อย่ามาเอานิยายอะไรกับผมเล้ย 01

สมัยเป็นเด็ก ๆ ทุกคนคงคงเคยคิดว่า เมื่อไหร่นะ จะได้โตเป็นผู้ใหญ่ซะที แล้วถ้ามีผู้ใหญ่ซักคนมาได้ยิน ก็คงบอกกับเราว่า ตอนเป็นเด็กนั่นแหละคือช่วงเวลาที่ดีที่สุดแล้ว ไม่ต้องรับผิดชอบ ไม่ต้องมีภาระให้คิดมาก ถ้าหาย้อนเวลาได้ ผู้ใหญ่คนนั้นก็คงอยากย้อนกลับไปเป็นเด็กอีกครั้ง


แสงไฟบนอาคารสิบเอ็ดชั้นหลังนั้นดับหมดแล้วแม้แต่ทางเดิน เพราะเป็นเวลาเที่ยงคืนกว่าของคืนวันศุกร์แล้ว ทุกคนที่ทำงานที่ตึกนี้กลับบ้านไปหมดแล้ว ส่วนใหญ่คงนอนอบอุ่นสบายอยู่บนเตียงในห้องนอนของตัวเองกัน หรือไม่ก็มีกิจกรรมส่วนตัวที่ไม่ต้องยุ่งเกี่ยวกับหน้าที่ความรับผิดชอบอีก แต่ถ้าใครซักคนมองขึ้นไป ก็คงจะได้เห็นว่า ยังมีแสงไฟสว่างออกมาจากหน้าต่างห้องหนึ่งบนชั้นเก้า แสงไฟสว่างในยามดึกเหมือนเช่นปกติทุกคืน แต่วันนี้ คนในห้อง ไม่ได้กำลังทำงานเหมือนเช่นทุก ๆ วัน


ในห้องทำงานพื้นปูพรมขนาดค่อนข้างกว้างห้องนั้น ถ้าเปิดประตูเข้าไป ด้านใกล้ประตูทางเข้า เป็นชุดโซฟาหนังแท้ขนาดใหญ่อย่างดี ข้างผนังด้านซ้ายเป็นชั้นวางหนังสือตลอดความยาวผนังที่มีทั้งหนังสือ และแฟ้มเอกสารจำนวนมากวางเรียงกันอย่างเป็นระเบียบ ทางด้านขวาเป็นประตูเล็ก ๆ เปิดไปยังห้องน้ำส่วนตัวพร้อมที่อาบน้ำ ห้องนี้เป็นห้องหนึ่งในสองห้องของอาคารนี้ที่มีห้องน้ำส่วนตัว หน้าบานหน้าต่างขนาดใหญ่ประดับด้วยม่านสีเรียบๆ แต่ดูหรูหราจะเห็นโต๊ะทำงานไม้มะฮอกกานีสีเข้มขนาดใหญ่หรูหราตั้งอยู่ บนโต๊ะมีเอกสารกองระเกะระกะค่อนข้างไม่เป็นระเบียบนัก โต๊ะคอมพิวเตอร์ขนาดเล็กกว่ากันไม่มากอยู่ข้างๆ ทั้งโต๊ะทำงานและโต๊ะคอมพิวเตอร์ถูกจัดเรียงเหมือนรูปตัวอักษรแอล ผู้ชายที่นั่งอยู่บนเก้าอี้หนังทรงผู้บริหารตัวนั้นไม่ได้กำลังทำงานหรอก แต่เค้ากำลังใช้คอมพิวเตอร์ค้นหาข้อมูลบางอย่าง


หลังจาก 20 ของการมุมานะเรียนหนังสืออย่างหนักจนจบการศึกษาในระดับปริญญาชั้นสูงสุดจากมหาวิทยาลัยที่มีชื่อเสียงโด่งดังระดับโลก บวกกับอีก 15 ปีของชีวิตการทำงานที่ไม่เคยมีวันหยุดพัก จนก้าวขึ้นมาเป็นผู้บริหารตำแหน่งสูงขององค์กรตั้งแต่อายุยังไม่ถึง 40 ปี เมื่อไม่กี่วันที่ผ่านมานี่เอง ที่ผู้ชายคนนี้ถึงเพิ่งจะได้ตระหนักว่า มีหลายสิ่งหลายอย่างขาดหายไปจากชีวิตที่ดูเหมือนสมบูรณ์แบบและประสบความสำเร็จอย่างสูงของเค้า



บนหน้าจอคอมพิวเตอร์ ชายคนนี้กำลังเปิดเวบไซต์ google เพื่อหาข้อมูลอะไรบางอย่างที่ไม่ได้เกี่ยวกับหน้าที่การงานของเค้าเลย เค้ากำลังค้นหาข้อมูลจากชื่อของคนหลายๆ คน ทุกชื่อมาจากความทรงจำ และทุกชื่อล้วนเคยเกี่ยวพันกับเค้ามาแล้วในอดีต

“พิมรดา สุวรรณกุลชาติ”


ชื่อแรกที่ชายไม่ค่อยหนุ่มแล้วพิมพ์ลงไป


“อ๊ะ ผลลัพธ์ออกมาแล้ว เจอมากกว่าสามพันผลลัพธ์ของชื่อนี้ ในเวลา 0.11 วินาที สมเป็น google ต้องอวดอ้างตัวเองซะด้วย “ ธีร์คิดในใจ


“ไหนลองคลิกเข้าไปดูหน่อยซิ เผื่อจะได้ข้อมูลพวกที่อยู่หรือเบอร์โทรศัพท์ด้วย”


เพียงชั่วอึดใจ หน้าจอโปรแกรมอันใหม่ก็แสดงข้อมูลหน้าเว็บที่มีคำว่า พิมรดา สุวรรณกุลชาติ ขึ้นมา เป็นหน้าเว็บรวมรุ่นนักศึกษาปริญญาโทของสถาบันการศึกษาแห่งนึง ที่สำเร็จการศึกษาไปตั้งแต่ 10 ปีที่แล้ว ไม่มีรูป แต่มีที่อยู่พร้อมเบอร์โทรศัพท์มือถือของคนชื่อพิมรดาด้วย แต่ไม่รู้ว่าปัจจุบันจะพิมรดาจะยังอยู่ที่นี่ หรือใช้เบอร์โทรศัพท์นี้อยู่หรือเปล่า


ไวเท่าความคิด ธีร์เอื้อมมือไปที่โทรศัพท์ที่ตั้งอยู่บนโต๊ะทำงาน เตรียมจะกดเบอร์


“นี่มันตีหนึ่งกว่าแล้วนี่หว่า ขืนโทรไปมีหวังโดนด่าตาย”


ธีร์วางโทรศัพท์ลง เปลี่ยนใจลองคลิกลิ้งที่สองจากกูเกิลดู ส่วนใหญ่ไม่ค่อยเป็นเรื่องเป็นราว หรือได้ข้อมูลอะไรมากนัก เพราะหลาย ๆ หน้าเว็บเป็นแค่ข้อมูลของคนชื่อเดียวกัน หรือนามสกุลเดียวกันเท่านั้น


“ลองใช้เบอร์โทรศัพท์นี่ดูซิ เผื่อพิมรดาจะยังไม่ได้เปลี่ยนเบอร์โทรศัพท์”


เบอร์โทรศัพท์นี้นำไปสู่อีกข้อมูลหนึ่ง Homiside Mansion อพาทเมนท์เปิดใหม่ที่บางแสน แต่ไม่รู้ว่าเปิดใหม่ตั้งแต่เมื่อไหร่ มีชื่อพร้อมเบอร์สำหรับติดต่อเพื่อจองห้องพัก ไม่มีชื่อจริง มีแต่ข้อความว่าติดต่อคุณแหม่ม พร้อมเบอร์โทรของพิมรดา


พิมรดาหรือแหม่ม ชื่อเล่นของเธอ ธีร์ค่อนข้างแน่ใจแล้วว่านี่น่าจะเป็นเบอร์โทรของเธอ ธีร์ไม่มีวันลืมชื่อเล่นของเธอหรอก ไม่มีวันลืมหน้าหวานๆ ของเธอ แต่นี่มัน 28 ปีแล้ว ที่ธีร์ไม่ได้พบเธอ ไม่เคยมีการติดต่อกันใดๆ ทั้งสิ้น


ตอนนี้เธอจะเป็นยังไงนะ? เธอจะแต่งงานหรือยัง? จะมีลูกหรือเปล่า? เธอมีความสุขรึเปล่านะ?


คำถามมากมายผุดขึ้นมาในความคิด... พร้อมกับแผนการบางอย่างที่คิดไว้ในใจหลายวันมาแล้ว ที่ถ้าทุกคนที่รู้จักธีร์ได้ฟัง ก็คงต้องหัวเราะเยาะ หรือคิดว่าเค้าบ้าไปแล้วแน่ๆ แผนที่ขัดกับบุกคลิกและภาพลักษณ์ของเค้ามากอย่างหน้ามือเป็นหลังมือ

Create Date : 22 มีนาคม 2554		1 comments
Last Update : 22 มีนาคม 2554 23:26:50 น.
Counter : 1764 Pageviews.
Share Tweet