโวยวายทุกครั้งที่อาบน้ำกัน รวมเป็นเวลาถึง 1เดือนครึ่งทีเดียว ดีนะครับเนี่ยะที่พ่อโต้งเห็นแม่เดียวอาบน้ำให้ผม ก็เลยพูดว่าบีบหูแรงไปเป่า พอแม่เดียวคลายแรงบีบลงผมก็ไม่ร้องคร้าบ จริง ๆ แล้วผมชอบอาบน้ำนะครับ แต่ไม่ชอบถูกบีบหู หลังจากนั้นแม่เดียวก็ไม่บีบหู ผมก็ไม่ร้องครับ เราก็อาบน้ำกันได้อย่าง Happy Ending (เฉพาะตอนอาบน้ำนะครับ) นอกนั้นผมไม่รับประกันนะคร้าบ
งอแง โยเย หลับยาก
หลายๆ อย่างระหว่างผมกะแม่เดียว คงยังต้องใช้เวลาอีกสักพักกว่าที่จะเข้าใจกัน เพราะตอนนี้ผมยังร้องงอแง โยเย อาจจะต้องเพราะต้องปรับตัว ปรับเวลาให้เข้ากับโลกภายนอก เวลานอนก็จะรู้สึกกลัว ชอบนอนบนอกแม่เดียวเพราะอบอุ่น คุ้นเคย กับเสียงพูด เสียงหัวใจเต้นของแม่เดียว ผมรู้ว่าตอนนี้แม่เดียวคงเหนื่อยและกังวลใจเกี่ยวกับผมมากมายหลายเรื่อง (เพราะผมเคยแอบเห็นแม่เดียวร้องไห้ด้วย) แต่ไม่ต้องห่วงนะครับแม่เดียว อีกไม่นานก็จะดีขึ้น ผมจะมีรอยยิ้ม จะมีเสียงหัวเราะให้แม่เดียวได้เห็นและได้ยิน จนแม่เดียวลืมความเหนื่อยไปได้เลย
17 เม.ย. 53
วันนี้ฝนตกตอนเช้าอากาศดีมาก เป็นวันแรกที่ยังอยู่บนห้องได้ นอนยาวเลย
ตอนนี้ผมหนัก 5.8 โล
20 เม.ย. 53
กว่าแม่เดียวจะรู้และเข้าใจได้ว่าผมต้องการอะไร ใช้เวลาถึง 2 เดือน
เลยนะเนี่ยะ เหนื่อยใจกะแม่เดียวจิง ๆ
28 เม.ย. 53
ตอนนี้ผมเริ่มเล่นเป็นมากขึ้น ชอบให้พ่อโต้งอุ้มวางบนหว่างขา ชันเข่าขึ้นแล้วให้ผมนั่งหันหน้าเข้าหาพ่อโต้ง หน้าตาพ่อโต้งเป็นแบบนี้เองเนอะ ผอม ๆ ตอบ ๆ มีหนวดด้วย ผมชอบเล่นทำเสียงต่าง ๆ นานา หรือคุยเล่นกับพ่อโต้ง ผมชอบยิ้มเล่น ส่งเสียงโต้ตอบ ใช้เวลาเล่นนานขึ้นกว่าที่ผ่านมา
วันนี้เป็นวันพระใหญ่ พ่อโ้ต้งลาพักผ่อนเลยถือโอกาสใส่บาตรด้วยกัน ที่แรกวางแผนว่าจะพาผมไปฉีดวัคซีนแต่ก็ด้วยเหตุการณ์บ้านเมืองไม่ปกติทางรพ.จุฬา เขาก็ปิดทำการ ก็เลยได้แต่อยู่บ้านกัน แล้วก็ตั้งใจว่าจะไปฉีดวัคซีนที่รพ.ยาสูบ แต่เค้ามีคลีนิกเด็ก 2 วัน คือ อังคาร กับ พฤหัส ก็เลยต้องรอไปวันพรุ่งนี้แทน สงสัยว่าเป็นวันพระหรือเปล่าผมเลยนอนกลางวันไม่ค่อยนาน อยากจะเล่นมากกว่า แถมตอนกลางคืนก็โยเยตลอด ๆ
