วันแรกของการทำงานที่ไม่มีเธอ ไม่ได้อับบล๊อกซะนาน ... ปัดๆๆๆๆ (ปัดตัวขี้เกียจที่เกาะมือออกซะหน่อย แฮ่) วันนี้ได้ฤกษ์เขียนบล๊อกซะที .... ถ้านับจากวันที่เกิดเหตุก็ผ่านมานานเกือบๆครึ่งเดือน .. ซึ่งในอาทิตย์แรกๆนั้นให้เขียนถึงเรื่องนี้คงแย่แน่ๆเลยค่ะ .. แต่เพราะเหตุการณ์เศร้าจิตตกนั่นได้ผ่านไปนานพอสมควรแล้ว มานั่งนึกย้อนไปแล้วก็ได้แต่ขำๆ ตลกๆ กับหัวหน้าของตัวเองจริงๆ บางคนที่หลงเข้ามาอ่านบล๊อกนี้อาจจะงงไปบ้าง ว่าเกิดอะไรขึ้น? .. แต่กับเดอะแกงค์หลายๆคงพอจะรู้คร่าวๆมาแล้ว .. คืองี้ค่ะ ตอนนี้เจเจกับพลอยเนี่ย เราไม่ได้อยู่ด้วยกันแล้วนะ อย่าๆๆๆ อย่าร้องอ้าว ... อย่าๆๆ อย่าเพิ่งถามค่ะ ว่าทำไม เพราะกำลังจะเล่าๆคร่าวๆ โดยสังเขปดังนี้ ... เรื่องของเรื่องก็คือพลอยเค้าไปริเริ่มกิจการบางอย่างที่บ้านต่างจังหวัด ซึ่งทำมาได้ซักพักแล้วล่ะค่ะ ... แต่เพราะตัวดันอยู่กรุงเทพ ก็เลยไม่มีใครดูแลงานให้ ขืนไม่ไปคุมงานเอง เกรงว่างบบานตะไท เตลิดเตลยออกทะเลไปซะก่อน พลอยเลยตัดสินใจ ลาออกจากงานประจำ ที่ทำอยู่ที่เดียวกันกับเจเจค่ะ .. ซึ่งมีผลไปเมื่อปลายเดือนที่ผ่านมา .. และแน่นอนว่า พลอยก็กลับไปดูงานอยู่ที่บ้านต่างจังหวัด และทิ้งเจเจให้จ๋องอยู่คนเดียว คงไม่ต้องบรรยายสำหรับใครที่อยู่กับแฟนมาตลอด ว่ามันจะเป็นความรู้สึก เหงาและหว้าเหว่แค่ไหน .. โดยเฉพาะเจเจกับพลอยเนี่ย เราแทบไม่เคยห่างจากกันเลย ตั้งแต่เป็นแฟนกันมาสมัยเรียน ทำงานที่แรก จนถึงที่ปัจจุบันเราก็ทำงานด้วยกัน ไปทำงาน ไปไหนมาไหนด้วยกันตลอด แล้ววันดีคืนดี ... ก็เหลือเจเจอยู่คนเดียว อยู่บ้านคนเดียว ไปทำงานตามลำพังคนเดียว ไร้เงาของพลอยอยู่ใกล้ๆ มันจะอ้างว้าง ขนาดไหน? อย่าๆๆๆ ... อย่าเพิ่งเศร้ากันค่ะ .. อ่ะ ขอยืมคำพูดนายฝรั่งมาใช้หน่อย It's not the end of the world ... มันไม่ใช่จุดจบของโลกซักหน่อย มีชีวิตก็ต้องดิ้นกันไปใช่ป่าว นายเก่าของเจเจเคยแซวขำๆไว้ว่า "คอยดูเห๊อะ เดี๋ยวพลอยลาออกกลับบ้านไปนะ เจเจมันต้องตาบวมมาทำงานแหง๋มๆ" ... เช๊อะๆๆๆ เล่นตราหน้ากันแบบนี้ เจเจก็ไม่ยอมสิคะ เรื่องที่โดนปรามาศอ่ะ คนอย่างเรายอมได้ที่ไหนกัน เพราะงั้นหลังจากพลอยกลับบ้านไปแล้ว เจเจก็พยายามไม่ทำตัวให้เศร้า ... เพราะพลอยก็พูดเสมอๆว่า .. "เจเจอย่าเศร้านะ" .. และเพราะคำมั่นสัญญาของพลอยที่มักจะพูดว่า "เค้าจะมาหาตัวบ่อยๆ ถ้าเค้าไม่ว่างมาหา ตัวก็ไปหาเค้าแทนนะคะ" เราไม่ได้จากกันชั่วนิรันดร์ซะหน่อย .. ก็แค่ เราไม่ได้อยู่ด้วยกัน ไม่ได้เห็นหน้ากันตลอด 24 ชั่วโมงแค่นั้นเอง .. แต่หัวใจเราอยู่ด้วยกันตลอดนะ ไม่เห็นหน้า ก็ยังได้ยินเสียง กอดพลอยไม่ได้ ก็กอดเสื้อของพลอยไปพลางๆ .. รอวันที่เราจะได้เจอกันอีกครั้ง เข้าเรื่องดีกว่า .... แล้ววันแรกของการทำงาน ที่ไม่มีพลอยก็มาถึง ... จำได้ว่าเช้าวันจันทร์วันนั้น