ใกล้จะถึงวันที่เราจะได้เดินทางกลับประเทศไทยแล้ว
รู้สึกตื่นเต้น ดีใจและก็เสียใจในเวลาเดียวกันอย่างบอกไม่ถูก
เพราะการกลับไปนานๆแบบนี้ เราต้องทิ้งให้สามีอยู่คนเดียว
คิดไปต่างๆนานาว่าเค้าจะอยู่ จะกินยังไง ใครจะดูแลเวลาที่เค้าเลิกงานกลับมาบ้าน
เค้าคงจะเหงามากเมื่อไม่มีเรา สารพัดที่จะคิด...คิดแล้วก็อดสงสารสามีไม่ได้
แต่เราก็ไม่รู้จะทำอย่างไร เพราะใจนึงเราก็อยากจะกลับไปทำหน้าที่ลูกที่ดีบ้าง,อยากจะดูแลแม่กับป๋าและหลานๆบ้าง
เพราะที่ผ่านมาเราจะใช้ชีวิตอยู่ ตปท.ซะเป็นส่วนใหญ่
ก็เลยไม่ค่อยได้อยู่ดูแลครอบครัว ที่ผ่านมาเราทำได้แค่
โทรศัพท์ทางไกลไปถามสารทุกข์สุขดิบจากทางบ้านเท่านั้น คุยกันทีนึงก็เป็นชั่วโมงๆ
ไม่อยากจะวางสาย เพราะพอวางสายทีไร น้ำตาก็ไหลออกมาทุกที เพราะความคิดถึงบ้าน
แต่อีกไม่นานแล้วน๊า เราจะได้กลับไปอยู่กับครอบครัวนานๆซะที...

ขอบคุณนะคะคุณสามีสุดที่รัก
ที่ให้ฉันได้กลับไปทำในสิ่งที่ลูกคนนึงควรพึงปฏิบัติต่อบุพการีที่ให้กำเนิดฉันมา
ขอบคุณที่คุณเข้าใจและเป็นกำลังใจให้ฉันเสมอมา ฉันอยากจะบอกว่า
"ฉันโชคดีเหลือเกินที่ได้รู้จักและแต่งงานกับคุณ" เพราะตลอดระยะเวลา 8
ปี ที่เราอยู่ด้วยกัน คุณให้ทั้งความรัก ความเอาใจใส่และดีกับฉัน
รวมทั้งครอบครัวของฉันด้วย และที่ฉันมีวันนี้ได้ ก็เพราะคุณ ถึงเราจะไม่ได้อยู่ด้วยกันเหมือนเช่นเคย
แต่ฉันจะรักและคิดถึงคุณ...
วันนี้ฉันขอทำหน้าที่ภรรยาที่ดีให้กับคุณเหมือนเช่นทุกๆวันที่ผ่านมา
และอีกไม่นานฉันขอกลับไปทำหน้าที่ของลูกที่ดีบ้างน๊า ส่วนปีหน้าฉันก็จะกลับมาดูแลคุณเหมือนเช่นเคย....
แล้วเจอกัน หลังจากบ้านเสร็จเรียบร้อยหมดแล้วนะคะที่รัก