BlogGang.com : : meri

[TVXQ S.F.] Love Season 2 : High Rainy Time

ฤดูฝนมาต่อแร๊วววววว ถ้านับตะข้อดีก็ถือว่าฤดูฝนเปนฤดูเท่เค้าชอบมากเท่สุดแร๊ะ ...ฝนตกอากาศเยนนอนชาบายยยย

Note >> ....จาพล่ามยาววววมากมายข้ามไปอ่านฟิคก่อนด้ะเรยฮับ

กะเรื่องเน้ใช้เวลาแก้โครงเรื่องนานนนนผิดปกติเพราะรวบรวมพลังลมปราณด้ะยากเยน เนื่องจากธาตุไฟเพ่เจ้าชายกะเพ่ลีดเดอร์เข้าแทรกจนฟุ้งซ่าน มาเจอคิคริสเข้าไปอีก อ๊าคคคคคคคคค

เหตุผลอีกปาการเท่ทำให้ฤดูเน้ใช้เวลาคิดโครงเรื่องช้าก็ครือ เค้าอยากจาลองเปลี่ยนแนวดูบ้าง เพราะย้อนกลับไปดู S.F. ตะลาเรื่องแร๊วเหมือนมานจาแนวแนวเดวกันเรยแฮะ เรยอยากเปลี่ยนโหมดมาเปนเรื่องเศร้าเครียดดูบ้าง ....ตะสุดท้ายก็ออกมาอย่างเท่จาด้ะอ่านกันนี่แร่ะ

Special Thanks >>

ขอบใจลิลลี่สำหรับไอเดียคบชารู้มาใช้ในเรื่อง ....เม้าท์นิด มานเสนอไอเดียให้มิคกี้มีมาเรียซึ่งเปนเพื่อนกะนางเอก นั่นก็ครือนางเอกริเปนชารู้กะซามีเพื่อนนั่นเอง แร๊วลิลลี่มานก็เสนอตัวเปนมาเรียมิคกี้คนนั้น

....ตะเสียใจด้วยนะเพื่อน เรื่องมะเปนอย่างเท่แกรคิดร่อก เอิ้ก เอิ้กกก

สุดท้าย ....เค้าชอบทู้กคำติชม ขอบคุณ

*********************************

Love Season

Season 2 : High Rainy Time

เศร้าทุกครั้งที่เห็นหยาดฝนโปรยปราย

เจ็บปวดทุกครั้งที่เม็ดฝนต้องกระทบ

ความเย็นเยียบที่เซาะกร่อนจิตใจให้สลายลงไปทีละน้อย

ใครว่าหยดน้ำฝนจะนำพาความชุ่มชื่นมาให้

หยาดน้ำที่ชะล้างและกลบเกลื่อนความจริงในเวลาเดียวกัน

.........สายฝนที่น่ารังเกียจ

ก้อนเมฆสีทะมึนที่รวมตัวกันหนาแน่นอยู่บนชั้นบรรยากาศสูงกดให้แผ่นฟ้าในยามนี้ดูต่ำกว่าปกติ สายลมโหมแรงพัดเอากลิ่นไอละอองน้ำจากที่ไม่ห่างนักมาด้วย ....สัญญาณธรรมชาติที่บอกว่าสายฝนกำลังจะกระหน่ำลงมาในไม่ช้า

“”ตกได้ทุกวัน”” หญิงสาวงึมงำบ่นประชดดินฟ้าอากาศอย่างหัวเสียเมื่อเงยหน้าเห็นแต่เมฆฝนจับตัวกันเต็มไปหมด

มันคงไม่ใช่เรื่องน่าหงุดหงิด มันคงไม่ใช่เรื่องแปลกอะไร ....ก็นี่มันฤดูฝนนี่นา ถึงปีนี้จะเข้าฤดูฝนเร็วกว่าทุกปีก็เถอะ

ถ้าไม่ใช่เพราะเธอมีนัดสำคัญที่ต้องไป .....ถ้าเพียงแต่วันนี้เป็นวันหยุดที่ได้นอนซุกผ้าห่มสบายในห้องอุ่น จะตกจนท่วมโลกที่สามก็จะไม่บ่นเลยสักคำ