เจเจตื่นเช้ามากผิดปรกติ .. รีบออกไปทำงานแต่เช้า .. ทุกอย่างดูราบรื่นดี ขับรถไปเรื่อยๆ ฟังเพลงสบายๆ แต่พอผ่านหน้าตึกแกรมมี่ (ทำไมต้องแกรมมี่ไม่รู้ .. ทั้งๆที่เราสองคนไม่เคยมีความหลังอะไรกับตึกนี้ ) ... แล้วอยู่ดีๆ น้ำตามันก็รื้อขึ้นมา .. อารมณ์แบบว่า วันนี้เจเจขับรถมาทำงานคนเดียว ไม่มีพลอยนั่งอยู่ข้างๆ .. เหลือบตามองไปที่นั่งข้างๆ .. ไม่มีพลอยนั่งอยู่ตรงนั้น .. เศร้ามากกกกกก พอรู้ตัวว่า ความเศร้ามันเริ่มคืบคลานเข้ามา เจเจก็พยามกระพริบตาถี่ๆๆ ไล่น้ำตา แล้วก็เอาสมาธิไปจดจ่อกับการขับรถ .. ก็พอจะเลิกคิดถึงเรื่องเศร้าๆ ไปได้บ้าง จนอยู่รอดปลอดภัยมาถึงออฟฟิศ พอขึ้นมาถึงที่ทำงาน .. ก็พยายามไม่ทำให้ตัวเองเศร้านะคะ คิดซะว่ามันก็เหมือนทุกๆวัน ที่เจเจกับพลอยแยกกันไปทำงานคนละชั้น พลอยลงลิฟไปที่ชั้นหนึ่ง ส่วนเจเจก็ทำงานอีกชั้นหนึ่ง ไม่เป็นไร เวลาทำงาน ก็ต้องตั้งใจทำงาน ทำตัวให้สมกับเป็นโปรเฟสชั่นนอล แล้วพอเจเจเกินมาจะถึงที่นั่งนั่นเอง พี่หัวหน้าของเจเจ .. ซึ่งเคยเป็นหัวหน้าเก่า(หัวหน้าคนแรก)ของพลอย ก็ทักขึ้นมาว่า ..... "พลอยเป็นไงบ้างล่ะ กลับไปอยู่บ้านหรือยัง" ............ จึ๊ก!!! ......... ก้อนสะอึกมันอยู่ที่คอ .... เจเจก็พยายามฉีกยิ้ม(แหย๋ๆ)ให้พี่เค้าไปทีหนึ่ง พร้อมตอบไปว่า "พลอยกลับบ้านไปแล้วค่ะ" แล้วเจเจก็รีบไปนั่งที่โต๊ะทำงาน เก็บข้าวเก็บของ เปิดหน้าจอ ตั้งใจจะทำงาน จริงๆคือ พยายามจดจ่ออยู่ที่งาน เพราะกลัวจะกลับไปเศร้าอีกรอบ แล้วเสียงพี่แกรก็ลอยมา ............. พี่หัวหน้า : วันนี้เจเจก็มาทำงานคนเดียวเลยเน๊าะ เจเจ : .............. พี่หัวหน้า : ปกติก็มาด้วยกันกับพลอยเน๊าะ นี่พลอยไม่อยู่ ก็แย่เลยสิ ต้องมาทำงานคนเดียว เจเจ : (คิดในใจ) พี่ค้าาาา ... พี่จะพูดทำไมค้า พี่หัวหน้า : คนเคยอยู่ด้วยกันตลอดนี่เน๊าะ เฮ้อ ... ออกไปซักคน อีกคนก็เหงาน่าดูเลย เจเจ : (คิดในใจ) จะตอกย้ำทำไมค้าาา คนยิ่งเศร้าๆอยู่ พี่หัวหน้า : มันก็แบบนี้ล่ะ ชีวิตคนเรา มีอยู่ด้วยกัน ก็มีแยกจากกัน มันเรื่องธรรมดา เจเจ : (คิดในใจ) พอได้มั้ยคะพี่ ไม่ไหวแล้วววว พี่หัวหน้า : มันก็แบบนี้ล่ะ ชีวิตคนเรา มีอยู่ด้วยกัน ก็มีแยกจากกัน มันเรื่องธรรมดา เจเจ : (เลิกคิดในใจแล๊ะ .. แต่น้ำตาไหลพราก) พี่หัวหน้า : เอาน่ะ ยังไงเราก็ต้องอยู่ต่อไปนะ อย่าเศร้าเลย บลา บลา บลา ..... เจเจ : (น้ำตายังคงไหลพราก ... อยู่คนเดียวเงียบๆ ....ต่อไป) พอพี่หัวหน้าแกรเลิกพล่าม .. ก็พอดีเจเจได้กองทิชชู่กองใหญ่ที่ดึงมาเช็ดน้ำมูกน้ำตา .. โชคดีที่ตอนนั้นยังเช้าอยู่มากๆ คนยังไม่มาทำงานกัน .. เจเจก็เลยน้ำตาไหลพรากๆๆ ได้โดยไม่มีใครเห็น .. ร้องไห้ซะจนตาแห้งเลยอ่าค่ะ .. แต่ดีที่หยุดได้ในที่สุด แล้วก็เริ่มเปิดเมล์แล้วมาเช็คเมล์งาน แล้วพี่หัวหน้าแกรก็เดินมาหา ......... พี่หัวหน้า : เออ เนี่ย พี่ขอคุยเรื่องน้องที่จะลา .............. เจเจ : ค๊ะ .......... (หันมาหาพี่หัวหน้าด้วยสภาพ ผ่านการร้องไห้จนตาปวมจมูกแดง) พี่หัวหน้า : ............ เอ่อ ..... (หน้าตาอึ้งๆๆ) เจเจ : ......... พี่หัวหน้า : ... เอ่อ ... ก็ ... นะ .... ทำใจนะน้อง อย่าร้องไห้ไปเลย นิ่งซะๆๆๆ (ตบไหล่ปลอบ ... เบา เบา) เจเจ : ... อึ๊ก .. ฮึ๊ก .. (พยามกลั้นสะอื้นสุดฤทธิ์) พี่หัวหน้า : ... อืมม์ .. พี่ก็เข้าใจนะ ว่ามันเศร้า เจเจ : (คิดในใจ) ... ใครก็ด้ายยยยยย ลากเอาตานี่ออกไปที พี่หัวหน้า : เอาเถอะ ... ทำใจนะน้องเอ๊ย เจเจ : (น้ำตาไหลพรากกกกกกกก) พี่หัวหน้า : ไม่เป็นไรนะ อย่าเศร้าเลย เจเจ : ฮือๆๆ ก็พี่นั่นล่ะ ทำเจเจร้องไห้อ่ะ ตั้งแต่เมื่อกี้แล้วเนี่ย พี่หัวหน้า : ... เอ่อ ... (ทำหน้าตาเหรอหร่า ประหนึ่งว่า ไม่รุ้ว่าเป็นความผิดของตัวเอง) เจเจ : ฮือๆๆ อุตส่าห์ทำใจไม่ให้เศร้าแล้ว ก็มีแต่พี่นั่นล่ะ จะพูดทำไมเนี่ย พูดให้น้องเศร้าอ่ะ .. อุตส่าห์หยุดร้องไห้ได้แล้ว พี่ก็ยังมาพูดให้เศร้าอีก พี่หัวหน้า : ... อ่า ... (มองซ้ายมองขวา หาตัวช่วย ... หน้าตาประมาณว่า ทำไงดีฟระตรู) .. เอ่อ .. งั้น .. เดี๋ยวพี่มาใหม่นะ ว่าแแล้วพี่แกรก็เผ่น ฟิ้ววววว ไปเลย ... เหอๆๆๆ .. เห็นไปเดินเตร็ดเตร่เยี่ยมทักทายปราศัยกับลูกน้องทีมอื่น เหอๆๆๆ .. ไปซะได้ก็ดี .. มาพูดจาทำให้ต้องน้ำตาไหลพรากอีกรอบ จนหมดทิชชู่ไปอีกกองโตอ่ะ ... นู่นล่ะค่ะ ก็ผ่านไปอีกเกือบ 2 ชั่วโมง กว่าพี่แกรจะโคจรกลับมาหาเจเจ มาคุยเรื่องงานต่ออ่ะ เย็นเลิกงานวันนั้นเจเจก็เลยโทรไปฟ้องพลอยซะเลย .. ว่าหัวหน้าเก่าตัวเองน่ะทำเค้าร้องไห้ .. งึมมๆๆๆ อุตส่าห์ทำตัวไม่เศร้าแล้วนะ ยังมีคนมาทำให้เค้าเศร้าอีก ... ส่วนพลอยก็หัวเราะเอิ๊กอ๊ากค่ะ ดูคุณเธอจะขำมากๆๆ .. แล้วก็ตอบท้ายว่า เจเจทำได้ดีมากแล้วนะ ที่พยายาไม่เศร้า ก็ให้กำลังใจกันไปค่ะ จากวันนั้นจนวันนี้ก็ผ่านมาครึ่งเดือนได้แล้ว ... พี่หัวหน้าก็ยังหมั่นทักเจเจ แล้วถามถึงพลอยอยู่เรื่อยๆ เหอๆๆ .. แต่ดีนะ ที่เจเจเริ่มมี "ภูมิคุ้มกันความเศร้า" บ้างแล้ว เลยไม่มีอาการบ่อน้ำตาแตกให้เห็นอีก .. ซึ่งพลอยเองก็หมั่นให้กำลังใจเจเจทุกครั้งที่เราคุยกัน เรื่องนี้สอนให้รู้ว่า ... บางครั้งชีวิตเรามันก็ต้องมีเรื่องให้เศร้ากันบ้าง แม้ว่าเราจะเตรียมตัวมาเป็นอย่างดีแล้ว .. เศร้ากันมันได้บ้าง แต่อย่าเศร้านาน .. ชีวิตมันก็ยังต้องดำเนินต่อไปนะ ส่วนเจเจกับพลอย ... เราคุยกันไว้ว่า .. "อยู่ห่างกัน แต่ไม่ได้หมายความว่าเรารักกันน้อยลงนะ .. ห่างกัน เพื่อให้เราได้คิดถึงกันมากขึ้นไง" รักและคิดถึงพลอยนะคะ ... พูดและเขียน .. แล้วก็หมายความตามนั้นจริงๆนะ เจเจเอง   Create Date : 18 กรกฎาคม 2554 17 comments Last Update : 18 กรกฎาคม 2554 22:06:32 น. Counter : 573 Pageviews. Share Tweet

