BlogGang.com : : อนัญญา

วิธีอยู่ในสังคม

คัดลอกจากบทความธรรมะของ พระพรหมมังคลาจารย์ (ปัญญานันทะภิกขุ)

คนเราที่จะออกไปติดต่อกับคนมาก ๆ ต้องศึกษาเรื่องคน ศึกษาเรื่องท้องถิ่น ต้องรู้ว่า คนในท้องถิ่นนั้น มีพฤติการณ์อย่างไร มีความคิดในแนวใด มีความเชื่ออย่างไร มีการกระทำมาก ๆ อยู่ในเรื่องอะไร การกินการอยู่เป็นอย่างไร ต้องรู้ให้ละเอียด แล้วเราก็สามารถจะเข้าถึงคนเหล่านั้นได้ สามารถจะแก้ปัญหากับคนเหล่านั้นได้
ถ้าเราไปติดต่อ โดยไม่รู้ว่าคนในที่นั้นเขาเป็นอยู่อย่างไร มีความคิดอย่างไร มีการกระทำส่วนมากในรูปใด หรือรสนิยมในทางใด ถ้าเราหลับหูหลับตา ก็ไม่สามารถจะไปแก้ปัญหาอะไรได้ เพราะเราไม่รู้มูลฐานของตัวปัญหาในหมู่คนเหล่านั้น

เพราะฉะนั้น เราจะไปที่ใดต้องศึกษาก่อน แม้เราจะไปหาคนสักคนหนึ่ง เราก็ต้องศึกษาว่า คน ๆ นั้นเขาเป็นคนอย่างไร ชอบอะไร พอใจในเรื่องอะไร มีงานอดิเรกอะไรบ้าง ชอบกีฬาประเภทใด มีความรู้สึกนึกคิดอย่างไร สิ่งเหล่านี้ถ้าเรารู้ เราเข้าใจมันเป็นใบเบิกทาง ที่จะทำให้เข้าถึงบุคคลนั้นได้สะดวกสบาย เราจะไปคุยกับใคร ถ้าไปคุยเรื่องงานเรื่องการ มันหนักแล้วไม่เกิดการเป็นมิตรเท่าใด แต่ถ้าเราไปคุยเรื่องไม่ใช่งาน แต่เป็นงานอดิเรกที่เขาพอใจ เช่น บางคนชอบว่าน เราไปคุยเรื่องว่าน บางคนชอบกล้วยไม้ เราก็คุยเรื่องกล้วยไม้ บางคนชอบเครื่องลายคราม เราก็คุยเรื่องเครื่องลายคราม บางคนก็ชอบเข้าวัดเข้าวา ชอบอ่านหนังสือธรรมะ เราก็คุยให้ถูกเรื่อง เรียกว่าไปคุยสิ่งที่เขาชอบ ทำให้เขาสบายใจ แล้วเราก็วกเข้าเรื่องงานเรื่องการ การคุยเรื่องที่เขาชอบใจนั้น เท่ากับเป็นใบเบิกทางทำให้เขาเกิดเป็นมิตรกับเรา หลังจากนั้นเราจะพูดเรื่องอะไรก็สะดวกสบาย ไม่เป็นปัญหาต่อไป นี่เรื่องของคน ๆ เดียว

ถ้าเป็นเรื่องคนหมู่มาก ก็ต้องดูว่าคนในที่นั้นเขาเชื่ออะไร เขาชอบอะไร มีความเป็นอยู่ในรูปอย่างใด เราจะได้คุยให้ถูกใจเขา เช่นเวลาต้องไปยืนพูดต่อหน้าคนมาก ๆ ถ้าเราไม่รู้เรื่องเสียเลยว่า ชาวบ้านนั้นเขามีสถานะอะไร พูดไปเขาไม่หัวเราะ ไม่สนุกเพลิดเพลิน แต่ถ้าเราคุยจี้ถูกเส้นเข้า เขาก็ฮาตึงเลยทีเดียว ถ้าฮาหลายครั้งก็เรียกว่าเป็นพวกเราแล้ว แต่ถ้าเราพูดไม่เห็นใครหัวเราะเลยอย่างนี้ก็เรียกว่า เราไม่มีพวกจากคนเหล่านั้น นี่เป็นเรื่องสำคัญ เป็นเรื่องที่ต้องศึกษาสนใจ
หรืออย่างพระสงฆ์ จะไปประกาศธรรมะแก่ประชาชน ก็ต้องมีอุบายเหมือนกัน ไม่ใช่ไปถึงพูดเอาพูดเอาอย่างนั้นก็ไม่ได้ มันต้องมีอะไรเบิกโรงทำให้เขาเลื่อมใสพอใจกันเสียก่อน

