“โธ่พี่บางทีเราก็น่าจะลองทำในสิ่งที่ไม่ได้ทำมานานแล้วบ้างนะ เปลี่ยนบรรยากาศอ่ะ”น้องเริ่มให้แง่คิดชวนฟัง แต่ดูหัวใจฉันมันไม่ค่อยอยากฟังน้องพูดถูกเราน่าจะลองทำในสิ่งที่ไม่ได้ทำมานานแล้วบ้าง เปลี่ยนบรรยากาศ ....แต่ไม่ได้ดูอายุพี่มันเลยมันยังได้อยู่เหรอ....ดูจากสภาพการจราจรเมื่อสิบกว่าปีที่แล้วกับวันนี้มันต่างกันสิ้นเชิง ไม่แน่ใจว่า

“....ใจสู้หรือเปล่า...ไหวไหมบอกมา...”

“ไม่ไหวอ่ะ” ใจบอกอย่างนั้น

เมื่อก่อน...ตอนเราอายุยังน้อยๆจะทำอะไรสักอย่าง เราไม่ต้องมานั่งคิดอะไรเยอะแยะไปไหนแต่ละทีแค่มีกระเป๋าเป้หนึ่งใบ ถุงนอนมัดห้อยเป้ข้างซ้ายร้องเท้าแตะไว้เปลี่ยนห้อยเป้ด้านขวา นั่งมอร์ไซด์ นั่งหลังรถกระบะเอาหน้าท้าลมท้าแดด ไม่เคยกลัวการเป็นสิวเป็นฝ้า ไปได้เป็นอาทิตย์ๆ ชุดไว้เปลี่ยนแค่กางเกงยีนส์ตัวเดียวใส่ได้เป็นอาทิตย์...แต่พอเวลาเปลี่ยน อายุเยอะขึ้น บางที...เราก็ทำให้ชีวิตมันเยอะไปตามอายุ บางทีนอนโรงแรมชั้นดีแต่ก็ยังคิดเยอะ เสื้อผ้าใส่พอวันไปไหม เสื้อคลุมให้ดูดี เป็นการเป็นงานสมฐานะ ชุดเที่ยวกินข้าวตอนเย็น รองเท้าเปลี่ยนสัก 2 คู่ ชุดนอน ครีมบำรุงเครื่องอาบน้ำ ยากันป่วย โอ้ยๆๆ สารพัดจะคิด ไปไหนแต่ละที กระเป๋าลากใบโตไม่พอใส่ต้องหิ้วกระเป๋าเครื่องสำอางไปอีกถุง เยอะไปหมด อายุเยอะบางทีเราก็ทำให้ชีวิตเยอะยุ่งยากมากไป คิดเยอะมากไป แบกอะไรไว้หลายๆอย่างแค่ภาระต่างๆที่มีก็มากพอแล้ว เราก็ยังอุตส่าห์แบกความเยอะของชีวิตตามมาด้วย แบกเอาความคิด คำพูดความเจ็บปวดแต่หนหลังที่ไม่ได้สร้างประโยชน์ให้กับชีวิตเราตามติดเราไปทุกที่ ....

อายุเยอะเราแบกอะไรเยอะแยะตามชีวิตมาบ้างทั้งที่บางอย่างไม่ได้เป็นประโยชน์กับเราหรือใครเลย....หรือบางทีบางเรื่องกลับไปคิดแบบตอนที่เรายังอายุน้อยๆ ก็อาจจะดี......

                                                                                                            ธุลีดิน