ผู้แต่ง : ปราณธร

สำนักพิมพ์ : คำต่อคำ

ราคา : 360 บาท

นับเป็นหนึ่งในนิยายที่รอคอยในงานสัปดาห์หนังสือคราวนี้

เพราะเป็นผลงานของ"ปราณธร" นักเขียนที่ติดตามผลงานเป็นพิเศษ

และค่อนข้างตื่นเต้น+คาดหวังในผลงานใหม่กับค่ายใหม่ ที่น่าจะมีอะไรใหม่ๆให้ได้เห็น

เรื่องย่อคร่าวๆ

ชาติเสือพันธุ์มังกร เป็นนิยายดราม่าสุดฤทธิ์ แต่ไม่ใช่ดราม่าแบบฟูมฟายน้ำตาร่วง

เป็นดราม่าชีวิตของลูกจีนที่ข้ามน้ำข้ามทะเลมาเติบโตในเมืองไทยปี 2506

ที่ยังนับเป็น"คนต่างด้าว" ซึ่งถูกจำกัดสิทธิเสรีภาพหลายอย่าง

ทรงวาด/ลิ้มบุ่นโฮ่ว/อาโฮ่ว พระเอกของเรื่อง ก็เป็นหนึ่งในคนต่างด้าว ที่เคยได้โอกาส

จากการเป็นบุตรบุญธรรมของนายทหารใหญ่ เติบโตมาแบบคนไทยนอกเยาวราช

สุดท้าย โชคชะตาก็นำ ทรงวาด กลับมาอยู่ที่เยาวราช..โรงน้ำชาหกห้องของครอบครัว

ลิ้มเม่งฮง.. อาเจ็ก และหุ้นส่วน โอ๊วฮุ่ยเชี้ยง

แต่ด้วยเงิน+อำนาจของพี่อ้าย พันเอกชาญยุทธผู้เป็นพี่บุญธรรม

ทำให้ทรงวาดได้เปิดกิจการค้าข้าวสาร และแยกตัวออกมาจากโรงน้ำชา

โดยชักชวน ทิเหล็ง และคนในครอบครัวของทิเหล็งอันได้แก่อาม้า ซิ่วลั้ง และก๊กไช้

มาอยู่ด้วยกัน เป็นครอบครัวเดียวกัน ต่อมาทรงวาดชักชวน เตียงจู

เด็กหญิงตัวคนเดียวในเยาวราช..ที่ทรงวาดถูกชะตาชอบใจให้มาอยู่ด้วย

และตั้งใจว่าจะทำให้ลูกหงส์น้อยตัวนี้กางปีกขึ้นฟ้าเป็นนางหงส์ที่สง่างามให้ได้

แต่ในคราวแรก เตียงจูไม่ตกลง เพราะความจริงแล้ว ครอบครัวของเตียงจูที่เคยเป็นเข้าของห้องแถวหกห้อง

ต้องบ้านแตกสาแหรกขาด อย่างน่าอนาถ ก็เพราอาเจ็กของทรงวาดนี่เอง

แต่ภายหลัง เตียงจูคิดได้ และได้เข้ามาอยู่เป็นครอบครัวเดียวกัน

ทรงวาด จึงนำเตียงจูและก๊กไช้ไปฝากเป็นลูกบุญธรรมของท่านนายพล เพื่อให้ได้เล่าเรียน

กิจการค้าข้าวดำเนินไปด้วยดี..ในขณะเดียวกันทรงวาดก็มีศัตรูทั้งที่มองเห็น และมองไม่เห็น

ทำให้ต้องกลายเป็นเจ้าพ่อ.. เพื่อปกป้องครอบครัว.. เป็นเสือแห่งเยาวราชที่มีบุญคุณเป็นปลอกคอ

จนในที่สุด เหตุการณ์บ้านเมืองเปลี่ยนแปลง.. พร้อมกับคำสั่งกักตุนข้าว

ทำให้ทรงวาด ตัดสินใจทำตามมโนธรรม.. ไม่ปฏิบัติตามคำสั่งจนถูกยึดทรัพย์

รวมถึงการถูกเพิกถอนบุตรบุญธรรม ทำให้ทรงวาดเตียงจู ซิ่วลั้ง ก๊กไช้ ต้องเสียสัญชาติ

เรื่องราวจะจบอย่างไร รวมถึงรายละเอียดของเรื่องคงไม่สามารถเล่าได้หมดในที่นี้

เพราะตัวละครมาก เรื่องยาว (568 หน้า)

