เสียงกระซิบบอกรักเคล้ากับเสียงลมหายใจผสานกัน สมองขาวโผลนไปหมดครั้งที่ใบหน้างดงามของผู้ถือพลังปกป้องเอียงปรับองศากดประทับริมฝีปากลงบนกลีบปากอิ่มอีกครึ่ง ลมหายใจที่เป่ารดข้างแก้มกับสัมผัสละเมียดละไมที่ริมฝีปากยิ่งทำให้ร่างน้อยสั่นสะท้านมากยิ่งขึ้น ไรขนอ่อนต่างทำงานตามความรู้สึก เสียงหอบหายใจกับความเร่าร้อนของรสจูบที่เริ่มทวีความรุนแรงขึ้นปลุกเร้าอารมณ์ดิบภายในจิตใจให้โหมกระหน่ำขึ้น

   ไม่จำเป็นต้องคิดอะไร...

   "อ้ะ"

   ไม่จำเป็นต้องฝืน...

   "อื้อ...มาร์ค" 

   เพียงแค่ปล่อยกายให้เป็นไปอย่างที่ใจต้องการก็แค่นั้น...

   กลิ่นกายแสนรัญจวนใจแตะสัมผัสเข้าที่ปลายจมูกโด่งสวย ทุกส่วนที่มาร์คไล่ผ่านล้วนแล้วช่างหอมดุจดั่งดอกไม้แสนหายยากที่เขาเคยได้กลิ่นในดินแดนซาตาน มันทั้งหอม มีเสน่ห์ ชวนให้ลุ่มหลงจนอยากจะเด็ดมาเชยชมให้ช้ำคามือเสียเหลือเกิน 

   "ทำไมตัวขึ้นถึงได้หอมขนาดนี้" คำถามที่ไม่ต้องการคำตอบเอ่ยขึ้นอย่างล่องลอยเพ้อฝัน คมฟันแหลมค่อยๆขบกัดดูดดึงเนื้อเนียนขาวจนเกิดริ้วรอยแดงตามแผ่นอกสวย มาร์คไม่ต้องการให้รอยรักของเขาเด่นชัดจนใครสังเกตเห็น เขาให้เกียรติและไม่ต้องการให้ใครมองนายท่านของพวกเขาในเรื่องอย่างว่าและที่สำคัญเวลาริ้วแดงแห่งรักพวกนี้อยู่ตามผิวกายของนาแจมิน มันดูมีเสน่ห์และน่ารังแกเป็นที่สุด

   ซึ่งสิ่งเหล่านี้มาร์คขอหวงเก็บไว้ดูเพียงแค่คนเดียวเท่านั้น

   "อื้อ มาร์ค..." ร่างน้อยหลุดครางในลำคอหวานหยดพร้อมกับใบหน้าแสนน่ารักที่นิ่วเล็กน้อย แผ่นอกบางแอ่นขึ้นยามถูกปลายลิ้นร้อนเขี่ยสะกิดที่ยอดอกสีหวาน ดวงตาเรียวคมช้อนมองร่างแสนเสน่หาที่กำลังแอ่นรับสัมผัสแสนวาบหวามจากเขา มือใหญ่ไล่เค้นคลึงทั่วร่างเนียนสวยจนขึ้นเนื้อแดงทั่วพื้นที่ที่มือใหญ่ไล้ผ่าน สุดท้ายแล้วมาร์คก็ต้องผละกายออกด้วยมือเรียวสวยที่ผลักดันเขาให้หยัดกายถอยหนี ก้มมองร่างเล็กที่นอนปรือตาหอบหายใจสบตากับเขานิ่งๆ ใบหน้าคมค่อยๆเงยขึ้นช้าๆมองตามเจ้าของร่างอ้อนแอ้นที่กำลังหยัดตัวลุกขึ้นนั่งพับเพียบ

   ให้ตายเถอะ...เรี่ยวแรงมันหายไปไหนหมด

   แจมินรู้สึกราวกับถูกดูพลังที่มีผ่านรสจูบแสนมอมเมาเมื่อครู่ มือข้างหนึ่งยันค้ำเตียงเป็นหลักยึดให้ตัวเองในขณะที่อีกข้างหนึ่งรวบกำสาบสุดยูกาตะที่ยับยู่ยี่ไม่มีชิ้นแถมยังล่วงหลุดลงจากบ่าเล็กข้างหนึ่งเผยให้เห็นยอดอกสีหวานที่ถูกลิ้มชิมไปเมื่อครู่...

   น่าอาย...แต่กลับหยุดไม่ได้

   ไม่มีคำพูดใดหลุดออกมาจากปากคนทั้งสองมีเพียงเสียงเสียดสีกันของเนื้อผ้าที่เกิดจากการขยับตัว แจมินค่อยๆถดกายขึ้นไปจนกลางเตียงรอจนคนตัวโตคลานเข่าขึ้นมาตำแหน่งเดียวกับเขา มาร์คยืนเข่าเอื้อมมือแตะประคองเอวร่างที่อ่อนปวกเปียกไปหมดขึ้นมาให้อยู่ในอิริยาบถเดียวกันกับตน สองดวงตาสบกันนิ่งเขยิบเอนอิงแนบชด กันจนไร้ช่องว่า ยูกาตะที่หลุดลุ่ยสุดท้ายต้องหมดหน้าที่ของมันและถูกรั้งออกโยนไปให้พ้นๆกายขาว แจมินยกแขนขึ้นโอบรอบคอคนรักพร้อมกับออกแรงรั้งเบาๆให้เขาโน้มก้มลงมามอบรสจูบแสนหอมหวานให้อีกครั้ง

   ออดอ้อนเสียเหลือเกิน...

   เสียงดูดดุนจากริมฝีปากยังเคล้าให้ได้ยินปนเสียงหอบหายใจ มือใหญ่จับประคองเอวค่อยๆเคลื่อนลงสู่ก้นอิ่มสวย สองมือวางเค้นคลึงสร้างอารมณ์วาบหวามให้กายน้อยสะดุ้งเกร็งแต่กลับปล่อยให้เขาฟอนฟัดร่างกายของตัวเองไม่ห้ามปราม

   "อื้อ" คิ้วเรียวย่นเข้าหากันเล็กน้อยพร้อมกับใบหน้าทีผินเอียงไปทางอื่นเพื่อให้อีกคนเคลื่อนริมฝีปากแสนร้ายไล่ลิ้มชิมเนื้อกายของเขาอีกครั้ง "มะ มาร์ค..."

   ครวญครางเสียงสั่นยาวนิ้วยาวไล่รูดไปตามรอยแยกของก้นกลม เกร็งกายเล็กน้อยพร้อมกับใบหน้าสวยที่มุดซบลงกับไหล่กว้างจิกกำอย่างระบายความวาบหวามในช่องท้องก่อนที่เสียงหวานจะหวีดร้องขึ้นครั้งที่นิ้วแกร่งชำแรกเขาสู่กายตนช้าๆ 

   "อ๊ะ! มาร์คเดี๋ยว อึก!" แทบหาเสียงของตัวเองไม่พบ กัดฟันนิ่วหน้าครวญครางกดจิกเล็บลงบนไหล่กว้างระบายความรู้สึกที่เกิดขึ้น มันนานหรือเปล่ากับช่วงเวลาที่ผ่านมาที่เราสองไม่ได้สัมผัสกายกัน แจมินไม่รู้...มาร์คไม่ได้จำ...

   รู้แค่ตอนนี้ทั้งสองต้องการกันและกันเหลือเกิน

   แจมินเชิดหน้าหอบหายใจเล็กน้อยก่อนจะมุดกลับลงไปที่ไหล่กว้างอีกครั้ง ความเจ็บคับแน่นแทรกเข้ามายังปากทางข้างหลังค่อยๆขยับควานไปมาก่อนจะถูกชักเข้าออกช้าๆ 

   "เจ็บหรือเปล่าครับ" เอ่ยถามอย่างเป็นห่วงเมื่อเห็นอีกคนนิ่วหน้าอย่างน่าสงสาร แจมินส่ายหน้าหอบหายใจครวญครางเสียงหวานปล่อยให้คนตัวโตกดจูบลงขมับหอมปลอบประโลม สุดท้ายและความคับแน่นเจ็บตึงกลับแปลเปลี่ยนเป็นรู้สึกดีจนก้นงอนต้องแอ่นหาเพื่อรับสัมผัสจากเขา 

   ไม่ไหว...แจมินไม่รู้ตัวสักนิดว่าตัวเองยั่วยวนขนาดไหน

   "มาร์ค อึก อย่าแกล้ง"

   "ให้ผมได้มั้ยครับ" ก้มกระซิบถามขอความเห็นใจเรียกให้ดวงตาฉ่ำน่ำด้วยแรงอารมณ์ช้อน ขึ้นปรือตามอง"ให้ผมได้ปรนนิบัติคุณอย่างที่ผมอยากจะทำได้มั้ย"

   ขอร้อง...อยากมอบความสุขและรังแกร่างตรงหน้าเสียเหลือเกิน

   "อะ ไอ้บ้า..." มือเรียวทุบลงบนไหล่กว้าง "ขะ ของแบบนี้ใครเขามาถามกันล่ะ"

   เสียงหัวเราะรวนของคนตัวสูงยิ่งทำให้แจมินเขินอายและหงุดหงิดแต่แล้วร่างน้อยก็ต้องเหวอเมื่ออีกคนกดจูบลงข้างแก้มแรงๆฟอดใหญ่ก่อนจะทิ้งกายนอนลงและรั้งร่างของเขาขึ้นมานั่งทับบนอกแกร่งด้วยท่าทีแสนน่าอาย ร่างน้อยรีบคำพื้นเตียงเอาไว้เกือบจะหงายหลัง แจมินเบิกตากว้างรีบหดขาเขาอัตโนมัติแต่กลับทำไม่ได้อย่างใจหวังเพราะถูกมือแกร่งจับล็อกข้อพับแล้วดันให้อ้าออกค้างไว้จนเห็นอะไรต่อมิอะไรไปหมด

   "มาร์คหยุดนะ" เอ่ยห้ามเสียงสั่นพร้อมกับมือที่รีบปัดป้องปิดส่วนข้างหลังเอาไว้แม้ส่วนกลางลำตัวของแจมินจะเริ่มชันเกร็งด้วยแรงอารมณ์ที่ถูกปลุกปั้นมาตั้งแต่ต้นแล้วก็ตาม 

   "เอามือออกสิครับ" มาร์คเอ่ยขอกึ่งสั่งพร้อมกับละมือข้างหนึ่งเพื่อมาดึงรั้งข้อมือเล็กให้ถอยออก คนโดนดึงขืนไว้เล็กน้อยแต่ก็จนใจเสียเปล่าจำต้องยอมละออกแล้วสอดผสานกุมมือใหญ่เอาไว้เป็นที่ยึด แก้มใสขึ้นสีแดงจัดพร้อมกับริมฝีปากอิ่มช้ำที่เม้มเข้าหากันแน่นครั้งที่ดวงตาสีอ่อนคู่คมกำลังไล่มองสำรวจไปทั่วเรือนร่างของเขา

   มันหื่นกระหายแต่กลับทำให้ตัวเขาเขินอายได้อย่างน่าแปลก

   "อ๊ะ!! มะ มาร์ค อื้อ!" ผวายกมือขึ้นปิดปากแทบไม่ทันเมื่อถูกคนตัวโตกดหน้าเข้าโจมตีแลบลิ้นร้อนไล่เลียตามปากทางด้านหลังอย่างไม่คิดรังเกียจ แจมินเกยหน้ากอบโกยอากาศเข้าปอดพยายามใช้มือดันศีรษะของอีกคนให้ถอยออกแต่กลับไม่เป็นผล เสียงดูดเลียปากทางแสนน่าอายยังคงดังชัดให้ได้ยิน สัมผัสแสนรัญจวนทำเอาร่างน้อยเผลอตัวแอ่ยร่อนสะโพกกลมรับสัมผัส ผีเสื้อนัยร้อยโบยบินในท้องจนหัวมึนเบลอไปหมด 

