ดาวกับตะวัน...แม้ว่าจะต้องดับแสงของตัวเอง
หายไปแต่ละที นานๆทั้งนั้นเลยครั้งนี้ พอดีได้ของเล่นมาใหม่น้องไอโฟนเลยนั่งอัพโน่นอัพนี่เปลี่ยนนั่นแปลงนี่แก้อันโน้นอันนี่เลยไม่ได้เอาเพลงมาลงบล้อกเลยเพลงนี้..ดาวกับตะวัน ของ นิวจิ๋ว ร้องประกอบละครมั้งครับไม่ได้ดูละครเลยไม่แน่ใจว่าเรื่องอะไรแต่ฟังแล้วชอบเนื้อหาจังมันเหมือน ไม้ขีดไฟกับดอกทานตะวันคือได้อารมณืเหมือนว่ายอมตาย เพื่อให้เธอหันมามองสักครั้งคือไม่ต้องการเป็นเจ้าของ แค่ได้เห็นหน้าก็พอใจแล้วมันโด้นโดน จริงๆ เพลงแนวนี้ป.ล. ตอบคำถามครั้งก่อน..ละครเวทีครับผมความรัก เค้าว่าเป็นเรื่องของคนสองคนแต่บางที ความรัก ก็มีปัจจัยหลายอย่างมาเกี่ยวข้องมากกว่าแค่คนสองคนซะอีกจุดเริ่มต้นความรักอาจเป็นเรื่องแค่หัวใจสองดวงแต่เมื่อมันสุกงอมและพร้อมจะก้าวต่อไป ทำไมมันถึงเต็มไปด้วยเรื่องราวมากมายมากกว่าแค่ใจสองดวงความรักไม่น่าจะมีเงื่อนไขแต่มันกลับมีปัจจัยเกื่ยวโยงหลากหลายสุดท้ายแล้วเราต้องการความรักเพื่ออะไรกันแน่ถ้าเพื่อความสุขของคนสองคน ที่จะเดินไปด้วยกันก็น่าจะเป็นที่ใจสองดวง แค่นั้นไม่ใช่เหรอหรือความรักถูกสร้างมาเพื่ออะไรที่มากกว่านั้นเป็นคำถามที่หาคำตอบได้ไหมไม่รู้ฉันรักเธอนะแต่...แต่อะไรต่อมิอะไรตามมามากมายส่วนผม มองความรักเป็นความรู้สึกหนึ่งเดียวความรักของผมไม่ใช่การอยู่ร่วมกันเดินข้างกันเสมอ ความรักของผมคือความสุขทุกครั้งที่คิดถึงมันแม้ว่าอยู่กันคนละฝากฟ้าเหมือน...ดาวกับตะวัน
สิ่งมีชีวิต...ไม่มีหัวใจ (สิ่งดีที่สุดที่ฉันมี คือวันนี้อาจยังหายใจได้)
^o^ วู้....ละครเพิ่งเล่นจบไปเลยมีเวลามาจัดการอะไรๆในนี้เข้ามาที แล้วก็หายไปเหมือนจะเลิกทำแต่ที่จริงมันหาเวลามาทำยากโดยเฉพาะร้องเพลงนานๆมาร้องทีก็ต้องฟื้นฟูพลังภายในนานสองนานกว่าจะร้องเป็นภาษาคนที่พอฟังกันได้เพลงนี้พอดีได้ฟังในอัลบัมใหม่ของทาทาชอบนะ เลยเอามาตัดเสียงแล้วลองร้องดู ไม่รู้จะไปทำลายยอดขายเค้าป่าวขอโทษตรงนี้เลยนะครับ...555ย้อนกลับไปช่วงเวลานั้นที่มันเหมือนกับเพลงนี้ตอนนั้นโง่จัง...น่าสมเพชจริงๆเวลาที่เราโดนบอกเลิกมันเหมือนอยู่ในช่วงความฝัน ที่อยากตื่นเร็วๆไม่อยากเชื่อทำใจไม่ได้กับหลากหลายความรู้สึกเข้ามาประทะเราในครั้งเดียววิธีหาทางออกคือ พยายามยื้อ และทำทุกอย่างที่คิดว่าเค้าจะไม่ไปจากเราแต่ไม่ได้คิดเลยว่าการที่เค้าบอกเลิกนั้นมันเหมือนกับว่า เราไม่ได้อยู่ในโลก ในชีวิตของเค้าอีกต่อไปแล้วเราจะเป็นตายร้ายดียังไง เค้าจะสนเราเหรอตอนนั้นเราก็คิดไม่ถึงนึกแต่จะหาทางดึงเค้ากลับมาให้ได้มองย้อนกลับไปแล้วน่าละอายจริงๆเราทำอะไรหลายๆอย่างที่โง่ๆ ลดค่าตัวเองตอนนี้รู้แล้วว่า ไม่ว่าทำดีสักขนาดไหน เค้าก็ไม่กลับมามันเหมือนใจจะขาดเลยตอนนั้นแต่สุดท้ายก็รอดมาได้มองย้อนกลับไปก็ต้องขอบคุณเค้านะที่ให้ประสบการณ์แบบนั้นเพราะมันทำให้เราฟังเพลงได้เพราะขึ้นและมีอารมณ์ร่วมกับเนื้อเพลงจุดพลิกของชีวิตตอนนั้นคือการอยากเอาชนะเลยพยายามตั้งต้นใหม่ ให้เค้าเห็นว่าชีวิตเราดีขึ้นกว่าตอนที่มีเค้าก่อนหน้านั้น ใช้ชีวิตเป๋ๆ หลับไม่เต็มตา ตื่นก็ทรมานอยู่สักพักยังนึกดีใจกับตัวเองที่ไม่คิดไรฟุ้งซ่านมากมายยังรักตัวเองอยู่บ้าง ไม่ได้ทำร้าย คิดสั้น หรือเดินทางผิดตอนนั้นสมองมันกลวงโบ๋ คิดอะไรไม่ออก รู้ก็แต่ว่า...สิ่งดีที่สุดที่ฉันมี คือวันนี้อาจยังหายใจได้...สิ่งมีชีวิต...ไม่มีหัวใจ
"แสงหนึ่งคือรุ้งงาม"
แต่งโดย ฮาร์ท ปิลันธน์
ถือว่าเป็นอีกปีที่ฉันพอใจ....ทุกอย่างเกือบดีพร้อมเพียงแค่ไม่มีเธอเท่านั้น
สวัสดีค้าบ...บร้างลาห่างหายไปน้านนานเพราะมัวแต่ติดละคร ติดเรียน ติดสอบเนี่ยก็เพิ่งได้พักได้หยุดเฮ้อ!เลยไม่มีเวลามาที่บล้อกเลยไม่รู้ว่าเพื่อนๆที่นี่เค้าไปถึงไหนต่อไหนกันแล้วเพลงใหม่ๆก็ไม่ค่อยได้ฟังเลยไม่รู้ร้องเพลงอะไรดีบวกกับพวกแบคกิ้งแทรคเราก็ไม่มีกะเค้าซะด้วยบังเอิญ ฟังวิทยุออนไลน์ของเมืองไทยได้ยินเสียงพี่แอมร้องเพลงนี้เข้ามันเพราะดีจัง แถมเข้ากะบรรยากาศที่นี่หนาวๆ สิ้นปี อยู่คนเดียวเลยไปหามาตัดเสียงนักร้องออกเจ้ากรรมตัดไม่หลุดแต่ผมอะ ดื้อด้านก็ร้องมันไปอย่างงี้แหละ...ใครจะทำไม 555ก็คงไม่มีใครทำไม แต่รำคาญซะมากกว่าไม่เป็นไรครับ ผมยังรำคาญตัวเองเล้ย...