BlogGang.com : : PoPeYe...pOpEyE

Taiwan

ไปไต้หวันมาหนึ่งอาทิตย์แหน่ะ อยู่แต่ที่ไทเป กล้องถ่ายรูปส่วนตัวเสียเลย
ใช้มือถือถ่ายแทน ภาพเลยไม่ค่อยดี เอาบรรยากาศล่ะกันน่ะคร้าบบ

รูปแรก เครื่องบินที่ไปจากนาริตะ

พิพิธภัณฑ์พระราชวังแห่งชาติ จริง ๆ ไม่ใช่วังแต่สร้างขึ้นมาเพื่อเก็บของที่แอ๊บ
มาจากปักกิ่งหกแสนชิ้น คนเที่ยวมีแต่คนญี่ปุ่น (นึกว่าอยู่โตเกียว)

ศาลเจ้ากวนอู เดินไกลมาก จากสถานีรถไฟ ขากลับพึ่งคิดได้ นั่งรถเมลล์ดิ
สิบห้าบาทตลอดสาย

สถานีไทเป มองจากชั้นยี่สิบสองของโรงแรม (จริง ๆ คือยูสโฮสเทล) เป็น
สถานีที่มองไม่เห็นรางรถไฟเลยเพราะว่ารางอยู่ใต้ดินทั้งหมด โปรดสังเกตุ
มีป้าย UN For Taiwan ด้วย ไต้หวันอยากเป็นประเทศ

อนุสรณ์ ดร.ซุนยัดเซ็น คนไต้หวันเค้าบอกว่าเป็นบิดาของประเทศเลยที่เดียว
ต้องมีทหารเฝ้ารูปปั้นด้วย

ช๊อปปิ้งบ้างดีก่า แถว ๆ ตึก 101 จะว่าไปถ้าไม่นับว่าคนไต้หวันพูดภาษาจีน
แล้วเนี่ย นึกว่าอยู่ญี่ปุ่น ห้างก็ญี่ปุ่น นิตยสารก็ญี่ปุ่น เพลงก็ฟังเพลงญี่ปุ่น
เครื่องสำอางก็ญี่ปุ่น (ยิ่งกว่าเมืองไทยอีกแหะ)

อนุสรณ์ของ นายพลเจียงไคเช๊ก แดดร้อนมากก ข้างบนปิดซ่อม อดดู
รูปปั้นเลย แต่ข้างล่างมีเป็นคล้าย ๆ พิพิธภัณฑ์แสดงประวัติท่านนายพล
คนชมก็มีแต่คนญี่ปุ่นอีกแล้ว เป็นพวกคุณลุงคุณป้าด้วย ไกด์ไต้หวันพูด
ญี่ปุ่นเก่งมาก แอบไปมั่วฟังอยู่หลายช๊อต (ฟังออกบ้างไม่ออกบ้าง อิอิ)

อันนี้เป็นศาลเจ้าไว้สักการะดวงวิญญาณของทหารในสงคราม คิดว่าน่าจะ
เป็นสงครามตอนสู้กับจีนแดง อารมณ์ประมาณยาสุกุนิจินจะ ไปยากเหมือน
กันเพราะต้องนั่งรถเมลล์ไปเท่านั้นเพราะว่ารถไฟฟ้าไม่ถึง คนส่วนมากมา
กะทัวร์โชคดีที่หนังสือนำเที่ยวของญี่ปุ่นมันบอกละเอียดมาก บอกด้วยว่า
ขึ้นรถเมลล์สายไหนไปได้ เลยได้ไป

ปกติเค้าจะมาถ่ายรูปคู่ทหารกัน แต่มีเจ๊ญี่ปุ่นสองคน มาขอถ่ายรูปคู่กะคน
เฝ้าทหารแทน คาดว่าทหารคงเสียselfเล็กน้อย

ไปต่อที่ มหาลัยแห่งชาติไต้หวันดีก่า เป็นมหาลัยที่น่าเรียนมากกก บรรยากาศ
ทางเข้าคล้าย ๆ stanford แล้วตึกก็เก่าเป็นอิฐแดง ๆ แถมใน campas มี
ร้านอาหารแนว ๆ ด้วย ไม่ได้มีแค่โรงอาหารธรรมดาแบบมหาลัยเรา อิจฉา ๆ
อยากไปเรียนภาษาจีนซักหกเดือน

