Group Blog All Blog
|
(FIC) My Superstar #3 หลังจากจบทัวร์คอนเสิร์ตที่ญี่ปุ่น ผมก็บินกลับโซลพร้อมกับสมาชิกด้วยความอ่อนเพลียในตอนเย็นทันที วันนี้แฟนๆมารับพวกเราเยอะกันแน่นสนามบินเลยละ กลับมาแล้วผมยังต้องทำงานอีกหลายเดือน และแล้วผมก็มีวันหยุดพักสักที แค่ 2 อาทิตย์ก็ยังดีก่อนเราจะต้องเตรียมงานต่อไป วันนี้ผมก็เลยเข้าบริษัทเพื่อมาประชุมแผนที่จะปิดโปรโมทในเดือนหน้า หลังประชุมเสร็จผมก็มานอนที่ห้องคอมที่เดิมที่ผมชอบมากที่สุด เพราะมันเงียบและเย็นดี นอนไปได้แปบเดียว ผมก็ได้ยินเสียงใครบางคนเปิดประตูเข้ามาในห้อง คิดอยู่ในใจว่าคงไม่ใช่ผีหรอกเพราะมีเสียงเท้าเดินชัดมาก "กระเป๋าอยู่นี่ เอ้า แล้วมือถืออยู่ไหนอะ อ่า บนโซฟา!" ผู้หญิงหรอ? ใครน่ะ เสียงไม่คุ้นเลย บริษัทก็มีผู้หญิงไม่เยอะนะทำไมเสียงไม่คุ้นหูเลย เข้ามาทำอะไรที่นี่ ห้องนี้มันส่วนของศิลปินเท่านั้นนะ "อ้าว หลับอยู่ด้วย นอนทับมือถือฉันอยู่รึเปล่าเนี่ย" ....เสียงใกล้มาก ไหนดูสิว่าใคร "เห้ยยย ตกใจจจจหมดเลย!!" ...มายืนอะไรใกล้ขนาดนี้ ตกใจหมดเลยเนี่ย "อ๊ายย ฉันก็ตกใจเหมือนกัน คุณจะบ้าหรอ" ผู้หญิงตรงหน้าผมก็ร้องขึ้นเช่นกัน เธอมีผมยาวลอนอ่อนๆ ในชุดเสื้อยืดสีขาวกับกางเกงยีนส์สีฟ้าเข้มที่ดูเข้ากันดี และรองเท้าผ้าใบดูทะมัดทะแมง แต่ผมเห็นหน้าไม่ชัดนักเพราะมันมืด "คุณมายืนมองผมทำไม มืดแบบนี้ผมก็ต้องตกใจสิ" ผมยกมือขึ้นเสยผมเบาๆ พร้อมลุกขึ้นนั่ง ส่วนเธอก็พุ่งตัวเข้ามาหยิบมือถือสีดำที่ติดอยู่ในซอกของโซฟาสีแดงที่ผมนอนอยู่ "เจอแล้ว ฉันแค่มาเอามือถือค่ะ ขอโทษนะ" เธอทำท่าจะวิ่งออกไป เดี๋ยวสิ ยังไม่ได้ถามเลยว่าเป็นใคร เข้ามาได้ยังไง "เดี๋ยวก่อน คุณเป็นใคร เข้ามาได้ยังไงกันครับ" ผมคว้ามือไว้ได้ทัน แต่ทำไมตัวเบาขนาดนี้ เธอเซสะดุดล้มลงมาที่ผม ดีนะที่รับไว้ทัน ไม่งั้นผมอาจจะทำเธอกลิ้งตกโซฟาไปก้ได้ "จะทำอะไร ปล่อยนะ จับฉันทำไมเนี่ย จะลวนลามฉันหรอ" ไม่ทันได้พูดอะไร เธอก็รัวทั้งหมัดทั้งตบเข้าใส่ผมทันที ....กลิ่นผมของเธอหอมเหมือนดอกไม้เลย ดอกอะไรนะ นึกไม่ออก เห้ย มานึกอะไรตอนนี้โดนเขาตีอยู่เนี่ย "เห้ย เปล่าาาา ผมแค่จะถามเฉยๆ เดี๋ยวสิ หยุดตีก่อน" เธอไม่ฟังอะไรเลย แล้วก็สะบัดตัวหลุดจากผม วิ่งออกจากห้องไป "อะไรเนี่ย นอนอยู่ก่อนเงียบๆแท้ๆ เข้ามาทำให้ตื่นแล้วยังมาตีกันอีก" เจ็บตรงปากเน้นๆเลยผม โอยยยยย เห้ยยย ปากแตก!! ผมจับดูที่ปาก มีเลือดซึมออกมานิดหน่อยจริงๆด้วย โห ตัวเบาแค่นั้นแต่มือหนักมากจริงๆ ใครกันนะ ผมลุกขึ้นไปเข้าห้องน้ำ ทำความสะอาดเลือดที่ปากออกเล็กน้อย แล้วก็เก็บกระเป๋าเตรียมกลับหอพัก ป่านนี้ที่หอพักคงกำลังจะเตรียมทานข้าวเย็นกันแน่ๆ ดูเวลาก็เกือบจะ 6 โมงแล้ว ...............................โต๊ะอาหารในหอพักของเรา รายล้อมด้วยสมาชิกของวงบังทันบอยส์ "อ้าว จีมิน ไปไหนมา ประชุมเสร็จก็หายไปเลย นึกว่ากลับมาหอก่อนแล้วซะอีก" "อ่อฮยอง ผมไปนอนที่ห้องคอมมาน่ะครับ รีบกลับมาก้ไม่ได้ทำอะไร เลยไปนอนพักสักหน่อย" ผมตอบรุ่นพี่หนึ่งในสมาชิก อีกมือก็ช่วยพี่ถือจานอาหารมาวางบนโต๊ะ "เห้ยแล้วปากเป็นอะไร มีแผลด้วย ดูบวมๆนะ" รุ่นพี่อีกคนก็ทักขึ้นมาเมื่อผมนั่งลงข้างๆร่วมวงอาหารค่ำ "เออ ใช่ ฮยอง ผมเจอใครไม่รู้ เข้ามาในห้องคอมของศิลปิน มันมืดมากน่ะผมเลยมองหน้าไม่ชัดนัก เธอเข้ามาเอามือถือที่โซฟาที่ผมนอน พอผมจับตัวเธอไว้จะถามว่าเป็นใคร มือเธอก็ฟาดเข้าปากเข้าหน้าผมนี่แหละ" "สมน้ำหน้า ไม่รู้จักเขาแล้วไปจับตัวเขาได้ยังไงเล่า ไหนบอกว่าไม่ค่อยกล้าใกล้ชิดผู้หญิงไง" พี่ใหญ่ของวงถามขึ้นมาบ้าง "ตอนนั้นก้ไม่รู้ มันมืดด้วย เผื่อเป็นใครแอบเข้ามาขโมยของจะได้จับส่งตำรวจไงฮยอง" ผมตอบพลางตักข้าวเข้าปาก หลังจากที่เห็นพี่ใหญ่เริ่มทานอาหารกันด้วยความอร่อย "อื้อ แต่ผมหอมมากเลยฮยอง ไม่ได้แอบดมนะ แต่ว่ากลิ่นหอมจริงๆ คิคิ" ผมพูดด้วยความเขินหน่อยๆล่ะ ก็ไม่เคยใกล้ผู้หญิงคนไหนจนได้ดมกลิ่นผมหอมขนาดนี้นี่นา "อันแน่ๆ ทำไมถึงได้ดมผมเขาฮะ เด็กคนนี้มันโรคจิตแน่ๆ" พี่รองของกลุ่มถามขึ้นพร้อมเอาตะเกียบชี้มาที่ผม "เปล่านะฮยอง ก็เธอล้มมาหาผมเอง >///< ทานข้าวดีกว่าๆ พรุ่งนี้เราเล่นเกมอยู่หอกันมั้ยฮยอง ได้หยุดทั้งที หาไรทำด้วยกันดีกว่า" ..................................2 อาทิตย์ต่อมา.................................... วันนี้ชั้นมีประชุมของบริษัท คุณคิมจะเข้าร่วมประชุม พี่ซองมินบอกว่าจะมีการแนะนำพนักงานใหม่อย่างเป็นทางการ และก็จะมีการประชุมแผนเพื่อปิดโปรโมทของบังทันบอยส์ ตั้งแต่ฉันเข้ามาฝึกที่นี่ ก็ยังไม่มีโอกาสได้เจอพวกเขาเลย เห็นว่ายุ่งมากๆตอนที่โปรโมท ฉันนั่งอยู่กับพี่ซองมิน ฟังประธานพูดได้สักพัก ท่านประธานก็แนะนำฉันให้ทุกคนได้เห็นหน้าตา ฉันจึงลุกขึ้นเดินไปด้านหน้า เพื่อแนะนำตัวและทักทายทุกๆคนในบริษัทอย่างเป็นทางการ "สวัสดีค่ะ ฉันพีพีค่ะ มาจากประเทศไทย ชนะการประกวดเมื่อหลายเดือนก่อนค่ะ ฝากตัวด้วยนะคะ มีอะไรแนะนำฉันได้เสมอเลยค่ะ ขอบคุณค่ะ ^^" ทุกคนปรบมือด้วยความยิ้มแย้ม ฉันกลับมานั่งที่เดิม แล้วก็แอบสังเกตุเห็นกลุ่มคนหน้าตาดี นั่งอยู่ตรงกลางห้อง.....โอโห ออร่ามากๆ นั่นคงเป็น.... "สวัสดีครับ บังทันบอยส์กลับมาแล้วครับ!!" ....ใช่เลย พวกเขาบังทันบอยส์ "ขอบคุณที่ทำงานหนักสำหรับอัลบั้มนี้นะครับ อีกไม่นานเราก็จะจบการโปรโมทอัลบั้มนี้ อัลบั้มต่อไป เรามาช่วยกันทำงานให้หนักขึ้นด้วยความสุขกันนะครับบบบบ" ชายหนุ่มที่มีลักยิ้มคนนั้น พูดจาได้ดีแฮะ พวกเขาดูสุภาพและเป็นกันเองมากๆ สตาฟต่างก็ปรบมือชื่นชม การประชุมจบก็เกือบค่ำแล้ว ฉันขออนุญาตพี่ซองมินออกไปดูหนังที่โรงหนังใกล้ๆคนเดียว พี่ซองมินเองก็อยากจะตามมา แต่ดันมีประชุมรวมเมเนอเจอร์อีก คิคิ นี่แหละ โอกาสของฉัน อยากออกไปข้างนอกคนเดียวมานานแล้ว "ไม่เป็นไรค่ะพี่ โรงหนังตรงนี้เอง อีกอย่าง ไม่มีใครรู้จักฉันหรอกค่ะ แค่เด็กฝึก ไม่เป็นไรหรอกค่ะ" ฉันต่อรองกับพี่ซองมินจนสำเร็จ "ก็ได้ งั้นพีพีติดรถของบังทันไปแล้วกัน คนขับรถกำลังจะไปส่งพวกเขากลับหอ พี่จะโทรบอกคนขับรถให้ ถึงแล้วก็ส่งข้อความมาด้วยนะ แล้วพี่จะไปรับตอนกลับ รถน่าจะอยู่ด้านหลังบริษัท" พี่ซองมินตอบ "โอเคค่ะ คิคิ แล้วพีจะโทรรายงานนะค้าาา บัยยย คิคิ" ตอบเสร็จก็เดินไปตามหารถที่ว่านั่นอย่างร่าเริง "คันนี้แน่เลย" เจอแล้ว คันนี้แน่ๆ จอดอยู่คนเดียว ฉันเปิดประตูเข้าไปก็พบว่าทุกคนนั่งอยู่กันพร้อมหน้า เหอๆ เขินจุง ผู้ชายเยอะขนาดนี้ มองมาเป็นสายตาเดียวกัน "เอ่อ คือ สวัสดีค่ะ ชื่อพีพีค่ะ ที่เจอกันในที่ประชุม คือพีขอติดรถไปโรงหนังใกล้ๆด้วยนะคะ พี่เมเนเจอร์ซองมินบอกว่าให้มาด้วยได้อะค่ะ ใช่มั้ยคะ?" ผู้ชายบนรถก็พยักหน้ารับด้วยรอยยิ้มและก็ทักทายตอบลับมาอย่างเป็นมิตร "จีมิน ขยับมาด้านในสิ ให้เขาไปด้วย" ผู้ชายที่มีลักยิ้มนั่นพูดบอกผู้ชายผมบรอนด์ที่นั่งหน้าสุดริมทางเข้าขยับเข้าด้านในรถ "อ๋อฮะ ขอโทษครับ เชิญเลย" ผู้ชายผมบรอนด์ก็ขยับเข้าไปนั่งติดริมหน้าต่าง ชื่ออะไรนะ จีมิน? "ขอบคุณค่าาาาาา" ฉันกำลังจะก้าวเท้าเข้าไปในรถอยู่แล้ว แต่...ฉันสะดุดขาตัวเอง ทำไมต้องล้มตอนนี้ว้าาาา นังซุ่มซ่ามมม.....แต่ไม่ทันจะคิดจบ.....ใช่เลย...T T พุ่งใส่เขาเต็มๆตัว ฮือออ ทำมายยยยยย อายชิบหายเล้ยยยยยย ท่าทางของฉันตอนนี้คือฉันกึ่งนอนกึ่งนั่งอยู่บนตัวของผู้ชายผมบรอนด์ที่ชื่อจีมินนี่ หึ้ยยย ให้มันได้อย่างนี้สิวะ เพิ่งเจอกันแท้ๆโว้ยยยยย "ขอโทษค่ะๆๆๆๆๆๆๆๆ" รู้สึกตัวได้ก็ดีดออกมาอย่างเร็ว จัดท่าทางได้ก็นั่งอย่างสงบเลยยยย T T คนอื่นๆก็ได้แต่ขำแล้วก็บอกไม่เป็นไรๆ ฮือออ อายมากกกก .................................กลิ่น ผม ของ เธอ....คนนี้เองหรอ?.... ............................................To be continue...................................................
|
Angellpp
 ฝากข้อความหลังไมค์ Rss Feed  Smember ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?] A reader A traveler From TH-SEA ARMY+Melody Link |
||||||||||||
