สวัสดีครับ  ผมชื่อเล่น ซุป (Sup) ชื่อจริง ศุภณัฐ พิสุทธิวงษ์

เกิดวันพฤหัสที่ 18 กุมภาพันธ์ 2553 เวลา 6.31 น. ที่โรงพยาบาลจุฬา โดยแม่ผมคลอดเอง น้ำหนักแรกคลอดของผมหนักถึง 3500 กรัม แม่ผมเก่งไหมล่ะ คลอดผมได้เองด้วยน้า ผมเป็นลูกชายคนแรก (และอาจจะเป็นคนเดียวเพราะพ่อแม่บอกว่าไม่อยากมีน้องให้ผมแล้ว) 

และนี่คือรูปถ่ายภาพแรกของผมที่พ่อผมเป็นคนถ่ายให้ค้าบบบบบ  หล่อมะล่ะ

หลังจากผมคลอด  ก็มีคนมาเยี่ยมผมมากมายจนผมตาลายไปหมดเลย  ดูได้จากภาพเลยนะครับ  *** เพิ่มรูป

เช้ามาแม่เดียวก็ให้พ่อโต้งรีบพาผมไปให้ที่ห้องเด็กอ่อนเพราะหมอเด็กจะมาตรวจ  กลับมาอีกทีก็หลับมาเลย แต่ผมบอกตัวเองไว้ว่า คงต้องเหนื่อยในการที่จะทำให้แม่เดียวเข้าใจผมอีกนานเล้ยยยย เฮ้อ คิดแล้วเหนื่อยใจจิง จิง

ดูซิครับร้อนขนาดนี้ยังจะห่มผ้าให้ผมอีก ใครจะทนไหว

 

มีคนมาหาผมด้วยนะัคับ มีป้าหนึ่งที่มากะม้าแล้วก็พี่ซัน พี่ซีด้วย ป้าเอมากะลุงบอม ป้าแหม่มกะลุงหนุ่มก็พาพี่ก้องมา แล้วก็ย่านีย์ กะอาบัวก็ข้ามฝากมาหาผม 

พ่อโต้งแม่เดียวเครียดกันมาก ๆ ทั้งยังต้องปรับตัวให้เข้ากับผมได้
ผมเองก็ต้องปรับตัว 
(ก็รู้ว่าจะมีผมแล้วล่วงหน้าตั้งหลายเดือนยังไม่เตรียมตัวกันอีกเนอะ) แต่ยังไงตอนนี้ผมก็ยังร้องบ่อย ตื่นบ่อย หิวบ่อย  ขี้แง ขี้วีนอยู่ดี  น่าสงสารพ่อโต้งกะแม่เดียวเนอะ

ดูสภาพแม่เดียวซิครับ น่าฉงฉานจัง





อาบน้ำก็แล้วแต่ยังไม่หายร้อน ไม่ไหวแล้วโทรตามปู่ให้มารับดีก่า

 

ผมนอนมุมนี้ค้าบ มีพี่เต้มาให้กำลังใจด้วย

 7 วัน ตาแฉะ

ประเดิมเลยค้าบ  พอผมอายุได้ 7 วันแม่เดียวก็เริ่มสังเกตุเห็นว่า ผมมีขี้ตาเยอะขึ้น  แถมออกสีเหลือง ๆ ด้วย แม่เดียวพยายามเช็ดให้แต่เดี๋ยวแป็ป ๆ ก็มีอีกแหละ  จนในที่สุดแม่เดียวก็แพ้ขี้ตาผม 555  เพราะว่าตอนนี้ตาผมถูกปกคลุมไปด้วยขี้ตาของผมเอง จนลืมไม่ขึ้นแล้วค้าบบบ เย็นนั้นยายมาหาพอดีสวนกันตรงหน้าบ้าน พ่อโต้งกะแม่เดียวก็กระเตงผมกลับไปแผนกฉุกเฉินที่รพ.จุฬาเพราะที่นี่เค้ามีหมอเด็ก  พ่อโต้งขับรถมาส่งแล้วก็ต้องวนไปหาที่จอด แม่เดียวเลยต้องลุยเดี่ยว เริ่มด้วยทำบัตรให้ผมมีค่าทำบัตร 20 บาท แล้วก็ไปนั่งชั่งน้ำหนัก วัดปรอท แค่ 7 วันจาก 3500 กรัม ขึ้นมาเป็น 3900 แล้วค้าบ  เสร็จแล้วก็นั่งรอคุณหมอระหว่างนั้นผมก็ใช้เวลาให้เป็นประโยชน์ด้วยการหลับให้แม่เดียวอุ้มตลอด ๆ วันนี้มีพี่ ๆ มาหาหมอเยอะมากเลยคับ  นั่งรอเกือบ 2 ชม.กว่าจะถึงคิวของผม  พอเข้าไปคุณหมอก็ซักประวัติจากแม่เดียวเพียบเลย น้ำหนักแรกคลอด  คลอดยังไง อายุครรถ์กี่สัปดาห์ บลาๆๆๆ  จนเสร็จคุณหมอก็ให้พี่พยาบาลเอาน้ำเกลือชุปสำลีมาเช็ดตาให้ผม  ขอบอกว่าเจ็บคับ เจ็บมากกกกก  เพราะพี่เค้าพยายามเช็ดขี้ตาที่แห้ง ๆ ออกไปด้วย ผมก็เลยร้องซะลั่นห้องเลย คุณหมอเอาขี้ตาผมไปส่งแลปว่าติดเชื้ออะไรหรือเปล่า ซึ่งต้องรอประมาณ 45 นาที  แม่เดียวกะผมก็รอ ร้อ รอ พอดีกะพ่อโต้งหาที่จอดรถ (เพิ่งได้) ก็มาร่วมกันรอ ร้อ รอ กัน 3 คนพ่อแม่ลูก พอผลแลปมาสรุปว่าไม่ได้ติดเชื้ออะไรคับ ก็ได้ยากลับไป 2 ตัว คือ น้ำเกลือไว้ชุบสำลีเช็ดตา  กะยาป้ายตา เสียเงินไป ก็โอคับ วันสองวันก็ดีขึ้ันแล้ว แม่เดียวกะพ่อโต้งคุยกันเล่นๆ ว่า สงสัยผมจะคิดถึงรพ.ที่เกิดแล้วต้องแวะมาเยี่ยมเยียนซะหน่อย 555

 15 วัน สะดือหลุด

หลังอาบน้ำทุกครั้ง แม่เดียวจะเช็ดสะืดือให้ผมด้วยแอลกอฮอล์และยาม่วง จนสะดือผมเป็นสีม่วงไปแล้ว ดูจากสภาพสะดือผมในรูปได้นะครับว่าม่วงขนาดไหน เวลาเช็ดสะดือให้ผม แม่เดียวจะค่อนข้างเกร็งสงสัยจะกลัวว่าทำผมเจ็บเพราะต้องดึงสายสะดือผมขึ้นด้วย  15วันเลยนะครับที่แม่เดียวต้องเกร็งกับการเช็ดสะดือให้ผม           เฮ้อ แม่เดียวจะรู้ไหมน้า ว่าไม่ใช่แม่เดียวเท่านั้นที่เกร็งกับการเช็ดสะดือ  ผมก็เกร็งนะคร้าบบบบบบบบบบบ   

 28 วัน สงสัยว่าเป็นแพ้นมวัว

หลังจากที่แม่เดียวมีน้ำนมไม่พอให้ผมหม่ำ ๆ พ่อโต้งก็เป็นคนเลือกนมดูเม็กซ์ ไฮคิว ให้ผมกิน โดยเหตุผลในการเลือก คือ "ราคาถูกสุด"  ดูพ่อโต้งทำสิครับ โชคดีมากที่ผมกินได้มาตลอด ๆ ถ่ายวันละครั้งบ้าง สองครั้งบ้าง ถือว่าท้องไม่ผูก  พ่อโต้งกะแม่เดียวก็ถือว่าโอเค  แต่แล้วก็มีช่วงหนึ่งที่ผมถ่ายไม่ออก ท้องผูก เบ่งหน้าดำหน้าแดงเลย เดือดร้อนอีกแล้วคับพี่น้อง  พ่อโต้งไปซื้อกลีเซอรีนแท่งที่เอาไว้สำหรับสวนทวารโดยเฉพาะ จะเอามาสวนก้นของผมอะคับ 

อีกแล้วนะพ่อ ไม่ถามผมซักคำว่าผมโอหรือเป่า แต่ซื้อมาแล้วก็จด ๆ จ้องๆ อยู่นั่นแหละ ไม่กล้าหรือไงคร้าบ กลัวผมเจ็บละซิ แต่ในที่สุดก็ลงมือกับผม  รู้ไหมคับเป็นยังไง  อึ๊อึของผมตามนิ้วพ่อโต้งออกมาติด ๆ เลยครับ 555 

แต่ครับแต่ เมื่อมีครั้งที่ 1 ย่อมมีครั้งที่ 2 ผมอึ๊ไม่ออกอีกแล้ว  คราวนี้แม่เดียวกะพ่อโต้งไม่รอแล้วครับ อุ้มผมไปหาหมอเลย  555  เข้าออกโรงพยาบาลเป็นว่าเล่นเลยเรา คราวนี้ครอบครัวเราไปกันแต่เช้าเลยครับ  ก็เริ่มจากไปที่ตึกภปร. ชั้น 1  พบพยาบาลเพื่อแจ้งอาการ  แ้ล้วก็ขึ้นไปชั้น 9 เพื่อรอหมอตรวจ  ผมไม่ค่อยได้ทำไรเลยครับนอกจากหลับ  พอได้คิวก็ต้องชั่งน้ำหนักวัดส่วนสูง  ตอนนี้ผมอายุ 28 วัน หนัก 4.5 โล  สูง 54 ซม. พอใช้ได้มะครับหุ่นผม (ออกแนวจะเหมือนแม่เดียวเข้าไปทุกที)

หลังจากนั้นก็ได้พบหมอซึ่งเป็นนศ.แพทย์  ได้สอบถามอาการต่าง ๆ จากแม่เดียว แล้วก็จบลงว่า "ขอตรวจก้นน้องหน่อยนะครับ"  เจ็บอีกแล้วซิเรา  ตอนแรกผมก็หลับอยู่ดี ๆ นั่นแหละ พอเอานิ้วจิ้มเข้าไป จะเหลือเหรอครับ ผมก็ร้องจ้ากเลย  ตามออกมาด้วยอึอึ๊ของผมเหมือนเดิม เป็นงานให้แม่เดียวต้องเปลี่ยนแพมเพิสให้ผมอีกด้วยจากนั้นก็ได้พบคุณหมอจริง ๆ เป็นผู้หญิงหน้าตาดูใจดี ก็มีการสอบถามประวัติกันใหม่ (เพราะพี่นศ.แพทย์จดรายละเอียดไม่ครบถ้วน) คุณหมอก็สรุปว่า  ผมปกติดีคับไม่ได้ท้องผูก เพราะอึ๊อึไม่ได้แข็ง โอเค สบายใจแล้วใช่มั้ยครับแม่เดียว  ครอบครัวเราจะได้ลันล้ากลับบ้านซะที

แม่เดียวเป็นแม่มือใหม่จริง ๆ นะครับ  ทำไรผิด ๆ ถูก ๆ เป็นประจำ (แต่จะมีผิดมากกว่าถูก 555) ผมอยู่กะแม่เดียวครบ 1 เดือน สิ่งที่ปรากฎมาคือ  ผมหัวเบี้ยวครับ  เนื่องจากแม่เดียวให้ผมนอนหงาย ตะแคงขวากินนมตลอด หัวผมด้านขวาเลยถูกกดทับตลอด ก็มีทั้งเบี้ยวทั้งแบนแหละครับ  เฮ้อ ผมคงต้องทำใจอีกมากกะแม่เดียว  ไม่รู้จะเสียหล่อไปแค่ไหนเลยนะเนี่ยะ  แม่เดียวได้แต่ปลอบใจผมและตัวแม่เดียวเองว่าเดี๋ยวนอนคว่ำได้ก็จะดีขึ้น โอเคครับ ผมเชื่อแม่เดียวก็ได้  จะพยายามคว่ำทุกวัน(หัว)จะไ้ด้ดีขึ้น 

 

หลายๆ อย่างระหว่างผมกะแม่เดียว  คงยังต้องใช้เวลาอีกสักพักกว่าที่จะเข้าใจกัน เพราะตอนนี้ผมยังร้องงอแง  โยเย อาจจะต้องเพราะต้องปรับตัว ปรับเวลาให้เข้ากับโลกภายนอก  เวลานอนก็จะรู้สึกกลัว ชอบนอนบนอกแม่เดียวเพราะอบอุ่น คุ้นเคย กับเสียงพูด เสียงหัวใจเต้นของแม่เดียว  ผมรู้ว่าตอนนี้แม่เดียวคงเหนื่อยและกังวลใจเกี่ยวกับผมมากมายหลายเรื่อง (เพราะผมเคยแอบเห็นแม่เดียวร้องไห้ด้วย)  แต่ไม่ต้องห่วงนะครับแม่เดียว  อีกไม่นานก็จะดีขึ้น ผมจะมีรอยยิ้ม จะมีเสียงหัวเราะให้แม่เดียวได้เห็นและได้ยิน  จนแม่เดียวลืมความเหนื่อยไปได้เลย 

ปู่เสร็จจากงานทำว่าวแล้ว พ่อโต้งก็เลยฝากผมไว้กับปู่ แล้วก็ไปซื้อของที่โลตัสกะแ่ม่เดียว  มีของมาฝากผมด้วย  เป็นโมบาย และก็โดเรมอนหุ่นมือ และมีเป็ดเอาไว้เล่นตอนอาบน้ำด้วย ผมดู ๆ แล้วชอบโมบายมากกว่าอย่างอื่น *** เพิ่มรูปโมบายกะโดเรมอน แล้วก็เป็ด

 แต่พอกลับมาบ้านซิครับ  ประมาณ 5 โมงครึ่่ง ผมเริ่มไม่รู้สึกไม่ค่อยดี ครั่นเนื้อครั่นตัวยังไงมะรู้ ก็เลยร้องบอกแม่เดียว แม่เดียวก็เลยเช็ดตัว ผมก็รู้สึกดีขึ้นนะครับ แต่ก็ยังมีเจ็บ ๆ ตึง ๆ ตรงที่โดนฉีดยาอะครับ  ก็เลยร้องโยเยไปอีกสักพัก  แม่เดียวบอกว่าหลับแล้วจะดีขึ้น  ผมก็เลยพยายามหลับเพื่อจะได้หายเจ็บ  อีกอย่างหนึ่งที่ทำให้ผมรู้สึกดีและหลับได้ คือ "ความห่วงใยที่แม่เดียวกะพ่อโต้งมีให้ผม"   ในที่สุดคืนนั้นผมก็หลับได้  แล้วก็ไม่ตื่นกวนพ่อโต้งกะแม่เดียวมากมายด้วย

 ต่อไปจะบันทึกเป็นช่วงสัปดาห์

  

• เป็นหวัดซะแล้วก็ติดจากแม่อะดิ๊


• พอคว่ำเองได้ทีนี้ก็คว่ำตลอด เวลานอนตอนกลางคืนเดี๋ยว ๆ ก็คว่ำต้องคอยระแวงระวังกันตลอด


• มองเห็นได้มากขึ้น ไกลขึ้น ดูทีวีด้วยคงเพราะมันมีแสงสีและภาพเคลื่อนไหว ต้องคอยระวังการมองทีวีเดี๋ยวจะทำร้ายสายตา


• วันจันทร์ที่ 24 พ.ค. แม่ไปทำงานแล้ว ดีจังเลยซุปไม่งอแงกับปู่ย่า มีบ้างไม่ยอมนอนเอาแต่จะเล่น


• ซุปเป็นผื่นแดงที่ซอกขาด้วย ปู่ไม่ถนัดใช้แพมเพิส ไม่ได้เปลี่ยนให้ซุปขึ้นผื่นเลย

17/6/53 พรุ่งนี้ซุปก็จะครบ 4 เดือนแล้วซินะ มีอะไรบ้างที่พ่อแม่ลืมบันทึกไว้บ้างนะ อ้อเรื่องการนอนได้ยาวขึ้นตอนกลางคืน คงเริ่มตั้งแต่ราว ๆ 3 เดือนได้ และก็เรื่องจับคว้าของเริ่มได้ไม่นานมานี้เอามือแตะๆ โดเรมอนแต่ยังไม่คว้าเอง สัปดาห์นี้ที่เห็นว่าคว้าเองได้

Create Date : 15 เมษายน 2553
Last Update : 19 กรกฎาคม 2553 10:35:05 น.		0 comments
Counter : 1053 Pageviews.
Share Tweet