BlogGang.com : : vellocent : หัวใจใช่แผ่นหิน

หัวใจใช่แผ่นหิน

19.20

แบกความเหงาไว้บนบ่าแล้วพาร่างกลับสู่ห้องพักห้องเดิม หมอนใบเดิม ตู้ เตียง แจกัน โซฟา ล้วนแล้วแต่เป็นอันเดิมทั้งสิ้น แต่ทำไมกัน ผมถึงรู้สึกว่าตัวเองแปลกแยก ออกมาจากสิ่งเดิมๆ

ทุกวันนี้ลมหายใจที่พ่นทิ้งไปวันๆเหมือนจะไร้ค่า แต่พอนึกไปถึงคนข้างหลัง ที่ยังเฝ้าคอยสนับสนุน เฝ้าคอยที่จะผลักดัน มันก็ทำให้ผมล้มไม่ได้ แม้ว่าจะอยากล้มกายแนบลงกับพื้นตามใดก็เถอะ

. . .ท้อได้. . . แต่ไม่มีสิทธิ์ถอย

ลมฟ้าลมฝน เหมือนจะหอบเอาความหนักอึ้งในจิตใจมาโถมเข้าใส่อีกระลอกพร้อมกับเม็ดฝนที่พร่างพรมลงมาไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย

ทั้งๆที่ก็ผ่านมานานแสนนาน ทำไมผมถึงลืมไม่ได้เสียที. . . หรือใครจะรู้ หัวใจของผมอาจจะไม่อยากลืมเองก็เป็นได้

รู้ว่าหากวันใดผมลืมมันลงได้ ความเจ็บปวดมันก็คงจะหายไป แต่มันก็น่าใจหายไม่ไช่น้อย ที่ความทรงจำๆหนึ่งของเราจะลบเลือนลง

ถ้าอย่างนั้นก็สู้เจ็บอยู่อย่างนี้เสียดีกว่า เจ็บย้ำๆให้ใจมันเป็นแผลเป็น ให้มันเป็นตราที่จะจาลึกอยู่บนก้อนเนื้อนิ่มๆที่เรียกว่าหัวใจ จนเมื่อวันนึงความเจ็บที่ได้รับมันชาชิน ผมคงจะยิ้มสู้กับความเจ็บแปลบในหัวใจได้อย่างเต็มภาคภูมิ

จะได้ภูมิใจที่อย่างน้อยผมจะสามารถยิ้มได้ ในขณะที่ผมก็ไม่ได้ลืมความเจ็บปวดในครั้งนี้

ซึ่งก็ไม่รู้ว่าจะต้องรออีกนานเพียงใด ในเมื่อหัวใจของคนเราก็เป็นเพียงก้อนเนื้อนิ่มๆ หาได้ใช่แผ่นหินที่แข็งแกร่งแต่อย่างใด . . .

...............
........
...
.

วันนี้ฝนตกอีกแล้ว ผมคิดถึงเขาเหมือนเดิม และยังหวังว่าเขาจะสบายดีเฉกเช่นที่ผมหวังในทุกๆวัน

สุดสัปดาห์หมดลงแล้ว พรุ่งนี้ทันทีที่รุ่งอรุณของสัปดาห์ใหม่มาเยือน ชีวิตเหงาๆก็ต้องออกต่อสู้กับโลกหม่นๆตามลำพัง. . .เหมือนเดิม

Create Date : 28 มิถุนายน 2552

Last Update : 28 มิถุนายน 2552 19:41:24 น.

9 comments

Counter : 258 Pageviews.

เขียนพรรณนาความรู้สึกได้ดีจังเลยค่ะคุณ
แหล่ม
กาลเวลาจะทำให้คุณแข็งแรง
เชื่อมั่นว่า
อีกไม่นานคุณจะผ่านไปได้ด้วยดีเน๊าะ

โดย: อุ้มสี

วันที่: 28 มิถุนายน 2552 เวลา:20:17:24 น.

สวัสดีค่ะ แวะมาทักทาย
อิอิ จะได้หายเหงา

โดย: พี่สาว (พอที

) วันที่: 28 มิถุนายน 2552 เวลา:21:49:06 น.

เป็นกำลังใจให้น๊า

โดย: ดาวไร้ตะวัน

วันที่: 29 มิถุนายน 2552 เวลา:0:16:14 น.

สู้ๆ นะคะ ^0^

ขอบคุณที่แวะไปเยี่ยมกันนะคะ

โดย: แมวเอิง

วันที่: 29 มิถุนายน 2552 เวลา:1:58:38 น.

อ่านของวันนี้แล้วเครียดอ่า และไม่มีช่วงตื่นเต้น
เนื้อเรื่องมันเนือยๆเฉื่อยๆไปหน่อย
ความรู้สึกอึดอัดของคนอ่านเหมือนดิ่งลงเหวไปกับคนเขียน
อยากให้มีบางมุมที่มันผ่อนคลายบ้าง
บางช่วงที่น่าสนใจที่สุด มีจุดรอง
และบางช่วงก็น่าจะเหมือนให้คนอ่านได้ปล่อยอารณ์บ้าง
แล้วมันจะน่าสนใจมากกว่านี้

อันนี้เป็นความเห็นส่วนตัวนะครับ
อาจจะดีแล้วสำหรับคนอื่น
ผมความรู้น้อย เขียมตามความรู้สึก
แต่ก็เป็นกำลังใจให้ครับ
สู้ต่อไปๆๆๆๆ

โดย: หลวงแจ่มใส IP: 115.67.104.195 วันที่: 29 มิถุนายน 2552 เวลา:2:47:39 น.

แวะมาทักทายค่ะ

โดย: CrackyDong

วันที่: 29 มิถุนายน 2552 เวลา:5:55:29 น.

ความรู้สึกนี้เป็นเหมือนกันเลยครับ...อาจจะแตกต่างกันที่เงื่อนไขที่มีก็เท่านั้น..คงจะไม่ใช้คำว่าเข้าใจ เพราะไม่มีใครจะเข้าใจความรู้สึกเราได้ดีกว่าตัวเราเอง แต่ขอขอใช้คำว่ารับรู้ได้ถึงความรู้สึกที่มันฝังลึกอยู่ข้างในมากกว่า
ยังไงก็เป็นกำลังใจให้...ชีวิตยังไงๆก็ต้องเดิรต่อไปตามวิธีทางของมัน
...ขอบคุณที่มาเยี่ยมชมบล๊อกนะครับ...
สิ่งที่คุณเรียกว่าป่าน้อยๆของคุณ มันคือลมหายใจในอนาคตของลูกหลานเราครับ...ขอบคุณที่คุณรักมัน

โดย: non lock (non lock

) วันที่: 29 มิถุนายน 2552 เวลา:10:14:15 น.

ขอบคุณที่แวะไปเยี่ยมเยือนกัน ดีใจที่มีคนชอบดอกไม้

โดย: chadapha

วันที่: 29 มิถุนายน 2552 เวลา:14:32:41 น.

เจ็บแค้นเคืองโกรธโทษฉันใย
ชั้นทำอะไรให้คุณเคืองขุ่น

เศร้าจังง่ะ

โดย: kapooklook IP: 118.172.152.12 วันที่: 29 มิถุนายน 2552 เวลา:17:59:20 น.