โอ้ว ชอบประโยคนี้ค่ะ "อยู่ห่างกัน แต่ไม่ได้หมายความว่าเรารักกันน้อยลงนะ .. ห่างกัน เพื่อให้เราได้คิดถึงกันมากขึ้นไง" นี่สิเนอะ คู่ชีวิตของกันและกัน   โดย: someone watching over me 18 กรกฎาคม 2554 23:50:10 น.

กดไลค์ประโยคเดียวกันค่ะ (-_,-)b แต่หัวหน้าเก่าพี่พลอยก็จริงๆเล้ย ฮ่าๆๆๆ เข้าใจอารมณ์นั้นนะ แต่ก็อดขำไม่ได้อ่ะ ภูมิคุ้มกันสูงรึยังคะพี่เจเจ วันหลังไว้รวมพลพรรคคนเหงาดีกว่า   โดย: super-bobah 19 กรกฎาคม 2554 0:29:29 น.

เหมือนกันค่ะกดไลค์ด้วยคนกับประโยคนี้ " อยู่ห่างกัน แต่ไม่ได้หมายความว่าเรารักกันน้อยลงนะ .. ห่างกัน เพื่อให้เราได้คิดถึงกันมากขึ้นไง " โดนใจสุดๆเลย...^_^   โดย: โบร์กัส (Bogus Ma ) 19 กรกฎาคม 2554 8:08:31 น.

ตอนแรกอ่านไป ก็น้ำตาคลอตามนะเนี่ย พอพลอยขำ พี่ก็ขำด้วย 5555 เจเจเขียนเก่งทำให้อินตาม ^^   โดย: พี่อ้วน IP: 192.168.1.71, 58.10.68.132 19 กรกฎาคม 2554 8:59:54 น.

เป็นเรื่องจริงค่ะ ประโยคนั้นค่ะ สงสัยว่า คุณเจเจคงต้องรีดเซรุ่มจากคุณพลอยแล้วเก็บไว้ในตู้เย็นไว้ฉีดเข้าเส้นก่อนไปทำงานจะได้แก้เหงานะค่ะ   โดย: -..- IP: 206.53.148.241 19 กรกฎาคม 2554 9:08:10 น.

