สวัสดี BlogGang
ไม่ได้มาเยี่ยมเยียนซะนาน ที่บ้านหลังนี้ ถ้าเป็นบ้านจริงๆ ก็คงฝุ่นหนามากๆ ปัดกวาดกันเหนื่อยกันเลยทีเดียว หลังจากที่อัพเดตครั้งสุดท้ายก็น่าจะประมาณ 6-7 เดือนได้แล้วมั้ง วันนี้คิดถึงเลยแวะมา
เขียนบล็อกไว้มากมายหลายที หลายแนว จนไล่อัพเดตไม่ไหว บางครั้ง... ก็หมดมุขไม่รู้จะเขียนอะไร บางครั้ง....ก็เหนื่อยจนไม่มีอารมณ์จะเขียน แต่หลายครั้ง... ที่เหนื่อย ก็จะมาพักใจที่บ้านหลังนี้ บ้านหลังนี้ เป็นหลังเดียวในโลกออนไลน์ ที่กล้าเขียนเรื่องส่วนตัวมากที่สุด ไม่รู้ทำไม หรือว่าเพราะเป็นบ้านหลังแรกในโลกออนไลน์กันนะ... เดือนหน้าบ้านหลังนี้จะมีอายุครบ 4 ปี แล้ว อยากจะกลับมาเขียนที่นี่ให้มากขึ้น แต่ไม่รู้ว่าจะหาเวลาได้มาน้อยแค่ไหน เพราะปีที่ผ่านมา ยอมรับว่า "เหนื่อย" มากๆ กับชีวิต การเปลี่ยนแปลงมันน่ากลัวจริงๆ ใช้เวลาเกือบปี ถึงจะเริ่มปรับตัวได้บ้าง และก็หวังว่าปีหน้ามันจะดียิ่งๆ ขึ้นไป สุดท้าย.... สวัสดีๆ เพื่อนๆ ทุกคนที่แวะมา ทั้งตั้งใจและไม่ตั้งใจ เพื่อนเก่าๆ ไม่รู้ว่าแวะมาแอบส่องดูบ้านให้บ้างรึเปล่า... เพื่อนใหม่ๆ หลงมา แต่ไม่เจอเจ้าของบ้านก็คงจะไม่ผ่านมาอีก... คิดถึงทุกท่่านครับ ว่างๆ จะแวะไปเยี่ยมเยือนท่่านบ้าง สวัสดี... 3 ขวบแล้ว บ้านหลังนี้
วันนี้เข้ามาเปิดดูบล็อกเก่าๆ (ที่ล็อคไว้
 ในหน้า Private) ลองดูโพสเก่าๆ ในนั้นดู ไล่ดูวันที่.... เพิ่งสังเกตเห็นว่าบ้านหลังนี้ มีอายุครบ 3 ขวบไปเมื่อวันที่ 6 มกราคม นี่เองตลอด 3 ปีที่ผ่านมา บ้านหลังนี้มีการเปลี่ยนแปลงอยู่บ่อยครั้ง จัดหน้า เปลี่ยนสี ฯลฯ หลายๆ คนคงจำไม่ได้(ตัวผมเองยังจำไม่ได้ มันบ่อยเกิน 555) มีพี่น้อง เพื่อนฝูง มากหน้าหลายตาที่มาเยี่ยมเยือนบล็อกแห่งนี้ มีมิตรภาพดีๆ ให้แก่กันมากมาย ทั้งๆ ที่ไม่เคยเห็นหน้าคราตากันเลยสักครั้ง แปลกแต่ก็ดี.... ผมเคยคิดจะเลิกเข้ามาอัพเดตบล็อกที่นี่อยู่หลายครั้ง เพราะก็มีบล็อกที่เคยอยู่อีกที่นึงด้วย แต่ก็ทำไม่ได้ รู้สึกเสียดาย ที่นี่มีเรื่องราวอะไรเยอะแยะ ที่ผมเก็บไว้ เป็นไดอารี่ดีๆ นี่เอง ผมรู้สึกว่าคนที่เคยเข้าอ่านบล็อกนี้ตั้งแต่แรกๆ (ที่ทุกวันนี้คงเลิกเข้ามาอ่านหมดแล้ว^^) น่าจะรู้จักตัวตนของผมมากกว่าคนในชีวิตจริงๆ บางคนซะอีก สุดท้ายก็ต้องกลับมาเขียนต่อไป ถึงแม้จะนานๆ ทีก็ตาม ที่นี่เหมือนบ้านพักใจเลยทีเดียว ขอบคุณบล็อกแกงค์ ขอบคุณเพื่อนๆ ที่เข้ามาอ่าน ขอบคุณครับ  ไปละครับ กลับมาอีกครั้ง...
หายหน้าหายตาไปอีกเช่นเคย ไม่ค่อยเข้ามาอัพเดตเหมือนเดิม
สังเกตตัวเองว่ามักจะอัพบล็อกแห่งนี้ แต่วันพิเศษๆ ทุกที เหมือนนิตยสารเล่มพิเศษประจำวันวันสำคัญต่างๆ ไปซะงั้น บล็อกแห่งนี้เหมือนบ้าน ที่เอาไว้พักใจ เอาไว้มานั่งพักเวลาเหนื่อยๆ มีอะไรให้คิดอยู่เสมอ คราวนี้ก็เช่นกัน ชีวิตช่วงนี้เป็นช่วงเปลี่ยนแปลง หลังจากที่ตัดสินใจอะไรบางอย่างกับชีวิตไป ทั้งๆ ที่่หลายๆ คนแนะนำว่า อย่าเพิ่งเลย ไม่ดีหรอก รออีกหน่อย แต่ไม่ทันแล้ว ตัดสินใจไปแล้ว มันอิ่ม มันเต็มที่ ไม่ไหวแล้ว "ลาออกดีกว่า" ไม่อยากตื่นเช้ามาก็ "เฮ้อ"... ถอนหายใจทุกวัน วันละหลายๆ รอบ นี่ถ้าการถอนหายใจ แล้วทำให้อายุสั้น ป่านนี้คงตายไปแล้ว  การลาออกจากงานในช่วงเวลาแบบนี้ เป็นอะไรที่ไม่สมควรอย่างยิ่ง เพราะงานเดี๋ยวนี้ก็หายากเหลือเกิน แต่ในเมื่อมันเต็มที่ มันหมดใจ มันก็คงถึงเวลา ใกล้ปีใหม่ ก็ขอให้มีอะไรใหม่ๆ ดีๆ เข้ามาในชีวิต ถือโอกาสดีๆ เป็นการเริ่มต้นใหม่ซะเลย แต่ตอนนี้ขอพักก่อน ชาร์ทแบตให้กับตัวเองสักพัก Merry X'mas ขอบคุณ....
วันแม่...
ตื่นขึ้นมาอาบน้ำแต่งตัว ออกไปทำงาน ทั้งๆ เป็นวันหยุดของใครหลายๆ คน ผ่านพ้นไปครึ่งวัน ทำงานไปได้ครึ่งทาง โทรหาแม่ดีกว่า ... ... ... "นึกแล้วว่าต้องโทรมา แม่ดีใจที่ลูกโทรมานะ" บลา บลา บลา... แม่ก็พูดไปเรื่อยเปื่อย แล้วก็อวยพรให้ (แทนที่วันแม่ เราจะอวยพรให้แม่) และแล้วก็อดแซวแม่ไม่ได้ ... "แม่ๆ เก็บไว้อวยพรให้พรุ่งนี้บ้างก็ได้ ยังไม่ถึงวันเกิดเลย ให้พรวันนี้หมด แล้วพรุ่งนี้จะให้อะไรอ่ะ" ... แม่หัวเราะ แล้วตอบว่า "ก็แม่นึกเตรียมไว้แล้วนี่ พอได้คุยกันก็พูดซะเลย" คุยเล่นอีกสักพัก ก็จบการสนทนา ในวันสำคัญวันนึง มานึกได้ตอนวางสายไปแล้วว่า... ยังไม่ได้บอกว่ารักแม่เลย พรุ่งนี้ รู้แบบไม่ต้องเดาว่า แม่ต้องโทรมาอวยพรให้อีก จะรับสายว่างัยดี "นึกแล้วว่าแม่ต้องโทรมา" ดีมั้ย แต่ที่แน่ๆ พรุ่งนี้ต้องไม่ลืมที่จะบอกแม่ "รักแม่ครับ" ----------------------------------------------------------------- สุดท้าย... ขอบคุณทุกคนที่แวะเข้ามา ไม่ว่าจะตั้งใจ หรือไม่ตั้งใจ ขอเอาคำอวยพรใดๆ ที่ทุกๆ ท่านให้มานำมารวมกัน และขอให้พรนั้นๆ ส่งกลับไปถึงตัวท่านให้ได้รับพรนั้นๆ ทุกประการ ขอบคุณครับ.... พรุ่งนี้จะได้กลับกรุงเทพฯ แล้ว
หลังจากที่ออกเดินทางมาทำงานซะหลายวัน ในที่สุดพรุ่งนี้ผมก็จะได้กลับเข้าบางกอกสักที ทริปนี้เป็นทริปการทำงานที่ยาวนานที่สุดในรอบปีเลยก็ว่าได้ เพราะว่าเดือนนี้มีเทศกาลอย่างสงกรานต์นั่นเอง
โดยปรกติแล้วการออกมาทำงานตจว. ของผม จะไม่มีวันหยุดพิเศษ แม้ว่าจะตรงกับวันหยุดราชการก็ตาม ปีนึงก็มีเทศกาลเดียวนี่แหละครับ ที่ได้มีการเพิ่มวันทำงาน เพราะมันไม่สามารถทำงานได้จริงๆ แรกๆ ก็ดีใจอยู่หรอกที่ได้ออกมาทำงานหลายๆ วัน พอผ่านไปหลายๆ ปียิ่งรู้สึกเฉยๆ โดยเฉพาะปีนี้ ไม่รู้ทำไมอยากกลับบ้านจริงๆ(ทั้งๆ ที่ไม่ควรจะเรียกว่าบ้าน มันเป็นห้องเล็กๆ มากกว่า) บางทีมันอาจจะเป็นเพราะว่าปีนี้มันนานเกินไป เดินทางมา 23 วันแล้ว เกิดอาการเป็นห่วงห้องอันแสนอบอุ่น (เพราะำไม่มีแอร์ขึ้นมา) ขึ้นมาแบบไม่มีเหตุผล แต่ก่อนกลับ ยังต้องฝ่าฟันระยะทางอีกเกือบๆ 400 กิโลฯ ว่าแล้วคงต้องหนีไปนอนก่อน เพราะพรุ่งนี้ยังต้องไปอีกไกล เดี๋ยวจะไม่ไหวเอา สวัสดีครับ |
MuHN
 ฝากข้อความหลังไมค์ Rss Feed  Smember ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?] หลายคนอาจจะสงสัยว่า... ชื่อมันอ่านว่าอะไร จริงๆแล้วมันก็คือ NHUM (หนุ่ม) ...แต่วันนั้น นึกอะไรไม่ออก เลยเอาชื่อตัวเองมากลับไป-กลับมา กลายเป็น MuHN ซะงั้น เป็นผู้ชายธรรมดาๆ ไม่มีอะไรเป็นพิเศษ ชอบใช้ชีวิตซ้ำซาก อาจจะดูน่าเบื่อ สำหรับใครบางคน แต่นี่แหละวงกลมของผม Group Blog All Blog
|
||
| Pantip.com
| PantipMarket.com
| Pantown.com
| © 2004 BlogGang.com
allrights reserved.
|
|||