ดวงตาเรียวเหล่มองจิกเหล่าเมฆฝนอย่างพาลๆพลางนึกกร่นด่าในใจไปด้วยแต่ก็ทำอะไรไม่ได้มากกว่านั้น ในสามร้อยหกสิบห้าหรือหกในบางปีน้อยนักที่จะมีวันที่โซยูมุลนักศึกษาหญิงประจำภาควิชาประวัติศาสตร์จะต้องจำใจเข้าห้องสมุดแต่ทำไมจำเพาะจะต้องเป็นวันนี้ด้วย ทั้งที่มีนัดสำคัญเย็นนี้แท้ๆ

อกบางเคลื่อนตามแรงลมหายใจหนักๆเมื่อปรอยฝนเริ่มร่วงหล่นมาในที่สุด มัวแต่ยืนสาปแช่งฟ้าเลยติดฝนจนได้แต่คิดได้ตอนนี้ก็ทำอะไรไม่ได้แล้วจากปรอยฝนกลายเปนเม็ดฝนกระหน่ำลงมาไม่ขาดสาย ที่ว่าตกจนมืดฟ้ามัวดินมันเป็นอย่างนี้นี่เอง

ร่างแบบบางขยับเข้ามาอาศัยชายคาหน้าห้องสมุดเป็นที่หลบฝนภาวนาให้ฝนซาลงไวๆอย่างน้อยให้พอไปโบกรถแท๊กซี่หน้ามหาวิทยาลัยได้ก็ยังดี สมองที่เริ่มคิดวางแผนการเดินทางพาหัวใจล่องลอยไปตามจุดหมายจนไม่ทันสังเกตร่างโปร่งที่เดินมาหยุดไม่ห่างนัก

“”เอ๋~!?”” หญิงสาวผู้มีปัญหากับสายฝนขึ้นเสียงสูงสงสัยเมื่อร่มขนาดกลางจ่อตรงหน้า ดวงตาเรียวเผลอจิกไล่เลื่อนจากปลายร่มสีทึมไปที่มือใหญ่ของคนหยิบยื่นไล่ขึ้นไปตามลำแขนยาวผ่านลำคอขาวและหยุดที่ใบหน้าได้รูป

‘หล่อ’ ....นิยามความรู้สึกเมื่อแรกเห็นแทบจะหลุดออกมาเป็นคำพูดให้อีกฝ่ายได้รู้ ดีที่เจ้าของใบหน้าหล่อนั่นชิงพูดขัดขึ้นมาซะก่อน

“”เอาไปใช้สิครับ”” ชายหนุ่มเอ่ยเสียงสุภาพแต่หญิงสาวยังคงยืนอึ้งพยายามทบทวนว่าเคยไปรู้จักผู้ชายคนนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่

“”อะ..เอ่อไม่เป็นไรค่ะ”” สายตาที่ยังไม่ยอมละจากใบหน้าขาวส่ายศีรษะช้าๆปฏิเสธอย่างสุภาพกับน้ำใจของคนแปลกหน้า ....ที่หล่อชะมัด

“”รับไปเถอะผมไม่จำเป็นต้องใช้”” ริมฝีปากแดงสดอย่างสีธรรมชาติยกยิ้มนิดๆน่ามองและไม่รอให้อีกฝ่ายตอบรับร่มคันเดิมถูกสอดใส่มือบางอย่างถือวิสาสะทว่านุ่มนวล

ไม่ทันจะได้ปฏิเสธยืนยันร่างสูงโปร่งก็วิ่งสู่สายฝนที่ยังตกแรง โซยูมุลได้แต่ตะลึงกับแผ่นหลังที่เริ่มวิ่งห่างออกไปทุกที

‘ไหนว่าไม่จำเป็นแล้วปล่อยให้ตัวเองเปียกทำไม’

‘เป็นใครกันนะ’

....ความสงสัยผุดขึ้นและไม่ต้องรอการชั่งใจสองขาของเธอก็พาตัวเองวิ่งตามแผ่นหลังที่เพิ่งจากไป

แม้จะออกวิ่งตามไปติดๆแต่ชายหนุ่มกลับวิ่งลัดเลาะจนไปถึงถนนหน้ามหาวิทยาลัยได้อย่างรวดเร็ว ก่อนที่หญิงสาวจะวิ่งตามมาได้ทันรถเก๋งขนาดกลางก็แล่นมาจอดเทียบใกล้คนสูงโปร่งนั่น โดยไม่รู้สาเหตุขาทั้งสองของเธอหยุดมองภาพหญิงสาวเจ้าของรถบีบแตรเรียกชายหนุ่มตลอดจนเลื่อนกระจกพูดคุยเพียงไม่กี่คำชายหนุ่มก็ขึ้นรถของเธอไป

รถแล่นจากไปแล้วแต่โซยูมุลยังถือร่มบังสายฝนกลางถนนเล็กๆเริ่มฉุกใจคิดถึงนัดสำคัญที่ต้องไป แต่ก้มมองสภาพตัวเองแล้วก็เริ่มลังเล แม้จะถือร่มอยู่ก็จริงแต่วิ่งฝ่าฝนแรงขนาดนี้แค่โดนสาดกระเซ็นก็มากพอจะทำให้เธอมีสภาพไม่ต่างจากลูกหมาที่เพิ่งอาบน้ำเสร็จ

“”แล้วจะมีร่มไว้ทำไมล่ะเนี่ย””

นัยน์ตาเหนื่อยหน่ายแหงนมองท้องฟ้าที่ยังไม่เลิกพัดพาเม็ดฝนมาโหมใส่เธอ ถอนหายใจระบายความหงุดหงิดแล้วก็ต้องพาตัวเองกลับมาที่เป้าหมายเดิม ...........นัดสำคัญกับรุ่นพี่คิมจองอุน

เคยมีคนบอกว่าสาวที่เข้ามหาวิทยาลัยปีแรกจะ ...หยิ่ง ...ทำตัวเชิดๆแบบให้รู้ว่าชั้นสวยเลือกได้ บรรดาหนุ่มน้อยใหญ่ที่จีบสาวปีนี้ต้องอดทนนิดหนึ่งเพราะเจ้าหล่อนยังคิดว่าเลือกได้อยู่

ถ้าปีแรกบรรดาเจ้าหล่อนเหล่านี้ยังหาเลือกที่ถูกใจไม่ได้ในปีต่อไปคุณเธอจะ ....ยิ้ม... จากแค่สวยเชิดไปวันๆสายตาเธอที่เก๊กเมินจะเริ่มจิกหาเป้าหมายส่งยิ้มละไมพร้อมมิตรภาพแต่พองามเป็นสารกระตุ้นให้บรรดาหนุ่มๆเข้าหาพวกเธออีกครั้ง

หากยังไม่ได้ดั่งใจในปีที่สามจะเริ่มงัดกลเม็ด ....ยั่ว...ออกมาใช้ ซึ่งก็ขึ้นอยู่กับว่าใครจะงัดออกมาได้มากเล่มเกวียนกว่ากัน จนถึงขนาดลงแรงยั่วแล้วยังหาแบบที่ได้ดั่งใจไม่ได้ว่ากันว่าในปีสุดท้ายพวกเธอจะ ....หยวน ...เหล่าสาวที่เคยหยิ่งยิ้มยั่วทั้งหลายจะยอมลดสเป๊คขั้นเทพลงมาแบบพอหยวนได้ก็หยวนให้ตามสถานการณ์ภาวะทางการตลาด

.....แล้วคุณคิดว่าโซยูมุลกำลังอยู่ในสถานภาพไหน??

นักศึกษาสาวภาควิชาประวัติศาสตร์ผู้ฝ่าสายฝนมาตามนัดกับผู้ชายที่เธอยอมหยวนให้ ...คิมจองอุน

สภาพมะลอกมะแลกสุดชีวิตเสื้อตัวบางเปียกน้ำฝนซะแนบเนื้อ ...ช่างเถอะไม่มีอะไรให้มองนักหนาหรอก เรื่องที่น่าเครียดกว่าตอนนี้คือสถานการณ์ตรงหน้านั่นต่างหาก

ทั้งที่คิดว่าการหยวนลงมานิดหน่อยทำให้ชีวิตรักเธอกำลังจะไปได้ดีกับคิมจองอุนแล้วแท้ๆ ...แต่นั่นอะไร อูพารันสาวรุ่นน้องกำลังตั้งหน้าตั้งตางัดมารยาออกมา ...ยั่ว...ว่าที่แฟนเธอไม่ใช่หรือนั่น

