...........เสียงโทรศัพท์มือถือดังขึ้นในอพาร์ทเม้นแถบชานเมือง สุรัชยังคงชมวิวจากภายในห้องและปล่อยให้เสียงที่คุ้นเคยดังต่อไปโดยไม่สนใจ
เขาเหนื่อยล้าจากงานมาทั้งวัน งานของเขาต้องใช้โทรศัพท์ในการติดต่อสื่อสารตลอดเวลา แม้ตอนนี้จะเลิกงานและถึงเวลาพักแล้ว เสียงที่คุ้นเคยจากโทรศัพท์มือถือ ทำให้เขาอดคิดเรื่องงานขึ้นมาอีกไม่ได้ เขาเลือกที่จะปล่อยให้โทรศัพท์ดังต่อไป แล้วใช้เวลาพักสายตากับทิวทัศน์ในเมืองจากมุมสูง
..........เขาเช่าอพาร์ทเม้นนี้มาได้สักพักแล้วเพื่อให้เดินทางไปทำงานได้สะดวกขึ้น แต่ก็ต้องแลกกับการอยู่ห่างจากครอบครัว ห้องหมายเลข39 ดันพ้องกับชื่อวงดนตรีชื่อดังที่เขาชื่นชอบ เขาจึงตกลงปลงใจจะอยู่ที่นี่ทันทีตั้งแต่เห็นเพียงหมายเลขห้อง
..........เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นอีก และสุรัชก็ยังอยากจะปล่อยไว้เช่นเคย แต่อดรนทนไม่ไหวเมื่อนึกขึ้นว่าโทรศัพท์ดังเป็นครั้งที่5แล้ว
.........."คอขาดบาดตายอะไรหรือไงนะ" สุรัชบ่นกับตัวเองด้วยความหงุดหงิดที่ต้องทิ้งมุมส่วนตัวเดินมายังโทรศัพท์ที่เป็นสัญลักษณ์ของงานประจำนอกเวลางาน เขาค่อยๆเลื่อนมือกดดูmiss callอย่างขี้เกียจ ปรากฏเป็นคนไม่แปลกหน้าแต่แปลกสาย
..........เทอดศักดิ์โทรหาเขาถึง5สายติดๆกัน เทอดศักดิ์เป็นเพื่อนเรียนตั้งแต่สมัยประถมของเขา เรื่อยมาจนกระทั่งถึง มหาวิทยาลัยเขาก็ยังเรียนด้วยกันอยู่ แต่เทอดศักดิ์แทบไม่เคยได้พูดคุยกับเขานอกเหนือจากเวลาเรียนเลย โดยเฉพาะอย่างยิ่งมันนานมาแล้วจากครั้งสุดท้ายที่เทอดศักดิ์โทรมาหาเขา
..........พักหลังนี้สุรัชค่อนข้างเก็บตัว เขาทำแต่งานและงาน จนไม่มีเวลาสนใจเรื่องอื่นๆ เขาห่างจากเพื่อนฝูงมากขึ้นเรื่อยๆ และมีแต่เพื่อนร่วมงานกับลูกค้าเท่านั้นที่เขาโทรหา เขาทุ่มเทกับงานมากแต่ก็แทบจะดูไม่เป็นระเบียบเอาเสียเลยสำหรับเรื่องอื่นๆ ห้องที่เริ่มรกและเต็มไปด้วยฝุ่น กับซองสลิปเงินเดือนเก่าๆหลายซองวางสุมกันบนหัวเตียง มดเริ่มไต่ขึ้นกล่องพลาสติกใส่ผัดสะตอที่แม่ฝากติดไม้ติดมือกลับมาให้เขาหลังกลับไปเยี่ยมบ้านเมื่อสุดสัปดาห์ที่ผ่านมา เขาโทรกลับหาเทอดศักดิ์ด้วยความรู้สึกตกใจและประหลาดใจ
