ประสบการณ์ : มือถือหาย.. ลืมทิ้งไว้? ทำหล่นหาย? หรือคนขโมย? ( !! ) ตั้งแต่จำความได้จนถึงตอนนี้จะ 19 ขวบ (ปี) แล้วยังไม่เคยทำมือถือหายแบบหาไม่เจออีกเลย อย่างหนักสุดก็ลืมไว้ที่ร้านอาหาร แต่ก็จำได้ตลอดว่าเอาไปวางไว้ตรงไหน (ไม่ได้หายบ่อยเลยจริงๆ) แต่เหตุเกิดเมื่อวานนี้สดๆร้อนๆ ขณะกำลังเดินทางไปมหาลัยฯ ก็เดินทางปกติคือนั่งรถเมลล์สีส้ม (ที่เค้าเรียกกันว่ายูโรทู) สาย 508 ก่อนออกจากบ้านก็เป็นคนยัดมือถือลงไปในกระเป๋าซิบด้านขวา (ชุด นศ.ไม่กระเป๋ากระโปรง) พอขึ้นรถเมล์ปุ๊ปก็บังเอินมีที่นั่งว่าง 1 ที่ เป็นที่นั่งเดี่ยวๆฝั่งประตูรถเมล์ (รถยูทูมันจะมีที่นั่งเดี่ยวอยู่ช่วงตอนหน้าของรถ) ได้ที่ก็จัดแจงวางกระเป๋าบนตัก แล้วหยิบหูกระเป๋าขึ้นมาคล้องแขนแล้วกอดอกให้มั่นใจว่าไม่มีใครวิ่งราวได้ (ทำอย่างนี้ประจำ) การเดินทางจากบ้านเราไปถึงมหาลัยมันยาวนานถึงหนึ่งชม.ครึ่ง (จากสำโรง ไปมหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์ ท่าพระจันทร์) สุดท้ายก็หลับไป.. ระหว่างทางก็รู้สึกตัวเป็นระยะๆ ก็ลืมตามองตลอด เนื่องจากตอนเช้าคนจะเดินทางไปทำงานเลยคนเต็มคันรถ แต่ไม่ได้เบียดมากนัก ข้างๆเราเป็นผู้หญิงวันทำงาน 2-3 คน เค้ายืนแบบไม่ได้เบียดเรามากนักแค่อาศัยจับเบาะเป็นที่มั่นทำนองนั้น พอมาถึงแถวสยามก็คนเริ่มจางๆ เลยหลับเต็มที่ตื่นมาอีกทีก็ใกล้ถึงท่าช้างแล้ว ตอนนี้คนบนรถเหลือ 2 คนเนื่องจากสุดสายแล้ว อีกคนบนรถนั่งเบาะหลังห่างกับเรามาก นันคือเพื่อนเรานั่นเอง 555+ (หลับไม่รู้เรื่อง) ลงจากรถมาด้วยความสลึมสะลือ สังเกตเห็นกระเป๋าซิบข้างขวามันเปิดครึ่งๆกลางๆ ก็จัดแจงปิดไปให้เรียบร้อย เดินมาถึงมอฯ ก็เหลือเวลาว่างอีกเยอะ เลยไปอ่านหนังสือในห้องสมุด (อ่านนิยายแจ่มใส -*- พอดีพกมา) พอดูนาฬิกาอีกทีก็พบว่ามันเข้าเรียนไปแล้วสิบนาที ก็เอะใจ ทำไมเพื่อนไม่โทรมาถามอะไรเลย ก็หาโทรศัพท์เพราะตั้งสั่นไว้ บางทีไม่รู้สึกเพราะมันอยู่ในกระเป๋า แต่.. เวรแล้วมันไม่อยู่ หาเท่าไหร่ก็ไม่เจอ ขนาดเทออกมาดูแล้วก็ยัวไม่เจอ นึกได้ทันทีว่าซิบมันเปิดอยู่ตอนลงรถเมล์ พระเจ้า..!! ใจสั่น.. เคยเป็นกันมั้ยใจวูบๆร้อนๆในตัว มือถือ Samsung ราคาประมาณ 14000 บาท ที่รักมาก ตั้งแต่ซื้อปีกว่ามายังไม่เคยมีรอยถลอก ใช้อย่างทนุถนอม เพราะมันเป็นเงินแม่ ไม่ใช่เงินเรา รูปมือถือ ที่ตอนนี้อาจจะตกรุ่นไปแล้ว แต่ตอนซื้อมามันก็แพงอยู่ดีอะ ไม่รู้ว่าคนอื่นใช้มือถือราคาแพงเท่าไหน แต่สำหรับเราราคานี้มันสูงมากๆ กับเด็กที่ยังหาเงินไม่ได้อย่างเรา เสียใจจนร้องให้ออกมาคนเดียว รีบขึ้นไปเรียน Eng แต่ก็ไม่ได้เรียนเพราะกระวนกระวาย ใจก็คิดอยากให้ทำหล่นที่ไหนซักแห่ง แต่พอยืมมือถือเพื่อนโทรไป ปรากฎว่า.. ปิดเครื่อง !! นี่มันขโมยแล้วใช่มั้ย?? ไอ้ผู้หญิงที่ยืนอยู่ข้าง 2-3 คนนั่นชัวร์ ไม่มีใครแล้ว ผมยาวประมาณคอทั้ง 3 คน ใครขโมยไป ขอสาปแช่ง .. !! ทำให้คนอื่นเดือนร้อนทั้งใจ ทั้งกาย ในมือถือมี..รูปดีๆที่ถ่ายเก็บไว้ ในมือถือมี..เบอร์โทรเพื่อนรักที่นานๆจะติดต่อทีและเป็นหนทางเดียวที่จะติดต่อได้ ในมือถือมี..memo ที่ตั้งใจพิมพ์ไว้เป็นสิ่งเตื่อนใจ ในมือถือมี..massage ที่ไม่เคยแม้แต่คิดอยากจะลบ ในมือถือมี..วันเกืด และวันสำคัญต่างๆในชีวิต ในมือถือมี..เพลงเพราะๆเก็บไว้เต็มไปหมด มือถือเครื่องนี้มี..ความทรงจำดีๆมากมาย แม่ซื้อให้เป็นของเราเองเครื่องแรก ครั้งนึงเคยลืมไว้ที่ร้านอาหารไกลๆ ถึงกลับต้องขับรถกลับไปเอาตอนเที่ยงคืนเพราะเรานอนไม่หลับ แม่เลยลงทุนขับรถไกลขนาดกินเวลากลับมาถึงบ้านตีหนึ่งครึ่ง เพื่อแค่ไปเอามือถือกลับมา ทั้งๆที่ฝากบ๋อยให้เก็บไว้ แล้วพรุ่งนี้เช้าไปเอาก็ได้ และเนื่องจากมีปุ่มสัมผัสสี่ปุ่ม ทำเอาฝึกใช้กันอยู่นาน เพราะไอ้ปุ่มสัมผัสสะกิดนิดหน่อยก็โทรออกแล้ว เรารักมือถือเครื่องนี้มาก กะจะใช้ให้คุ้มค่าเลย นี่มันยังไม่มีรอยเลยซักนิดกลับโดนขโมยไปซะแล้ว ต่อไปเราคงไม่ได้ใช้มือถือจอสีอีก คงได้ใช้แต่มือถือหน้าขาวดำ เพราะพ่อแม่ไม่อยากซื้อให้ใหม่แล้ว และเราก็เข็ดแล้วด้วย.. ข้อเตือนใจถ้าไม่อยากเจอเหตุการณ์แบบนี้ 1. ถ้าเป็นไปได้พกมือถือติดตัวตลอดเวลา 2. นั่งหรือยืนรถเมลล์ต้องกอดกระเป๋าไว้ดีๆ คนยืนข้างๆเรานี้แหละตัวดีเลย 3. มีสติ บางทีอาจลืมไว้ที่บ้านหรือทำหล่นไว้ อย่างพึ่งคิดว่าโดนขโมยมันจะรู้สึกแย่ 4. ถ้าเป็นไปได้เก็บเบอร์+วันเกิดเพื่อนๆไว้ในสมุดโทรศัพท์ดีกว่า กันเหนียว 5. ถ้าไม่เจอก็คิดซะว่า.. ฟาดเคราะห์ ..แล้วกัน   Create Date : 24 กรกฎาคม 2551     8 comment Last Update : 24 กรกฎาคม 2551 10:24:11 น.     Counter : 291 Pageviews.   Share Tweet