|
|
บันทึก ...หมายเลข230507.11.59
ที่รัก....
เชื่อว่าเธอคงรู้สึกเหมือนฉัน
เชื่อว่าเราคงรู้สึกเหมือนกัน
เธอมีตัวตนอยู่จริง ฉันมีตัวตนอยู่จริง
แต่เราต่างก็รู้สึกราวว่า
เราเสมือนหนึ่งไอน้ำที่จะสลายหายไปเมื่อแสงแดดร้อนแรงสาดมา
หมอก ก็คือไอน้ำ และแม้แสงตะวันจะสาดมา แม้หมอกจะจางลงจนมองไม่เห็น
แต่ที่ใดมิเรียกว่าสุญญากาศ ที่นั่นก็มีความชื้นอยู่
...และที่นั่นก็มีไอน้ำ ..แม้จะมองไม่เห็น
ไม่ใช่แค่เธอที่หวาดกลัวว่าฉันจะสลายไปกับแสงตะวันของวันข้างหน้าที่มิอาจรู้
แต่แท้จริงแล้ว.....ฉันเองก็กลัว ...เราทั้งคู่ต่างก็กลัว
เราต่างก็รู้สึก ว่าฉันและเธอเหมือนไม่มีอยู่จริง... แม้เราจะมีอยู่จริง
เธอไม่เหมือนใครที่ฉันรับรู้ว่ามีอยู่จริง
เธอเหมือนความงามที่แวะมาเยือนฉันในความฝันเที่ยงวัน และจากไปในความฝันของค่ำคืน
การมาของเธอ สร้างความสับสนระหว่างความฝันและความจริง
การมาของเธอ สร้างความสับสนให้ฉันต้องถามตัวเองว่าฉันตื่นหรือฝันอยู่
....
เราต่างก็รู้สึก ว่าฉันและเธอเหมือนไม่มีอยู่จริง... แม้เราจะมีอยู่จริง
เหมือนหมอกไอน้ำยามเช้า สงบเย็น
งดงาม น่าหลงใหล
...แต่ก็ดูเลือนลาง เหมือนภาพมายา มิอาจคว้า มิอาจครอบครอง
...เป็นความจริง แต่ก็เสมือนหนึ่งว่าเราฝันไป
มนุษย์เป็นเช่นนี้หรือ?
โลกเป็นเช่นนี้หรือ?
ความทุกข์ยาก ยอมรับได้ง่ายว่ามันมีอยู่และจะไม่สลายไป
ความสุขนั้นเล่า กลับยากจะยอมรับว่ามีอยู่จริง และจะหายไป...ง่ายอย่างลมพัดไอธุลีดิน...
โลกเป็นเช่นนี้หรือ
จริงหรือ?
ปลาน้ำลึก ก้นบึ้งกลางมหาสมุทร ที่ตามืดบอด เพราะแสงตะวันไม่เคยส่องถึง
มันก็คงมองว่าแสงตะวันเป็นเพียงมายาแห่งเทพนิยาย แม้พบก็ว่าฝันไป
เฉกเช่นที่เราต่างก็เพิ่งจะพบกันและกัน ว่าเราต่างมีอยู่ด้วยในโลกนี้
ฉันไม่เคยพบอะไรอย่างเธอ
เธอไม่เคยไม่เจออะไรอย่างฉัน
นั่นเป็นข้อสรุปหรือ
..ว่าเราไม่ต่างไม่มีอยู่จริงสำหรับกันและกัน...
..เราจะหายไปง่ายดายอย่างธุลีดินกลางพายุหรือ...
......
ผิดหรือ ที่มนุษย์จะมีความสุขแท้จริง
ผิดหรือ ที่เราจะพบใครบางคน ที่เราเคยเชื่อว่าไม่มีอยู่จริง
จริงหรือ?
ถ้าเราพบอะไรอย่างนั้น เราจำต้องรีบสรุปด้วยความรู้เดิมของเราว่าเป็นเพียงมายา
เราพบกันแล้ว
....เธอ
....เธออย่าปล่อยมือฉัน
อย่าปล่อยให้ฉันหลุดลอยกลับไปสู่โลกที่ไม่มีเธออีกเลย....
แม้ฉันจะสามารถอยู่ในโลกนั้นได้อย่างเข้มแข็งโดยปราศจากเธอก็ตาม
แต่คนอย่างฉันก็ขอเลือกจะละโมบในความสุขที่จะมีเธออยู่ด้วยในโลกใบเดียวกันกับฉัน
...ก็แล้วกัน...
อย่าปล่อยมือกันและกัน
อย่าปล่อยพายุพัดพาถ้อยคำของฉันไป
เวลานับจากนี้จะช่วยพิสูจน์ ถึงการมีอยู่จริงของเราทั้งคู่
....เราพบกันแล้ว
....เธอ
....เธออย่าปล่อยมือฉัน
| Create Date : 23 พฤษภาคม 2550 |
| Last Update : 23 พฤษภาคม 2550 21:05:02 น. |
|
2 comments
|
| Counter : 472 Pageviews. |
|
 |
|
|
โดย: หิมะสีดำ  วันที่: 26 พฤษภาคม 2550 เวลา:12:57:52 น. |
|
|
|
| โดย: นะ(รก) วันที่: 13 กรกฎาคม 2550 เวลา:23:40:44 น. |
|
|
|
|
|
|
 |
เดียวดาย9อักษร |
|
 |
|
|
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [
แต่ก็ยากที่จะปฎิเสธได้เลยว่า
บางทีบางครั้งก็ทำให้เรา หวั่นใจ