ที่เห็นตึกนั้นคือหอสมุดกลาง หอสมุดเค้าเจ๋งดี ไปหลับมาชั่วโมงนึง

อันนี้อาคารเรียนรวม เด็กไต้หวันเวลาฟังเล๊กเชอร์ก็หลับเหมือนกัน เหมือน
กันทั้งโลก

ซีเหมินติง ชิบุย่าของไทเป

เดินไปเดินมา เจอศูนย์รวมเด็กแนวไต้หวัน เป็นประมาณตลาดที่เด็ก ๆ เอา
ของดีไซน์น่ารัก ๆ มาเปิดร้านขาย มี T-Shirt แก้วน้ำอะไรประมาณนั้น

มาต่อที่ของกินดีก่า พูดถึงไต้หวันก็ต้องตลาดแผงลอย ไปดูดีก่าเค้ามีไรกิน
บ้าง

คล้าย ๆ หอยจ้อ แต่ทำจากไก่ เจ็ดสิบบาท อร่อยดี

ก๋วยเตี๋ยวเนื้อ ร้อยสามสิบบาท รสชาติเหมือนก๋วยเตี๋ยวเนื้อเมืองไทยที่
ยังไม่ปรุง สรุปคนไทยกินจัดกว่า

เกี๋ยวต้ม ลูกละห้าบาท น้ำจิ้มคล้าย ๆ น้ำจิ้มข้าวมันไก่

เค้าว่ามาไต้หวันต้องกินอันนี้ เป็นมะม่วงน้ำแข๊งไส สี่สิบบาท เห็นแบบนี้
ตอนแรกคิดว่าคิดคนเดียวหมด ที่ไหนได้ ใหญ่มาก ชามเดียวกินสองคน
สบาย ๆ

ข้าวแกงก็มีน่ะ อร่อยด้วย อยู่หลังสถานีไทเป ไปกินทุกเที่ยงเลย ถูกดีหก
สิบบาท แบบว่าร้านข้าวแกงเนี่ย มีเป็นซอยเลย ขายคนออฟฟิต ว่าแต่คน
ไตหวันเวลากินข้าวไม่กินน้ำกันแหะ ต้องซื้อน้ำเข้าไปเอง แต่บางร้านก็มี
น้ำชาให้กินฟรี เป็นชาหวาน ๆ อร่อยดี

พูดถึงชา ไปกินชาเขียวของที่ไตหวันมาด้วย รสชาติเหมือนที่ญี่ปุ่นแหะ แสดง
ว่ามีที่เมืองไทยเท่านั้นที่ชาเขียวใส่น้ำตาล

อันนี้หมีผัด สั่งผิด ๆ ถูก ๆ อาศัยดูคันจิแล้วชี้ ๆ เอา ไปโดนอันนึง อ่านได้
ประมาณปูผัด สั่งมาได้เป็น ผัดกระเพราปู อึ้งเลย ไต้หวันมีผัดกระเพราด้วย

ไปต่อที่เหลาบ้างดีก่า สั่งไม่ค่อยถูก สั่งได้แต่ เป็ดย่าง ข้าวผัด แล้วก็เป็น
ซุปหอยเชลล์ ตอนแรกว่าจะกินหูฉลาม เค้าบอกว่าต้องจอง โห อะไรจะ
ขนาดนั้น (กลับไปกินเยาวราชก็ได้) รสชาติเหมือนอาหารจีนที่เมืองไทย
สงสัยเพราะว่าอาหารจีนที่เมืองไทยมาจากกวางตุ้งป่าวเนี่ย ร้านนี้เป็นร้าน
กวางตุ้ง

พลาดได้ไง มาไต้หวันทั้งที่ ต้องกินชานมไข่มุก ตอนแรกสั่งไม่เป็น เพราะ
ว่ามีเมนูเยอะมาก เลยไปเริ่มสตาร์สจากร้านที่มีเมนูภาษาอังกฤษก่อน แล้ว
จำคันจิเอา ตัวนมในภาษาจีนก็ไม่เหมือนภาษาญี่ปุ่น ไหนจะไข่มุกอีก จำ ๆ
แล้วตอนหลัง ก็ใช้ชี้ ๆ เอา แก้วนี้ยี่สิบห้าบาท ไม่แพง ๆ