Refugee

เกือบสามปีแล้ว ที่ฉันเห็นคนไทยขัดแย้งด่าทอ
ท้าทายและต่อยตีทำร้ายกันและกัน..มีบางคนเสียชีวิต
มีบางคนบาดเจ็บ.. ความขัดแย้งระบาดใส่เกือบทุกผู้ทุกคน
มีการเลือกฝ่าย เลือกข้าง และทุกฝ่ายต้องการชนะ
และดูเหมือนทั้งหมดกระเหี้ยนกระหือรือที่จะเข้าเข่นฆ่ากัน
ฆ่ากัน..ฆ่ากันเพื่อให้ตัวเองชนะ

...หัวใจที่อ่อนล้า ฉันอยากบอกว่า "หยุดเถอะ"
ไม่มีใครชนะดอก หลังการต่อสู้ ทุกคนที่เจ็บ ทุกคนที่ตาย
ล้วนแล้วแต่เป็นเพื่อนร่วมชาติของเรา ในประเทศนี้ไม่มีใคร
มีแต่ "เรา"

ในวันเก่าก่อน ฉันร่วมคุมขบวนรถหลายคันทุกคันอัดเต็ม
ด้วยผู้ไร้บ้าน ผู้ที่หนีภัยจากสงคราม สงครามที่คนในชาติ
ของเขาแบ่งฝ่ายจับอาวุธเข้าเข่นฆ่ากัน หลายปีที่พวกเขา
ฆ่ากันไม่หยุดหย่อน ไม่ทำมาหากิน ช่วยกันทำลายทุกอย่าง
ที่พวกเขาเคยร่วมกันสร้าง หากสิ่งนั้นจะเป็นประโยชน์กับ
ฝ่ายตรงข้าม มันจะถูกทำลาย
รางวัลในชัยชนะของพวกเขา คือศพในนาร้าง
ซากบ้านเมือง เด็กกำพร้าและคนพิการ

...พวกเขาช่วยกันสร้างขุมนรกขึ้นบนแผ่นดินที่บรรพบุรุษ
ของพวกเขามอบให้ ผู้คนนับหมื่นนับแสนหลบหนีภัยสงคราม
เข้ามาในประเทศของฉัน ประเทศที่ร่มเย็นและปลอดภัย

...เมื่อภาระเกินที่จะรับได้ พวกผู้อพยพถูกสั่ง
ให้กลับไปประเทศของพวกเขา ภายในรถบัสใหญ่มีผู้อพยพ
เบียดเสียด ไม่มีความหวังในแววตาของพวกเขา ไม่มีเสียงพูดคุย
มีแต่เสียงลมผ่านหน้าต่างรถที่ลดกระจกลง

...ขบวนรถหยุดเติมน้ำมัน พ่อค้า แม่ค้า นับสิบคน
รุมล้อมขายของกินและเครื่องดื่มประดามีอยู่รอบรถ ข้าวเหนียว
ไก่ย่าง ลูกอมและน้ำดื่ม แต่คงไม่มีใครบนรถเหลืออะไรที่มีค่าติดตัว
พอที่จะแลกเปลี่ยนสิ่งที่จะดับหิวและกระหาย

...ที่ริมหน้าต่างรถ แม่ยื่นส่งลูกน้อยวัยยังไม่หย่านมลอดหน้าต่างให้กับ
คนขายของด้านล่าง เสียงเด็กร้อง เสียงพูดภาษาที่ฉันฟังไม่ออก
แต่พอจะเดาได้ว่าเป็นเสียงห้ามจากผู้ชายที่ยืนโหนราวหลังคารถอยู่ใกล้ๆ

...ฉันอนาถใจ อะไร..คืออนาคตเบื้องหน้าที่พวกเขากำลังจะ
กลับเข้าไปพบเจอในประเทศของเขา อะไร..มันจึงร้ายแรงจนทำให้
แม่คนหนึ่งตัดสินใจทำแบบนั้น ..จะมอบชีวิตลูกน้อยในอก
ให้กับคนต่างเชื้อชาติที่เธอไม่รู้จัก ..ตัดขาดและจากลา

...ที่ชายแดน ผู้อพยพผู้ชาย เด็ก และผู้หญิง
ทั้งหมดถูกต้อนให้เดินเท้ากลับเข้าไปในที่ ที่พวกเขาเคย
หลบหนีออกมาหลายคนพยายาม ขอร้องวิงวอน
มีบ้างไม่ยอมเดิน มีบ้างที่พยายามดันแหวกแถว
ของพวกเราเพื่อกลับเข้ามา

...ฉันพยายามปั้นหน้านิ่ง ปฏิเสธ และขู่ให้กลับไป
แต่หัวใจฉันก็เพียงปุถุชน รู้สึกเวทนาและเจ็บปวด
ฉันให้มนุษยธรรมของฉันเบือนหน้าไปเสียอีกทาง
ทางที่ไม่ใช่ภารกิจเบื้องหน้าขณะนั้น

ก็แค่จะบอกว่า ฉันเห็นอะไรมา

Create Date : 15 กันยายน 2551 Last Update : 10 พฤษภาคม 2555 12:42:24 น. Counter : 335 Pageviews.		1 comments
Share Tweet