   บ้าไปแล้ว...มาร์คจะเก่งเรื่องแบบนี้เกินไปแล้ว

   "มาร์ค ฮึก พอ พอแล้ว อ๊า" ร้องสะอื้นขอให้อีกคนหยุดทำให้เขาทรมานเสียทีแต่กลับไม่ช่วยอะไรเลยซ้ำยังถูกมือใหญ่กอบกุมชักรูดแท่งเนื้อกลางตัวเร็วๆนั่นอีก แทบสำลักความรู้สึก ยิ่งก้มมองภาพแสนน่าอายที่ใบหน้าหล่อเหล่ากำลังปรนเปรอเขาไม่หยุดนั่นอีก แจมินแทบบ้า ไม่เคยคิดว่าต้องมาเจออะไรแบบนี้ "มาร์คพะ พอแล้ว ขอร้อง อื้อ"

   เสียงทุ้มหวานอ้อนวอนร้องขอให้เห็นใจมาร์คจึงจำเป็นต้องละออกจากความมอมเมาตรงหน้า ไม่รู้สินะที่เขาเคยบอกว่าความรักมันทำให้คนหย้ามืดตามัวคงจะจริงเพราะตอนนี้แจมินของเขาก็หวานไปเสียทั้งตัวจริงๆ 

   "ชอบหรือเปล่าครับ" เอ่ยถามหลังจากดันร่างอ่อนปวกเปียกให้ล้มตัวลงนอนกับพื้นเตียงอีกครั้ง แจมินล้มตัวลงนอนตามแรงชักจูง วินาทีนี้ร่างกายเขามันคับแน่นไปด้วยความต้องการแต่กลับเหนื่อยหอบจนอยากจะปลดปล่อยเสียเต็มทน แจมินหอบหายใจรวยรินปรือตามองคนตัวสูงที่เขยิบเข้าแทรกหว่างขาพร้อมกับจับดันขาเรียวให้อ้าออกกว้าง ยูกาตะไม่จำเป็นอีกต่อไปถูกปลดออกจากกายกำยำในที่สุด แจมินเม้มปากแน่นจนรู้สึกเจ็บ ร่างกายของมาร์คดูสมบูรณ์แบบขึ้นกว่าครั้งก่อนอีกแล้ว...มันดูดีขึ้นในความรู้สึก ผิวกายครามมีเสนห์สมชายจนน่าสัมผัสแต่สิ่งที่ไม่สามารถลอดผ่านสายตาไปได้คงหนีไม่พ้นแกนกายที่กำลังตื่นขึ้นด้วยแรงอารมณ์

   ดวงตาสีอ่อนไล่มองสำรวจร่างน้อยที่ขึ้นสีแดงด้วยอารมณ์ภายในกาย มันวาบหวาม มันยั่วยวนไปเสียหมด สุดท้ายแล้วแจมินกลับทำตามความคิดพยักหน้าตอบกลับและปิดเปลือกตาลงเมื่อใบหน้าหล่อเหลาเข้ามาไซ้ซุกตามลำคอของเขาอีกครั้ง

   "ผมรักคุณนะ..." 

   คำบอกรักชวนให้ใจดวงน้อยที่เต้นแรงอยู่แล้วทำงานผิดปกติอีกครั้งแต่ไม่ทันได้ประมวลผลอะไรเท่าไหร่นักแจมินก็ต้องเหวอรีบยกแขนขึ้นคล้องคอคนรักที่อุ้มช้อนร่างของเขาขึ้นแนบอกพาลงจากเตียงไปยังหน้าต่างบานใหญ่ที่มีม่านปิดเบาบาง

   "อื้อ ทะ ทำอะไร" เสียงหวานเอ่ยถามกระท่อนกระแท่นซวนเซอิงอกกว้างของคนที่ยืนซ้อนหลัง มือข้างหนึ่งค้ำยันเอาไว้กับขอบหน้าต่างหันหน้าเอียงถามด้วยความไม่เข้าใจ 

   ยืนจะไม่ไหวอยู่แล้ว

   "ชมจันทร์ไงครับ" ก้มกระซิบริมฝีปากคลอเคลียกับใบหูแดงจัดก่อนจะขบเม้มเบาๆพลางดันตัวบดกายเข้าเบียดร่างเล็กจนไร้ช่องว่าง วงแขนใหญ่โอบเอวรั้งให้สะโพกเล็กแนบลงกับแกนกายแข็งชันตามด้วยขยับดุนดันสะโพกกลมหยอกล้อให้อีกคนวาบหวามไม่หยุด มือใหญ่ข้างหนึ่งค้ำขอบหน้าต่างเอาไว้ ก้มหน้าลงกดจูบที่ริมฝีปากบางของใบหน้าสวยที่เงยหน้าขึ้นเผยอปากออดอ้อนขอจูบจากเขา 

   เสียงหวานหวีดร้องขึ้นจมูกเมื่อแท่งเนื้อร้อนชำแรกแทรกเข้ามาในกายของเขา แจมินเกร็งตัวรีบความหามือใหญ่ที่จะช่วยกอบกุมมือของเขาช่วยระบายตื่นตระหนกในเวลานี้ให้ตนได้ มาร์คผละปากออกเอ่ยบอกปลอบให้คนที่กำลังสั่นเกร็งเบาใจลง เขาครางเสียงทุ้มต่ำสุขสมแช่กายเอาไว้อยู่อย่างนั้นเพื่อให้อีกคนปรับตัวคุ้นชินกับสัมผัส

   "เจ็บมากมั้ยครับ" เอ่ยถามเสียงพร่าพลางกดจูบลงบนขมับหอมใช้มือข้างที่ว่างฟอนเฟ้นแก้มก้นนิ่มในอีกคนผ่อนคลายสลับกับเคลื่อนขึ้นมาเขี่ยสะกิดยอดอกสีหวานเบาๆ แจมินกระตุกตัวเสียวกระสันกับสัมผัสหน้าท้องหดเกร็งทุกครั้งยิ่งแกนกายที่แช่ค้างในกายเร็วขยับก็ทำเอาใบหน้าสวยจำต้องเงยขึ้นกอบโกยอากาศเข้าปอดอีกครั้ง

   เสียวกระสัน รัญจวน เสน่หา...

   "อ๊า...มาร์ค" เอ่ยเรียกคนรักเสียงหวานด้วยแรงอารมณ์ ยกมือขึ้นคล้องคอแกร่งรั้งให้อีกคนก้มลงมาป้อนจูบให้อย่างออดอ้อน สะโพกสอบเร่งความเร็วขึ้นพร้อมกับเสียงครางทุ้มต่ำในลำคอ สองเสียงแห่งอารมณ์เคล้ากันอย่างต่อเนื่อง หอมหงานเร่าร้อนในรสสัมผัส จนลืมสนใจพระจันทร์ดวงโตตรงหน้าที่กำลังเป็นพยานรักให้ทั้งสองคน 

   "อา...แจมินครับ" ก้มลงมองก้นกลมที่กำลังแอ่นดันรับามผัสอย่างแปลกใจ ในเวลานี้แจมินใช้มือขึ้นหนึ่งดันค้ำขอบหน้าต่างเอาไว้แล้วขยับดันก้นสวนรับสัมผัสเขาด้วยความมอมเมา ใบหน้าสวยหลับตาพริ้ม ร้องครางอย่างชอบใจในรสสัมผัส เสียวกระสันทุกครั้งที่แกนกายร้อนกดกระแทกลงที่จุดอารมณ์ของตัวเอง

