กลับจาก กทม.... 4 วันที่ผ่านมา กลับไปหาคุณหมอ ผลการตรวจออกมาดีมาก การทำงานของร่างกายเริ่มปกติ มีโปรตีรั่ว+1 เฮ้อ ไม่ดีเลย..แต่ก็ถือว่ายังโชคดี และได้ไปฟังผลตรวจมะเร็งประจำปี ที่สถาบันมะเร็ง ผลปรากฏว่า ไม่พบเซลมะเร็ง คุณหมอนัดติดตามผลอีก 6 เดือนข้างหน้า ผลออกมาค่อนข้างดี แต่เราจะไม่ผิดนัดคุณหมอ ตรวจไว้อ่ะดี เจอแรกๆจะได้รักษาทัน แต่โชคดีที่เราไม่เป็นอะไร คุณหมอใจดีมาก ครั้งก่อนเอาปลาส้มกับมะขามไปฝากคุณหมอ 55 คุณหมอบอกไม่เคยทาน ต้องไปทำยังไง แหม๋ คุณหมอก็เอาไปทอดทานสิค่ะ เรื่องของร่างกายเรา เป็นไปในทางที่ดี จะพยามรักษาสุขภาพให้มากกว่านี้ จะทำเพื่อตัวเองมากกว่านี้ ไม่มีใครอยู่กับตัวเราเท่ากับเราอยู่กับตัวเอง สู้ๆ.....แต่ว่า...เจอเรื่องโชคดีกลับต้องมาลุ้นขอให้โชคดีอีก ก็ไปคราวนี้พาพ่อไปด้วย...พ่อไม่สบาย บ่อยๆ เลยให้คุณหมอจับตรวจร่างกายซะเลย555 น้าน..เจอเข้าแล้ว พ่อเราได้ admid ตั้งแต่วันที่ 10 ก.พ. ตอนนี้ก็ยังอยู่ ร.พ.อยู่เลย พ่อจะมีอาการเหนื่อยง่าย แบบ ปุ๊บปั๊บ หายใจไม่ค่อยออก คุณหมอจับแสกน ร่างกายเลย พบหลอดเลือดที่ปอด ตีบ แต่โชคร้ายจัง แต่ขออย่าให้เป็นเรื่องร้าย คุณหมอพบเนื้องอกที่ตับ 1 ซ.ม. คุณหมอกลัวเป็นเนื้อร้าย วันนี้พ่อจะต้องเจาะตับเอาชิ้นเนื้อไปตรวจ สาธุ..ขอให้เป็นแค่เนื้องอกธรรมดาด้วยเถอะ......ขอให้พ่อปลอดภัย...รักพ่อกะแม่ที่สุดเลย....   Create Date : 14 กุมภาพันธ์ 2554     Last Update : 14 กุมภาพันธ์ 2554 13:25:03 น. Counter : 364 Pageviews.   4 comment Share Tweet

ถึงเวลา...เดินทาง เช้าวันนี้ตื่นมากับคำว่าขี้เกียจ เพราะจะต้องเดินทางไป กทม.อีกแล้ว ลางานตั้ง 3 วันแน๊ะ พักยาวเลย แหม๋เมื่อวาน พอบอก หัวหน้าที่ทำงานว่าจะลายาวสักหน่อย จะ 4 โมงเย็นล่ะ มาบอกใหเราทำงานด่วนซะได้นี่ กว่าจะได้กลับ ปาไปก็ 6 โมงกว่าแล้ว เกือบไม่เสร็จ กะว่าถ้าไม่เสร็จจะไปทำวันนี้น่ะเนี๊ย แต่ดีน่ะ เย็นๆสมองรื่น คิดงานออกเร็ว แต่ไม่รู้ส่งไปเรื่องจะผ่านรึเปล่า 55 ทั้งอาทิตย์เคลียร์งานซะเมื่อยเลย งานเยอะพอสมควร วันๆ ไม่ต้องทำอะไร ทำงานๆ ไหนบอกข้าราชการเช้าชามเย็นชามไม่ใช่ เราทำเช้าจรดเย็น จนค่ำ เต็มที่กับงานสุดๆ 555 ทุกนาทีมีค่า แต่ละวันรู้สึกทำมัยมันค่ำเร็วจัง รู้สึกสนุกกับงานน่ะ ไม่เหนื่อย ไม่ท้อ แต่ไม่ชอบเร่ง 555 พรุ้งนี้แล้วสินะ จะต้องไปพบคุณหมออีกแล้ว หวังว่าร่างกายคงปกติมาโดยเร็ว แต่ว่าไปเราก็รู้สึกว่าเก็แข็งแรงดี ไม่ป่วยไม่ไข้ ปีหนึ่งแทบจะไม่เป็นไข้เอาซะเลย แข็งแรงเกินขนาด จะมีก้แพลียๆ เหนื่อยบ้างบางครั้ง แต่ก็ยังสู้ โรคมันก็แค่เป้นอะไรที่ติดตัวเรา เป้นเพื่อนกับเรา ถ้าเราไม่ทะเลาะกับเพื่อน เราก็คงจะไม่เจ็บ ฉะนั้น เราต้องปรองดองกันไว้ รักกันนานๆ แต่อยากให้เพื่อนจากไป555 เหนื่อยที่จะต้องไปหมอแล้วน่ะ ขึ้นลงๆ กทม.เป้นว่าเล่น ไปแต่ละทีไม่มีอะไร ตรวจเลือด ตรวจปัสวะ ฟังผลกลับบ้าน แต่เหนื่อยกับการรอคอยที่สุดเลย คนก้เยอะ เบื่อๆ แต่เราต้องไป สู้ๆ   Create Date : 09 กุมภาพันธ์ 2554     Last Update : 9 กุมภาพันธ์ 2554 9:03:43 น. Counter : 260 Pageviews.   1 comment Share Tweet

ตอนที่ 1 เมื่อฉันเริ่มป่วย.. ผ่านมาเป็นเวลา 5 ปีแล้วที่รู้ว่าตัวเองป่วย....เริ่มที่ต้นปี 49 โรคที่ไม่พึงประสงคืก้เข้ามาเยือน แต่เราก็ปฏิบัติตัวเหมือนคนปกติทุกอย่าง เพราะคุรหมอบอกว่าไม่ได้เป็นโรคร้ายแรง โรคที่เราเจอครั้งแรกคือ เอสแอลอี แค่มีโปรตีนรั่วในปัสว่ะ +2 ตอนนั้นรู้สึกตัวเองอ้วนๆ ขาบวมๆตัวหนา จนพี่ที่ทำงานให้ไปหาหมอ ตอนแกก็ไม่เข้าใจว่า โรคเอสแอลอี คือโรคอะไร คุณหมออธิบายให้ฟังง่ายๆ บอกว่ามันก็คือ โรคพุ่มพวมนี่แหล่ะ ตอนแรกเรากลัวมาก เพราะใครๆก็กลัวโรคนี้กัน...เราก็พยายาศึกษาหาความรู้เกี่ยวกับโรคนี้ จนเข้าใจว่ามันได้ร้ายแรงอย่างที่ใครๆคิด สำหรับเราถือว่าโชคดีที่เป็นประเภทโปรตีรั่ว อาการก็คือ ขาบวม ตาบวม ถ้าโรคกำเบคือจะรู้สึกมีไข้ตอนตกเย็น พอเช้ามาก็หายเป็นปกติ เรารักษาตัวเองประมาณ 3 เดือน ร่างกายก็เป็นปกติ แต่เราต้องทานยามาตลอด คุณหมอก็ให้ลดยาลง จากเริ่มแรก 12 เม็ด จนเหลือ 1 เม็ด วันเว้นวัน แต่ร่างกายเราก้รู้สึกเหมือนคนปกติ ไม่ได้เป็นอะไรเลย แต่แตกต่างตรงที่เราต้องกินยาทุกวัน จนกลางปี 52..