|
สถานีที่สอง USA!!
The Story of an Ordinary Man สวัสดีครับหลังจากที่ห่างหายไปนานมาก ผมก็รู้สึกอยากจะมาเขียนอะไรให้ทุกๆคนได้อ่านอีกตอนนี้ชีวิตของผมก็ดำเนินไปได้ด้วยดีเพราะผมสามรถปรับตัวกับสิ่งแวดล้อมในอเมริกาได้อย่างไม่มีปัญหาอีกต่อไปผมเลยอยากจะมาเล่าเรื่องของผมให้กับทุกคนได้ฟังอีก สถานีที่สองของในชีวิตต่างแดน 
ทุกวันนี้ผมก็ตื่นนอนทุกเช้าไปทำหน้าที่หลักของผมคือการเรียนหนังสือซึ่งตอนนี้ก็เป็นเทอมที่สองของผมแล้ว ผลการเรียนของผมในเทอมแรกก็อยู่ในขั้นดีแต่สิ่งที่สำคัญที่สุดของผมในการเรียนคือสิ่งที่เราเรียนไปนั้นเราสามารถนำมาใช้ในชีวิตของเราให้มีประสิทธิภาพได้แค่ไหนเกรดก็เป็นสิ่งที่สำคัญแต่จะมีความหมายอะไรถ้าเรียนไปเพื่อเอาแค่สิ่งนั้นผมยังไม่รู้เลยนะครับว่าความคิดของผมมันดีหรือไม่ดีบางครั้งผมก็ถกเถียงกับผู้อื่นในประเด็นนี้ว่าที่แท้จริงเราเรียนเพื่ออะไรยังไงก็แสดงความคิดเห็นกันได้นะครับ เพราะความคิดของผมก็ไม่ได้ถูกเสมอไปการยอมรับความคิดเห็นของผู้อื่นก็เป็นสิ่งสำคัญในความคิดของผม อเมริกาทำให้ผมมีความคิดใหม่ในเรื่องนี้ นักเรียนที่นี้จะมีความคิดเห็นที่ต่างกันมากแล้วทุกคนก็จะยอมรับความคิดเห็นซึ่งกันและกันไม่ว่าความคิดเห็นนั้นๆจะดีหรือไม่ดี แต่ไม่มีใครหรอกครับที่ผิดหรือถูกกลับกันผมมองกลับไปที่เมืองไทย ทุกวันนี้นักการเมือง,ผู้ใหญ่ในประเทศเรายังเถียงกันเป็นเด็กอยู่เลยไม่มีใครที่ยอมรับความเห็นของผู้อื่นคิดว่าตัวเองถูกเสมอไม่น่าละครับที่ประเทศของเราไม่พัฒนาไปไหน เปลี่ยนเรื่องดีกว่าครับ 
ตอนนี้ผมก็มียานพาหนะคู่ใจของผมละครับคือ จักรยานทุกวันนี้ผมก็ปั่นจักรยานคู่ใจของผมไปไหนก็ได้ที่ผมอยากไปไม่ว่าจะไกลแค่ไหนผมก็ปั่นมันไปเสมอจักรยานทำให้ผมเห็นอเมริกาในสิ่งที่ผมไม่เคยเห็นอีกเยอะ ทุกสัปดาห์ ผมจะปั่นออกจากSeattle ไปเมืองรอบๆคนเดียวพร้อมกับกล้องคู่ใจของผม แล้วผมก็จะบันทึกภาพเก็บไว้เสมอการถ่ายรูปบางครั้งมันไม่ใช่แค่แฟชั่น หรือ งานอดิเรก แต่สำหรับผม การถ่ายรูปมันคือการบันทึกชีวิตและความทรงจำของผม Capture Of My Life รูปที่ผมถ่ายออกมาทุกรูปจะสวยหรือไม่สวยทุกภาพล้วนมีความสำคัญกับผมหมด เพราะเมื่อไหร่ก็ตามที่ผมโตเป็นผู้ใหญ่ภาพที่ผมถ่าย มันจะคอยย้ำเตือนสิ่งที่ได้เกิดขึ้นในชีวิตของผมความทรงจำคือสิ่งสำคัญนะครับ 
ช่วงนี้อากาศที่นี้ดีมากเลยครับผู้คนเริ่มแต่งตัวกันตามสบายเพื่อออกมารับแสงแดดอันสดใส มารับอากาศที่แสนจะสดชื่นออกมารับสิ่งที่ธรรมชาติได้มอบให้กับเรา ธรรมชาติไม่เคยสร้างโทษกับมนุษย์มีแต่มนุษย์สร้างโทษให้กับธรรมชาติ เราทุกคนควรจะรักธรรมชาติควรจะดูแลมันให้ดีขึ้นนะครับ 
ชีวิตของผมก็เหมือนกับคนอื่นทั่วๆไปละครับไม่ได้มีอะไรที่ดีกว่ามากมายแต่สิ่งที่ผมมีและมีค่าที่สุดคือโอกาสจากพ่อแม่ของผมครับ โอกาสที่ทำให้ผมสามรถเลือกทางเดินของผมด้วยตัวเองเวลาที่ผมมีเรื่องเศร้าใจหรือท้อแท้ ผมยังมีพ่อแม่ที่คอยสนับสนุนผมตลอด ความทุกข์กับความสุขมันคือบทเรียนของเราทุกคนครับเวลาทุกข์จงเผชิญกับมัน เวลาสุขก็ควรจะสุขควรยิ้มให้เต็มที่แต่ก็ควรที่จะพร้อมรับความทุกข์ไว้ตลอดเวลานะครับฟ้าหลังฝนย่อมสวยเสมอครับ เดือนหน้าผมมีโอกาสที่จะได้ไปเที่ยวมหานคร New Yorkผมตื่นเต้นมากเลยครับ ตอนเด็กๆผมคิดอยู่ตลอดว่าคนอย่างผมจะมีโอกาสมาเหยียบอเมริกาไหมแต่วันนี้ผมได้มาอยู่ได้มาใช้ชีวิต ฝันของผมเป็นจริงแล้วครับ ผมคงไม่มีวันนี้ถ้าไม่มีพ่อแม่ผมผมอยากขอบคุณท่านมากๆ แต่คำขอบคุณอย่างเดียวคงไม่พอที่จะทำให้ท่านยิ้มได้หรอกครับผมต้องแสดงให้ท่านเห็นครับ การไปเที่ยว New York ผมวางแผนไว้แล้วครับจะไปไหนบ้างตื่นเต้นมากๆเลยครับผม ชีวิตของผมยังต้องเดินต่อไปข้างหน้าอีกต้องเจออะไรอีกมากมายแต่ก่อนที่ผมจะเดินไปข้างหน้านั้นผมต้องมองกลับไปข้างหลังเสมอคอยมองความผิดที่ผมได้เคยกระทำลงไป เพื่อมันจะไม่ได้เกิดขึ้นกับผมอีกขอบคุณทุกๆท่านที่อ่านเรื่องราวของผมนะครับหวังว่า สิ่งที่ผู้ชายธรรมดาอย่างผมได้เขียนลงไปมันคงสร้างรอยยิ้มให้กับใครบางคนได้ครับ ขอโทษถ้าสะกดคำผิดนะครับ Thanks for reading An ordinary man กานต์];[
| Create Date : 10 พฤษภาคม 2555 | | |
| Last Update : 10 พฤษภาคม 2555 11:20:13 น. |
| Counter : 597 Pageviews. |
| |
|
 |
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [