ตอนที่1 สู่จุดเริ่มต้น
เริ่มร้าย..ปลายรัก ตอนที่ 1 สู่จุดเริ่มต้น “อื๊ออออ...อ๊า........อ๊า......อ๊ะ....อ๊า!!....” เสียงครวญครางดังระงมก่อนจะเปลี่ยนเป็นกรีดร้องเฮือกสุดท้ายเมื่อการกระแทกกระทั้นที่เร็วระรัวดำเนินมาถึงขีดสุด ร่างกายหดเกร็งพร้อมกับน้ำแห่งกามารมณ์ถูกปลดปล่อย ร่างใหญ่แผ่หลาลงนอนในขณะที่คนที่อยู่ด้านบนเองก็ทิ้งตัวตามลงไปอิงแอบกับอกแกร่งที่กระเพื่อมขึ้นลงเนื่องจากการเหน็ดเหนื่อยจากกิจกรรม “ผมรักคุณพัทธ์” เสียงหวานบอกพร้อมรอยยิ้มหยาดเยิ้ม ถูไถใบหน้ากับอกกว้างพร้อมกอดกระชับอย่างเอาใจ คนฟังยิ้มบางแล้วลูบผมเบาๆเป็นการตอบแทน ซักพักก็ขยับตัวเองเพื่อให้คนที่นอนซบอยู่ด้านบนพลิกลงมานอนเคียงข้าง หลับตาลงด้วยความเหนื่อยล้าโดยมีแขนของอีกคนกอดเค้าเอาไว้แน่นไม่ยอมห่าง ...... ........... ไม่มีอะไรแตกต่างไปจากเมื่อวาน วันก่อน และทุกๆวัน ......... ............ xxxxxxx of of of of of of of of of of of of of of of of of of of of of xxxxxxxx กองรูปถ่ายนับสิบใบวางเกลื่อนอยู่บนโต๊ะทำงานตัวเขื่องคงจะดูมีค่าขึ้นมาบ้างอย่างน้อยสักใบสองใบหากมันได้รับความสนใจจากคนที่นั่งไขว่ห้างอยู่บนเก้าอี้นวมแม้เพียงเล็กน้อย กาแฟที่เย็นชืดเพราะค้างเติ่งอยู่ในถ้วยกระเบื้องขอบเงินยังดูน่าสนใจเสียกว่าเพราะเขาเลือกที่จะหยิบมันขึ้นมาจิบ เสียงถ้วยกระทบกับจานรองเมื่อเค้าวางมันลง ส่งผลให้ผู้ใต้บังคับบัญชาตัวใหญ่ยักษ์สะดุ้ง อากาศในห้องเย็นฉ่ำด้วยเครื่องปรับอากาศที่ตั้งต่ำกว่ามาตรฐานของนโยบายประหยัดไฟของรัฐบาลแต่เหงื่อกลับชุ่มศีรษะและหยดย้อยลงมาข้างหู ไม่กล้าที่จะขยับตัวแม้แต่จะยกมือขึ้นเช็ดมันออกจากหน้า เงียบจนอึดอัด กระทั่งได้ยินเสียงสวรรค์ “นายมันไม่ได้เรื่องเลย ไปตามคิมมาอยู่กับชั้นเหมือนเดิม ส่วนนาย.. เดินไปบอกให้แม่บ้านเอากาแฟถ้วยใหม่มาให้ชั้นแล้วกลับไปอยู่กับพวกเจฟฟี่เหมือนเดิมซะ” เมื่อถูกไล่ให้กลับไปอยู่ตำแหน่งหน้าที่เดิมกับพรรคพวกที่คอยเฝ้าตรวจตราดูแลอยู่ที่คฤหาสน์แทนที่จะเป็นผู้ดูแลอย่างใกล้ชิดกับเจ้านายผู้เคร่งขรึมและเข้าถึงยาก มีหรือคริสจะไม่แอบดีใจ ด้วยหน้าที่การงานที่ถูกฝึกมาให้เข้มแข็งทั้งร่างกายและจิตใจเค้าหาได้กลัวเจ้านายผู้เย็นชาไม่ เพียงแต่มันเป็นความรู้สึกเคารพยำเกรงจนทำตัวไม่ถูกด้วยความไม่เคยชินกับหน้าที่ใหม่ นัยต์ตาคมแฉลบไปมองที่กองรูปถ่ายอีกครั้ง ชั่งใจว่าจะสุ่มๆเลือกมาซักคนก่อนดีไหม แต่สุดท้ายก็ถอนหายใจ ขมวดคิ้วมุ่น ไม่ได้.. ไม่ได้เรื่อง “ไม่มีเสน่ห์ ....ไม่น่าสนใจ มีแค่นี้เหรอคิม ” “ครับท่าน นี่คือทั้งหมดที่คุณเทเลนซ่าส่งมาให้ครับ” ชายหนุ่มร่างสูงใหญ่ที่เพิ่งถูกเรียกตัวกลับมาตอบตามความจริง ข้อตกลงระหว่างเจ้านายและเทเลนซ่า เจ้าของธุรกิจสีดำที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในเอเชียที่ทำร่วมกันไว้ในฐานะคนสนิทชิดเชื้อแถมยังเคยเป็นคนรู้ใจดำเนินไปด้วยดีเสมอมา การส่งรูปถ่ายของเด็กหน้าตาดีที่เธอเล็งเอาไว้มาให้ชยพัทธ์ได้ชิมก่อนใคร และไม่เกินหนึ่งอาทิตย์หลังจากนั้นเค้าก็จะส่งคืนเพื่อให้ไปรับหน้าที่อันยิ่งใหญ่ที่เจ้าแม่วงการไนท์คลับในความเข้าใจของคนอื่นมอบให้ กลายเป็นเรื่องปกติสำหรับชีวิตชายหนุ่มวัยสามสิบต้นๆ เทเลนซ่า.. เบื้องหน้าที่ฉาบเอาไว้ด้วยงานด้านร้านอาหารและสถานบันเทิงทั่วไป แท้จริงคือธุรกิจค้ามนุษย์เพศชายที่ยิ่งใหญ่และครบวงจร ไม่มีเด็กผู้ชายที่บริสุทธิ์แท้หรือครั้งแรกเลยแม้แต่คนเดียวก็คือข้อเสียข้อเดียวของเครือเทเลนซ่าเมื่อแขกจะเข้าไปขอรับบริการ ซึ่งแน่นอนว่าเป็นความลับที่ไม่มีวันที่แขกคนไหนจะได้ล่วงรู้ ถ้าจะมี ก็คงจะเป็นพวกที่อยู่ในรูปที่กองบนโต๊ะเค้านี่แหล่ะ จะให้เค้ากินของที่ไม่ถูกใจ ให้คายของเก่าออกมากินเสียยังดีกว่า “เดี๋ยวนี้เทเลนซ่าตาต่ำลงรึไงกันนะ ถึงไม่มีใครเข้าตาชั้นแม้แต่คนเดียว” ชยภัทธ์พูดด้วยเสียงนิ่งเรียบ เอื้อมมือไปคว้านิตยสารที่วางอยู่ไม่ไกลมาเปิดผ่านๆ กำลังจะปิดมันลงแล้ววางที่เดิมแล้วแท้ๆหากไม่พลันไปสะดุดกับอะไรบางอย่าง บางอย่างที่ไม่อาจเปิดผ่านไปเฉยๆได้ “ใคร?” คิมหันต์มองตามลงมายังหน้าหนังสือที่ถูกเปิดค้างไว้ คอลั่มแนะนำสถานที่ท่องเที่ยวช่วงเทศกาลปีใหม่ที่กำลังจะมาถึงในอีกไม่ถึงสามอาทิตย์ มีภาพประกอบหลากหลายคละกันไปคล้ายว่าจะมาให้เลือก ภาพที่ใหญ่ที่สุดเป็นพลุสีสวยที่แตกกระจายท่ามกลางท้องฟ้าสีกำมะหยี่ ข้างๆเป็นภาพภูเขาที่มีหมอกปกคลุมพร้อมกับเต๊นท์กางเรียงรายนับร้อยหลัง อีกภาพเป็นถนนโล่งที่รายล้อมไว้ด้วยตึกสีสันแปลกตาสองข้างทาง ยังมีภาพอาหารเป็นภาพเล็กๆกระจัดกระจายเต็มสองหน้ากระดาษ ทั้งหมดทั้งมวลไม่เห็นจะมีอะไรให้น่าสนใจซักนิดสำหรับนักธุรกิจไฟแรงผู้เคร่งขรึมที่ไปเที่ยวแทบจะนับครั้งได้ ส่วนใหญ่เจ้านายของเค้าจะออกเที่ยวตามเทศกาลจริงๆก็ต่อเมื่อจำเป็นต้องติดต่อกับลูกค้าที่ยังคงมีความสัมพันธ์กับเค้าด้านธุรกิจ และส่วนใหญ่ก็เป็นต่างประเทศมากกว่าสถานที่เที่ยวในประเทศไทยแบบนี้เสียด้วย คิมขมวดคิ้ว “ครับท่าน?” “คนนี้” นิ้วแกร่งเคาะไปที่ภาพที่เล็กยิ่งกว่าภาพอาหารที่ถูกแปะเอาไว้อยู่ที่มุมล่างสุดแทบหลุดขอบหน้ากระดาษ เค้าส่งนิตยสารให้คิมรับไปดูใกล้ๆ ไม่นานก็ได้คำตอบ “ฟลุค วชิรญาณ์ ช่างภาพครับท่าน” “ฟลุค..” ชยพัทธ์ครางชื่อแผ่วเบา ตาคมวาววับจับจ้องอยู่ที่เด็กหนุ่มหน้าหวานที่อยู่ในกรอบภาพเล็กๆ ใบหน้ากลมกลึงแย้มยิ้มอ่อนช่างสะดุดตาสะดุดใจเสียยิ่งกว่าบรรดาเด็กๆที่เทเลนซ่าส่งมาทั้งหมด ดวงตากลมโตกับจมูกรั้นๆนั่นเรียกความน่าสนใจได้พอๆกับกลีบปากเล็กที่เผยอแย้มยิ้ม ชยพัทธ์เหยียดยิ้มพอใจจนเผยให้เห็นเขี้ยวเล็กๆที่มุมปาก แววตาเจ้าเล่ห์ราวกับหมาป่าที่กำลังจดจ้องลูกแกะน้อย เหยื่อผู้เคราะห์ร้าย... .......TO BE CONTINUE....... --------------------------------------------------------------------- แช้แว้ววว~~~!!!~ จบตอนแรก สั้นมากๆ ถือว่าตอนนี้เป็นตอนเกริ่นนำค่ะ จริงๆเรื่องนี้เขียนไว้นานแล้ว โดยได้อินเนอร์มาจากภาพนี้ ขอบคุณเจ้าของภาพนะคะ^/^ ปอเอามาปรับให้มันสว่างขึ้น ขออนุญาตด้วยนะคะ  เคยไปเกริ่นๆไว้ในคลับไม่รู้มีใครเห็นแล้วจำได้บ้างมั้ยน้อ ก็เขียนเก็บๆไว้อยู่ในคอม พอวันนี้กลับไปอ่านเล่นเลยรู้สึกว่าเอาลงเลยดีกว่า พล็อตมันอาจจะน้ำเน๊าาาาาน้ำเน่า แต่เค้าชอบบบบ 55555 คนอ่านชอบไม่ชอบตรงไหนคอมเมนต์ได้นะคะ สำหรับชื่อตัวเอก ชยพัทธ์ แปลว่าผู้ชนะ ความหมายเดียวกับ.. โทนาฟ เย่ยยยไม่ช่าย!! ความหมายเดียวกับชื่อของใครบางคนค่ะ วชิรญาณ์(วะ-ชิ-ระ-ยา) ก็ความหมายใกล้เคียงกับใครอีกคนเช่นเดียวกัน พระนายก็เลยมีชื่อฉะนี้แล ตอนนี้อาจจะมีงงในบางจุดไปบ้าง ตอนต่อไปเร็วๆนี้น่าจะเคลียร์ค่ะ จริงๆมันต้องอยู่ตอนเดียวกันไงคะแต่ปอตัดฉับ เพราะอยากให้มีบทเกริ่นสั้นๆก่อน ^^ ขอให้สนุกกับการอ่านฟิคนะคะ
|
ปุยหมาม่วง
 ฝากข้อความหลังไมค์ Rss Feed  Smember ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?]
Group Blog All Blog Friends Blog
Link |
|||||||||||||
| Pantip.com
| PantipMarket.com
| Pantown.com
| © 2004 BlogGang.com
allrights reserved.
|
||||||||||||||