   "มาร์ค อื้อ แรง อ้ะ" 

   "อะไรนะครับ" มาร์คฟังไม่ได้ศัพท์ยื่นคางไปเกยไหล่เล็กหวังจะให้ตนได้ยินชัดขึ้น สองเสียงหอบหายใจเคล้ากันไม่หยุด แจมินผินหน้าเอียงหาจนปลายจมูกรั้นสัมผัสแก้มตอบของคนรักดวงตากลมโตปรือเปิดมองก่อนจะปิดลงอีกครั้ง

   "แรงอีกได้มะ มั้ย อ๊าาา" เสียงหวานหวีดร้องสุขสมยามที่กายกำยำกระทำตามที่ตนร้องขอ มาร์คยึดสะโพกกลมเอาไว้ก่อนจะกระแทกกายเข้าออกตัวอีกคนแรงขึ้นเล็กน้อย เสียงเนื้อกระทบเนื้อดังก้องให้ได้ยินเคล้าเสียงหอบครางชวนให้ลุ่มหลง ไม่เข้าใจสิ่งที่เกิดกับตัวเองที่ร้องขอเรื่องน่าอาย รู้แค่แจมินกำลังต้องการมาร์คมากถึงมากที่สุด

   ใบหน้าสวยผินหาอ้อนรับจูบครั้งแล้วครั้งเล่า เอนกายให้อิงแนบชิดกับสัมผัสร้อนแรงก่อนจะผละปากออกแล้วแหงนหน้าวางศีรษะลงบนไหล่กว้างข้างหลังตน กายน้อยสั่นคลอตามแรงขยับของอีกคนเคล้าเสียงครางหอบหายใจแสนวาบหวาม ดวงตากลมโตสีทองปรือมองไปยังทวทัศน์เบื้องหน้ามองพระจันทร์ดวงฌตส่องสว่างก่อนจะรู้สึกวูบโหวงที่ช่องท้อง

   เขินอายแม้แต่ธรรมชาติที่ไม่มีความรู้สึก หัวใจดวงน้อยกำลังเต้นรัวืกครั้งกับสัมผัสแลพทงถ้อยคำแสนหวานราวกับน้ำผึ้งของคนตัวสูง

   "มาร์ค อื้อ"

   "ครับ อา..." ก้มจูบขมับชื้นเหงื่ออีกครั้งก่อนจะรีบโอบกอดร่างน้อยเอาไว้เมื่ออยู่ๆเรียวขาสวยเกิดไร้เรี่ยวแรงเซทรุด แข้งขาสั่นสะท้านไปหมดแลดูน่าอายจนต้องก้มหน้าหันหนีคนตัวโตแต่กลับดูน่ารักในสายตาของมาร์คเป็นที่สุด

   ที่แท้ก็เรียกเพราะยืนไม่ไหวแล้วนี่เอง

   แขนแกร่งโอบรั้งผ่านหน้าท้องดึงชักแกนกายออกจากตัวอีกคนก่อนจะออกแรงรั้งให้ถอยตามมาที่เก้าอี้ปุหนังใกล้ๆ มาร์คทิ้งกายนั่งลงอ้าขาแกร่งออกกว้างรั้งให้คนตัวเล็กมาทิ้งตัวนั่งลงตรงหว่างขา แจมินเสียหลักเซลงนั่งบนตักแกร่งยอมให้อีกคนกอดรัดเฟ้นคลึงร่างกายตามใจชอบ 

   "มาร์ค..." เสียงหวานเอ่ยเรียกออดอ้อนเอี้ยวกายพิงซบอกแกร่งให้คนถูกเรียกยกมือขึ้นโอบศีรษะกลมที่กำลังเอนซบอยู่บนบ่าของเขา แจมินเขยิบตัวนั่งทับแกนกายแข็งขืนขยับบดสะโพกกลมไปมาเบาๆเรียกเสียงครางในลำคอของคนบนเก้าอี้ได้ไม่น้อย

   "ไม่ไหวก็ทำสิครับ" ยกมือขึ้นลูบกลุ่มผมอีกคนเบาๆ แจมินส่ายหน้าพรืดเอียงหน้าซุกเข้าซอกอีกคนก่อนที่จะผวากรีดร้องอีกครั้งเพราะถูกแขนแกร่งกอดรัดจับยกขึ้นเล็กน้อยก่อนจะถูกแกนกายจับจ่อปากทางแล้วกดให้มาเฟียตัวเล็กนั่งทับลงแทรกตัวเข้าในกายอีกคนอีกรอบ

   "อ๊า! มาร์ค อะ ไอ้บ้า อื้อ"หาเสียงของตัวเองแทบไม่เจอเพราะกำลังถูกอีกคนปรนเปรอครั้งแล้วครั้งเล่า เงยหน้ากอบโกยอากาศเสียวกระสันยาวถูกมือแกร่งบังคับช่วงเอวสวยให้ขยับขึ้นลงช้าๆ มาร์คเอนพิงพนักเก้าอี้สุขสมมองคนตัวเล็กที่ถูกกามรสมอมเมาจนทำในสิ่งที่ตนเริ่มควบคุมไม่อยู่ แจมินวางสองมือค้ำหน้าขาแกร่งเหยียบเท้าลงบนพื้นแล้วค่อยๆขยับกายขย่มทับแท่งเนื้อร้อนด้วยแรงิารมณ์ที่พุ่งสูงเกินควบคุม

   "อา...แจมินครับ" ดี...ดีมากจริงๆ ยิ่งเห็นแผ่นหลังชื้นเหงื่อของคนรักตัวน้อยกำลังเริงลีลานาฏบนกายของเขาแบบนี้ยิ่งทำให้มาร์ตปั่นป่วนในกายได้มากถึงมากที่สุด มือใหญ่ยกเอื้อมลูบคลึงเนื้อเอวนุ่มนิ่มที่เริ่มผิดไปจากเมื่อก่อน เอ่ยครางเรียกเคล้าเสียงครางอื้ออึงในลำคอของคนตัวเล็กได้เป็นอย่างดี นายใหญ่หยัดกายเอนพิงชิดแผ่นหลังเล็กยกมือขึ้นลูบอกสองข้างออกแรงขยำเนื้อหนังเบาๆสลับกับเขี่ยสะกิดยอดอกแข็งชันสู้มือ แจมินแหงนหน้าเอนหัวซบลงไหล่กว้างอีกรอบปล่อยคนตัวโตโอบกอดขยับกายสวนสัมผัสของเขาจนแทบสำลักความสุข แจมินหวีดร้องเสียงหลงอีกครั้งเมื่อมือร้อนเคลื่อนลงมาชักรูดแกนกายของเขาให้จนเผลอเกร็งกายหนีบขาเข้าหากัน 

   "ฮือ มาร์คจะ จะไม่ไหวแล้ว" แทบสำลักความสุขกับความเสียวกระสันที่ถูกมอบให้ มาร์คครางทุ้มต่ำกดจูบลงบนไหล่เนียนก่อนจะจับร่างน้อยถอนแกนกายออกแล้วอุ้มพากลับไปวางลงบนเตียงกว้างอีกรอบ ร่างน้อยอ่อนเป็นขี้ผึ้งรนไฟยอมปล่อยให้คนตัวโตจัดท่าแล้วแทรกกายเข้ามาอีกครั้ง แจมินเม้มปากครางอื้ออึงผินหน้าหลับตาไปทางอื่นอย่างหมดเรี่ยวแรง สองแขนยกขึ้นวางเหนือศีรษะยิ่งทำให้ภาพที่เห็นชวนให้คนมองปั่นปวนมากถึงมากที่สุด แจมินสวยมาก สวยมากถึงมากที่สุด ผิวกายขาวขึ้นเลือดฝาดจากแรงอารมณ์นอนตัวสั่นคลอตามแรงขยับกายของเขา เรียวขาสวยอ้ากว้างมอมเมาสับสน รสสัมผัสร้อนแรงที่ถูกมอบให้ทำให้แจมินลืมตัวตนไปเสียหมด 

