วาสนา โชคชะตา หรือพรหมลิขิต .. ขีดให้เรามาพบกัน .. สายไปหรือเปล่า? คนเรา.. พบกัน เพราะ วาสนา จากกัน เพราะ โชคชะตา กลัมา เพราะ พรหมลิขิต   จากเพจ #คิดมารู้ป่ะ คำกล่าวที่ว่า.. มันจริงหรือเปล่า? วาสนา ทำให้ฉันได้พบกับเขา เราพบกันในสถานะของ เจ้านาย กับ ลูกน้อง เขาคอยให้คำปรึกษา คอยสอน ตักเตือน หรือแม้กระทั่ง ให้กำลังใจในวันที่ฉันเหนื่อนล้า ฉันร้องไห้กับเขากับทุกๆ เรื่องราวแย่ๆ ในชีวิต ทุกๆ ปัญหาของฉัน .. จะมีเขาคอยอยู่ข้างๆ เสมอ เขาอยู่ข้างๆ ฉัน ในวันที่ทุกอย่างเลวร้าย .. ฉันเคารพเขา แต่แล้ว.. โชคชะตาก็พาเขาจากไป.. ฉันเหงา สมองคิดอะไรไม่ออก รู้แต่ว่า.. ฉันจะทำยังไง? เขาไม่อยู่เป็นที่ปรึกษาให้กับฉันอีกแล้ว จริงอยู่.. ที่เราไม่ได้ตายจากกัน.. แต่เพราะระยะทาง และฐานะที่เปลี่ยนไปของฉันกับเขา มันทำให้ฉันไม่กล้าพูดกับเขาเหมือนเคย.. เขาบอก.. ยังไงเขาก็พร้อมที่จะรับฟังฉันเสมอ พร้อมที่อยู่ข้างๆ คอยเป็นที่ปรึกษาให้กับฉันเสมอ ใช่.. เพราะเขาเป็นแบบนี้ ฉันถึงได้ เคารพ เขา เชื่อฟัง เขา ไว้ใจ เขา และในที่สุด.. พรหมลิขิตก้พาให้เขากลับมาเจอกับฉันอีกครั้ง.. ความรู้สึกของฉันเปลี่ยนไป.. ฉันชอบตัวเองเวลาที่อยู่กับเขา ฉันยิ้ม หัวเราะ และร้องไห้ได้เต็มที่ ฉันยึดเขาเป็นหลัก เป็นที่พึ่ง .. ฉันรู้สึกผิดทุกครั้งที่เขาว่า ตักเตือน และสั่งสอน ทั้งๆ ที่เมื่อก่อน.. ฉันก็แค่ฟังๆ ไปให้ผ่านหู.. ฉันร้องไห้วันที่เขาจะไป.. และยิ้มอย่างมีความสุขเมื่อเขากลับมา.. ฉันจดจำเรื่องของเขาได้ทุกเรื่อง .. เพลงที่เขาชื่นชอน รสชาดอาหารที่เขาถูกใจ หรือแม้กระทั่งอารมณ์ฉุนเฉียวของเขา.. นี้ฉันกำลังทำตัวเกินสถานะหรือเปล่านะ? และถ้ามันเกินเลยไปแล้ว.. ฉันจะกลับไปยืนในจุดเดิมได้หรือเปล่านะ?   Create Date : 01 ธันวาคม 2558     Last Update : 1 ธันวาคม 2558 13:55:30 น. Counter : 1054 Pageviews.   1 comment Share Tweet

ความรู้สึก... บางอย่าง!!~ ความรู้สึกแบบนี้... ที่กำลังเกิดขึ้น มันคือ... ?? หรือเพราะฉันกำลังเปลี่ยนแปลงไป...~ คนกล้าบ้าบิ่น กลายเป็นคนขี้ขลาด หวาดระแวง อย่างนั้นเหรอ???   Create Date : 20 ธันวาคม 2552     Last Update : 20 ธันวาคม 2552 20:06:02 น. Counter : 184 Pageviews.   2 comment Share Tweet