ปู่เสร็จจากงานทำว่าวแล้ว พ่อโต้งก็เลยฝากผมไว้กับปู่ แล้วก็ไปซื้อของที่โลตัสกะแ่ม่เดียว มีของมาฝากผมด้วย เป็นโมบาย และก็โดเรมอนหุ่นมือ และมีเป็ดเอาไว้เล่นตอนอาบน้ำด้วย ผมดู ๆ แล้วชอบโมบายมากกว่าอย่างอื่น *** เพิ่มรูปโมบายกะโดเรมอน แล้วก็เป็ด
29 เม.ย. 53
วันนี้แม่เดียวพาผมไปฉีดวัคซีนที่ รพ.ยาสูบ ย่าอี๊ดไปด้วย ย่าเงาะก็มาช่วยอำนวยความสะดวกเพราะทำงานอยู่ที่นั่น ฉีดไป 2 เข็ม คือ วัคซีนพื้นฐาน 1 เข็ม (ไอกรน คอตีบ บาดทะยัก) ซึ่งจะไม่เสียเงิน ส่วนอีกเข็มเป็นวัคซีนทางเลือก (HIP) เป็นวัคซีนป้องกันเยื่อสมองอักเสบ เฉพาะเข็มนี้ 755 บาท แล้วก็มีค่าฉีดยา ค่าพบหมอ สรุปว่าวันนี้แม่เดียวควัก 945 บาท สรุปสัดส่วนผมตอนนี้ สูง ซม. น้ำหนัก 6.8 โล เป็นครั้งแรกที่แม่เดียวเห็นผมฉีดยา และเห็นผมร้องไห้ตอนฉีดยา แหมก็มันเจ็บจี๊ดนี่ครับ ใครจะไปทนได้ ก็เลยต้องร้องกันซะหน่อย แต่ผมก็ร้องแค่นิดเดียวเองนะ เรียกว่าร้องพอเป็นพิธีเท่านั้น
แต่พอกลับมาบ้านซิครับ ประมาณ 5 โมงครึ่่ง ผมเริ่มไม่รู้สึกไม่ค่อยดี ครั่นเนื้อครั่นตัวยังไงมะรู้ ก็เลยร้องบอกแม่เดียว แม่เดียวก็เลยเช็ดตัว ผมก็รู้สึกดีขึ้นนะครับ แต่ก็ยังมีเจ็บ ๆ ตึง ๆ ตรงที่โดนฉีดยาอะครับ ก็เลยร้องโยเยไปอีกสักพัก แม่เดียวบอกว่าหลับแล้วจะดีขึ้น ผมก็เลยพยายามหลับเพื่อจะได้หายเจ็บ อีกอย่างหนึ่งที่ทำให้ผมรู้สึกดีและหลับได้ คือ "ความห่วงใยที่แม่เดียวกะพ่อโต้งมีให้ผม" ในที่สุดคืนนั้นผมก็หลับได้ แล้วก็ไม่ตื่นกวนพ่อโต้งกะแม่เดียวมากมายด้วย
ต่อไปจะบันทึกเป็นช่วงสัปดาห์
เริ่มต้นสัปดาห์ทุกวันพฤหัส จนถึงวันพุธถัดไป
สัปดาห์ที่ 11 (29 เม.ย. - 5 พ.ค. 53)
เล่นนานขึ้น หลับสั้นลง ชอบให้อุ้มเล่น อุ้มเดิน ไม่ชอยนอนบนที่นอนนิ่ง ๆ ไม่ยอมอยู่กับที่
สัปดาห์ที่ 12 (6 - 12 พ.ค. 53)
ทำเสียงได้หลายเสียง เริ่มมองเห็นได้ไกลขึ้น จ้องหน้าพ่อแม่ หันมองตามได้ เล่นเยอะขึ้น ไม่ยอมที่จะนอนอยู่บนเบาะ เห็นหน้าพ่อโต้งทีไรยิ้มทุกทีจนแม่เดียวต้องดุว่าไม่ใช่เวลาเล่นนี่เวลานอน ลูกเริ่มพลิกตัวเองได้ แต่พลิกจากคว่ำเป็นหงายนะ
สัปดาห์ที่ 13 (13 - 19 พ.ค. 53)
13/5/53 วันนี้เป็นวันโกนผมไฟของผมที่วัดปากน้ำ มีปู่ย่า พี่เต้ ยาย น้าโท น้าโก้ อาบัว และก็พ่อโต้ง แม่เดียวไปร่วมโกนผม ถือว่าเป็นบุญวาสนาของผมนะเนี่ยะ โชคดีสุด ๆ ที่ท่านสมเด็จฯ อยู่ ย่าเห็นเลยรีบให้เข้าหาท่าน ก็เลยนิมนต์ท่านให้ตัดผมเอาฤกษ์ เป่ามนต์ให้ และยังมอบพระไว้ให้ผมบูชาด้วย แต่ก็เล่นเอาเหนื่อยตาม ๆ กันวิ่งกันพล่านรอบวัด เสร็จแล้วก็รุมกันเล็มผมซุปกันใหญ่ ทำเอาผมสะบักสะบอมแต่ก็ไม่ร้องโยเยเลย
***เพิ่มรูปพระที่ท่านสมเด็จมอบให้
แล้วก็เดินทางไปบ้านยาย ตารออยู่ที่บ้านแล้วไปถึงก็ให้ตาเล็มผมและก็เริ่มลงมือโกนกัน พ่อโต้งก็ไม่กล้าจะลงมือหนักกลัวผมจะเจ็บ เลยไม่แคล้วต้องให้ปู่จัดการให้แล้วตาก็มาต่อลุยเดี่ยว พักใหญ่ ๆ เลยทีเดียวกว่าจะเกลี้ยง เสร็จแล้วก็อาบน้ำให้สบายตัว แล้วผมก็เป็นเณรน้อยใหม่ 555
คืนวันที่16 เริ่มพลิกคว่ำเองได้แล้ว แต่ยังไม่คล่อง ติดแขนอยู่ เช้า17 พยายามคว่ำตลอด 18เริ่มคล่องขึ้นบางจังหวะก็ทีเดียวตั้งคอได้เลย บางจังหวะยังติด ๆ
และแล้วแม่เดียวก็ลาคลอดอยู่เลี้ยงซุปครบกำหนด 3 เดือนพรุ่งนี้ก็ต้องอยู่กับปู่ย่าแล้ว แต่ ด้วยเหตุการณ์บ้านเมืองในขณะนี้จึงทำให้ไม่ต้องไปทำงาน อิอิ ผมไม่ยอมให้แม่เดียวไปทำงานง่าย ๆ หรอก จะบอกให้
!!! เหตุการณ์ครั้งสำคัญ !!! (19 พ.ค. 53)
จากเหตุการณ์ไม่ปกติ มีการชุมนุมของกลุ่มคนเสื้อแดงที่ยืดเยื้อมาราว 2 เดือนกว่า จนมีการปิดล้อมพื้นที่ตั้งแต่วันที่ 14 ที่ผ่านมาก็เริ่มมีการก่อความไม่สงบตามจุดต่าง ๆ ในกทม. รวมถึงบริเวณบ่อนไก่ ซึ่งห่างจากบ้านราว 600 เมตรได้ยินเสียงระเบิด ปะทัด ปืน โดยตลอดมองเห็นควันไฟจากการเผายางรถยนต์
