วิเวกแผ่ว แว่วเสียง สำเนียงเหงา
เพียงรินรด หยดเบาเบา สำเนาเสียง
เป็นม่านมุก ขมุกกราย ลงรายเรียง
ยินสำเนียง เสียงกาฬ ม่านพิรุณ

ที่หล่นเกลื่อน ลางเลือน เหมือนยังฝัง
ฉากความหลัง ยังคุ ระอุอุ่น
จึงเลื่อนลอย คอยแสง แห่งอรุณ
มาโลมไล้ ให้ละมุน ในอุ่นไอ

สวัสดีตะละแม่กระดังงาท่าน
อันตัวข้าพเจ้ายินดีเป็นล้นพ้นที่ตะละแม่ได้แวะไปเยือนถึงกระโน้น
เพียงมีสองบทนี้หรอกหนาแม่ มิมีใดติดมือมาฝากเยี่ยมกราย
เพียงหวังน้ำมิตร จิตใจแห่งแม่เป็นที่ตั้ง
จึงฝากคำสวัสดีจนกว่าจะพบกันใหม่
คุณพระคุ้มครองตะละแม่