ทำเอาคนอ่านซ้งเลยนะคะ คุณเจเจทำเค้าร้องไห้อ่ะ คุณเจเจ เข้มแข็งมาก ได้กำลังใจดีนี่เอง ตัวคุณพลอยหายไป แต่เค้าไม่เคยทำให้รู้สึกว่าเค้าอยู่ไกล..   โดย: PM IP: 202.91.19.195 20 กรกฎาคม 2554 6:29:10 น.

โอ๊ย อ่านแล้วชักเป็นห่วงตัวเอง เดี๋ยววันที่ต้องไปทำงานโดยที่ไม่มีคุณนายจะเป็นไงเนีย   โดย: is_ninja 20 กรกฎาคม 2554 6:39:52 น.

เป็นกำลังใจให้นะค้า   โดย: ดวงลดา 20 กรกฎาคม 2554 21:23:29 น.

พี่เจเจ เก๋เป็นกำลังใจให้นะคะ อย่างที่พี่เจเจและคุณพลอยบอกค่ะ อยู่ไกลกันก็ไม่ได้หมายความว่ารักกันน้อยลง วันนี้เราต้องอยู่คนละที่กัน ..วันนึงเราอาจได้กลับมาอยู่ด้วยกันก็ได้ค่ะ :)   โดย: sea_story 21 กรกฎาคม 2554 18:29:55 น.

อ่านแล้วก็หัวเราะทั้งน้ำตา.... หัวเราะ.... เพราะขำพี่หัวหน้า พี่คนนี้แกสนิทกับพลอยค่ะแกคงจะเป็นห่วงพลอย และห่วงเจเจด้วย ก็เลยพูดเยอะไปนิดดดดดดดดดดดนึ่งงงง.... ยังงัยเจเจก็ให้อภัยพี่เค้านะคะ... ส่วนน้ำตา....จริงๆ พลอยเป็นคนที่ไม่ค่อยร้องไห้ แทบจะไม่ร้องไห้เลย แต่หลังจากห่างเจเจ ภูมิคุ้มกันมันต่ำชอบกล... เห็นอะไรก็นึกถึงเจเจไปหมด เห็นใครพูดเพราะๆ ก็นึกถึงเจเจ เห็นน้องหมาขนนุ่มๆ ก็นึกถึงผมนุ่มๆ ของเจเจ น้ำตามันก็เอ่อขึ้นมาไม่รู้ตัว เฮ้อออออออออออ....... เค้าคิดถึงเจเจวันละ 1000 ครั้งนะจ๊ะ เจเจที่รักกกกกกก..... ดูแลตัวเองด้วยน๊า   โดย: พลอย (See You Then ) 22 กรกฎาคม 2554 9:00:54 น.

"เห็นน้องหมาขนนุ่มๆก็นึกถึงผมนุ่มๆของเจเจ" ก๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก เจเจ กิ้วๆๆๆๆ   โดย: มิตจัง IP: 180.183.63.159 22 กรกฎาคม 2554 9:51:20 น.

อืม แต่ใจเราก็ยังอยู่กะเค้านี่นา เนอะ เป็นกำลังใจให้นะคะพี่เจเจ   โดย: littlepup 22 กรกฎาคม 2554 13:52:03 น.

แวะมากดไลค์   โดย: is_ninja 22 กรกฎาคม 2554 19:26:55 น.

กดไลท์ ตามคุณจา คะ   โดย: ไม่รู้จะคิดถึงใคร 23 กรกฎาคม 2554 15:35:24 น.

เข้าใจเลยอ่ะ ผ่านจุดนั้นมาแล้ว ตอนที่เราลาออกแล้ว หมาเบบยังทำงานอยู่ คือตอนนั้นนึกว่าคงไม่ได้เจอกันอีกแล้ว ยังไม่ได้เป็นแฟนกัน อิอิ   โดย: กวิ้น (Rainy in the blue sky ) 25 กรกฎาคม 2554 21:58:07 น.

กดไลค์อันเดียวกันค่ะ   โดย: super-bobah 25 กรกฎาคม 2554 23:19:06 น.

ฮ่าๆ หัวหน้าพี่เจเจเนี่ยไม่ไหวจะเคลียร์ ว่าแต่หัวหน้าก็รู้หรอว่าเป็นอะไรกัน   โดย: windsylph 27 กรกฎาคม 2554 20:04:47 น.