ความรู้สึกหลังอ่าน

“เกินคาด” จากตัวอย่างที่โหลดมาอ่าน+งานในช่วงหลังกับค่ายเดิมที่เริ่มจะเห็นแววดราม่า

ก็ได้เห็นจริงเพียงแต่ดาร์กน้อยกว่าที่คิด คอเมดี้ไม่มีเลย

ฉีกแนวการเขียนสำนวน การสร้างตัวละครไปจากงานเดิมๆ ที่เคยคุ้นไปมาก

เป็นนิยายดราม่าที่มีการดำเนินเรื่องเรื่อยๆ ไม่บีบคั้น บอกเล่าความเป็นไปของตัวละคร

มีเหตุผลที่มาที่ไป ให้ความรู้สึกคล้ายกับตอนที่อ่าน ในวารวัน ของปิยะพร ศักดิ์เกษมมาก

ไม่ใช่ว่าเรื่องราว หรือตัวละครคล้าย แต่วิธีการเล่าเรื่อง..ทำให้เราเห็นพัฒนาการของตัวละคร

ทรงวาด จริงจัง หนักแน่น มีปม จากนักเรียนนายร้อยตำรวจมาสู่โรงน้ำชา เป็นเถ้าแก่ค้าข้าว

จนเป็นเจ้าพ่อเป็นเสือที่มีปลอกคอ เพื่อปกป้องคนรัก และครอบครัว

ไม่ใช่พระเอกร้ายเจ้าเล่ห์ในแบบพิมพ์นิยมของผู้แต่ง

เช่นเดียวกับนางเอกเตียงจู ที่เฉลียวฉลาด ปราดเปรียว มีความร้ายสมกับฉายาปีศาจน้อย

มีความน่ารักสดใส เป็นตัวละครที่เป็นยารักษาความเครียดให้พระเอก และคนอ่าน

แต่ตัวละครนี้ก็ยังปม มีเบื้องหลัง ความแค้น ไม่ได้มีจิตที่สะอาด ใส ซื่อ บริสุทธิ์

ไม่สู้คนคอยให้พระเอกมาปกป้อง เหมือนนางเอกบางเรื่อง

นอกจากพระเอกนางเอกเรื่องนี้ยังมีตัวละครอื่นที่น่าสนใจหลายตัวละคร

แต่ที่สนใจเป็นพิเศษคือ

ลิ้มเม่งฮง อาเจ็กที่เรียกได้ว่า เป็นตัวละครที่มีบทบาทหลักในการสร้างความอึดอัดคับข้องใจ

ให้กับพระเอกนางเอกโดยเฉพาะแม้จะเข้าใจ และเห็นใจบ้าง แต่สงสารไม่ลง

ลิ้มเฮ้งเตี๋ยง ลูกพี่ลูกน้องที่ให้ความรักเคารพเฮียโฮ่ว สืบทอดกิจการโรงน้ำชา บ้าบิ่น มุทะลุ

ฆ่าคนได้อย่างไม่แยแสแต่มีรักแท้ให้กับผู้หญิงในโรงน้ำชา

สำหรับความหวานเรื่องนี้ คงบอกไม่ได้ว่าเป็นนิยายโรแมนติก ความหวานมีน้อย

แต่..น่ารัก.. เป็นความหวานที่พอดีๆ กับนิยายที่มีเนื้อหาเรื่องราวแบบนี้นะ

เพราะผู้แต่งปูเรื่องไว้ตั้งแต่ต้น..คล้ายกับเป็นบุพเพสันนิวาส.. ตั้งแต่แรกเจอ

ความรู้สึกที่เฮียโฮ่ว(ทรงวาด)มีให้กับเด็กหญิงอย่างเตียงจูมาแต่แรก ความผูกพัน

จนถึงความพิเศษ..ยารักษาอาการเจ็บป่วยทางใจ..ที่ถูกบอกเล่ามาเป็นระยะ

ทำให้ลิมความตะขิดตะขวงใจว่า..เฮียโฮ่วเลี้ยงต้อย

สรุป ชอบมากกับสำนวน การดำเนินเรื่อง ความหนักแน่นน่าเชื่อของเรื่องราว

ถ้าจะมีข้อติติงอยู่บ้างคือ ตัวละครเยอะ ทำให้ไม่สามารถลงรายละเอียดได้มาก

ความผูกพันกับตัวละครรองจึงมีไม่มาก และจดจำไม่ได้ทั้งหมด

คาดหวังว่าจะได้อ่านงานแบบนี้จาะปราณธรอีกค่ะ