Aimless Love: New and Selected Poems By วุฒิพล คิรินทร์  นอกจาก Billy Collins จะรวบรวมบทกวีจากสี่เล่มก่อนหน้านี้ ก็ยังมีบทกวีชุดใหม่ด้วย เริ่มต้นด้วยบทนี้ The Sandhill Cranes of Nebraska Too bad you weren’t here six months ago, was a lament I heard on my visit to Nebraska. You could have seen the astonishing spectacle of the sandhill cranes, thousands of them feeding and even dancing on the shores of the Platte River. There was no point in pointing out the impossibility of my being there then because I happened to be somewhere else, so I nodded and put on a look of mild disappointment if only to be part of the commiseration. It was the same look I remember wearing about six months ago in Georgia when I was told that I had just missed the spectacular annual outburst of azaleas, brilliant against the green backdrop of spring and the same in Vermont six months before that when I arrived shortly after the magnificent foliage had gloriously peaked, Mother Nature, as she is called, having touched the hills with her many-colored brush, a phenomenon that occurs, like the others, around the same time every year when I am apparently off in another state, stuck in a motel lobby with the local paper and a styrofoam cup of coffee, busily missing God knows what. นี่คือแนวถนัดของ Collins โคลงบทนี้ดูเหมือนจะไม่มีอะไรซับซ้อนใช้ภาษาเรียบง่าย ว่าด้วยเรื่องธรรมชาติอันงามงดที่กวีไม่มีโอกาสได้ชื่นชม ไม่ว่าจะใน Nebraska หรือ Georgia หรือกระทั่ง Vermont พอมาอ่านซ้ำจะรู้สึกว่าส่วนที่พูดถึง Nebraska จะจำง่ายกว่าส่วนที่พูดถึง Georgia หรือ Vermont เพราะมีการใช้จังหวะพยางค์ที่ชัดเจน และการผสานที่ลงตัวของสระและพยัญชนะ โคลงบทนี้จะดูธรรมดาไปทันทีถ้าไม่มีวรรคนี้ "so I nodded and put on a look of mild disappointment" น่าคิดว่าทำไมกวีต้องบอกว่า พยักหน้า (nodded) และ แกล้งทำเป็นผิดหวังนิด ๆ (put on a look of mild disappointment) นั่นเป็นเพราะว่ากวีไม่เพียวใคร่ครวญถึงประสบการณ์การ "สูญเสีย" หรือ "พลาด" อะไรบางอย่างในชีวิตไป แต่กวีกลับพูดถึวประสบการณ์นั้นด้วยน้ำเสียงแฝงนัยแย้งย้อนได้น่าคิดว่า เราควรจะโหยหาสิ่งที่เราสูญเสียหรือพลาดไปในอดีต หรือเลือกที่จะอยู่กับการยอมรับได้ว่าการสูญเสียหรือพลาดนั้นเป็นเรื่องธรรมดาของประสบการณ์ชีวิต บางทีการมานั่งเสียใจว่าทำไมเราถึงอดดูสิ่งที่สวยงามที่คนอื่นพร่ำบอกว่าห้ามพลาด เราควรชื่นชมสิ่งที่สวยงามอยู่ตรงหน้า (เช่นการอ่านหนังสือพิมพ์กับการนั่งจิบกาแฟ) ที่เป็นสารัตถะสำคัญในชีวิตที่เรามักจะมองข้ามไปรึเปล่า Collins ยังพูดถึงมิติของการรังสรรค์ศิลปะได้แยบคายว่าเพียงเพราะว่าศิลปินไม่ได้มีประสบการณ์ตรง ไม่ได้หมายความว่าศิลปินจะไม่สามารถสร้างศิลปะขึ้นมาได้ (กวีไม่ได้ไปดูอะไรสวย ๆ ใน Nebraska แต่กลับพรรณนาถึง Nebraska ได้ออกมาซะละเอียดขนาดนั้น) กวีเชื่อว่าขอเพียงศิลปินมี "จินตนาการ" เป็นจุดเริ่มต้นในการสร้างสรรค์ก็ใช้ได้แล้ว ดังนั้นจะเกิดประโยชน์อันใด หากเราเอาแต่นั่งเสียใจในสิ่งที่เราพลาดไปในชีวิต ในโคลงอีกหลายบทในเล่มนี้ เราจะได้เห็น Collins เขียนงานที่โดดเด่นตรงที่ท้าทายสิ่งที่เราเห็น รับรู้ และเชื่อ ในชีวิตประจำวัน ด้วยการเชื้อชวนให้คนอ่านลองปรับมุมมองชีวิต แล้วจะรู้ว่า โลกไม่ได้มีทางเดินสายเดียว Create Date : 03 พฤศจิกายน 2560 Last Update : 3 พฤศจิกายน 2560 8:50:19 น. 0 comments Counter : 301 Pageviews. Share Tweet ชื่อ : * blog นี้ comment ได้เฉพาะสมาชิก Comment :   *ส่วน comment ไม่สามารถใช้ javascript และ style sheet