.........."ว่าจะให้ช่วยคุยกับมันหน่อยน่ะ แต่ไม่มีอะไรแล้วล่ะตอนนี้" ทั้งคู่สนทนากันสั้นๆก่อนเทอดศักดิ์จะวางสายไป สุรัชได้ความมาว่าเพื่อนสมัยมหาวิทยาลัยของเขาอีกคนหนึ่งกำลังทำอะไรบุ่มบ่าม แต่ตอนนี้เหตุการณ์สงบลงแล้ว ไม่มีอะไรน่าเป็นห่วง
..........ณรงค์เป็นเพื่อนสมัยมหาวิทยาลัยอีกคนของสุรัช เขาสองคนสนิทกันมากและมีหลายอย่างคล้ายๆกัน การที่เขาสองคนเดินไปไหนมาไหนด้วยกันในรั้วมหาวิทยาลัย เป็นภาพที่คุ้นตาของนักศึกษาทั้งในและนอกคณะ ณรงค์ไม่ช่างพูดเท่าไรนักแต่ก็พูดได้เก่งกว่าสุรัชมาก แต่สุรัชสื่อสารได้เก่งกว่าในขณะที่ณรงค์ต้องพยายามหลายครั้งที่จะอธิบายเรื่องที่กำลังพูดถึงให้ผู้ฟังเข้าใจ ณรงค์ค่อนข้างมีโลกส่วนตัวสูงเหมือนๆกับที่สุรัชก็มี ทั้งคู่มักใช้เวลาร่วมกันเป็นประจำในช่วงเย็นหลังเลิกเรียน ถ้าไม่ใช่ในสนามกีฬาก็นั่งอยู่ด้วยกันโดยมีแก้วเหล้าคนละใบกับเพลงร็อคเก่าๆยุคคุณพ่อ
..........ณรงค์เคยชวนสุรัชไปดูหนังด้วยกันเพียงครั้งเดียวเรื่องที่แสดงนำโดยเจสัน สเตแธม ก่อนที่ทั้งคู่จะค้นพบว่า การแยกย้ายกันไปดูแล้วก็มาเล่าสู่กันฟังในภายหลังให้อรรถรสและความเป็นส่วนตัวได้ดีกว่า แม้ว่าณรงค์จะพูดจาไม่ค่อยรู้เรื่อง แต่ณรงค์ก็เรียนเก่งในขณะที่สุรัชเรียนแค่ผ่านไปวันๆ บ่อยครั้งที่เพื่อนๆมักถามสุรัชขณะอยู่ลำพังว่า "เฮ้ยสุรัช เห็นณรงค์ไหม" ณรงค์เป็นที่ต้องการตัวอยู่เสมอ ในขณะที่สุรัชแน่ใจว่าที่อีกมุมหนึ่งของมหาวิทยาลัย ไม่ใครถามณรงค์ว่าเห็นสุรัชหรือเปล่า ณรงค์กับสุรัชเรียนจนจบและต่างก็แยกย้ายกันไปทำงาน ทั้งคู่แทบไม่ได้ติดต่อกันอีก จนกระทั่งงานเลี้ยงรุ่นถึงจะเจอตัวกันสักครั้ง
..........ณรงค์เคยเดินกอดคอสุรัชหลังจบงานเลี้ยงรุ่น เขาบอกความในใจที่มีต่อสุรัชว่าดีใจที่ได้ร่วมเรียนด้วยกันมา แทบไม่เคยมีใครกอดคอสุรัชมาก่อน และสุรัชรู้สึกดีใจมากที่ได้พบกับณรงค์อีกครั้งและบอกกลับไปว่าเขาก็ดีใจเช่นกัน
.........."ดีใจเช่นกันว่ะ หวังว่าจักรวาลคงจะเหวี่ยงเราสองคนมาร่วมหัวจมท้ายด้วยกันอีกในสักวัน"
..........ผ่านงานเลี้ยงรุ่นไปได้ไม่นาน โทรศัพท์จากเทอดศักดิ์ก็มาเพื่อแจ้งข่าวร้าย ณรงค์จากไป อีกครั้งที่ไม่มีคำร่ำลาถึงสุรัช ทิ้งไว้เพียงเรื่องเล่าเรื่องสุดท้ายเกี่่ยวกับการพลัดพราก สุรัชรู้สึกผิดอยู่เสมอเกี่ยวกับณรงค์ เขาควรใส่ใจสิ่งรอบข้างมากกว่านี้ เขากับณรงค์แทบไม่ติดต่อกันเลย และเขาคิดว่าหากได้รับแจ้งข่าวจากเทอดศักดิ์ในครั้งแรก ถ้าเขาได้พูดคุยกับณรงค์บ้างเขาจะสามารถช่วยชีวิตของณรงค์เอาไว้ได้ เพราะเขาเองก็เคยผ่านช่วงเวลาแบบนี้มาก่อน
