ทุรบุรุษ
๏ อันตะวัน นั้นพลันคล้อย จะลอยลับ คนก็นับ ถึงวันตาย กลายเป็นผี ใยไม่เห็น แก่ไพร่ฟ้า ประชาชี ไปเที่ยวชี้ ให้ผีป่า มางำเมือง
๏ ลุแปดสิบ พระชันษา มหาบพิตร ต่างน้อมจิต มารวมใจ ใส่เสื้อเหลือง ยังคิดอ่าน ทำการร้าย ให้ขุ่นเคือง ระคายเบื้อง ยุคลบาท นาถบดินทร์
๏ ดูหรือวัย ก็ล่วงเข้า จะเก้าสิบ แลลิบลิบ เห็นไวไว ว่าใกล้สิ้น มาทำชั่ว ให้เขาด่า เป็นราคิน เมื่อด่าวดิ้น จะผินพักตร์ ไปทักใคร
๏ เห็นแต่หน้า ไม่รู้ใจ เหมือนใสซื่อ หลงนับถือ เคยเคารพ เคยนบไหว้ ดูหน้าเนื้อ กลับซ่อนเสือ ไว้ภายใน หลงไว้ใจ พวกผู้ใหญ่ ใฝ่อธรรม
๏ หรือเห็นแก่ ซึ่งอำนาจ ราชศักดิ์ จนมิพัก จะหยุดยั้ง ยังไม่หนำ เพราะเมามัว เรื่องชั่วช้า จึงกล้าทำ ใช่ถลำ เพราะไม่รู้ หรือหูเบา
๏ อันประชา ธิปไตย ใครก็รัก มาหาญหัก ของรักไป ใครไม่เศร้า อำนาจรัฐ ที่ถูกต้อง เป็นของเรา มาปล้นเอา มันแสนช้ำ สุดกล้ำกลืน
๏ เสียไปแล้ว อีกเมื่อไร จะได้กลับ ต้องเสียทรัพย์ ต้องเสียคน ต้องทนฝืน ต้องเสียเลือด อีกเท่าไร จะได้คืน ต้องสะอื้น หลั่งน้ำตา ดั่งวารี
๏ เสียงสาปแช่ง ทั้งด่าก่น จนสิ้นศักดิ์ คนใจยักษ์ หนักแผ่นดิน สิ้นราศี ทั้งสาปส่ง ลงนรก อเวจี อยู่เป็นผี ชั่วกัปกัลป์ พุทธันดร
วโรทาห์: ๓ เมษายน ๒๕๕๐ แก้ไข: ๒๖ กันยายน ๒๕๕๏
Create Date : 05 เมษายน 2550 |
|
3 comments |
Last Update : 27 กันยายน 2550 16:19:37 น. |
Counter : 718 Pageviews. |
|
|
|