ด้วยความเครียด อ้อลืมไป โรคนี้เค้าบอกห้าเครียดเลย 555ถ้าไม่เครียดก็ปกตินี่แหล่ะ แต่ถ้เครียดมาก โรคมันจะกำเริบ จากที่มันสงบกับตัวเราไปนานร่วม 2 ปีกว่า แต่แล้วมันก็กลับมาจนได้...แย่ที่สุดเลย มันเป็นช่วงที่ทรมานมากเลย กับการใช้ชีวิตอยุ่ในโรงพยาบาล...อยุ่ร.พ.ในต่างจังหวัดเกือบครื่งเดือน ดูแล้วอาการไม่ดีขึ้น 555ทีเป็นตอนแกไม่หนักหรอก แต่คุณหมอน่ะสิ(หมอต่างจังหัด)สั่งยามาฉีด เราเกิดอากรแพ้ยา เกือบเอาตัวเองไม่รอด มันทรมานมากๆเลย ทั้งอ๊วกทั้งกินอไรไม่ได้ เหม็นทุกๆอย่าง ปวดหัวแทบระเบิด หลับตาลงเหมือนมีอะไรวิ่งอยู่ที่หัว ต้องร้องไห้หาพ่อกับแม่ตลอด คิดว่าตอนนั้นเกือบไม่รอดมีชีวิตอยู่จนถึงทุกวันนี้ เพราะเกิดจากการแพ้ยา แต่คุณหมอบอกว่าโรคกำเริบ อ้าวโทษโรคเราซะงั้น แต่เราว่าไม่ใช่เพราะก่อนฉีดยาเราไม่เป้นอะไรเลย แค่เป็นไข้ตัวร้อนปวดหัวแค่นันเอง พอพยาบาลฉีดยา มันเหมือนมีอะไรพุ่งปรีดขึ้นสมอเลย อยู่ๆก็รู้สึกปวดท้อง ท้องเสีย อ๊วกแบบไม่รุ้กี่ครั้ง ตัวร้อนปาไป 40 องศา หน้าบวมจนแทบระเบิด ทุกๆคนเห้นจำห้าเดิมเราไม่ได้เลย คุณหมอเรียกพ่อกับแม่เราไปพบ แวบอกกับพ่อแม่เราว่า เราจะอยู่ได้ 50/50 ให้พ่อแม่ทำใจ จนพ่อแม่เห็นแล้วสงสาร ไม่ให้ลูกอยุ่แล้ว ร.พ.นี้ ตายแน่ๆ จึงได้ขอย้าย ร.พ.มาที่กรุงเทพ กว่าจะได้เตียงปาไปเป็นอาทิตย์ แต่เราก็โชคดีที่มีเจ้านายที่ทำงานดี วิ่งเต้นหาเตียงให้ จนเราได้ย้ายอยุ่ที่ ร.พ.กรุงเทพ ต้องรักษาตัวอยุ่เกือบเดือน เหนื่อยมาก...กับการอยู่ โรงพยาบาล ไม่ชอบเอาซะเลย ต้องเจอกับ นักศึกษาแพทย์ นักศึกษาพยาบาล มาตรวจตลอด ไม่ได้พักผ่อนเลย ในร่างกายคุณหอจับตรวจหมด ผลจากปี 52 ผลออกมาอาการเราหายเร็วมาก อยู่ ร.พ.ในกุงเทพ แค่อาทิตยืเดียว ร่างกายหายเกือบหมด แต่อยุ่เกอบเดือนเพราะต้องให้ยาเชื้อ แล้วก็ตรวจทุกๆอย่างให้ละเอียด จนคุณหมอแน่ใจ ทั้งหัวใจ ปอด สมอง คุรหมอจับตรวจหมด แต่โชคดีน่ะที่เราเบิกได้ ไม่งั้นตายแหง่มๆ เพราะตอนออก ร.พ.บิลมันออกมา แสนแปดหมื่น ตกใจมาก ทำไมมันถึงได้แพงขนาดนั้น แต่เราได้จ่ายส่วนเกินไป 24 บาท แฮ่ะๆ ค่อยยังช่วย หลังออกจาก ร.พ.มา สุขภาพดรวมดีตลอดจนคุณหมอ ลดยาลง และจะให้เลิกกินยา เพราะไปตรวจผ่านมา 2 ปี ร่างกยปกติตลอด แต่โชคร้ายด้วยความที่กินยามาก เกิดอาการปวดข้อสะโพก โอ๊ย..เป็นอะไรกับฉันอีกนี่ ไปตรวจ หมอบอกข้อสะโพกเสื่อม ฮื่อๆเดินกระเพลกๆ มาจนถึงทุกวันนี้ จนคุรหอนัดผ่าตัด 16 พฤศจิกา 53 เราทำใจในการผ่าตัดแล้ว....โชคร้ายก็มาเยื่อน ไปตรวจตามหมอนัดปกติ ดันครั้งที่ไปกลางปี 53 รุ้สึกไม่สบาย คุรหมอสั่ง admid เฉยเลย งงมาก คุรหมอให้นอนดูอาการ แป็นไข้เอง คิดในใจ บวมก็ไม่บวม แต่มาบวมก็ตนคุณหมอบกว่า..ให้ไปเจาะไตดูค่าของไต 555เป็นเรื่อง อาทิตยแรกนอนรอเจาะไต พอไปเจาะจริงๆคุณหมอบอกไม่ได้ชิ้นเนื้อไต ให้นอนต่ออีกอาทิตย์ ใหม่ โฮ่ เซงเลย เราต้องลางานต่ออีกเปนอาทิตย์ อ้อลืมบอกการเจาะไต ไม่ได้น่ากลัวน้า มันแค่เข็มจิ้มๆ แต่มันทรมนานตอนหลังเเสร็จนี่แหล่ะ ต้องนอนราบ 24 ช.ม เลย ทรมาน สุดๆ ต้อเจาะ 2 ครั้ง ต้องนอนตัวแข็ง 2 ครั้ง ทรมานจริงๆ อิอิ แต่ผลไตก็ออกมาปกติ หมอก็จับไปแสกนไตอีก โชคดีอีกละ ผลไตปกติ แต่ยังเป็นไตอักเสบ ท่าทางจะอักเสบก็ตอนคุรหอเจาะนี่แหล่ะ ลืมบอกครั้งที 2 เจาะผิดอีกต่างหาก จิ้มไตเราไปตั้ง 3 ครั้ง สรุปแล้ว ไตเป็นแผลตั้ง 4 แผล จะไม่ให้อักเสบได้ไงอ่ะ 555 เดเอาน่ะ อิอิ โปรตีนงั้รั่วมากเลย +4 ได้ บวมฉึ่งเลย 5 เดือนที่ผ่านมา ทรมานสุดๆ หน้าตาก้ทุเรทมาก 55บวมๆใครๆก็ทัก จนชิ้นซะแล้ว ปัจจุบันเริ่มกลับมาปกติเหมือนเดิมแล้วหล่ะ...จากวันนี้ไปอาการเราจะเป็นยังไงต่อไปน้าไม่มีใครรู้เลย ขอพรทีไรขอให้เราหายป่วยทุกที 55 ขอใหโชคดี และขอให้ทุกๆคนรักษาสุขภาพกันด้วย อย่าปล่อยให้ตัวเองมีโรค เพราะพอมีโรค มันหดทุกๆอย่าง หมดเงิน หมดเวลากับการรักษา แต่ไม่หดกำลังใจน่ะจ๊ะ ยังสุ้ต่อไป อนาคตยัอีกยาวไกล เรายังมีอะไรที่อยากทำเยอะแยะ อย่าท้อกับโชคชะตา....   Create Date : 06 กุมภาพันธ์ 2554     Last Update : 6 กุมภาพันธ์ 2554 20:06:00 น. Counter : 321 Pageviews.   0 comment Share Tweet