Group Blog
 
All Blogs
 
เกาสง... ไทเป... ความทรงจำที่ไม่อยากให้ลางเลือน...

*** Ta Bu Ai Wo ***

Ta Bu Ai Wo,Que Shou De Shi HouTai Leng Qing
Yong Bao De Shi Hou Bu Gou Kao Qing

Ta Bu Ai Wo, Shuo Hua De Shi Hou Bu Leng Zhen
Zhen Mou De Shi Hou You Tai You Qing

Wo Zhi Dao, Ta Bu Ai Wo
Ta De Yain Shen Shuo Chu Ta De Xin

Wo Kan Dao Le Ta De Xin Hai You Bei Ren Dou Liao De Bei Ying
Ta De Hui Ying Qing Que De Bu Gou Kan Qing

Wo Kan Dao Ta De Xin Yain De Zhen Shi Ta He Ta De Dain Ying
Ta Bu Ai Wo Xi Guan Ru Zhi Ta Hai Shi Yin Zou Le Wo De Xin

เพลงที่ลูกเพ่เสี้ยวของเราร้องในงานคอนเสิร์ตเจ๊ม๊อคหลังจากหายศรีษะไปนานนนน...
ฮืออออออ ร้องมาได้ว่า เขาไม่รักอ้วน.... เค้าออกจาร๊ากกกอ้วน... พี่(ลำ)เคน น้องก้อ(ลำ)เคนน๊า...
...คิดถึงไทเป... คิดถึงผู้ชายไต้หวันคนที่ทำให้เกิดบลอก...
...เค้าอ่ะยัง...บร้าเหมือนเดิม... แล้วก้อยังคงเป็น Sha Qing Ren คนเดิม... เข้าจายชิม่ะ....





เริ่มต้นที่เกาสง.....



8 มกรา
หลังจากเมื่อวานเหนื่อยมาทั้งวัน ทำเอานอนหลับเปนตาย วันรุ่งขึ้นก้อต้องตื่นแต่เช้าเพราะว่าวันนี้มีนัดสำคัญกับคนสำคัญที่เกาสง!!!

ก่อนที่จาไปถึงไต้หวัน ก้อตกลงกันว่าจาไปเกาสงด้วยเครื่องบิน เนื่องจากเราคงตื่นมานั่งรถกันไม่ไหว เพราะต้องใช้เวลานั่งรถประมาณ 5 ชม. พวกแรมน้อยอย่างพวกเราอึดไม่พอ ขอเก็บแรงเอาเวลาที่ใช้ในการนั่งรถไปทำอย่างอื่นดีกว่า... ไม่ใช่ว่าพวกเราจาไฮโซมาจากไหนนะ จริงๆ เราก้อลองดูการเดินทางอย่างอื่นแล้ว ทั้งรถไฟ รถตู้ รถบัส ขับรถเอง แต่ทุกทางมันท่าจายุ่งยากกว่าการนั่งเครื่องนะ ก้อเลยมาลงตัวที่เครื่องที่ราคาไม่แพงเท่าไหร่ (กัดฟันพรืดเยย..ฮ่าๆๆ แต่ถ้าให้เลือกใหม่ ก้อขอนั่งเครื่องอยู่ดี)

ก้อนั่งหาไฟล์บินและราคากันไป สรุปก้อมาจบลงที่ Mandarin Airlines (AE) ตั๋วบินไทเป - เกาสงนั้นเราตกลงหากันได้ก่อนที่จะซื้อตั๋ว กทม. - ไทเป ซะอีก... เรียกว่าแต่ละคนเตรียมตัวกันมาดีมาก ฮ่าๆๆ

แต่เนื่องจากสถานที่ ที่เราต้องการไปนั้น...มิมีผู้ใดในแก๊งเคยย่างกรายไปเลยสักคนเดียว มีการโทรสอบถามข้อมูลจากไกด์หยูก่อนออกจากเมืองไทยด้วย ไกด์จำเปนของเราก้อมีการถามยายต่อกันไปอีกทอด ยายของไกด์เถื่อนบอกว่า ไม่รู้เรื่องตั๋วเครื่องบิน เพราะส่วนใหญ่คนที่นี่เค้าไม่ค่อยนั่งเครื่องกันหรอก ส่วนใหญ่จานั่งรถเอา ทำไมเราไม่ไปรถไฟละ พวกที่นั่งเครื่องเปนนักธุรกิจทั้งนั้น !! โฮ....ยายขา..... พวกนู๋เนี่ยกาลังจาบินไปทำธุรกิจใหญ่...สำคัญสุดๆในชีวิตเลยทีเดียวอ่ะ.... ก้อเลยตัดสินใจเลือกบริการป้าเลน ให้ป้าเลนจัดการเรื่องตั๋วไป... (อุ๊..อุ๊...ทริปนี้เลยเรียกว่า ทริปบินก่อนจ่ายที่หลังครั้งที่ 1)

แล้วไฟล์บินที่จาไปเกาสงวันนึงเนี่ยมีเยอะแยะมากมายเหมือนกทม. - เชียงใหม่เลยที่เดียว เราเลยต้องทำการตัดสินใจเรื่องเวลาที่จะออกเดินทางกัน ฮ่าๆๆ แต่ละคนเปนคนตื่นเช้ากัน(โคดๆๆ) แต่เราก้อตามใจผู้สูงวัยกว่าทั้งหลายในการเลือกไฟล์

สรุปลงตัวกันที่ AE 257 บินกันตอน 8:15 (ทั้งๆที่แอบคิดในใจว่า จารีบไปไหนกันวะ... อุตส่าไม่ต้องนั่งรถแล้วออกจากไทเป 10 โมงก้อไปทันอ่ะ.. แต่ว่าทุกคนกัวหลง เลยต้องเผื่อเวลาคลำทางเอาไว้ด้วย) แต่เราต้องออกจากโรงแรม 7 โมงเพื่อไปขึ้นเครื่องเน้อ เพราะต้องนั่ง MRT สุดสายแล้วต่อรถแท๊กซี่ เพราะว่า MRT มันไปไม่ถึงสนามบิน (บอกแล้วว่าศึกษาเส้นทางมาดี) เราก้อฟื้นมาอาบน้ำคนแรก (จากที่คิดว่าไม่ตื่นแน่ๆ แต่...หึๆๆ ก้อมันตื่นเต้นเลยต้องตื่นอ่า...) แล้วลงมารวมพลกับคณะป้าทีจีที่ลอบบี้ แล้วเดินไปขึ้น MRT หน้าบ้านของเรา แต่ละคนเดินหมดสภาพเพราะตื่นเช้า หน้าตาฮาๆๆ.... ขึ้นๆ - ลงๆ เปลี่ยนสายรถไฟกันวุ่นวายจนถึงปลายทางสถานีสุดท้าย (มีคนบอกว่าค่ารถแท๊กซี่แพงมาก พวกเราเลยนั่ง MRT เพราะคิดว่าประหยัดกว่า) เราก้อทำเรียกแท๊กซี่ไปส่งที่ สนามบินสงสาน(ม่ายรู้จาเรียกว่าสนามบินอารายอ่า ออกเสียงปามานนี้อ่า...)

พระเจ้าจอร์จ... !!! มิเตอร์แท๊กซี่ยังไม่กระดิกเลยถึงสนามบินแล้ว ฮ่าๆๆ เดินลงจากรถแท๊กซี่ก้อยืนหัวเราะกันเองกะแผ่นที่ ที่เรามี เพราะในแผ่นที่มันดูเหมือนไกลจากสถานีมากๆๆ ก้อยืนขำๆ แล้วเดินไปเช็คอินขึ้นเครื่องกัน เครื่องถึงเกาสงปามาน 9 โมงนิดๆ

ขึ้นเครื่องปุ๊บเราก้อไม่พรืดพล่ามให้เสียเวลา นั่งหลับในทันที... ตื่นมาอีกทีเครื่องกำลังจาแลนด์แล้ว โอ้ว... ขอกาแฟกินหน่อยได้มั๊ย ง่วงนอนจาตายแย๊ววว... (แอร์เค้าเลิกเสิร์ฟแล้วอ่ะ คนนั่งข้างๆก้อดี๊ดี บอกว่าเห็นว่ากาลังหลับเลยไม่ปลุก ไม่เปนไรลงปายกินข้างล่างก้อล่ายฟร่ะ) ชอบนักบินจังขับเครื่องดีมากๆ ขึ้น - ลง นิ่มอยากให้บ้านเราเปนหยั่งงี้อ่า... (อยากโทรไปบอกเพื่อนๆ ทั้งหลายที่อยู่เมืองไทยตอนนั้นจังว่า ที่แกกัวอ่ะเค้าขับดีนะโว๊ยยย ให้มาลองนั่งดู...)


@@ ขับดี๊ดี เพราะกัปตันคนนี้แน่เลย @@


...กว่าจาออกจากสนามบินที่เกาสงมาได้ก้อกินเวลานานพอสมควร เพราะทั้งถามทาง และปรึกษากันถึงไฟล์กลับว่าจาซื้อไปก่อนหรือว่าจาซื้อตอนที่จะกลับเลย เพราะว่าจากที่ดูตอนขามาเครื่องเต็มทั้งลำอ่ะ... และที่น่าแปลกใจสำหรับพวกเรา (เรียกเสียงร้องอุ๊ยๆๆ!! ได้เปนทอดๆ) ตอนเราไปถึงอ่ะ สนามบินไฟดับทั้งสนามบิน โอ้วววว แต่ละคน ประเทศชาติ!! นิ่งกันมากๆๆ ในขณะที่เราตกใจอย่างแรง หลังจากวุ๊ยว๊าย... เตรียมตัวหนีออกจากสนามบินเพราะกลัวที่ไฟมันดันดับ แต่พอเห็นเค้านิ่งกัน เราก้อเลยเดินเข้าไปหา Info ที่แนะนำการท่องเที่ยวอยู่แถวนั้น (อีกแล้ว อยู่สนามบินต้องถามขอ Info แต่ที่นี่ดีก่าที่ไทเป พรืดจารู้เรื่องอ่า...)


@@ สนามบินเกาสง @@


หลังจากส่งภาษากันไป-มา เจ๊แกแนะนำให้พวกเรานั่งรถเมล์ไป แล้วก้อให้เจ๊แกเขียนชื่อสถานที่ห้างที่เราจาไปเปนภาษาจีนใส่กระดาษอ่ะ เผื่อว่าหลงจาได้เอาที่เขียนให้เค้าดู แล้วพวกเราก้อเดินลั้นลา...ออกจาสนามบินไป (หลังจากกลับมากทม. เพิ่งจารู้ว่าที่เกาสงมีที่เที่ยวมากมาย น่าเที่ยวทั้งนั้นเลย.... อืมมม ต้องกลับไป...)

แล้วพวกเราก้อนั่งรถเมล์ตามคำบอกของอินฟอเมชั่น คนขับรถเมล์ก้อใจดี๊ดี เราเอากระดาษให้เค้าดู เค้าก้อบอกว่าไม่ผ่านหน้าห้าง ให้เดินต่อไปอีกนิดนึง (นิดแม้วอ่า..เดินนานมาก) แต่ว่าถึงป้ายแล้วจาบอก แล้วพวกเราทั้ง 7 ก้อเปนยึดรถเมล์ตลอดการเดินทาง.. หนุกหนาน ปี้เอสไม่ได้ขึ้นรถเมล์มานานหลายปีหน้าตาตื่นเต้น ฮ่าๆๆ มีการเปิดหน้าต่างให้ลมเข้าอีกต่างหาก จนกระทั่งเจอแม่-ลูกคู่ประหลาด (ไอ้ที่ประหลาดอ่ะ ท่าทางจาเปงพวกเรานะ ฮ่าๆๆ) ที่ขึ้นมาที่หลัง ก้อพยายามชวนเราคุยมากมาย โชว์ความสามารถในหารนับเลขเปนภาษาอังกฤษให้เราฟังด้วย แล้วก้อถามเรื่องซึนามิ เราก้อพยายามอธิบายเหมือนเดิม กว่าจาลงรถก้อเมื่อยมือ เมื่อยปากไปตามๆกัน

พอลงรถเมล์เสียงบ่นหิว... ก้อเริ่มลอยมา โห.... 10 โมงเองหิวแล้วหรอเนี่ย..... แต่เพื่อความอยู่รอดเพราะคิดกันแล้ววันนี้ทั้งวัน เราต้องไม่ได้กินข้าวแน่ๆเลย งั้นไปหาอะไรลงท้องกันดีกว่า แล้วก้อเดินไปเจอร้านบะหมี่ - เกี๊ยว หน้าตาน่ากินร้านนึง จาสั่งยังไงเนี่ย.. ไม่มีรูปเลย... เดินไปกะปี้เอส เอาเจี๊ยวจึ แล้วก้อจิ้มๆ (เอาเหมือนตัวที่อาเจ๊ห่ออยู่อ่ะ..) แล้วก้อมองเข้าไปในร้านมีผู้ชายคนนึงนั่งกินอยู่ มีบะหมี่แห้งชามเล็กๆ และซุปที่ลอยด้วยเกี๊ยว จาอาวแบบน้านนน แต่อาเจ๊ท่าทางจาฟังเราไม่รู้เรื่อง บอกโอเคๆ ให้เราเข้าไปนั่งรอในร้านไม่ต้องมายืนกำกับ แล้วเราก้อได้ บะหมี่ เกี๊ยวน้ำ ชามยักษ์ กันมาคนละชาม (โอ้ววววว ตรูจากินหมดมั๊ยเนี่ย... ถึงตัวจาหย่ายแต่กินม่ายเยอะ.... ตอนเช้ากินม่ายลงเฟร้ยย)

ทุกคนก้อฮือฮากับความบิ๊กเป้งของบะหมี่ เกี๊ยว แต่ก้อพยายามกินกันทุกคน แต่... กินไปกินมาวิดกันแต่น้ำซุป คนชอบบะหมี่ก้อพยายามกินบะหมี่โยนเกี๊ยวกันไป - มา เราชอบกินเกี๊ยวก้อเหลือบะหมี่อืดเต็มชาม สรุปเหลือทุกชาม ก้อกลัวโดนเค้าว่าเอาว่ากินเหลือเยอะ แถมยังเปนตอนเช้าด้วยอ่ะ (บางคนเค้าถืออ่ะ กินเหลือเยอะๆแต่เช้า เด๋วคนจาคิดว่าร้านเค้าไม่อร่อย) แต่ทุกคนก้อทิ้งตะเกียบ ไม่ไหว.... ขอลา...จ่ายตังแล้วก้อชิ่งกันออกมา


@@ ร้านเซ่เว่นที่เราต้องแวะทุกสาขาที่ผ่าน @@



@@ ร้านขายหมากและบุหรี่ที่เกาสง มีแปะนั่งปุ๊นกันอยู่แถวๆ นี้เพียบเลย @@


เดินแวะนู่นแวะนี่กันอีกหลายแห่ง แน่นอน.... เซเว่น!! เราต้องแวะอยู่แล้ว ฮ่าๆๆ กว่าขณะจาถึงหน้าห้างก้อปาเข้าไปเกือบเที่ยง.....


เหตุเกิดที่ แกรน ไห-ไหล : GRAND HI - LAI HOTEL /// KAOHSIUNG (TW)


@@ สถานที่จัดงานโปรโมตอัลบั้ม เวทีอยู่หน้าร้านหลุยส์ วิตตองกระเป๋ายี่ห้อโปรดของอ้วน @@

เรามาถึงหน้าสถานที่จัดงานเปนอันดับต้นๆๆเลย (นี่ขนาดเอ้อระเหยกันอย่างแรง) ก้อมีการต่อคิวกันอย่างเปนระเบียบ เราก้อเดินเข้าไปต่อคิวด้วยความรู้หน้าที่ ที่เห็นๆอยู่หน้าๆเราก้อจะเปนอินโดกะเกาหลีซะเปนส่วนใหญ่

เพื่อนชาวอินโดและมาเลกำลังจัดการเรื่องลูกโป่งตกแต่งสถานที่กันอยู่ เราก้อดี๊ด๊า... มาถูกที่แล้วดีใจๆๆ แล้วซุบซิบกันถึงเหล่าวงแบ๊กอัพของอ้วน ว่าหน้าตาดูดีก่าที่เราเหนในทีวี และตะลึงกับเวทีที่(โคด)เตี้ยและใกล้ อย่างที่ไม่น่าจะเกิดขึ้นในบ้านเราได้ โฮๆๆๆ ตื่นเต้น จาเจออ้วนแล้ว....


@@ มือเบส - พี่เหล่าหลู(พี่ใหญ่ประจำวง)@@



@@ เชลโล่ - น้องเสี่ยวเป่า (สาวสวยประจำวง)@@



@@ มือคีบอร์ด - หลี่ซือ(พี่หลี่ที่ร้ากของน้องซีรี)@@



@@ มือกลอง - อวี้เหริน (พี่เหริน!! กรี๊ดๆๆๆ)@@



@@ กีต้าร์โซโล่ - ห่าวจึ (พี่ห่าวบุคคลที่โดนลืมปาจำ...เค้าม่ะด้ายตั้งจายลืมน้า)@@


ก้อแยกย้ายกันเดินไป เดินมา ผลัดกันเฝ้าของบ้าง รอเวลางานเริ่ม เพราะเค้าว่ารถที่บรรทุกแฟนคลับอย่างเปนทางการเค้ายังไม่มา พวกเรามาแบบไม่เปนทางการเลยรอไปก่อน

แล้วเราที่แว๊บหนีไปนั่งหลบแดดที่สตาบัคฝั่งตรงข้ามก้อกลับมาบอกหมู่คณะว่า ร้านสตาบัคราคาไม่แพง กินไรป่าว แหมพอรู้ว่าราคาม่ายแพงสั่งกันใหญ่เลยอ่ะ.... (พนักงานในร้านถามด้วยละว่ามาจากไหน มาเชียร์จู เสี้ยวเทียนหรอ เข้าก้อบอกว่า หมวกกะเสื้อสวยดีอ่ะ ขอหมวกได้มั๊ย ม่ายให้เฟ้ยฮ่าๆๆ) เราก้อรับออเดอร์กันไป ตอนรอรับกาแฟเอาไปส่งส่วยพนักงานร้านก้อยังไม่เลยซุบซิบนินทาเรา ประมาณพนักงานผู้ชายไม่รู้จักจู เสี้ยวเทียน แต่พนักงานหญิงรู้จักพยายามจาบอกว่าคือใคร แต่ตานั่นยังสงสัยไม่เลิกว่าทำไมถึงดังขนาดมีคนต่างชาติมาเยอะขนาดนี้ หน้าตาประมาณไม่น่าเปนไปได้อ่า... (อีตานี่!!! ประเทศชาติ นายรู้จักประเทศอื่นนอกจากจีนมั๊ยเนี่ย)

แล้วก้อมีรถบัสคันใหญ่มาจอดติดๆกันหลายๆคัน เราก้อว่ามาละ แล้วก้อต้องตกใจเพราะมองจากฝั่งตรงข้ามทุกอย่างดูวุ่นวายมากๆ เริ่มเปนห่วงพวกที่เฝ้าของอยู่ เพราะว่าเราซื้อซีดีมากองและกระเป๋าของพวกเราก้อต่อคิวกันอยู่ แต่ที่เราเห็นเหมือนทุกคนพยายามที่จะดันเข้าไปข้างหน้า และเพื่อนๆ เรากาลังโดนเบียดอยู่ (โอ๊ววววว กรูพลาดอารายปายป่าวฟร่ะ อ้วนมันเดินแจกลายเซนกลางลานรึไงคนถึงเบียดกันขนาดนั้น ทั้งๆที่ ที่ออกจาเหลือเฟือ)

วิ่งกลับไปดูเห็นพวกที่มาอย่างเปนทางการหลายคันรถ กำลังข้ามถุงซีดีและของ ของเราอยู่ แล้วก้อเบียดกันเข้าไปเพื่อไปข้างหน้าเวที (อืมมมม นี่ก้อใกล้แล้ว.... ยังจาใกล้ไปไหนกันอีก ขึ้นไปดูบนเวทีเลยมั๊ย แล้วจาบอกให้เข้าคิวทำไมนี่.... กรูจาได้ไปเล็งมุมที่กรูอยากได้ตั้งกะทีแรก ไม่ต้องมาเข้าคิว ) พวกที่มาก่อนก้อวงกระเจิง ฮ่าๆๆ อุตส่าอยู่กันมาดีๆ ไม่รู้จักกันก้อยังยิ้มทักทายกัน

เราเลยถอยออกไปอยู่ข้างๆ ตรงหน้ารถตู้ที่บรรทุกอ้วนอยู่ แล้วก้อยืนบ่นกันอยู่ว่า อารายวะนี่.... ดีนะที่ไม่ใช่บ้านตรู ถ้าเปงบ้านตรูเมิงตายยยย มารยาทดีกันอย่างงี้ มีเรื่องกันเลยดีกว่า... แมร่ง!!! เมิงมาข้ามของๆกรูได้ไงหว่ะ แถมยังเบียดกันซะ ทั้งๆที่ ที่มีออกเยอะแยะ คิวเค้าก้อมีให้ต่อ แต่ทำเปนต่อไม่เปนกันซะอย่างงั้น บรรยากาศดีๆระหว่างรออ้วนหายไปหมด

นี่หรือที่เราอุตส่าถ่อมา... มารยาทดีกันจริงๆ พ่อเมิงยิ้มแป้นแร้นวางเปนถุงๆ เมิงยังข้ามกันหน้าตาเฉย (อ้วนเลยต้องให้คนขับรถตู้พาออกไปสงบสติซะหนึ่งรอบ สงสัยจาป๊อดม่ายกล้าขึ้นเวที มันใกล้...ฮ่าๆๆ)

ก้อบ่นงึมงำกันนิดหน่อยแล้วเราก้อหาที่สิงสถิตใหม่ แยกกันออกมาเปนส่วนๆ เราก้อไปอยู่บนเสาตามความถนัด ที่ชอบปีนป่าน ปามานให้ความรู้สึกเหมือนมันต้องพยายามฮ่าๆๆ แล้วก้อส่งเพื่อนร่วมก๊วนน้องซีรีและพี่มู๋ปุกไปอยู่หน้าเวที ข้างหน้าเรานั่นเอง ส่วนคณะป้าขออยู่ข้างๆ และข้างหลังตามอัธยาศัย เพราะว่าไม่ชอบเบียดคนเยอะๆๆ

บนเสาที่เราปีนขึ้นไปเสนอหน้าเด่นเปนสง่าอยู่นั้น ในตอนแรกมีเราและไต้หวันอยู่ปามาน 2-3 คนมันก้อเปนปริมานที่กาลังโอเค ด้านหลังเราโล่งก้อมีพี่มาขออยู่ต่อเราด้วยแล้วสักพักขบวนอารายก้อม่ายรู้มาสิงสถิตอยู่ต่อด้านหลังเราเปงทอดๆๆ จนมีคนถอดใจถอยไปหลายคน นี่มันอารายกันนี่ เสามหัศจรรย์หรืออย่างไร เสาต้นเล็กแต่จุคนได้เปนสิบ (ยังดีที่ไม่เบียดมากจนต้องบีแคฟู ไม่งั้นหาที่สถิตใหม่แน่ โดนพ่อสั่งสอนเนี่ย) รอบๆด้านล่างของเสาก้อมีแต่คนไทย หรือตรงนี้เนี่ยไทยได้ยึดมาประกาศเอกราชแล้ว

@@ เสาด้านข้างเวที ช่างน่าปีนป่ายซะเหลือเกิน ที่สิงสถิตของเรา @@



@@ เตรียมตัวรออ้วนขึ้นเวที @@


พิธีกรก้อเริ่มขึ้นมาทำหน้าที่บนเวที พูดเปิดงานไปเรื่อยๆ เชิญชวนให้ทุกคนไปซื้อซีดีที่อยู่ด้านหลัง (ราคาแพงก่าซื้อที่ไทเปอ่า.... หรือว่ามันเสียค่าขนมาขายที่เกาสงหว่า....อืมมม กรณีนี้น่าคิด.... รวมค่าขนส่งด้วยเลยแพงก่า แถมต้องซื้อ 2 แผ่นถึงจาได้โปสเตอร์ด้วยอ่ะ....) ในตอนหลังก้อมีสรุปยอดซีดีวันนั้นที่ขนมาขายนั้นหมด ด้วยความพยายามของทุกคนที่อยู่หน้างาน เอาฤกษ์เอาชัยกันใหญ่วันแรกต้องขายหมดเท่านั้น (ส่วนวันหลังเอาไว้ก่อน ค่อยว่ากัน) มันทำเอาอ้วนหน้าบาน(กว่าเดิม)เลยทีเดียวที่ซีดีขายหมดแผง

แล้ววงฟรีเบิร์ด (Freebird) ก้อเริ่มบันเลง (หลังจากซ้อมมานานจนเรารู้หมดว่าวันนี้จาร้องเพลงอะไรกันบ้าง) พีธีกรก้อประกาศเรียก จู เสี้ยวเทียนขึ้นมา อ้วนเราก้อไม่ขึ้นซะทีจนฟรีเบิร์ดเล่นเพลง ลาลาลา ไปครึ่งเพลง แล้วสุดท้ายก้อโทรมาหาพี่แว่นโซนี่ ขอเวลาไปสงบสติก่อนเด๋วกลับมา ฮ่าๆๆๆๆ พิธีกรพร้อมด้วยแบรนด์ ก้อฮากันกระจาย นักร้องนำไม่ยอมขึ้นเวที


@@ พิธีกร มีแอบบ่นด้วยว่าคนต่างชาติเยอะ รู้งี้ตอนเรียนหนังสือตั้งใจเรียนอังกฤตก้อดี ฮาๆๆ @@


พวกเราก้อรอกันไปอีกปามาน 15 นาที รถบรรทุกอ้วนก้อกลับมา แล้วทุกอย่างก้อเริ่มใหม่

พิธีกร ประกาศเรียก จู เสี้ยวเทียน แล้วอ้วนก้อพุ่งตัวออกมาจากรถ กรี๊ดดดด วินาทีนั้นตื่นเต้นมากๆๆ โฮๆๆๆ รอวันนี้มานาน ในที่สุดก้อได้มาดูเสี้ยวเทียนร้องเพลงสดๆๆ ใกล้ๆๆตรงหน้าด้วย ฮือออออ

เราก้อเริ่มถ่ายวีดีโอต่อไปด้วยมือสั่นๆ กว่าจาตั้งสติได้ ก้อจบเพลงแรกไปแล้ว สายตาไม่ได้ละจากเวทีไปไหนเล๊ยยยยย นี่ช้านกระพริบตารึป่าวหว่า.... อ้อ!!!ยังหายใจอยู่.... (ถ้าคิดว่าเว่อร์ก้อแล้วแต่ แต่ณ ตอนนั้นทุกอย่างหยุดนิ่ง ไม่เคยคิดว่าตัวเองจาบร้าขนาดนี้ฮ่าๆๆ)

รู้สึกตัวอีกทีอ้วนก้อร้องเพลงจบแล้ว หลังจากร้องเพลงก้อจามีการแจกลายเซ็นตามธรรมเนียมของนักร้องออกอัลบั้มใหม่ ก้อมีการประกาศขอร้องว่าให้ขึ้นไปเซ็นต์ซีดีกันได้คนละแผ่น เพราะว่าเสี้ยวเทียนมีงานต่อที่ไทเป ต้องรีบกลับไปไทเป

ตอนนั้นเราคิดว่า คนแค่นี้เซ็นแป๊บเดียวก้อเส็ด แล้วเราก้อแบกซีดีมาแล้วเกือบร้อยแผ่น จาให้แบกกลับโดนที่ไม่เซ็นหรอ ไม่เอาอ่ะ... ถ้าสมมุติว่าวันนี้คนเยอะมากๆๆ จาเกิดอารายขึ้น อ้วนจาไม่เซ็นซีดีรึป่าว เพราะเด๋วจากลับไปไม่ทันงานที่ไทเป ถ้ามันห่วงงานที่ไทเปขนาดนั้น ก้อไม่ต้องมาที่เกาสงสิ เลื่อนงานออกไปเพื่อจาได้อยู่งานที่ไทเปไปเลย เพราะอ้วนก้อเลื่อนงานอีก 2 งานออกไปแล้วนี่... ก้อเลยตัดสินใจยืนรออยู่ก่อน ให้คนอื่นเอาซีดีขึ้นไปเซ็น

ในขณะที่พวกเราก้อตั้งป้อมปากมอมกันข้างเวที ตะโกนเรียก " อ้วน.... อ้วน....." "อ้วน...หล่อจังเลย....." แล้วก้อเหลือบไปเห็นรองเท้าก้อเริ่มถ่ายรูปบ้าบอกันอยู่ตรงนั้นได้ซักพัก

แล้วก้อนึกถึงเหล่าแบรนด์นกอิสระขึ้นมา ก้อออกเดินล่าลายเซ็นกัน น้องซีรีอยากได้ครบทุกคน ส่วนเราอยากได้แค่คนเดียว ฮ่าๆๆ เราก้อออกเดินตามหาพี่มือกลองของเราจนเจอ(ตอนนั้นยังไม่รู้ว่า ชื่ออารายฟังอ้วนพูดแนะนำ ไม่รู้เรื่อง รู้แต่ว่าอารายเหรินๆๆ เนี่ยละ ไม่กล้าเรียกชื่อเดี๋ยวเรียกผิดอ่ะ... เขิลลลล) อุอุ... มือกลองน่ารักจังเลย หน้าเด้ง ลายเซ็นก้อโนเน๊ะ...น่าร๊ากกก...

ด้วยความบ้าของเรา พอพี่มือกลองแกล้งตั้งท่าจาเซ็นบนตัวอ้วนที่ปก เราก้อรีบบอกว่า เซ็นไปเลยๆๆ you can!!! โอ๊ะ.... พี่มือกลองตอบมาว่า " wo bu gan" แปลได้ว่าไม่กล้าเซ็นทับบนตัวอ้วน กรี๊ดดด เสียงแหลมเชียวน่ารักอ่า... (ความบ้าพี่เหริน เริ่มปากด ฮ่าๆๆ)

ส่วนคนอื่นรู้สึกว่าจาออกไปตามล่าลายเซ็นเหล่าฟรีเบิร์ด แต่รู้สึกว่าจาไม่ได้ลายเซ็นเชลโล่(เสี่ยวเป่า) เพราะทีมงานกลัวอันตราย เนื่องจากเปนสาวสวยเพียงหนึ่งเดียวในวง กลัวว่าแฟนเพลงจารุมทึ้ง (หนอยยยย ดูถูกกันเกินไปแล้ว ครายจากล้าทำรายน้องเสี่ยวเป่าอ่ะ น่ารักออก ฮ่าๆๆ เคืองอีกเรื่อง พี่เหรินช้านก้อปู้ยิ๋งน่ะเฟร้ย..... ม่ายห่วงเลยยยย)

พวกเราตกลงกันว่า ถ้าคนขึ้นไปขอลายเซ็นอ้วนกันเยอะ ก้อจาทำตามที่เค้ามาขอร้องคือเอาซีดีขึ้นไปขอลายเซ็นกันคนละแผ่น... แต่บังเอิญคนไม่เยอะเท่าไหร่ พวกเราเลยเอาซีดีขึ้นไปให้อ้วนเซ็นทั้งหมด เพราะคิดว่าเวลาน่าจาเหลือๆๆ เพราะงานที่ไทเปน่าจาปามานทุ่ม นี่เพิ่ง 4 โมงเย็นเอง แล้วสปีดในการเซ็นพี่แกก้อเร็วนรกมากๆๆ น่าจาไม่เปนการสร้างความล่าช้าเท่าไหร่ (เปงจิงดั่งคาด เซนสปีดนรกจิงๆๆ)

ตอนขึ้นไปขอลายเซ็นก้อตื่นเต้นกันน่าดู เตรียมขนมไทยที่แบกข้ามน้ำ ข้ามทะเล ขึ้นเครื่องตั้งสองรอบออกมาให้อ้วนด้วย เราเดินขึ้นไปก่อน อ้วนเงยหน้าขึ้นมามองยิ้มให้ตามมารยาท(ฮ่าๆๆ) ตามด้วยน้องซีรี และพี่มู๋ปุก และกาหลิบที่ขึ้นไปพร้อมกัน พวกเราก้อยื่นกล่องขนมให้ผู้จัดการ (พี่โจวนั่นเอง) เพราะรู้ว่าอ้วนไม่รับ
อ๊ะ...อ๊ะ...เหลือบตามามอง... ก้อยังดีนึกว่าเปนเครื่องจักรปั่นลายเซ็นอย่างเดียวซะอีก


@@ ผู้จัดการส่วนตัวคนใหม่ - โจว จุนอี หรือที่เราเรียกกันว่า มิสเตอร์โจว @@



@@ ขนาบข้างด้วยเจ๊แขนกุด กะมิสเตอร์โจว(ทาสในเรือนเบี้ย)@@


ตอนอ้วนทำการเซ็นซีดีให้ เรากะน้องซีรีก้อมารยาทดีซะงั้น... ยืนคุยกันตรงนั้น ไม่ได้สนใจจามองมันเล๊ย....(อิ..อิ...จิงๆแอบมองนะ แต่ม่ายกล้าตั้งใจมองกัว....อ่า.....) ก้อแอบเล็งไปว่าอ้วนก้อแอบมองเราคุยกันอยู่ (ตอนนี้จำไม่ได้ว่าตอนนั้นคุยอารายกันอยู่อ่ะ แย่เยยโฮๆๆ) คุยไป แอบมองไป พร้อมกับกวาดซีดีลงกระเป๋าไปด้วย มีการถกเถียงกันเรื่องหมึกที่เซ็นเล็กน้อย เจ๊แขนกุดที่คอยกวาดซีดีให้เราก้อท่าทางจางงๆๆ ก่าเราเพราะเรายืนคุยกันเองไม่ได้ใส่ใจว่าอ้วนจาเซ็นเส็ดเมื่อไหร่..... ( ฮ่าๆๆ )

พออ้วนเซ็นเส็ด เราก้อเอาพาสปอร์ตคลับที่เราทำให้อ้วน ยื่นให้อ้วน แง่บๆๆ พี่มู๋ปุกยื่นไปตรงหน้าอ้วน อ้วนก้อมอง(เพราะเคยได้ไปแย้วอิอิ..) แล้วเจ๊แขนกุดก้อยื่นมือมารับ แล้วดูพอเห็นว่าเป็นพาสปอร์ต ก้อร้อง โนๆๆ ปามานว่าอ้วนเซ็นให้ไม่ได้ เพราะเปนพาสปอร์ต (นอยยยยยย)

เราก้อบอกว่า ให้เสี้ยวเทียน เจ๊แกก้อยังพยายามบอกว่า your passport (ฮ่วยยยย!!! ไม่ได้บร้านะเฟร้ย จาได้ให้มันเซ็นพาสปอร์ตตัวเอง เกิดมันบร้าเซ็นขึ้นมาเค้าห้ามตรูเข้าประเทศทำไงเนี่ย)

เราก้อประสานเสียง ด้วยเสียงอันดังว่า NO !!!!!! แล้วก้อบอกว่า อันนี้ของเสี้ยวเทียน เจ๊แกก้อหันไปมองหน้าอ้วน อ้วนก้อเลยพยักหน้าปามานว่า เออ!!! ของกรูเอง รับไปเหอะ... เจ๊แกก้อยังทำหน้างงๆๆอยู่ เราก้อเตรียมตัวจาเดินลง

เจ๊แกก้อพยายามจาส่งคืนอีกรอบ แล้วอารายมาดลใจให้เจ๊แกเปิดดูก้อไม่รู้ แล้วร้อง อ้อ!!!! แล้วหัวเราะ แล้วเก็บพาสปอร์ตอันนั้นไว้

แล้ววันสองวันถัดไปมันก้อไปโผล่อยู่บนหนังสือพิมพ์ที่ไต้หวัน.... กรี๊ดดดดดด ดีใจให้พาสปอร์ตอ้วนไปได้อีกเล่ม แต่คิดว่า เล่มนี้คงกลายเปนของแปลกที่เก็บอยู่ที่ฟู่หลงไป... (ฮ่าๆๆๆ ก้อพวกเรามันบร้าเนอะ!!! นี่)

หลังจากรื่นเริงกันเต็มที่ พวกเราก้อเริ่มมองหาทางกลับไทเปกันฮ่าๆๆ พวกเรามาเปน แต่กลับไม่เปน... เลยเรียกแท๊กซี่ไปตามหาไฟล์บินกลับกัน ขามาเตรียมตัวมากันอย่างดี ขากลับยังไม่ได้เตรียมอะไรทั้งนั้น ไปหาตั๋วเอาข้างหน้า ตอนแรกว่ากันว่าจากลับไฟล์เดียวกะอ้วน แต่เห็นประชากรที่อยากจากลับไฟล์เดียวกะอ้วนแล้ว คงเต็มลำแน่ๆเลยแต่ว่าก้อลองไปถามหาตั๋วดู พนักงานบอกว่าไฟล์นั้นตั๋วเต็ม เราเลยกลับสายกานบินเดิมที่บินมา

หลังจากซื้อตั๋วเส็ดก้อมานั่นแพ็คกล่องซีดีกัน แล้วทุกคนก้อเร่งกันเองให้รีบๆ เพราะได้เวลาขึ้นเครื่องแล้ว ตอนนี้ทุกคนลืมอ้วนไปเลยว่าอ้วนก้อต้องขึ้นเครื่องเหมือนกัน มัวแต่จารีบขึ้นเครื่องให้ทัน (อิอิ...ไฟล์เราออกก่อนกะว่าเด๋วไปเจอกันที่นู่นนะ) คิดว่าที่นี่เหมือนเมืองไทย เราคงไม่ได้เจอมันที่สนามบินแน่ๆๆ การ์ดต้องพาอ้วนไปทาง VIP ไม่ได้คิดกันเล๊ยยยว่าอ้วนต้องเดินขึ้นเครื่องทางเดียวกะเรา...ถ้าเรานั่งรอเราก้อจาได้เจอกันอีกรอบ....

แล้วเราก้อทำเรื่องฮาๆๆกันที่สนามบินอีกแล้ว... ก้อ..แหม!!! ปรกติบ้านเราเนี่ยเช็คอินจาปิดก่อนเครื่องออกครึ่งชม. แต่ว่าที่นี่เนี่ยเวลาเครื่องออกเค้าเพิ่งจาเช็คอินกันอ่ะ!!! นึกสภาพ 7 ชีวิต วิ่งพรวดพราดออกไปขึ้นเครื่องไม่มีพนักงาน หรือเจ้าหน้าที่คนไหนห้ามยัย 7 คนนี้เลย ให้เราผลักประตู แบกของพะรุงพะรังวิ่งไปขึ้นเครื่อง ทั้งๆที่เค้ายังไม่เรียกดู boarding pass ฮ่าๆๆ มองหาเกตตัวเองเจอก้อวิ่งจาไปขึ้นเครื่อง แต่ละคนร้องเร็วๆ เด๋วตกเครื่อง

มีเจ้าหน้าที่ 2 คนยืนคุยกันอยู่กวักมือให้ จริงๆเค้ากวักมือให้เรากลับเข้าไปในตัวอาคารผู้โดยสารมากกว่า แต่เรามองเปนว่าเค้ากวักมือเรียกเราให้รีบไปขึ้นเครื่องเร็วๆ ก้อหันมาโวยวายกันว่า วิ่งเร็วๆ เครื่องจาออกแล้วเค้ารอเราอยู่ (เอากะพวกช้านสิ...คิดกันไปได้ ฮ่าๆๆ) พอวิ่งไปถึงเจ้าหน้าที่ 2 คนนั้นก้อส่ายหน้าปามานพวกมันไม่ฟังกันเล๊ยย บอกให้กลับเข้าไปมันก้อยังวิ่งมากัน แล้วปี้เอสก้อยื่นบอร์ดดิ้ง พาส ให้เจ้าหน้าที่คนนั้น พี่เค้าก้อฉีกแบบเซงๆๆ แล้วก้อปล่อยเราวิ่งขึ้นเครื่องไป

ฮ่าๆๆๆ พวกที่อยู่ในอาคารโดยสารคงตกใจอ่ะ 7 คนนี้มันจารีบแบกกล่องระเบิดไประเบิดพลีชีพที่ไหนกัน กล้าหาญกันมากๆ วิ่งพรวดออกมาเลย(ก้อใครใช้ให้ไม่มีคนเฝ้าหน้าประตูละ.... อ้วนมองอยู่จากข้างในคนฮา...ตายเลยอ่ะ.... แงๆๆ)

เรื่องมันยังคงฮาไม่พอ เพราะพอเราขึ้นเครื่องไปได้ เราก้อตกใจเพราะทั้งลำมีเราแค่ 7 คน(ก้อ!!แหงละสิ เค้ายังไม่ประกาศเรียกตรวจบอร์ดดิ้ง พาสกันเลยอ่ะ!!!) หลังจากเดินทั่วลำ ตั๋วของพวกเราที่นั่งพวกเราอยู่หลังสุด เพราะซื้อก่อนขึ้นเครื่อง เมื่อตะกี้นั่นเอง ก้อเดินบ่น

โห.. เครื่องว่างทำไมให้เราไปนั่งหลังสุดอ่ะ อุ๊ยนั่นแอร์คนเมื่อเช้านี่ (แอร์ขามานั่งคุยกันอยู่แล้วเค้าก้อทำหน้าแปลกใจที่หันมาเจอพวกเราเดินอยู่บนเครื่อง ฮ่าๆๆ ก้อมันยังไม่ถึงเวลาเรียกขึ้นเครื่องนี่ ) เราส่งปี้เอสไปเจรจาขอเปลี่ยนที่นั่งเพราะเห็นเครื่องว่าง(ไม่ได้รู้เรื่องเล๊ยยย ว่าตัวเองทำไรกันเอาไว้ ฮ่าๆๆ) แอร์ก้อตอบว่า เครื่องไม่ว่างนะคะเต็มทั้งลำให้พวกเราไปนั่งที่นั่งของตัวเอง แล้วแอร์ก้อเดินจากไป... ทุกคนก้องง อารายวะ... ที่นั่งเต็มแล้วคนหายไปไหนหมด

...ปามาน 10 นาทีหลังจากนั้น คนก้อเริ่มทะยอยเดินขึ้นเครื่องจนเต็มลำจริงๆด้วย โอ๊ววววว พวกเราทำอะไรลงไปกันนี่!!!! ฮ่าๆๆๆๆๆๆ อายยยยยยย

พอมาถึงไทเป(ด้วยการลงจอดที่นิ่มเหมือนเดิม) เราก้อแบกของพะรุงพะรัง รีบกันอีกแล้วเพราะว่าเราจาไปรอแอบดูเสี้ยวเทียน แต่คนรู้จักที่นั่งเครื่องมาพร้อมกะอ้วนบอกว่าอ้วนออกไปแล้วอีกทางนึง แงๆๆ เส้า.... อดเจอเลยยย (ถ้าอยู่รอในอาคารโดยสารที่เกาสงเราคงเจอเน๊อะ..... ก้อคนอื่นเค้าเจอกันหมดเลย พวกเราบร้า...เน๊อะ!!!)

เมื่อโอกาสในการแอบดูอ้วนไม่สำเร็จเราเลยนั่งแท๊กซี่กลับโรงแรม เพราะว่างานคอนเสิร์ตหาเงินช่วยเหลือผู้ประสบภัยซึนามิที่อ้วนไปร่วมงานนั้นไม่เปิดให้คนภายนอกเข้า แล้วพวกเราก้อลืมนึกไปว่า ไปรอหน้าตึก 101 ดูตอนเอฟขึ้นไปออกรายการก้อได้นี่หว่า...

นอยยยย มาคิดได้เมื่อสายคนที่เค้าไปอยู่หน้าตึกเจอพ่อเทวดาเดินดินทั้ง 4 กันครบทุกคน แงๆๆๆๆ ส่วนพวกเราก้อนั่งงี๊ดๆๆ ดูพี่อ้วนออกทีวีอยู่ที่บ้าน

หลังจากจบรายการที่อ้วนออกเราก้อเริ่มหิวเลยตัดสินใจพาพวกคณะป้าทีจีไปเดินเล่นที่ซีเหมินติง เหมือนเดิมรวมตัวกันที่สถานี MRT หน้าบ้าน แล้วนั่ง MRT ไปลงสถานีซีเหมินติง พาคณะไปดูสถานที่ ที่จะจัดงานในวันพรุ่งนี้ แล้วก้อมัวแต่เดินหาซื้อหนังสือยี่ปุ่นไปฝากคนที่เมืองไทย(แกจารู้มั๊ยว่าหนังสืออ่ะหาไม่ยากหรอก แต่ช้านไม่รู้จาซื้อเล่มไหน เพราะไม่รู้จักชื่อเลยสักเล่ม) เดินไปเดินมาเราก้อนึกถึงแผ่นซีดีที่จาเอาไปให้อ้วนเซ็นวันพรุ่งนี้ พี่ตะหลิวที่มีประสบการณ์ในการมาเดินซื้อซีดีมาก่อน ก้อพาเราไปร้านที่เคยไปซื้อเมื่อคราวคุนป๋า เราก้อเดินตามไปสั่งของ ปล่อยพวกป้าเดินเล่น

กลับมาอีกทีพวกป้าก้อหิ้วท้องรอไม่ไหว เข้าไปอยู่ในร้านบาบีคิวซะแล้น... เราเลยตามเข้าไปร่วมวงด้วย ไปถึงไม่ต้องพูดพร่ามลงมือกินทันที

โอ๊วว อาหารเต็มโต๊ะเลยทีเดียว วันนั้นแทบจาร้องเปนแกะได้เลยเพราะเหมาแกะคนเดียว 2 จานหย่าย จนต้องบอกว่าพอเหอะ ขอกินอย่างอื่นบ้าง.... หันไปมองป้าเลนส์ก้อวิดทัง(ทัง = ซุป)หมดไปหลายกา ส่วนพี่ตะหลิวแทบจาเหมาหอยทั้งร้านอยู่แล้ว โอ๊ยยยยย อิ่มๆๆๆๆ พนักงานก้อบริการดี๊ดี เอาใจเราสุดๆๆ แล้วเราก้อเฮฮานั่งกินกันจนร้านในซีเหมินติงปิดเกือบหมดอ่ะ ก้อทำการเรียกพนักงานมาเช็ค

แม่เจ้า!!!!! 7000 NT เกือบๆ 8000 NT (ปามานหมื่นบาทได้ โฮๆๆ)น้องซีรีไม่รอช้าร้อง " mei you qian " (เหม่ย โหย่ว เฉียน แปลว่า ไม่มีเงิน) พนักงานผู้ชายที่เดินถือบิลมาเดินหน้าตื่นกลับไป ฮ่าๆๆๆๆๆ

พวกเราก้อรวบรวมเงินแล้วเจ๊เจ้าของร้านก้อเดินออกมาหาพวกเรา (ฮ่าๆๆนึกว่าไม่มีเงินจ่ายจริงๆ แน่เลย) หลังจากจ่ายตังเรียบร้อยก้อเดินสบายตรูดดดกันออกมา พร้อมกับเสียงพูด " หมดตรูดด!!!! " ฮาๆๆ แล้วเราก้อรีบนั่ง MRT กลับบ้านเรา...

โอ๊ยยยยย อิ่ม และ เหนื่อย อ๊ะๆๆ อย่านึกว่าเราจากลับบ้านไปนอน บอกแล้วไม่เห็นฟู่หลงนอนไม่หลับ หุหุ...ว่าแล้วพวกเราก้อพาคณะป้าทีจีไปเดินแฉล่บฟู่หลงกัน ได้ยินเสียงกรี๊ดกร๊าดเดินเล่นกันไปตลอดทาง ฝนตกพร่ำๆ หนาวมากๆๆ

ยืนเล่นหน้าตึกตอนเที่ยงคืนกันสักพักเราก้อเจอรถออดี้ผู้ต้องสงสัยคันนึงจอดซุ่มอยู่ตรงข้ามกับตึกฟู่หลง แล้วสักพักก้อมีชานหน้าตาตี๋เดินบ่นลงมาจากด้านข้างคนขับ เดินไปตรงที่จอดรถของฟู่หลง เราก้อซุบซิบกันสักพักก้อเดินกลับบ้าน พร้อมกับจินตนาการกันไปว่าคนขับคันนั้นคือไจ่ไจ๋ ตอนที่เราเดินไปเกื่อบจาถึงบ้านเราแล้วก้อแอบเห็นแว๊บๆ ข้างถนนว่า ออดี้คันนั้นบึ่งไปอย่างรวดเร็ว ฮ่าๆๆ สงสัยจากลัวเรา...

กลับถึงห้องก้อหมดแรง... แต่ก้อหลังจากที่เรางัดซีดีวันนี้ออกมานั่งหัวเราะกับลายเซ็นต์ของคนขี้เก๊ก ที่เห็นแล้วทำให้เรายิ้มได้ว่าวันนี้เราทำอะไรกันลงไปเนี่ย แล้วเราก้อรู้ว่าแต่ละคนจะนอนหน้าตายิ้มแย้ม เพราะอะไร.....

ง่วงนอนสุดๆๆ แล้วก้อหมดไปอีก 1 วันกับ On Ken's Time In Taiwan ยังมีพรุ่งนี้ที่ซีเหมินติงอีกวันนึง


PS แว๊บเข้ามาเม้นบ้างก้อได้นะคะ เหงาๆๆ


Create Date : 29 สิงหาคม 2548
Last Update : 12 มกราคม 2551 0:02:11 น. 21 comments
Counter : 2265 Pageviews.
Share

 


โดย: ## IP: 203.151.140.120 วันที่: 29 สิงหาคม 2548 เวลา:23:23:19 น.  

 
^
^
ข้างบนที่ยิ้มนั่นขำเราที่มาอัพบลอก หรือเปงหนึ่งในผู้อยู่ในเหตุการ ม่ายยอมแจ้งชื่อซะงั้น

พิมไปพิมมางงๆๆ ตัวเอง ช้านพิมอารายลงไปฟร่ะเนี่ย.... อ่านแล้วงง แล้วคนอื่นมาอ่านจาเข้าใจมั๊ยเนี่ย.... อ่านแล้วงงบอกน้าจากลับไปแก้


ความทรงจำบางเรื่องอาจจะลางเลือนไปบ้างตามกาลเวลา แต่ว่าพยายามที่จะนั่งนึกถึงทุกเรื่องที่ไปเจอมา ส่วนบางเรื่องที่บลอกป้าและซีรีเล่าแล้ว พยายามจาเล่าน้อยๆหน่อยนะ


โดย: @lovelyken@ วันที่: 29 สิงหาคม 2548 เวลา:23:37:31 น.  

 
อย่างอื่น เรามะแน่ใจ
แต่ที่แน่ๆ เช้าวันขึ้นเครื่องไปเกาสง ตะริ๊ดตื่นเช้า อาบน้ำคนแรก เพราะ........

เจ้าตัวจำได้ใช่มั้ย คงไม่ใช่ตื่นเต้นม้างงงงง



โดย: หมูกระปุก วันที่: 29 สิงหาคม 2548 เวลา:23:59:35 น.  

 
อ่านแล้วไม่งง แต่เค้าม่ายรุจริงๆนะ..
ว่าถ้ารอที่หนามบินเกาสงจะเจออ้วน
ตอน ทะเล่อทะล่าออกไปที่ลานบิน
เห็นเครื่องอ้วน จอดเด่นเป็นสง่าถัดไปสองลำ
ก็ยัง.. ส่งสายตาปิ๊งๆ ๆ จนลับตา.. โฮ...

มันตะวิ่งหน้าตั้ง ไม่มองซ้ายขวา หน้าหลังเลยตรู


โดย: ป้าคณะทีจี IP: 203.118.123.248 วันที่: 30 สิงหาคม 2548 เวลา:0:09:17 น.  

 
ขอโทษค่ะที่ไม่ได้เมนท์..
เป็นคนที่เข้ามาอ่านค่ะ..เป็นอาการตอนอ่าน...สนุกดีค่ะชอบ ..เขียนอีกนะคะจะรออ่าน...


โดย: ## IP: 203.151.140.118 วันที่: 30 สิงหาคม 2548 เวลา:20:18:27 น.  

 
.
อ่าน อ่าน ฮา ฮา
.
พอมาเจอหมีพูห์ข้างเวที 2 ตัว
.
ฮาติแตก กั๊ก กั๊ก
.


โดย: S and K วันที่: 30 สิงหาคม 2548 เวลา:22:26:18 น.  

 
^
^
^

ขำไรป้า.. หมีพุ ชวนฝัน ผิดกงไหน..

ผลพวงจากการดู เอเอฟไป อัพบล็อคไป..
เค้าว่า เรื่องมัน กุด ๆ พิก๊ล.. มาขยายความเพิ่มเลย ให้ไว ให้ไว ..

หรือต้องการ วีลแชร์.. ห๊ะ..


โดย: จ้ายโหยว่ วันที่: 31 สิงหาคม 2548 เวลา:0:36:30 น.  

 
ไม่มีไรมาก...แค่จาบอกว่าเพลงเพราะ...แต่เปลี่ยนเหอะ...เค้านอย...ตาบวมหมดแย้ว


โดย: สองรัก...ชั้น(ยังรับตัวเอง)ไม่ไหว (jvkz ) วันที่: 4 กันยายน 2548 เวลา:22:55:55 น.  

 
หายปายหนายยยยยยอ่า....


โดย: ## IP: 203.156.138.2 วันที่: 1 ตุลาคม 2548 เวลา:14:36:15 น.  

 
มาช่วยปัดฝุ่น
เด๋วฝุ่นเกาะอ้วน


โดย: มู๋ปุก IP: 58.10.170.10 วันที่: 24 ตุลาคม 2548 เวลา:0:37:54 น.  

 
ฮ่าๆๆๆ เก่านิดหน่อยน่า แต่ยังไงก้อยังเหมือนเดิมเน้อออออ


ที่ว่าเหมือนเดิมคือ ขี้เกียจอัพบลอกเหมือนเดิมนะ.....

จุ๊บๆๆ


โดย: @lovelyken@ วันที่: 24 ตุลาคม 2548 เวลา:19:47:46 น.  

 
I love you

But I know you never love me

I'm still the silly lover forever


โดย: MooPook IP: 58.10.169.46 วันที่: 29 พฤศจิกายน 2548 เวลา:0:17:54 น.  

 
อยากไมเที่ยวจังเลย


โดย: นิหน่า IP: 203.172.149.242 วันที่: 21 กรกฎาคม 2549 เวลา:11:52:10 น.  

 


โดย: นราธิวาส ทามา IP: 203.113.44.73 วันที่: 12 พฤศจิกายน 2549 เวลา:16:05:32 น.  

 
สวยมาก และอยากไปเที่ยวมาก ฮาเลลูยาเเนย เเน่ อาเมน






โดย: นราธิวาส ทามา IP: 203.113.44.73 วันที่: 12 พฤศจิกายน 2549 เวลา:16:08:40 น.  

 
แวะมากวาดบ้าน


โดย: หมูกระปุก วันที่: 13 เมษายน 2550 เวลา:3:50:59 น.  

 
ทักทายค่ะ
สถานที่น่าเที่ยวจัง
เกาสง น่าร้าก


โดย: Liege วันที่: 2 มีนาคม 2551 เวลา:22:28:52 น.  

 
รักหย่าหลุน(อู๋เกิงหลิน)


โดย: เติ้ด IP: 125.25.223.10 วันที่: 21 กรกฎาคม 2551 เวลา:16:53:23 น.  

 
คิดถึงสาระมีที่อยู่เกาสงที่ชุ๊ดเลย


โดย: กุ๊กไก่ IP: 118.172.105.140 วันที่: 18 พฤษภาคม 2552 เวลา:9:41:24 น.  

 
คิดถึงอดีตเลย แต่ตอนนี้ไปไม่ใด้แล้ว คิดถึงอดีตเคยแรง


โดย: สาtz IP: 124.62.59.49 วันที่: 15 กันยายน 2552 เวลา:22:43:02 น.  

 
จะไปเกาสง มีนาคม 54
แนะนำหน่อยค่ะ


โดย: น้องรัตน์ IP: 180.210.216.74 วันที่: 30 ตุลาคม 2553 เวลา:22:24:02 น.  

ชื่อ :
Comment :
  *ใช้ code html ตกแต่งข้อความได้เฉพาะสมาชิก
 

@lovelyken@
Location :
Taipei Taiwan

[Profile ทั้งหมด]

ให้ทิปเจ้าของ Blog [?]
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed

ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?]

..ฉันยังยืนที่เดิม เฝ้าคอยมองดูเธอเสมอไป..
....นานแสนนานเพียงใด หรือไกลสุดขอบฟ้า..
....และจะยืนที่เดิม เมื่อยามเธอมีทุกข์และน้ำตา..
....เพียงเมื่อเธอมองมา...ฉันยัง..ยืนที่เดิม....
Friends' blogs
[Add @lovelyken@'s blog to your web]
Links
 

 Pantip.com | PantipMarket.com | Pantown.com | © 2004 BlogGang.com allrights reserved.