   "ทำไม แฮ่ก ทำไมคุณสวยขนาดนี้ครับ" ทาบทับลงกระซิบถามอย่างไม่ต้องการคำตอบเรียกให้คนโดนถามผินหน้ากลับมายกวงแขนโอบกอดรอบคอแกร่งเอียงหน้าปรับองศารับรสจูบแสนหวานอีกครั้ง แขนแกร่งสอดรองใต้สะบักไหล่น้อยเร่งจังหวะเอวสอบเร็วแรงขึ้นเรื่อยๆเมื่อคนรักใต้ร่างเอ่ยย้ำว่าเขาใกล้จะแตะฝั่งฝันเต็มทนแล้ว

   เสียงหวานหวีดร้องจิกเล็บขวนระบายอารมณ์ลงบนแผ่นหลังกว้างจนเก็บลอยแผลถลอกเป็นลายยาว มาร์คซี๊ดปากสุขสม ช่องทางด้านหลังตอดรัดแกนกายของเขาแน่ยเสียจนแทบระเบิดแรงกามออกไป สุดท้ายแล้วแจมินก็หวีดร้องสุดเสียงเกร็งกายแตะฝั่งฝันปลดปล่อยออกมาในที่สุด มาร์คชะลอจังหวะและหยุดลงเพื่อให้คนตัวเล็กได้พักหายใจชั่วครู่หนึ่ง ก้มลงซุกไซ้ตามซอกคอหอมหวานให้มือเรียวเล็กได้วางแนบลงบนศีรษะเอียงหน้ารับป้อนจูบอีกรอบ เสียงหวานครางอื้ออึงอีกครั้งเมื่อมาร์คสานต่อให้แตะฝั่งฝัน กายแกร่งยืดตัวขึ้นยึดเอวเล็กคอดเอาไว้ด้วยสองมือก่อนจะเล็กจังหสะรัวแรงจนร่างน้อยสั่นสะท้านไปหมด ดวงตาสองคู่จ้องสบกันนิ่งสร้างแรงอารมณ์ให้มาร์คพุ่งสูงขึ้นก่อนที่ร่างสูงจะดันแกกายเข้าลึกและปลดปล่อยออกมาในที่สุด 

   "อึก มาร์ค..." แจมินอ่อนปวกเปียกไปหมด หอบหายใจรวยรินกระดกศีรษะขึ้นมองส่วนนั้นที่ยังแช่คางในกายปลดปล่อยเชื้อพันธุ์ผู้ถือพลังปกป้องเข้าในกายของเขาทุกหยาดหยด 

   ไม่คิดรังเกียจและเต็มใจเสมอ...

   "แจมินครับ" มาร์คเอ่บเรียกคนที่นอนหมดเรี่ยวแรง ก้มลงหอมแก้มนุ่มฟอดใหญ่ก่อนจะทาบทับกายลงยกมือขึ้นวางแนบแก้มใส สองดวงตาสบกันนิ่ง ดวงตาปรือปรอยกำลังจ้องมองเขารอฟังสิ่งที่อีกคนจะพูด

   ที่ชวนให้หัวใจดวงน้อยเต้นแรงจนแทบหลุดออกมาข้างนอก

   "มีเขาให้ผมได้มั้ยครับ"

กลับไปเม้นด้วยนะคะ --->https://writer.dek-d.com/dek-d/writer/viewlongc.php?id=1669523&chapter=19

https://www.example.com/Link1

Create Date : 02 กันยายน 2561
Last Update : 5 กันยายน 2561 12:11:57 น.		0 comments
Counter : 15944 Pageviews.
Share Tweet