..........สุรัชไม่เคยได้ใช้ชีวิตแบบที่ตัวเองคาดหวัง เขามองหาโอากาสเล็กๆที่ซ่อนอยู่ในช่วงเวลาหลังจากเรียนจบมหาวิทยาลัย เพื่อค้นหาตัวเองว่าจะเดินทางชีวิตของเขาต่อไปอย่างไร เขารู้สึกไม่พร้อม และอยากจะหนีทุกอย่างไปให้หมด เขาเริ่มจินตนาการความตายของตัวเอง วิธีแบบไหนที่จะเจ็บตัวน้อยที่สุด จนแล้วจนรอดเขาก็หาวิธีตายที่ดีไม่ได้ เขายอมรับในที่สุดว่าตัวเองกลัวเจ็บเกินกว่าจะลงไม้ลงมือกับตัวเอง เขาอาจกล้าเผชิญกับปัญหาตรงหน้ามากกว่าที่จะเผชิญกับความเจ็บปวดก่อนลมหายใจสุดท้ายจะมาถึง เขาจึงล้มเลิกความคิดนั้นซะแล้วเลือกจะอยู่กับปัจจุบัน แก้ไขอะไรไปทีละเปราะ
...........อย่างไรก็ตาม สุรัชเคารพในการตัดสินใจจากไปของณรงค์พอสมควร อาจไม่เห็นด้วยแต่ยอมรับ ณรงค์มีใจคอเด็ดเดี่ยวมาแต่ไหนแต่ไร และมักทำอะไรที่ใครๆต่างคาดไม่ถึง สุรัชรู้จักเพื่อนของเขาดี "มันต้องใช้ความกล้าหาญมากอยู่เหมือนกันนะ" สุรัชรำพึงกับตัวเองขณะคิดถึงณรงค์ในห้องอพาร์ทเม้นเบอร์39ที่ปิดไฟมืด "ฉันจะอยู่เพื่อแกเอง ฉันจะทำให้ดีที่สุด จะผ่านทุกอย่างแทนแกเอง" สุรัชตั้งปณิธาน นั่นช่วยปลอบประโลมเขาได้บ้าง การตั้งปณิธานว่าจะเข้มแข็งขึ้นกว่าเดิม เขาจะใช้ชีวิตแทนเพื่อนที่ไม่มีโอกาสได้ใช้อีกแล้ว เขาจะมองปัญหาในอีกแบบ จะฝ่าฟันมันไปแทนเพื่อนของเขา และคิดอยากจะแต่งบทกวีให้เพื่อนผู้จากไปไว้เป็นอนุสรณ์
...........สุรัชหลับตาลง เพื่อกดข่มหยดน้ำตาก่อนที่มันจะไหลออกจากตาของเขาได้ทัน
เหล้าเรา เคยกิน เคยดื่ม
ยาเอย เคยลิ้ม เคยลอง
แขนเรา แขนนาย เคยประคอง
กอดคอ ร่วมทาง ลำบากมา
วันคืน ผันผ่าน ให้ไกลห่าง
หากฝนพรำ ยังใจ ให้เศร้าหมอง
ฉันยังเดิน ย่างไป แม้ลุ่มดอน
แต่เพื่อนจำ จากลา ให้หมองใจ
เพื่อนแท้ เพื่อนรัก จากไปแล้ว
เสียงยังแว่ว ร้องทัก เรียกชื่อฉัน
เรียก"ไอ้รัช" พร่ำบ่น ทุกเชื่อวัน
ก่อนรำคาญ วันนี้ แสนอาวรณ์
เพื่อนด่วนจาก ไปไกล ไม่รอรี
ไม่มีแม้ ถ้อยคำ อำลาฉัน
แต่จะคิด ถึงมึงอยู่ ทุกวี่วัน
ว่าเพื่อนกัน เพื่อนตาย ตลอดไป
เขียนโดย : ขอนไม้ลอยลม
