|
|
ความคุ้มค่าของคำว่า "ที่สอง"
หลายปีมากๆ ผ่านมาแล้วก็ผ่านไป...ผ่านไปซะนานจนเกือบลืม
ผมจำได้ว่า คนที่คิดเรื่องนี้ให้ผมได้รับรู้คือ ศุ บุญเลี้ยง หรือ สมจุ้ย
พี่แกเขียนหนังสือให้ใครหลายคนได้อ่านกัน ผมเองก็เคยอ่าน
จากจำนวนทั้งหมดไม่รู้เท่าไหร่ แต่ได้อ่านจริงๆ 2 เล่ม
ทีนี้เมื่อผมนึกถึงคำว่า "ที่สอง" เมื่อไหร่ ผมก็นึกถึงความคิดสนุกๆ
ของพี่คนนี้ทุกที
เคยอ่านหนังสือแล้วเจอหัวข้อ "ความยิ่งใหญ่ของการได้ที่สอง"
หรืออะไรทำนองนี้แหละ
พี่แกไปเที่ยวต่างจังหวัด แล้วได้โอกาสร่วมสนุกกับพวกคุณครู
ที่กำลังคุมเด็กๆ
เล่นกีฬา
แข่งกันเอาพอหนุกหนาน แต่กติกาที่เพิ่มขึ้นมาก็คือ คนได้ที่ 2 ชนะ
โอ้.. จากข่าวที่อ่านครั้งนั้น ความสนุกจึงเพิ่มขึ้นทวีคูณ เพราะเด็กๆ
ไม่อยากแข่งเอาที่ 1 กันเลย
วกกลับมาที่ปัจจุบัน ณ บัดนาว..
คำว่า "ที่สอง" หมายถึงการไม่ชนะในการแข่งครั้งสุดท้าย
หมายถึง ชนะใครมาเยอะแยะ เกือบทั้งหมด
แต่ก็พ่ายแพ้ ในครั้งสุดท้าย
ช่างเป็นความบอบช้ำซะนี่กระไร ...
ในความที่สู้ไม่ได้ เป็นเพราะสู้แล้วเก่งไม่พอตังหาก
ต่างกันอย่างสิ้นเชิงกับ สู้ไม่ได้ เพราะยอมแพ้ตั้งแต่ยังไม่ได้สู้
สิ่งที่ลืมเลือนกันไปก็คือ ในการแข่งขันทุกครั้ง
ปัจจัยที่จะช่วยให้ชนะคือ
1.ความพร้อมในการแข่ง คือ การฝึกฝนมาอย่างดี ฝึกมาเต็มที่แล้ว
2.สภาพจิตใจในขณะแข่ง คือ ยิ่งแข่งยิ่งอยากเอาชนะ
ยิ่งเพลี่ยงพล้ำยิ่งอยากโต้ตอบ
3.การไขว่คว้าหาโอกาสในการเอาชนะ เรียกสั้นๆ ว่า "โชคช่วย"
ซึ่งบางครั้งแข่งกันแทบตาย แต่ชนะได้เพราะความบังเอิญ
ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นในขณะแข่งขันก็ตาม
การแพ้-ชนะ มันก็ย่อมมีให้ปรากฏเป็นผลสุดท้าย
เมื่อถึงที่สุดแล้ว การยอมรับความพ่ายแพ้
กลับเป็นความรับผิดชอบที่ยิ่งใหญ่
ภาพขณะแข่งขัน สามารถบอกได้หมดเลยว่า
ชนะเพราะอะไร หรือแพ้เพราะอะไร
คนส่วนมาก จะปรบมือให้ผู้ได้รับชัยชนะ
แต่ก็จะมีคนอีกส่วนหนึ่งปรบมือให้ผู้พ่ายแพ้
เพราะสู้จนชนะใจคนดู คนชม คนเชียร์
บางครั้งบางโอกาส ขณะที่ผู้ชนะเฉลิมฉลองอย่างหนำใจแล้ว
เดินออกจากสนาม แต่ก็ฉงนใจที่เสียงปรบมือดังก้องหนักกว่าเดิม
เพราะผู้พ่ายแพ้ โบกมือขอบคุณคนที่ติดตามการแข่งขัน
ไม่ว่าจะเป็นสถานการณ์อย่างไรก็ตาม
ผู้ชนะก็ยังเป็นผู้ชนะ และผู้พ่ายแพ้ก็ได้รับผลของการพ่ายแพ้
สิ่งที่พิสูจน์ความคุ้มค่า ไม่ได้อยู่ที่รางวัลสำหรับผู้ชนะ
แต่อยู่ที่การพิสูจน์ตัวเองว่า สู้ได้สมศักดิ์ศรี
สมกับที่ฝึกมาเต็มที่หรือไม่
เมื่อไหร่ก็ตามที่รู้ตัวว่าไม่ได้เป็นที่ 1
ขอให้พ่ายแพ้อย่างมีความประทับใจครับทุกท่าน
| Create Date : 21 สิงหาคม 2548 |
| Last Update : 21 สิงหาคม 2548 13:54:01 น. |
|
9 comments
|
| Counter : 390 Pageviews. |
 |
|
|
| โดย: มู๋น้อย IP: 203.147.0.44 วันที่: 21 สิงหาคม 2548 เวลา:17:23:35 น. |
|
|
|
| โดย: Orion IP: 61.91.221.13 วันที่: 21 สิงหาคม 2548 เวลา:21:32:46 น. |
|
|
|
โดย: Monstermon  วันที่: 21 สิงหาคม 2548 เวลา:22:41:15 น. |
|
|
|
| โดย: สวยสะพรึง วันที่: 10 กันยายน 2548 เวลา:14:11:51 น. |
|
|
|
| โดย: Monstermon วันที่: 30 ตุลาคม 2548 เวลา:22:32:14 น. |
|
|
|
| โดย: แม่พริกขี้หนู , น้องอ้วนจัง IP: 58.136.205.232 วันที่: 6 พฤศจิกายน 2548 เวลา:20:38:46 น. |
|
|
|
| โดย: ผีผ้าห่ม IP: 58.10.143.199 วันที่: 15 พฤศจิกายน 2548 เวลา:1:24:26 น. |
|
|
|
| โดย: Mu_in_love IP: 61.19.170.229 วันที่: 17 มกราคม 2549 เวลา:22:27:30 น. |
|
|
|
|
|
|
|
|
Location :
เชียงใหม่ Thailand
[Profile ทั้งหมด]
|
 ฝากข้อความหลังไมค์
 Rss Feed
 ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?]
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?]
|
ผู้แก้ผู้เฒ่าเคยทักผมว่า อย่าไปจริงจังกับมันเลย
ดนตง ดนตรีอะไรนี่ เต้นกินรำกิน
ตั้งใจเรียนให้เก่ง จบมาแล้วจะได้เป็นเจ้าคนนายคน
ถึงเวลานี้แล้ว ผมกลับเล่นดนตรีเอาเรื่องเลยแฮะ
แต่ก็ว่าสิ ไม่ได้เป็นเจ้าคนนายคน ซํกที
|
|
|
|
|
|
|
|
| |
|
|
) 
ที่หนึ่งที่สองไม่รู้
รู้แต่ไม่ชอบแข่งขันอะไรกับใคร