จะเล่าเรื่องเกี่ยวกับปัญญาของพระสารีบุตรให้ฟัง เวลาที่พระสงฆ์จะไปไหนคร้งโบราณ ก็มักจะไปเฝ้าทูลลาพระพุทธเจ้า พระองค์มักจะถามพระเหล่านั้นว่า ได้ไปบอกลาพระสารีบุตรแล้วหรือยัง พระเหล่านั้นก็จะกราบทูลว่า ได้ไปลาแล้ว
ทำไมจึงเป็นเช่นนี้ ก็เพราะ พระสารีบุตรนั้นเป็นผู้มีปัญญาเลิศ เป็นเอตทัคคะ คือเป็นหนึ่งในด้านปัญญา ความรู้ ความเข้าใจในปัญหาอะไร ๆ ต่าง ๆ เป็นผู้มีญาณอันไกล สามารถชี้แนะแนวทางในการต่อสู้กับปัญหา ในขณะไปปฏิบัติงานว่าควรจะใช้หลักอะไร ท่านฉลาดในเรื่องนี้ ท่านรู้ว่า บุคคลในที่นั้นเป็นอย่างไร แผ่นดินนั้นเป็นอย่างไร สภาพท้องถิ่นเป็นอย่างไร
และพระสารีบุตรท่านก็จะพูดกับพระภิกษุเหล่นั้นว่า สิ่งทั้งหลายไม่ควรเข้าไปยึดมั่นถือมั่น หรือบางครั้งท่านก็จะพูดว่า รูป เวทนา สัญญา สังขาร วิญญาณ เป็นของไม่เที่ยงเป็นทุกข์ เป็นอนัตตา นี่เป็นหลักเบื้องต้น เพื่อนำไปใช้ในชีวิตประจำวัน เพื่อใช้แก้ปัญหาอะไร ต่าง ๆ เพราะจุดมุ่งหมายของพระพุทธศาสนานั้นอยู่ที่การทำลายปัญหา คือ ความทุกข์ให้หมดสิ้นไป

Create Date : 16 พฤศจิกายน 2552

0 comment

Last Update : 16 พฤศจิกายน 2552 11:54:37 น.

Counter : 661 Pageviews.

Share
Tweet

เลื่อนตัวเองขึ้น แต่อย่าลดคนอื่นลง

เรื่องนี้เป็นเรื่องที่อาจารย์ชาวญี่ปุ่นสอนลูกศิษย์ชาวอเมริกันคนหนึ่ง (คัดลอกเนื้อหามาจากวารสาร วงการยา) เรื่องมีดังนี้

อาจารย์สอนยูโดชาวญี่ปุ่นอายุปัจฉิมวัยคนหนึ่ง ชวนลูกศิษย์หนุ่มชาวอเมริกันเดินทอดน่องไปตามชายหาดยามเย็น ช่วงหนึ่งของการสนทนา อาจารย์ใช้ไม้เท้าขีดเส้น 2 เส้นคู่ขนานลงไปบนผืนทรายขาวละเอียด เส้นหนึ่งยาวประมาณ 5 ฟุต อีกเส้นหนึ่งยาวประมาณ 3 ฟุต

"เธอลองทำให้เส้นที่ยาว 3 ฟุตยาวกว่าเส้นที่ยาว 5 ฟุต ให้อาจารย์ดูหน่อยสิ" เสียงอาจารย์บอกเป็นเชิงท้าทายอยู่ในที ลูกศิษย์อเมริกันหยุดคิดพินิจเส้นทั้งสองอยู่ครู่หนึ่ง ก็เผยยิ้มที่ริมฝีปากเหมือนค้นพบคำตอบ

เขาบรรจงใช้เท้าข้างหนึ่งค่อย ๆลบรอยเส้นตรงที่ยาวประมาณ 5 ฟุตนั้นให้สั้นลงจนเหลือนิดเดียว โดยวิธีนี้เส้นที่ยาว 3 ฟุตจึงโดดเด่นขึ้นมาแทน ลบเสร็จเขาเงยหน้าสบตาอาจารย์พลางขอความเห็น "เช่นนี้ ใช้ได้หรือยัง" ผู้เป็นอาจารย์ใช้ไม้เท้าเคาะหัวเขาเบา ๆ หนึ่งทีก่อนบอกว่า "ใช้วิธีนี้ชีวิตเธอมีแต่จะล้มเหลวรู้ไหม"

"คนที่คิดจะยกตัวเองให้สูงขึ้นโดยการทำร้ายคู่แข่งนั้นไม่สู้ฉลาดเลย ทางที่ดีจงยกตัวเองขึ้นแต่อย่าลดคนอื่นลง" ว่าแล้วอาจารย์ก็ขีดเส้นทั้งสองใหม่ แล้วสาธิตให้ดูโดยการปล่อยเส้นที่ยาว 5 ฟุตไว้อย่างเดิม แต่ขีดเส้นที่ยาว 3 ฟุตให้ยาวขึ้นเป็น 10 ฟุต

ฝ่ายลูกศิษย์ยังคงกังขา "คู่แข่งของเธอไม่ใช่ศัตรู แต่คือครูของเธอ และเขาคือคนสำคัญที่จะทำให้เธอได้ก้าวไปข้างหน้าอย่างสง่างาม เธอลองคิดดู หากไร้เสียซึ่งคู่แข่ง เธอจะรู้ได้อย่างไรว่าตัวเองมีศักยภาพในการทำงานขนาดไหน"

ไม่มีอัปลักษณ์ เธอจะรู้จักความสวยงามได้อย่างไร คู่แข่งขันของเรายิ่งเก่งยิ่งฉลาดล้ำ ก็จะทำให้เรารู้จักขยับตัวเองขึ้นไปให้สูงส่งยิ่งขึ้น

นักสู้ที่ดีนั้น เขายืนหยัดอยู่ในสังเวียนได้ เพราะมีคู่ต่อสู้ที่เข้มแข็ง คู่ต่อสู้ที่อ่อนแออาจทำให้เราเป็นผู้ชนะแต่ชัยชนะนั้นไม่ยืนยง "คนที่พยายามจะเลื่อนตัวเองขึ้นไปโดยการฆ่าน้อง ฟ้องนาย และขายเพื่อน ถึงแม้จะทำได้สำเร็จ แต่นั่นก็เป็นความสำเร็จที่ปราศจากเกียรติคุณ ไม่อาจเอ่ยอ้างได้อย่างเต็มภาคภูมิ"

การเลื่อนตัวเองขึ้นไปโดยวิธีที่ไม่ชอบธรรม กับการเลื่อนตัวเองขึ้นไปโดยปล่อยให้คนอื่นได้ก้าวไปตามวิถีทางของเขาอย่างเสรีนั้น มีผลลัพธ์ต่างกันเพียงไร

"การเลื่อนตัวเองขึ้น พร้อมกับลดคนอื่นลง เธออาจชนะ แต่ก็มีศัตรูเป็นของแถม การเลื่อนตัวเองขึ้น แต่ไม่ลดคนอื่นลง เธออาจเป็นผู้ชนะพร้อมกับมีเพื่อนแท้ขึ้นมากมาย วิธีไหนจะดีกว่ากัน"

Create Date : 28 ตุลาคม 2552

2 comment

Last Update : 28 ตุลาคม 2552 16:30:09 น.

Counter : 389 Pageviews.

Share
Tweet