ลมหนาว... กำลังเจือจาง... ในที่สุด... ฤดูหนาวที่รอคอย ก็กลับคืนมา ความหนาวเย็นในตอนเช้า ปลุกฉันให้ตื่น หมอกสีขาวบนยอดเขา บดบังความเขียวขจีของต้นไม้เสียจนกลายเป็นสีเขียวจางๆ หยดน้ำบนยอดหญ้า ทั้งใส และชื่นช่ำ เสียงนกร้องดังประสานเสียงกันอย่างไพเราะเพราะพริ้ง ร่างบางภายใต้ผ้าคลุมสีขาวกำลังเหม่อมองไปโดยรอบ เธอรักที่จะอยู่ท่ามกลางบรรยากาศที่หนาวเย็นอย่างนี้ ทั้งๆที่รู้ว่า ร่างกายของเธอไม่มีทางทนไหว เมื่อเข้าหน้าหนาว เธอจะพาตัวเองออกมารับอากาศยามเช้าเป็นประจำ วันนี้ก็ยังคงเป็นอีกวัน ที่เธอจะทำอย่างที่เคยทำมา ตลอดทั้งหน้าหนาว เธอหายใจเข้า เพื่อรับเอาบรรยากาศที่สดชื่นเข้าร่างกาย เหมือนอย่างเคย หากแต่ครั้งนี้ มันช่างยากเย็นเสียเหลือเกิน ทุกครั้งที่เธอหายใจเข้า เธอจะรู้สึกเจ็บ... ไปถึงขั้วหัวใจ และเมื่อเธอหายใจออก ร่างกายของเธอ... ก็เหมือนจะเบาบางลง หรือว่านี้ จะเป็นสัญญาณ สัญญาณที่ต้องการจะบอกกับเธอว่า... “เวลาของเธอ ...มันเหลือน้อยเต็มที...” ดวงตาของเธอเศร้าลง เธอได้แต่คิดเสียดายกับตัวเอง “ถ้าเธอรักตัวเองมากกว่านี้ ...ก็คงจะดี...” ภาพบรรยากาศเก่าๆที่เคยเกิดขึ้น วิ่งเข้ามาในโสตประสาทของเธอราวกับภาพสไลด์ ภาพแล้วภาพเล่า ทั้งความสุข ความเสียใจ และความเข้าใจผิด น้ำใสๆเริ่มเอ่อล้นดวงตาที่แสนจะเศร้าหมอง “รู้ว่ามีค่า ก็เมื่อสูญเสียไป” ปรายนิ้วเรียวค่อยๆปาดคราบน้ำตาที่แก้มที่ขาวซีดอย่างเบามือ เรี่ยวแรงที่เคยมีกลับจางหาย สายตาของเธอเริ่มพล่า และเลือนลาง เธอถอนหายใจกับตัวเองอีกครั้ง เธอเหนื่อยล้า เกินกว่าที่จะยื้อชีวิตของตัวเองไว้อีกต่อไป สิ่งเดียวที่เธอทำได้ คือพาร่างที่เริ่มจะหมดแรงกลับไปที่เตียงขาว เธอมองผ้าม่านสีขาว และหลับตาลง เธอนึกถึงเรื่องที่ดีที่สุดในชีวิตของเธอ อีกครั้งอย่างใจเย็น และเมื่อสายลมหนาวพัดมาที่ม่านสีขาวอีกครั้ง ลมหายใจสุดท้ายของเธอ ก็จากไปพร้อมกับสายลมนั้น ขอบคุณ สายลมในฤดูหนาวที่พัดมา และ... ขอบคุณ สายลมในฤดูหนาวที่พัดไป ขอบคุณ และ ขอบคุณ Pan_Myself   Create Date : 18 ธันวาคม 2552     Last Update : 18 ธันวาคม 2552 14:58:59 น. Counter : 199 Pageviews.   0 comment Share Tweet