อารมณ์ครุกรุ่นจากสภาพอากาศทำให้หญิงสาวสภาพเปียกปอนยืนหน้าบูดบึ้งอยู่หน้าร้านนัดหมาย ร้านเล็กๆที่ถูกจัดแต่งในบรรยากาศสบายๆชายหนุ่มนักเรียนปริญญาโทนั่งอมยิ้มอารมณ์ดีอยู่สาวรุ่นน้องทั้งที่มีนัดกับเธออยู่แท้ๆ
ความโกรธพุ่งขึ้นเป็นริ้วแต่จะให้เข้าไปโวยวายในสภาพเปียกโชกแบบนี้ก็ทำไม่ได้ดูน่าสังเวชเกินไป ....ให้ตายเถอะโกรธแล้วทำอะไรไม่ได้นี่มันน่าโมโหชะมัด

โซยูมุลยืนกระฟัดฟระเฟียดหงุดหงิดแทบจะอยากลงไปดิ้นกับพื้นให้รู้แล้วรู้รอดแต่ยังฝืนคอแข็งเดินเลิศๆเชิดๆจากไปก่อนที่คนทั้งสองจะเห็นสภาพเธอ ถ้าเป็นอย่างนี้ให้คิดว่าไม่มาตามนัดซะดีกว่าจะต้องรู้ว่าเธอตะเกียกตะกายมาจนมีสภาพอนาถขนาดนี้

เช้าที่ไม่สดใสเพราะความอึมครึมของเมฆฝนและสภาพจิตใจทำให้โซยูมุลหน้าตาหงิกงอแสดงเจตนาไม่รับบุญจากใครทั้งสิ้น อุตส่าห์เลือกโต๊ะหินอ่อนที่อยู่ในหลืบคณะแล้วแท้ๆแต่ดูเหมือนสตรีที่ชื่ออูพารันจะอ่านสัญญาณอารมณ์นั้นไม่ได้ถึงได้ตั้งหน้าตั้งตาอวดความสุขในความรักสดใหม่ของเธอกับคิมจองอุน

“”ฉันไม่เห็นเคยรู้ว่าเธอชอบพี่เค้า“” รุ่นพี่ปีสี่นั่งหน้าเฉยชาใส่รุ่นน้องสายรหัส มือพลิกนิตยสารเล่มล่าสุดทำทีสนใจเนื้อหาในกระดาษสีอาบมันนั่นทั้งที่ใจเต้นแทบระเบิดด้วยความโกรธ

“”ก็ใช่ฉันไม่เคยชอบพี่เค้า ...จนเมื่อวานนี้ พี่จองอุนรอเธออยู่นานฉันกลัวพี่เค้าจะเหงาเลยไปคุยเป็นเพื่อน”” รุ่นน้องที่สนิทจนไม่นับลำดับอาวุโสลอยหน้าลอยตาเล่าเหตุการณ์ความเดิมที่ยูมุลเองได้เห็นกับตามาแล้ว

“”แล้ว ...ก็รู้สึกว่าเราจะคุยกันถูกคอดี พี่เค้าก็คงคิดเหมือนกันว่าเราน่าจะไปกันได้ดีในเรื่องอื่นๆด้วย”” พารันเล่าเว้นจังหวะที่คิดว่าน่าติดตามเสียเต็มประดาส่งยิ้มมีความหมายที่คนมองแปลได้อย่างเดียวว่าเป็น …….รอยยิ้ม’เยาะเย้ย’

‘เรา’ งั้นเหรอ ...เหมือนจะจงใจย้ำเสียจริง คนสองคนที่ร่วมมือกันทำร้ายฉัน ....แต่ฉันจะไม่เจ็บหรอก พวกเธอไม่มีค่าให้ฉันเจ็บ

“”เธอคงไม่เป็นไรใช่มั้ย?? ...ที่เราคบกัน”” ใบหน้าที่แสร้งทำซื่อเอียงถามขอคำตอบอย่างน่าเห็นใจ เสียงทิ้งท้ายแผ่วเบาระวังไม่ให้สะเทือนความรู้สึกรุ่นพี่

ถ้าบอกว่าเป็น ....จะเลิกคบมั้ยล่ะ??

ในใจขุ่นเคืองยังตอบประชดในใจแต่นั่นแหละให้โกรธยังไงก็ไม่มีวันแสดงอาการให้อีกคนได้สมใจหรอก กิตติศัพท์น้องรหัสเธอร่ำลือเรื่องชอบแย่งชอบลองอยู่แล้วแต่ไม่คิดว่าจะรุนแรงขนาดนี้ ที่สำคัญคนกันเองไม่นึกว่าจะทำกันได้จริงๆ ....นี่ฉันคิดไปเองฝ่ายเดียวใช่มั้ยว่าเราเป็นคนกันเอง

“”ฉันไม่สนหรอกก็แค่กรี๊ดพี่เค้าเล่นๆ”” หางตาเหลือบมองหน้ารุ่นน้องวูบหนึ่งเป็นนัยให้หยุดเรื่องน่าเบื่อนี่ซะที แต่คำคอตอบที่ว่า ‘เล่นๆ’ นั่นหยุดให้คนชอบแย่งชอบลองสนใจหนักกว่าเก่า ทำเหมือนมีเรื่องใหม่มาท้าทายสีสันชีวิตอย่างนั้น

“”เล่นๆ ...แหมนั่นสินะ แล้วเธอกรี๊ดใครจริงๆล่ะ”” ทำเป็นพูดหยั่งเชิงทั้งที่อยากรู้จะแย่ ถ้าคิมจองอุนเป็นแค่คนกรี๊ดเล่นๆแล้วที่อุตส่าห์ลงทุนยั่วมานั่นเพื่ออะไรกันล่ะ ....ไม่สนุกเลยนะ

“”แหม~ ถ้าจะกรี๊ดจริงจังก็ต้องแบบไม่ธรรมดาสุดๆสิ”” รุ่นพี่ได้ทีเห็นสาวรุ่นน้องอยากรู้อยากเห็นใจจะขาดเริ่มกระหยิ่มอารมณ์ดีขึ้นมานิดๆที่ทำให้อีกฝ่ายเดือดเนื้อร้อนใจขึ้นมาได้บ้าง

“”ทำเสียงเหมือนเจอแล้ว”” แทนคำตอบโซยูมุลกลับทำยิ้มมีลับลมคมในยิ่งทำให้คนถามทวีความอยากรู้มากขึ้นไปอีก “”ใคร?? ...ผู้ชายไม่ธรรมดาของเธอคนนั้นคือใคร“”

“”ไม่บอก!! ...เธอเอาเวลาไปใส่ใจผู้ชายธรรมดาอย่างคิมจองอุนเถอะ”” สาวขี้เบื่อเหยียดกายขึ้นพลางโบกนิตยสารในมือลงกระหม่อมคนช่างซักเป็นการตัดบท

คำพูดตัดบทชัดเจนนั่นทำให้จองอุนที่ยืนมาหยุดอยู่ด้านหลังได้ยินเข้าพอดี จนคนตัดบทเองใจเบาหวิวแต่ยังฝืนยิ้มกลบเกลื่อนทำเหมือนไม่รู้สึกอะไร ถึงจะยังไม่ได้คำตอบที่ต้องการแต่พารันก็ต้องลอบยิ้มพอใจกับความบังเอิญที่ทำให้ความสัมพันธ์ของคนทั้งสองจะยิ่งเข้าหน้ากันไม่ติด

เมฆฝนที่ตั้งเค้ามาตั้งแต่เช้ากลั่นหยดน้ำร่วงหล่นมาไม่ขาดสาย ตกหนักอยู่อย่างนั้นแต่โซยูมุลยังอาศัยร่มไม้ใหญ่ในสวนเก่าแก่ของมหาวิทยาลัยหลบฝน แม้จะกันละอองสาดกระเซ็นได้ไม่เท่าไหร่แต่เธอก็ไม่อยากลุกหลบไปไหน ......อยากจะใช้สายฝนเป็นข้ออ้างหลีกหนีทุกอย่าง

ป่านนี้รุ่นน้องมารหัวใจคงสำเริงสำราญกับผู้ชายหลายใจ.......

นัยน์ตาหม่นหมองทอดมองสายฝนอย่างเบื่อหน่าย ไม่ใช่แค่บรรยากาศที่ชวนให้หงุดหงิดแต่เพราะสภาพอารมณ์ที่ทำให้มองบรรยากาศรอบตัวแย่ไปหมด จิตใจขุ่นมัวให้ยืนอยู่กลางแสงแดดจ้าก็คงไม่รู้สึกสดใส

“”ช่วยตกแบบไม่ไม่ลืมหูลืมตาล้างให้ทุกอย่างหายไปทีเถอะ”” เปรยกับตัวเองผ่านดินฟ้าอากาศหวังจะให้สายฝนช่วยชะล้างเอาความรู้สึกหดหู่หายไปให้หมด โดยไม่ทันคิดว่าคำพูดฝากภูมิอากาศจะไปเข้าหูชายหนุ่มอีกคนที่หลบสายฝนอยู่ ณ ที่นั้นด้วย