จนมาวันนี้มีการประกาศยุติการชุมนุมของแกนนำ จึงเป็นเหตุสร้างความไม่พอใจของกลุ่มผู้ชุมนุม หรือกลุ่มผู้ก่อการร้าย มีการเผาทำลายสถานที่ราชการ ธุรกิจ สถานที่ต่าง ๆ ตั้งแต่ Center World สยามสแควร์ ตลาดหลักทรัพย์ อาคารมาลีนนท์ และที่อื่น ๆ อีกมากมาย รวมถึงการไฟฟ้าคลองเตยซึ่งอยู่ตรงข้ามซอยโรงงานยาสูบ เป็นบริเวณใกล้บ้านด้วย
เวลา 14.20 น. โดยประมาณพ่อโต้งได้กลิ่นเหม็นไหม้ ควันไฟอย่างรุ่นแรงจึงรีบหาที่มา พบว่าเกิดเพลิงไหม้ที่อาคารของการไฟฟ้าคลองเตย อยู่ถนนตรงข้ามกับซอยบ้าน เห็นเปลวไฟลุกไหม้และมีควันดำ จึงรีบบอกคนในบ้าน เก็บของสำคัญที่เตรียมตัวไว้ หลบควันเข้าไปในโรงงานยาสูบ ผู้คนในระแวกนี้ต่างก็มุ่งตรงมายังโรงงานด้วยกันทั้งนั้น ใจคิดว่าเราแค่หนีควันก่อนคงไม่ถึงขนาดไฟลามมาถึงได้ แต่เพลิงลุกไหม้เป็นเวลา 2 ชั่วโมงกว่าได้ เหตุเพราะมีการวางเพลิงและมีกลุ่มคนร้ายมีอาวุธ ระเบิดคอยสกัดการดับเพลิงของเจ้าหน้าที่ ทำให้ไม่สามารถยับยั้งเพลิงไว้ได้ เพลิงได้ไหม้หมดทั้งอาคาร
ระหว่างหลบควันก็เข้าไปพักอยู่ในโรงพยาบาลโรงงานยาสูบ ซึ่งขณะนี้ไฟฟ้าก็ดับแล้ว
จนเวลาประมาณ 16.30 น. มีชาวบ้านที่อาศัยอยู่แฟลตเทพประธานส่งข่าวต่อ ๆ กันว่าไฟฟ้ามาแล้วจึงคิดว่าเราก็น่าจะกลับเข้าบ้านได้ แต่แล้วก็กลายเป็นว่าแถบบ้านเรายังไม่มีไฟฟ้า ก็กำลังคิดกันว่าจะอยู่ได้ไหมย้ายไปอยู่ที่อื่นก่อนดีไหม ไม่ทันไรก็มีประกาศเคอร์ฟิว 2 ทุ่มเลยทำให้เตรียมเดินทางไม่ทัน ก็ต้องอยู่กันอย่างไม่มีไฟฟ้าใช้ในความรู้สึกดั่งเช่นสงคราม เพราะหวั่นเกรงคนร้าย อากาศก็ร้อนต้องพัดกัันตลอดคืน ไหนเพลิงไหม้ที่อาคารการไฟฟ้ายังไม่ดับสนิท
- ซุปหัวเราะ
- ร้องไห้โฮตอนออกจากพุดตานและบ้านยาย
- นอนหลับได้เอง
สัปดาห์ที่ 14 (20 - 26 พ.ค. 53)
- เป็นหวัดซะแล้วก็ติดจากแม่อะดิ๊
- พอคว่ำเองได้ทีนี้ก็คว่ำตลอด เวลานอนตอนกลางคืนเดี๋ยว ๆ ก็คว่ำต้องคอยระแวงระวังกันตลอด
- มองเห็นได้มากขึ้น ไกลขึ้น ดูทีวีด้วยคงเพราะมันมีแสงสีและภาพเคลื่อนไหว ต้องคอยระวังการมองทีวีเดี๋ยวจะทำร้ายสายตา
- วันจันทร์ที่ 24 พ.ค. แม่ไปทำงานแล้ว ดีจังเลยซุปไม่งอแงกับปู่ย่า มีบ้างไม่ยอมนอนเอาแต่จะเล่น
- ซุปเป็นผื่นแดงที่ซอกขาด้วย ปู่ไม่ถนัดใช้แพมเพิส ไม่ได้เปลี่ยนให้ซุปขึ้นผื่นเลย
สัปดาห์ที่ 15 (27 พ.ค. - 2 มิ.ย. 53)
ได้ทำงาน 4 วันเป็นวันหยุดวิสาขได้หยุดอีกศุกร์-เสาร์-ทิตย์ 3 วัน พูดถึงวันวิสาขพ่อกับแม่เตรียมรับมือเต็มที่วันพระใหญ่อย่างนี้คงจะได้เหนื่อยกัน แต่ไม่หนักอย่างที่คิดเพราะกลางคืนไม่งอแงมาก หรือเป็นเพราะพ่อแม่ชินซะแล้วนะ ทำเป็นเล่นไปก็ร้องแทบจะทุกชั่วโมงเหมือนกันยังกะข่าวต้นชั่วโมงเลย
ซุปนอนยากขึ้น ตื่นเล่นนานหลับนิดเดียวสั้น ๆ เวลาง่วงแล้วเหมือนไม่ยอมที่จะหลับ ยิ่งพ้นวันพระมาแล้วงอแงหนักเลย กลางวันแทบไม่ยอมจะนอน กลางคืนร้องถี่ ๆ หรือทั้งหมดเป็นการอ้อนพ่อแม่ที่อยู่บ้านเลยงอแงซะเต็มที่เลยเพราะพอถึงวันไปทำงานก็ไม่งอแงกะปู่ย่าเท่าไร ถึงอย่างไรซะก็ยังคง ๆ การไม่ยอมนอนอยู่ดี
แม่หอมแก้มซุปติิิด ๆ กันหลายครั้งจนทำให้ซุปหงุดหงิดดิ้นถีบขายกแขนและร้องโวยวาย มาก ๆ เข้ามีเสียงคล้ายคำว่า "รำคาญ" ที่พ่อแม่ตีความกันเอง ฮ่าฮ่าฮ่า จนถัดมาอีกวันแม่หอมอีกซุปคงจะโมโหถึงกับร้องไห้แงเลย พอแม่เลิกก็หยุดร้อง
ตอนกลางคืนเริ่มมีการพลิกมาทางซ้ายซึ่งจะทำให้ตกจากที่นอน ตื่นมาเห็นแรก ๆ ตกใจเลยซุปหล่นจากที่นอนจนต้องคอยระวังกัน นอกจากคว่ำได้คล่องแล้วเริ่มได้เห็นพลิกหงายได้เอง แต่เป็นในจังหวะที่พลิกคว่ำไปแล้วแขนยังไม่กางออกซุปจะทิ้งหัวหงายกลับมาได้ แต่ยังไม่สามารถหงายจากท่าคว่ำได้เต็ม ๆ
สัปดาห์ที่ 16 (3 - 9 มิ.ย. 53)
ปู่จะตัดเล็บให้ตอนตื่นกำลังเล่นอยู่ในบ้านตอนเย็นไปตัดเอาเนื้อเข้าร้องไห้ แม่อุ้มโอ๋แล้วก็หาย ดีนะรู้สึกว่าโอ๋แล้วหายเร็วดี พอวันรุ่งขึ้นวันพระด้วยช่วงเช้าแม่ก็ให้ซุปนอนคว่ำอยู่แล้วออกไปตากผ้าเช็ดตัว พ่อกำลังยืนแปรงฟันได้ยินเสียงตุบหันไปดูใจหายซุปนอนคว่ำหน้าอยู่บนพื้น ร้องจ๊ากหน้าแดงไม่รู้พลิกตกยังไงเพราะท่าที่ตกอยู่เป็นท่าที่ไม่น่าเป็นไปได้เลยไม่ว่าจะตกในลักษณะไหน ซุปเจ็บตัวอีกแล้ว 2 วันติดกันเลย ขนาดร้องแบบนี้ยังโอ๋แล้วเงียบได้ก็ยังดี ไม่มีแผลใดยกเว้นเป็นรอยจ้ำช้ำที่เหนือปากบนเล็กน้อย
ตอนเย็นวันอาทิตย์พานั่งรถเข็นไปยาสูบ เห็นว่าซุปคงไม่อยากจะนอนเลยปรับเบาะให้นั่ง พอได้สักพักก็นั่งเอียงเลยจับให้นั่งใหม่ ทีนี้เลยพยายามเอนตัวมาข้างหน้าเองจนเรียกได้ว่านั่งหลังตรงดูแล้วจุ้มปุ๊กเหลือเกิน แต่หลังยังไม่แข็งดี
สัปดาห์ที่ 17 (10 - 16 มิ.ย. 53)
12/6/53 วันนี้เป็นวันเสาร์ พ่อแม่ตั้งใจจะพาพี่เต้ไปอาบน้ำตัดขนฉีดวัคซีน และจะพาซุปไปหาป้าๆ ที่หอกลาง (ที่ทำงานแม่เดียว) ก็มีลุงเก ป้าติ๋ม ป้าปุ๊ อยู่กันครบนอกจากนี้ยังมีอีกหลายลุงป้าเลยจนซุปจำไม่หวาดไม่ไหว เป็นครั้งแรกในชีวิตเลยนะเนี่ยะที่เรียกได้ว่าซุปได้เที่ยว ได้ทั้งยิ้มหัวเราะพอใครเห็นก็เข้ามาทักมาเล่นด้วยมาอุ้ม แต่ซุปก็สนุกเต็มที่เลย(พ่อคิดว่างั้นนะ) ซุปแทบไม่ได้หลับเลย ป้าปุ๊มีของเล่นให้ซุปด้วยเป็นรถอะไรก็ไม่รู้..มีเสียงปี๊บปี๊บด้วย
กว่าพี่เต้จะเสร็จก็บ่ายสอง แล้วก็กลับบ้านกันรถพ่อแอร์เสียด้วยดีนะทางไม่ไกล ไม่งั้นซุปไม่ไปด้วยหรอกร้อนจะตาย กลับมาถึงบ้านแล้วนี่ซะคุณลูกซุปก็ยังไม่ยอมนอน งอแง หลับได้แป๊บเดียวตื่น พีคสุดทุ่มครึ่งกว่าจะหลับได้เล่นเอาแม่ล้าไปครึ่งตัวเลย ซุปคงเพลียมากเลยหลับไม่ลงแถมมีละเมอร้องโฮ ๆ ด้วย
ที่จริงมีป้าๆ อีกหลายคนอุ้มซุปแต่ไม่ได้ถ่ายรูปไว้ ลุงเกก็ยังไม่ได้ถ่ายรูปเลย ไม่เป็นไรนะคับไว้คราวหน้าซุปจะไปหาใหม่
13/6/53 วันนี้ซุปก็ค่อนข้างไม่นอนกลางวัน หรือจะเป็นเพราะซุปจะโตเปลี่ยนเดือนอีกแล้วนะ มีการร้องครวญคราง โวยวายเสียงดังด้วย
17/6/53 พรุ่งนี้ซุปก็จะครบ 4 เดือนแล้วซินะ มีอะไรบ้างที่พ่อแม่ลืมบันทึกไว้บ้างนะ อ้อเรื่องการนอนได้ยาวขึ้นตอนกลางคืน คงเริ่มตั้งแต่ราว ๆ 3 เดือนได้ และก็เรื่องจับคว้าของเริ่มได้ไม่นานมานี้เอามือแตะๆ โดเรมอนแต่ยังไม่คว้าเอง สัปดาห์นี้ที่เห็นว่าคว้าเองได้
| Create Date : 15 เมษายน 2553 | | |
| Last Update : 19 กรกฎาคม 2553 10:35:05 น. |
| Counter : 1054 Pageviews. |
| |
|
| |
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [
