เจ้าชายน้ำหยุดอ่านแผ่นป้ายหน้าก้อนหิน
รูปทรงประหลาดอย่างสนใจ
“ต้องกอดนานเท่าไหร่"
เจ้าชายถามคนเฝ้าก้อนหิน
"ไม่รู้... เพราะยังไม่มีใครทนกอดได้สำเร็จสักคน"
คนเฝ้าก่อนหินตอบ โดยไม่เงยหน้า
"เราจะกอดเจ้าหญิงเอง"
แล้วเจ้าชายก็ค่อยๆ นั่งลงบรรจงกอด ก้อนหินอย่างทะนุถนอม
หนึ่งปีผ่านไป เจ้าชายน้ำหยดยังกอดก้อนหินอยู่
"นี่ท่านยังกอด ก้อนหินอยู่อีกหรือ"
คนเฝ้าก้อนหินรู้สึกทึ่งกับความอดทนของเจ้าชาย
"ท่านทำได้อย่างไร"
คนเฝ้าก้อนหินถาม
"เพราะข้าอยู่กับปัจจุบัน"
เจ้าชายตอบแต่คนเฝ้าก้อนหินยังงง เจ้าชายจึงพูดต่อ
"ถ้าท่านกอดก้อนหิน หนึ่งวัน ท่านทำได้หรือไม่"
"สบายมาก"
คนเฝ้าก้อนหินตอบโดยไม่ต้องคิด
"แลัวถ้ากอดสองวัน ล่ะ"
"อาจเริ่มเบื่อนิดๆ"
"แลัวถ้า สามวัน สี่วัน หรือสิบวันล่ะ"
"ไม่เอา ข้าไม่มีความอดทนขนาดนั้นหรอก"
"นั่นเพราะท่านไม่อยู่กับปัจจุบัน...
ท่านคิดไปก่อนล่วงหน้าว่าไม่ไหว"
"ไม่เข้าใจ"
"ในเมื่อท่านบอกว่ากอดก้อนหินหนึ่งวันได้สบายมาก
พรุ่งนี้หรือ วันต่อไป มันจะต่างกันตรงไหน
มันก็เป็นแค่ หนึ่งวัน ที่ผ่านไปเช่น เดียวกัน"
เจ้าชายลูบก้อนหินราวกับมีชีวิต
"ในสายตาท่าน อาจจะเห็น ว่าข้ากอดก้อนหินนี้มาเป็นเวลาหนึ่งปี
แต่ในความรู้สึกข้า ข้าเพิ่งกอดเจ้า หญิงผ่านหนึ่งวันมาแค่ 365 ครั้งเท่านั้นเอง"
"ข้าก็ยังไม่เข้าใจอยู่ดี แต่ช่างมันเถอะ ข้าต้องการรู้แค่ว่าที่ท่านกอด
ก้อนหิน เพราะท่านรักเจ้าหญิงจริงๆ หรือเพราะต้องการเอาชนะ"
"ถ้ารักจริง"
ปากเจ้าชายตอบโดยมือยังไม่คลายกอดจากก้อนหิน
"เอาอย่างนี้ละกันท่าน... นั้นน่ะมันแค่ก้อนหิน
ส่วนข้าสิ เจ้าหญิง ตัวจริง"
ว่าแล้วก็ลุกขึ้นยืน ถอดเสื้อผ้าชุดมอมแมมออก
"ข้าว่า... ท่านมากอด ข้าดีกว่า"

Create Date : 06 สิงหาคม 2550
Last Update : 16 สิงหาคม 2550 10:32:06 น.		0 comments
Counter : 317 Pageviews.
Share Tweet