ลำต้นของไม้ใหญ่บดบังร่างสูงโปร่งทำให้ยูมุลไม่ทันได้สังเกตว่ามีชายหนุ่มอาศัยร่มเงานั้นป้องกันตัวเองจากสายฝนเช่นกัน ไม่รู้ว่าเขาจับจองร่มไม้นี้อยู่ก่อนแล้วหรือเพิ่งมากันแน่ ดูจากแววตาฉงนนิดๆเมื่อชะโงกมาเห็นยูมุลพูดคนเดียวได้ยืดยาวชายหนุ่มเองก็คงเพิ่งรู้ว่ายังมีเธออยู่ใต้ร่มไม้นั้นเช่นกัน

ริมฝีปากแดงสดอย่างธรรมชาติเม้มชิดสนิทไม่ได้เอ่ยทักเธอแต่อย่างใดทั้งที่ยูมุลจำได้แม่นยำว่าเป็นคนเดียวกันกับหนุ่มหล่อเจ้าของร่มเมื่อวานเย็น ดวงตาที่ทอประกายวิบวับตวัดมองมาที่เธอเพียงชั่วแวบเดียวแล้วหันกลับไปสนใจกับสายน้ำจากฟ้าตามเดิม ยูมุลลอบพิจารณาผู้ชายที่ไม่มีทีท่าว่าจะจดจำเธอได้อย่างเงียบๆ ผิวหน้าขาวจัดยามกระทบกับไอเย็นในอากาศยิ่งทำให้ดวงหน้าหล่อเหลานั่นแลซีดเซียวบอบบาง อดคิดไม่ได้ว่านัยน์ที่ทอดมองนั้นออกจะติดเศร้าสร้อย ....ช่างเป็นผู้ชายที่ให้ความรู้สึกน่าทนุถนอม

‘บ้าไปแล้วโซยูมุล ...เกิดเป็นผู้หญิงอกเล็กยังอยากไปปกป้องผู้ชายที่ตัวโตกว่าตั้งเยอะอีก’ คนลืมสถานภาพชั่วขณะสบถตัวเองในใจโดยไม่ยอมละสายตาจากร่างสูงโปร่งที่เหมือนเจ้าตัวจะไม่ได้สนใจกับสายตาที่มองมา สายตาที่เหม่อมองไปภายนอกนั่นเหมือนไปสู่ภวังค์อื่นแล้วด้วยซ้ำ

ปริ๊น~!!

เสียงแตรจากรถเก๋งขนาดกลางปลุกให้หนุ่มสาวใต้ร่มไม้ต่างหลุดจากภวังค์ กระจกด้านคนขับเลื่อนลงเผยให้เห็นหญิงวัยไม่ห่างกับยูมุลนัก

“”ยูชอน~…. มาทำอะไรอยู่ตรงนี้รีบขึ้นรถเร็วเข้า””

เสียงลากหวานเรียกชื่อที่เดาได้ไม่ยากว่าเป็นของใคร ในเมื่อ ณ ที่นี้ก็มีแค่เธอกับชายหนุ่มรูปงามขี้ลืมนี่เท่านั้น

“”ชอนซา....มาทำอะไรที่นี่”” เสียงขรึมถามเรียบๆเดินไปขึ้นรถด้านข้างคนขับตามคำชวนแบบไม่รีบร้อนนัก เหมือนเคยไม่ต้องบอกก็เดาได้ไม่ยากว่าชื่อใครในเมื่อ ณ ที่นี้ก็มีแค่เธอกับผู้หญิงหน้าตาไม่ถูกชะตานี่เท่านั้น

“”ก็มาหาเธอน่ะสิ”” ตอบพร้อมรอยยิ้มหวานหยดจนบุคคลที่สามหมั่นไส้ขึ้นมาอย่างไม่มีสาเหตุ

เสียงสนทนาหายไปเมื่อประตูรถปิดลงแต่ท่าทางหัวเราะต่อกระซิกนั่นทำเอาคนมองต้องเบะปากไม่สบอารมณ์ขึ้นมาเสียดื้อๆ ชั่วเสี้ยวหนึ่งเหมือนประกายนัยน์ตาระยิบระยับจะหันกลับมาที่เธอ แต่ก็อาจจะแค่คิดเข้าข้างตัวเองก็เป็นได้ในเมื่อละอองฝนยังสาดกระเซ็นปิดบังวิสัยทัศน์อยู่ไม่ขาด ใช้เวลาไม่นานรถที่บังเอิญแล่นผ่านมาก็พาชายหนุ่มที่บังเอิญพบกันให้จากไปด้วย

......ก็แค่ความบังเอิญที่ทำให้เราพบกัน

หญิงสาวแหงนมองท้องฟ้าครึ้มที่ตอนนี้ลดปริมาณหยาดน้ำให้เหลือเพียงฝนพรำเท่านั้น ทอดถอนใจอย่างยอมจำนนสุดท้ายก็วิ่งฝ่าละอองฝนเพื่อกลับที่พักของเธอบ้าง

ถึงห้องพักด้วยสภาพเปียกชื้นตามเคย “”ถึงจะเป็นหน้าฝนแต่จำเป็นต้องเปียกกลับมาทุกวันด้วยหรือไงกันห๊ะ”” หญิงสาวผู้มีปัญหากับสายฝนทิ้งตัวกับเก้าอี้ภายในห้องพักทั้งที่ยังไม่ได้เปลี่ยนเสื้อผ้า บ่นพึมพำต่อไปได้อีกยืดยาวทั้งที่อยู่ตามลำพัง ความอ่อนเพลียและหัวสมองที่ตื้อตึงทำให้ฟุบหลับไปกับพื้นโต๊ะ ภาพใบหน้าขาวจัดกับดวงตาเหม่อลอยกลับผุดขึ้นมาในสำนึกสุดท้าย รอยยิ้มปรากฎขึ้นที่ใบหน้าคนกึ่งหลับกึ่งฝันอย่างไม่รู้ตัว

การคิดถึงตลอดเวลาโดยไม่รู้ตัวจะเรียกว่าตกหลุมรักหรือเปล่า ถ้าใช่ ....ตอนนี้ฉันคงกำลังหลงรักนายเข้าแล้วยูชอน

To Be Continued >>

Create Date : 05 เมษายน 2550

26 comment

Last Update : 20 พฤศจิกายน 2550 23:04:01 น.

Counter : 462 Pageviews.

Share
Tweet

[TVXQ S.F.] Love Season 1 : Summer's Sky

โม้ตามปาเพณีนิยม

อันยองฮับพันธมิตรเพ่น้องเท่ร๊ากกกกทู้กคน

คราวเน้เปน Short Fiction โปรเจค ฤดูกาลรัก ซึ่งแบ่งเปน 5 ฤดู มะด้ะอ้างอิงฤดูจากปาเทศไหนทั้งสิ้น แค่พยามสรรหาฤดูมาให้ลงตัวกะจำนวน 5 หนุ่มน้อยเท่านั้น!!

แร๊ะเพื่อให้เข้ากะบรรยากาศราอุในของปาเทศไทยเท่รัก จึงขอนำเสนอ ฤดูร้อนรัก เปน episode แรก

--------->> <<----------

Create Date : 30 มีนาคม 2550

21 comment

Last Update : 20 พฤศจิกายน 2550 23:02:27 น.

Counter : 421 Pageviews.

Share
Tweet

[TVXQ Fiction] Little God

ข้อแก้ตัวก่อนอ่าน >>

บอกไว้ก่อนว่าเรื่องนี้เริ่มแรกไม่ได้มีเจตนาจะเขียนให้เป็นเรื่องเป็นราวอะไรขึ้นมา

เริ่มจากว่าเค้าไปติดนิยายจากถนนนักเขียน เรื่อง จ้าวจตุรทิศ ของท่าน run saya แล้วก็เลยไปงี้ดง้าดในบ้าน Meeting TVXQ

พอดีเห็นสาวบ้านนี้ติดฟิคเทพกันงอมแงมเลยจิ้นจับเทพมามั่วเล่น ทีนี้จากที่เป็นฟิคเล่นเล่นไม่ได้กะจะเขียนจนจบ ก็เริ่มมีพันธมิตรตามจนเหมือนว่าเค้าจะต้องพยามแต่งให้จบล่ะนะ

