|
|
แด่ เพื่อนร่วมโลก
แสงแดดฟาดเปรี้ยง ทำมุมตั้งฉากกับพื้นยางมะตอยดำด้าน ส่งผลให้พื้นร้อนระอุเหมือนพื้นของภพแห่งคนบาป
เมืองนี้คงเป็นเมืองคนบาป
สายตาอ่อนระโหย มีเหงื่อผุดพราวเต็มตามใบหน้า ผิวหนังเหี่ยวยับย่นบ่งบอกวัยของเจ้าของอย่างชัดเจน
มือเหี่ยวๆคู่นั้นกำห่อลูกอมหลากสีสัน นัยว่าจะมาเต็มเต็มความชุ่มชื้นของชีวิตที่แตกระแหง
หลายต่อหลายครั้งถูกส่ายหัว และปฏิเสธอย่างสุภาพ ก็วัยขนาดนี้ คงไม่มีใครมาไล่ดังหมู หมา หรอก
สองเท้าลากแตะเก่าคร่ำครึ เดินโยกเยก ยกโย้ ด้วยวัยกันเกือบถึงจุดปลายของชีวิต
ท่างท่าภาษากาย ดูพลึก พิกลพิการ เพราะผ่านกาลเวลามานานโข
สมควรพักบ้างได้แล้ว
แต่คงพักไม่ได้
ผมมองจ้องเข้าไปในตาห่อเหี่ยวคู่นั้น
บัลดาลความรู้สึกอึงอล และคับคั่งหลายอย่าง
ใจหนึ่ง คิดถึงชายชรา และหญิงชราผู้เฒ่าที่อยู่ที่บ้านเกิด หากสองเฒ่านั้นต้องออกมาเดินตากแดดแบบนี้
ผมเอง คงหาได้มีความสุขไปตลอดกาล
ผมเงินเดือนสองหมื่น ส่งกลับไปไห้สองเฒ่าเดือนละสามพัน
ทุกครั้งที่ส่งไป จะถูกส่งกลับมา ด้วยจำนวน สี่พันห้า พร้อมโทรมาขอร้องแกมบังคับว่า ไม่ต้องส่งมาอีก
มองอีกมุมหนึ่ง หญิงเฒ่าเบื้องหน้าผม ทำไมถึงไม่มีใครมาไส่ใจ
อาจเป็นเพราะความร้ายกาจตอนวันหนุ่ม เลยส่งผลมายังวัยปัจฉิม
รึอาจเป็นความร้ายกาจของลูกและหลาน ที่ทำให้การตระกำลำบากนี้ มากตกอยู่แก่ผู้เฒ่า
เมืองนี้มันเป็นเมืองคนบาป
ผมหยิบซองลูกอมมาสองถุง พร้อมจ่ายเงินยี่สิบบาท
ใจนึกถึงสองเฒ่า
ตอนนี้คงนอนแผ่อยู่บนแคร่ ไต้ต้นลิ้นจี่ที่บ้าน
หากสองเฒ่าได้ลูกอม คงชื่นใจขึ้นมาไม่น้อย
| Create Date : 16 มีนาคม 2552 |
| Last Update : 16 มีนาคม 2552 10:43:55 น. |
|
0 comments
|
| Counter : 180 Pageviews. |
 |
|
|
|
|
|
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [