ในสมัยก่อน เมื่อใกล้ถึงวันเปิดประตูผี คือวันขึ้น 1 ค่ำเดือน 7 ตามปฏิทินจีน บรรดาโรงเจ หรือสถานสาธารณกุศล จะมีการบอกบุญให้ชาวบ้านร้านถิ่นร่วมงานบุญประเพณีทิ้งกระจาด โดยการนำตะกร้าสานด้วยไม้ไผ่ตาห่างบ้างถี่บ้างเป็นรูปวงกลม ขนาดเส้นผ่าศูนย์กลางประมาณ 10 นิ้ว คล้ายเข่งปลาทู เพียงแต่ไม่มีขอบสูงที่ก้นตะกร้ามีกระดาษสีแดงหรือสีเหลือง แจ้งกำหนดของงานทิ้งกระจาดของศาลเจ้า, โรงเจ ที่เอาตะกร้ามาวาง กำหนดวันมาเก็บตะกร้า จากนั้นเมื่อถึงกำหนดวันนัดหมาย เจ้าหน้าที่โรงเจก็จะมาเก็บ ผู้ที่ได้รับก็จะนำสิ่งของ ซึ่งส่วนใหญ่เป็นอาหารแห้งใส่ไว้ หรือเป็นเงินจำนวนที่ตนพอใจจะทำบุญ โรงเจนั้น ๆ ก็จะนำสิ่งของ หรือ ปัจจัย ไปดำเนินการต่อไป

ภายหลังจากผ่านพิธีการทางศาสนา ก็มีการโปรยทานทิ้งกระจาด ช่วงเช้าเป็นพิธีสงฆ์ ช่วงบ่ายมีการโปรยทาน สถานที่โปรยทานส่วนใหญ่จะใช้บริเวณที่หน้าศาลเจ้า หากเป็นศาลเจ้าใหญ่โต มีพื้นที่กว้างขวางก็จะมีหอสูงเป็นที่โปรย หรือโยนสิ่งของ เริ่มด้วยพระสงฆ์หยิบสิ่งของที่ชาวบ้านมาทำบุญ เช่นผลไม้ หรือ ขนมปัง หมั่นโถว เงิน ทอง โปรยไปที่ฝูงชนซึ่งเบียดเสียดยัดเยียด คอยรับแจกสิ่งของ ที่ถูกต้องเรียกว่าแย่ง ของแต่ละชิ้นที่แย่งชิงมาได้ก็แทบจะแหลกเหลว เพราะถูกตะปบจากมือเป็นสิบจนทะเลาะเบาะแว้งกัน ต่อมามีการพัฒนาด้วยการโยนติ้ว ติ้วเป็นแท่งไม้ไผ่ที่เหลาบางๆ ยาวประมาณ10 นิ้ว กว้างขนาด ½ – 1 ซ.ม. มีตัวเลขหรือตัวอักษรเขียนไว้ที่ไม้ติ้วนั้น เมื่อเสร็จสิ้นพิธีการทิ้งกระจาดแล้ว ผู้ที่ได้ไม้ติ้วก็จะนำไปแลกสิ่งของกับคณะกรรมการจัดงาน วิธีนี้ผู้คนก็จะได้สิ่งของเป็นชิ้นเป็นอันที่สมบูรณ์ แต่ยังคงมีการกระทบกระทั่งจากการแย่งชิงอยู

      ต่อมา ได้เปลี่ยนรูปแบบเป็นการรับแจกสิ่งของกันตรง ๆ โดยวิธีการให้ผู้คนมารอรับที่หน้าศาลเจ้า หรือ มูลนิธิ เมื่อถึงกำหนดเวลาที่คณะกรรมการกำหนดไว้ ก็จะเปิดประตูให้เข้าไปในพื้นที่ที่เตรียมไว้ หลังจากนั้นได้มีการพัฒนารูปแบบเป็นการเข้าแถว มีการแจกบัตร มีวิธีการเพิ่มขึ้น เพื่อให้ประชาชนที่มารับของไม่ต้องเบียดเสียด อย่างที่มูลนิธิ ป่อเต็กตึ๊งดำเนินการอยู่จนถึงปัจจุบัน

วิธีการของการบอกบุญทิ้งกระจาดก็เปลี่ยนไปเช่นกัน การเอากระจาดไปวางเพื่อให้ผู้คนใส่สิ่งของนั้นก็กลายเป็นการประกาศบอกบุญกันตรงๆ จากสิ่งของวางอยู่ในตะกร้าสานด้วยไม้ไผ่ ที่ผู้ไปแย่งได้จากงานทิ้งกระจาด ก็กลายเป็นสิ่งของที่อยู่ในกระจาดสานด้วยไม้ไผ่ หรือ หวายแทน หรือ เป็นหมวกสานที่ชาวจีนเรียกว่า “โก่ยโล้ย” หรือ “กุยเล้ย” หมวกสานนี้ก็เหมือนตะกร้าเอาสิ่งของที่ได้รับแจกใส่ไว้ในหมวกสาน สามารถเคลื่อนย้ายสิ่งของได้โดยสะดวก ต่อมาก็ถึงยุคพลาสติก ถุงพลาสติกที่สามารถทนแดดทนฝน สามารถหิ้วได้ ใส่ของได้มาก และ เบาแรง แต่หมวกสานก็ยังคงแจกอยู่ เพราะถือว่าหมวกสานไม้ไผ่เหมือนบ้านหลังคามุงจาก การทำบุญหมวกสาน 1 ใบ เหมือนการทำบุญสร้างบ้าน 1 หลังให้ความร่มเย็น

        ระยะเวลา 1 เดือน เริ่มจากวันเปิดประตูผี หรือ เดือนปล่อยผี บรรดาผีเปรต ผีนรก วิญญาณเร่ร่อนไร้ญาติทั้งหลาย ได้รับอนุญาตให้ออกมาขอแบ่งส่วนบุญจากผู้คนในโลกมนุษย์ ไปจนกระทั่งวันที่ 29 เดือน 7 เป็นเวลา 1 เดือนเต็ม ในระหว่างนี้พุทธบริษัทจีนจะจัดหาเครื่องเซ่นไหว้ ที่ประกอบด้วยอาหารคาวหวาน เสื้อผ้ากระดาษ ฯลฯ ไปไหว้ตามศาลเจ้าที่ตนนับถือ ทำบุญอุทิศส่วนกุศลให้แก่ญาติมิตรที่ล่วงลับไปแล้ว และยังเผื่อแผ่ไปยังวิญญาณไร้ญาติในโอกาสเดียวกันด้วย นอกจากนี้ยังนำสิ่งของที่เซ่นไหว้นั้น แจกจ่ายให้แก่ผู้ยากไร้ ขาดแคลน เป็นที่น่าชื่นชมอย่างยิ่ง การกำหนดวันทิ้งกระจาดแจกจ่ายสิ่งของ ขึ้นอยู่กับแต่ละศาลเจ้า, โรงเจ , องค์ก

มูลนิธิป่อเต็กตึ๊ง จัดงานประเพณีทิ้งกระจาดในเดือน 7 ตามจันทรคติของจีน ซึ่งมูลนิธิฯถือเป็นนโยบายหนึ่งที่ปฏิบัติต่อเนื่องมาเป็นเวลานาน ไม่ต่ำกว่าอายุการก่อตั้งมูลนิธิฯกว่า 100 ปี และคาดว่าเป็นมูลนิธิแห่งแรกที่จัดงานทิ้งกระจาดอย่างเป็นทางการและเป็นกิจจะลักษณะ เพราะถือเป็นประเพณีการทำบุญอุทิศส่วนกุศลให้แก่เพื่อนมนุษย์ที่ล่วงลับไปแล้วทั้งที่เป็นญาติและไม่เป็นญาติพร้อมกับทำทานให้แก่ผู้ยากไร้ เป็นงานบุญที่ยิ่งใหญ่ ที่ปฏิบัติสืบทอดมาตั้งแต่สมัยพุทธกาล ด้วยการนำสิ่งของเครื่องเซ่นไหว้ เช่น ข้าวสาร อาหารแห้ง มากราบไหว้เพื่ออุทิศส่วนกุศล หลังจากนั้นทางมูลนิธิฯ จะรวบรวมสิ่งของและจัดซื้อเพิ่มเติมเพื่อนำแจกจ่ายแก่ประชาชน พร้อมนำมอบองค์กรต่างๆ ทั้งภาครัฐและเอกชน