1. ไม่เคยแต่งฟิคมาก่อน อ่านแล้วเม้นท์กันได้เพื่อเป็นแนวทาง ..... แต่จะฟังไม่ฟังนี่อีกเรื่อง

2. ชื่อเรื่องยังคิดไม่ออกใครนึกชื่อเจ๋งเจ๋งออกช่วยบอกที

3. เค้าไม่สันทัดโหมด Y ดังนั้น เรื่องไม่น่าจะ Y ....แต่เค้าก็ไม่ชอบผู้หญิง เรื่องนี้เลยจัดโหมดไม่ถูกเหมือนกัน

พร้อมแล้วก็เชิญทัศนาขอรับ

************************************

บทนำ

สงครามระหว่างเทพเจ้าและจ้าวปีศาจดำเนินมากว่าพันปีเพื่อช่วงชิงดินแดนศักดิ์สิทธิ์ที่ต่างฝ่ายก็อ้างว่าเป็นดินแดนของเผ่าพันธุ์ตนเอง ใครจะเป็นฝ่ายถูกนั้นไม่มีใครยืนยันได้แต่ท้ายสุดชัยชนะเป็นของฝ่ายเทพเจ้าที่สามารถกักขังจ้าวปีศาจไว้ที่หลังทิศตะวันตกได้เป็นผลสำเร็จ แม้สงครามจะจบสิ้นลงแต่ความเสียหายผลพวงจากสงครามไม่ได้สิ้นสุดลงด้วย ทุกแห่งหนบนอาณาจักรเทพเจ้ายังอบอวลไปด้วยกลิ่นไอของวิญญาณและความตาย
ท่ามกลางซากศพของเหล่ามนุษย์และอมนุษย์มากมายเด็กน้อยเยาว์วัยนอนหายใจรวยรินอย่างยอมจำนน ไร้เรี่ยวแรงแทบขยับไม่ได้ร่างกายบางส่วนมีซากศพล้มทับน้ำเลือดอาบทั่วร่างจนไม่อาจแยกแยะได้ว่าเป็นของใครบ้าง ม่านตาค่อยๆหรี่ลงพร้อมจังหวะหัวใจที่จวนเจียนจะหยุดเต้น ห้วงคำนึงสุดท้ายได้แต่หวังให้สิ้นใจโดยเร็วเพื่อลดความทรมานนี้ ก่อนที่สติจะขาดหายไปกลับแว่วเสียงกุกกักดังเข้ามาใกล้ทุกขณะ นัยน์ตาสีน้ำตาลอ่อนเหลียวไปทางทิศต้นเสียง ภาพที่เห็นคือร่างผู้ถือสายบังเหียนสวมชุดสีดำสนิทโพกศีรษะด้วยผ้าสีเดียวกันตลอดทั้งชุดบนหลังอาชาพ่วงพีสีทมิฬ
ร่างในชุดดำหยุดนิ่งตรงเบื้องหน้าของเด็กน้อยโดยไม่มีคำพูดใด มีเพียงดวงตาสีดำเข้มยิ่งกว่าชุดที่สวมไว้ทอดมองมาที่ร่างเยาว์ ดวงตาอ่อนแรงจับจ้องที่อาคันตุกะชุดดำอย่างลังเล ประสานสายตากับนัยน์ตาสีนิลอยู่เนิ่นนานเด็กน้อยจึงค่อยๆคลืบคลานพาร่างอันอ่อนแรงเข้าไปที่ม้าใหญ่พยายามใช้กำลังเฮือกสุดท้ายของชีวิตไปให้ถึง ตลอดการเคลื่อนไหวของเด็กน้อยล้วนอยู่ในสายตาของคนชุดดำ แต่ไม่มีการหยิบยื่นความช่วยเหลือใดๆ.......นอกจากการเฝ้ามอง
ใช้เวลาไม่นานนักเมื่อเด็กน้อยสามารถพาตัวเองมาหยุดที่เบื้องหน้าม้าสีดำได้สำเร็จ คนชุดดำจึงช้อนตวัดร่างเล็กขึ้นหลังอาชาคู่ใจ ออกคำสั่งเพียงครั้งเดียวอาชาสีนิลก็โจนทยานหายลับไปกับความมืดมิดเบื้องหน้า .....

Create Date : 12 ธันวาคม 2549

138 comment

Last Update : 24 มีนาคม 2555 12:00:16 น.

Counter : 916 Pageviews.

Share
Tweet