อยู่คนเดียวมันก็ไม่ใช่เรื่องที่เลวร้ยนักมันไม่ได้ทำให้เราไม่มีความรักเพียงแต่ทำให้เราหันกลับมารักตัวเองมากขึ้นใส่ใจตัวเองมากขึ้น มันอาจจะไม่มีความสุขมากมายเหมือนคนที่มีใครเคียงข้างแต่ก็มีความอิ่มใจที่เราก็สามารถดูแลตัวเราเอง ดูแลหัวใจเราเองได้ถ้าเลือกได้คงไม่มีใครอยากยืนคนเดียว...ลำพังทว่าบางครั้งมันก็ไม่มีทางเลือกให้มากนักลองอยู่กับตัวเองบ้างก็ดีเหมือนกันอยู่กับความสุขที่มอบให้ตัวเองอยู่กับความรักที่มีให้ตัวเองแค่นี้ก็มากพอแล้วสำหรับคนเหงาๆ...ถือว่าเป็นอีกปีที่ฉันพอใจ
ปลายทาง...เราต้องแยกจากกัน ไม่เหมือนอย่างฝัน
เนทไม่ได้เข้า เมลไม่ได้เช็ค ข้าวไม่ได้กินอาการเบื้องต้นที่บ่งบอกถึงการเรียนหนักในเทอมนี้ทั้งๆที่คิดว่าอยู่ตัวแล้วเชียวแต่มาเจอแต่ละวิชาเทอมนี้ สุดๆไปเลยตอนที่อัพอยู่เนี่ยก็ได้กินข้าวไปด้วยคิดถึงบล้อก เลยเอาเวลานี้มาอัพซะหน่อยเพลงปลายทางเนี่ย รู้สึกชอบตั้งแต่ครั้งแรกที่ฟัง...เมื่อนานมาแล้ว แต่ไม่ได้เอามาร้องซักทีวันนี้หันซ้ายแลขวานึกไม่ออกจะร้องเพลงอะไร...งั้นก็เพลงนี้สักหน่อยที่จริงผมชอบซอฟท์ร็อคนะแต่เสียงไม่ให้เลยไม่ค่อยได้ร้องเท่าไหร่ถึงยังไงก็จะไถๆ แบบตั้งใจทำที่สุดให้ฟังเอาละกันนะครับผมชีวิตคนเราเหมือนเส้นทางถนนที่บางคนมีแผนที่ รู้ว่าจะไปที่ไหนถนนของผมมันก็เหมือนตอนคุณขับรถหลงทางไม่รู้จุดหมาย รู้เพียงว่าขับไปเรื่อยๆเก็บเกี่ยว และเฝ้ามองข้างทางไม่สนเรื่องเสียเวลาบางทีโชคดี มีเพื่อนร่วมเดินทางได้มีคนคุย ไม่คนให้ห่วงเวลาอะไรตัดหน้า หรือเบรคกระทันหันแต่ก็หลายครั้งที่คนเหล่านั้นก็ขอแยกทางเลี้ยวไปทางอื่นไม่เป็นไร...อย่างน้อย เราก็ยังมีเรื่องให้นึกถึงแม้ต้องเดินทางไปคนเดียวตามลำพังหลายคนโชคดี ได้คนร่วมทางที่มีจุดหมายเดียวกันเค้าไปด้วยกัน มองแผนที่ด้วยกัน ถึงที่หมายพร้อมกันแต่ผมที่ไม่รู้แม้กระทั่งเป้าหมายไม่มีแม้กระทั่งคนร่วมทางไม่มีแผนที่นำทางคงไม่มีใครที่อยากมาร่วมเดินทางด้วยเส้นทางของผมแค่รอโชคชะตาไม่รู้ว่าถนนที่ผมเดินจะพาผมไปที่ไหนจะไปถึงเมื่อไหร่ จะมีใครอยากไปด้วยกันไหมไม่รู้เลย...ถึงอย่างนั้นก็เถอะ ผมก็ขอมุ่งหน้าต่อไปแม้ไม่รู้ว่าสุดท้ายจะมีหรือไม่ สิ่งที่ตามหาอยู่สิ่งที่เป็น....ปลายทาง
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [
