Group Blog
 
 
พฤศจิกายน 2551
 
 1
2345678
9101112131415
16171819202122
23242526272829
30 
 
25 พฤศจิกายน 2551
 
All Blogs
 
เรื่องเศร้าของสาวเหนือที่ไปอยู่ใต้ แล้วมาเศร้ากว่าในตะวันออกกลาง

สิบสองเดือนกับอีกสิบเจ็ดวันแล้ว ที่เราใด้มาอยู่ในประเทศนี้ในสถานะตอนนี้ ก็คือโอเวอร์วีซ่าแล้ว อยากจะกลับบ้านมากแต่ก็มีบางเหตุกับผล ที่ทำให้ยังไม่อยากกลับ และอีกเหตุผลที่ทำให้อยากกลับ เราตอนนี้รู้แล้วว่าความรู้สึกเหมือนอยู่เดียวดายในโลกมันช่างน่าหดหู่ และสงสารตัวเองมากที่สุด ตอนนี้ในประเทศนี้มีผู้หญิงไทย และอีกหลาย่ประเทศทีตกอยู่ในสภาพเดียวกันกับเรา บางคนอยู่นานเป็นหลายปีก็มี ไม่มีเงินทองไม่มีห้องพัก ต้องเร่ร่อนอยู่ไปเรื่อยๆ ในรูปแบบการทำงานที่ทุกคนต้องประณามว่า ทำขายหน้าประเทศไทย แต่ร้อยทั้งร้อยผู้หญิงที่ประเทศนี้ ทำอาชีพนี้ทั้งนั้นรวมทั้งเราด้วย เรื่องเศร้าของสาวเหนือที่ไปอยู่ใต้ แล้วมาเศร้ากว่าในตะวันออกกลาง ตอน๒

เราขอบคุณสำหรับ ทุกกำลังใจนะคือตอนนี้เราก็คิดว่า เราจะกลับในอาทิตย์หน้า แต่ว่าตามกฎของประเทศนี้ ที่กฎหมายเขาเปลี่ยนแปลงบ่อยมาก คือเมื่อก่อนเวลาใครอยู่เกินวีซ่า ไม่ว่านานเท่าไหร่ก็ตาม แค่เรามีตั๋วเครื่องบินกลับ และเงินเสียค่าปรับ เดือนละ ๔,๐๐๐บาท เราก็ไปเข้า imigration เสียค่าปรับแล้วเขาก็ส่งเรากลับในวันนั้นเลย แต่ในเวลานี้ไม่เหมือนกัน ถ้าอยู่นานเกินหกเดือนขึ้นไป ต้องโดนขังให้หลาบจำ หนึ่งอาทิตย์แล้วจึงส่งกลับ อย่างเราก็ประมาณสองอาทิตย์ ตอนแรกเราบุ๊คตั๋วกลับวันที่ ๑๘ที่ผ่านมา จะกลับแล้วพร้อมเพื่อนอีกคน ที่อยู่เกินมาแปดเดือน เราก็ตื่นแต่เช้า ไม่สิความจริงคือนอนไม่หลับทั้งคืนมากกว่า ทีนี้เพื่อนเราไปก่อนเขาก็มีตั๋วระบุวันกลับ วันเดียวกันกับเราเหมือนกัน เราก็เตรียมตัวเก็บของใส่กระเป๋าใบเล็ก มีเสื้อผ้าสองสามชุด และของใช้ที่จำเป็น เพราะเราคิดว่าเราโดนขังแน่นอน เราทำใจใว้แล้ว ระหว่างรอคนมารับไป เพื่อนเราไปถึงก่อนเพราะเขากลัวคนเยอะ จะเสียเวลา ทีนี้เธอก็คิดว่ายังไงเธอต้องใด้กลับวันนี้แน่นอน เพราะเธออยู่เกินแค่แปดเดือน แต่เพื่อ ความชัวร์เธอก็เลยให้แฟนเอาพาสปอร์ต ขึ้นไปถามคนในออฟฟิต ส่วนตัวเธอรออยู่ข้างล่าง ทีนี้เขาบอกว่าเดี๋ยวนี้มันไม่ใด้ เกินหกเดือนต้องติดแน่นอน หนึ่งอาทิตย์ ถ้านานกว่านั้นก็เพิ่มไปอีก เธอเลยกลัวรีบโทรมาหาเราบอกว่าไม่กลับแล้ว แล้วเธอก็ชิ่งออกมาเลย ดีนะที่เธอไม่ขึ้นไปกับแฟน ไม่งั้นก็โดนล็อคตัวไปแล้ว ทีนี้พอเธอไม่กลับเราก็กลัวแล้วไม่มีเพื่อน เราก็เลยไม่ไปแล้วก็เครียดเลย กินยานอนหลับไปสองเม็ดหลับไปยาวเลยถึงสองทุ่ม ตื่นมาดูโทรศัพท์มีสายไม่ใด้รับสิบกว่าสาย ข้อความอีกเพราะเพื่อนที่นี่ คือคนไทยเหมือนกันนี่แหละ เขาเป็นห่วงว่าเป็นไงมั่งคิดว่าเราไปแล้ว เราก็เลยบอกเพื่อนว่ายังไม่ใด้ไป เรานะตั๋วใบนี้ เราเลื่อนมาสี่ครั้งแล้ว เลื่อนทีต้องเสียทีละสองพันบาท ตกลงถ้าเราจะไปเลื่อนอีกก็ต้องเสียอีกสองพัน เราซื้อมาราคาหมื่นหก ตอนนี้รวมเบ็ดเสร็จก็สองหมื่นสี่แล้ว เราเขียนเรื่องราวของเราไม่ใด้เป็นการชักจูง หรือมาแฉอะไรเกี่ยวกับอาชีพที่หลายคนรังเกียจนะ แต่ทุกอย่างคือความจริง ที่อยู่ในประเทศนี้ เพื่อนเราหลายคนมาที่นี่ลงเครื่องวันเดียวกับเรา ยังไม่ใด้กลับมีเยอะมาก บางคนตั๋วเครื่องบินกลับยังไม่มีเลย ไม่มีงานทำอีก คือเวลานี้เกือบทุกโรงแรมถ้าไม่มีวีซ่า เขาจะไม่รับทำงาน เพราะเขากลัวตำรวจมาเช็คเจอโรงแรมเขาจะโดนปิด แต่คนมีวีซ่าถ้าโดนจับในโรงแรมก็โดนหนักเหมือนกันนะ เพราะโดนข้อหาค้าประเวณีเราก็ไม่ใด้ทำงานมาเดือนกว่าแล้ว ไปหาที่ทำงานใหม่ก็ตำรวจเช็คหนีกันวุ่นวายอีก เพื่อนเราบางคนยิ่งแย่ ท้องอีก ไม่มีเงินกลับบ้าน บางคนเกิดลูกที่นี่คนเป็นพ่อทิ้งไปหาผู้หญิงใหม่ เรื่องทุกเรื่องที่เกิดขึ้นมันยิ่งกว่านิยาย แต่ว่าความจริงมันโหดร้ายมากยิ่งกว่านิยายอีก ถ้ามีเวลาเราจะมาเราเรื่องอีกเยอะแยะ ที่เกิดขึ้นว่าเรามาทำงานที่นี่ใด้ยังไง การทำงานต้องเจอกับอะไรบ้าง ให้ทุกคนใด้รู้ประสบการณ์ในมุมหนึ่ง ที่เกิดขึ้นจริง ที่ว่าโดนหลอกมานั้นแล้วหนีเข้าสถานฑูตนั้น เราขอบอกว่าแทบทุกคนเต็มใจมาทั้งนั้น เพราะบางคนไม่มีเงินมาเอง ต้องมีแม่แท็คจ่ายเงินให้ก่อนแล้วมาใช้หนี้เอา ทีนี้พอมาแล้วไม่ใด้งานหนี้ก็เพิ่มไม่รู้ทำยังไง ก็เลยหนีเข้าสถานฑูตบอกโดนหลอกมา เราขอบอกว่าไม่มีการโดนหลอกแน่นอน เพราะก่อนมาเขาต้องคุยกันเรียบร้อยแล้วว่ายังไง ใช้หนี้เท่าไหร่ ทำงานยังไง ไม่มีการบังคับมา แตเม่แท็คบางคนก็ร้ายเอารัดเอาเปรียบกับเด็ก ทำให้เด็กทนไม่ใด้จนต้องหนีไป แต่ทุกคนที่มารู้แน่นอนว่า ต้องมาทำงานขายตัว แล้วถ้าเรื่องที่เราเล่ามีประโยชน์กับทุกคนบ้าง เราจะมาเล่าในคราวหน้าต่อนะ แต่อย่ารังเกียจพวกเราเลย

ตอนนี้เราจะมาเล่าถึงเรื่องราว ว่าทำไงเราถึงมาทำงานที่นี่ใด้ ก็ต้องย้อนไปประมาณเมื่อสามปีก่อน มีเพื่อนของคนรู้จักเขาโทรหาเพื่อนเรา ให้หาผู้หญิงมาทำงานโดยเขาจะใด้ค่าหัว ต่อคนคนละหนึ่งหมื่นบาท ทีนี้เพื่อนมาถามเราว่าอยากไปไหม ตอนนั้นเรามีแฟนคนจีนมาเลย์ เราเลยบอกว่าเราไม่ไป เขาเลยไปติดต่อคนอื่นไปประมาณ สามคน และเดินทางไปทำงานโดยที่ทุกคนเต็มใจไปและรู้ว่าทำงานอะไร หลังจากนั้นประมาณห้าหกเดือนพวกที่ไปเขาไปอยู่ใด้กลับมา เจอเราตอนนั้นเราก็เลิกกับแฟนพอดี เรียกว่าอยู่ในช่วงอกหัก และพี่คนหนึ่งเขาอยากกลับไปแต่ว่าเขาไม่อยากไปใช้แท็คแล้ว คืออยากไปเองตอนนั้นเฉพาะค่าตั๋วสองหมื่น แต่ต้องมีค่าอุ้มเจ็ดพันบาท คือค่าอุ้มนี้คือเวลาเราจะเดินทางไปประเทศนี้ เราต้องไปสัมภาษณ์ที่กรมแรงงาน ถ้าเราเสียค่าอุ้มแล้วเราไม่ต้องทำอะไร แค่ไปกรอกรายละเอียดพอเป็นพิธี แล้วก็ผ่านไปเลย ส่วนคนอื่นที่มีเอกสารรับรองจากแฟนหรือคนรู้จัก ก็ไม่ต้องเสียค่าอุ้มแต่ก็ต้องสัมภาษณ์ละเอียดเลย ตอนนั้นเราก็ไปนัดเจอที่ดอนเมืองค่ะ ตอนนั้นยังไม่มีสนามบินสุวรรณภูมิ เราก็บินจากใต้มาเจอเขาก่อนเวลาเครื่องออก ประมาณสองชั่วโมง เวลามันกระชั้นชิดมากแล้วต้องไปเสียเวลาที่กรมแรงงานอีก เพราะตอนที่เราไปมันจะใกล้กับวันออกศีลอด ของประเทศที่เราจะไป แล้วพวกผู้หญิงก็เลยเยอะมาก เรียกว่าทั้งลำมีแต่ผู้หญิงไทยเลยแหละ พอเสียเวลาตรงกรมแรงงานนานมาก เพราะถ้าเราไม่สัมภาษณ์เขาไม่ให้เราเช็คอินนะ ทีนี้เหลือเวลาประมาณครึ่งชั่วโมงเครื่องจะออก เราก็มาถึงที่จ็อบพาสปอร์ต พอมาถึงเรารู้เลยว่ายังไงต้องตกเครืองแน่นอน เพราะว่าต้องมากรอกเอกสารอีกรอบและมีคนสัมภาษณ์อีก แล้วผู้หญิงไทยแบบยี่สิบกว่าคนรอเรียงคิวก่อนหน้าเราอีก พวกพนักงานสายการบินที่เราจะไปก็มาคอยบอกให้เร็วๆ เพราะเขาจะปิดรับผู้โดยสารแล้ว แล้วคนสัมภาษณ์เป็นผู้ชายท่าทางเก็กมาก พูดจาไม่เพราะเลย ตกลงเราก็เลยตกเครื่องพร้อมกับพี่เขาไปตามระเบียบ เลยต้องไปเอากระเป๋าเดินทางคืนกลับมา เราก็ท้อใจแล้วนะทำไมมันยากเย็นอย่างนี้ คนที่เขารับอุ้มและจัดการเรื่องตั๋ว บอกว่าไม่เป็นไรพรุ่งนี้ค่อยมาใหม่มาเร็วๆ แล้วก็พาเราไปนอนที่บางแสนกับพี่ที่จะพาเราไป และเด็กแกอีกสองคนที่จะไปด้วย คือเรากับคนที่พาเราไปเนี่ยออกเงินกันไปเอง ส่วนเด็กอีกสองคนไปใช้แท็ค ประมาณคนละแสนห้าหมื่นบาท เอากำไรเยอะมากเลยนะ ค่าอุ้มกับค่าตั๋วตอนนั้นยังไม่ถึงสามหมื่นเลย แต่ว่าเขาก็เอากันราคานี้แทบทุกแม่แท็ค แล้วเราก็มานอนที่บางแสน เรายังคิดว่าทำไมเราไม่นอนกรุงเทพใกล้กว่าอีก เพราะพรุ่งนี้เราไม่อยากตกเครื่องอีก ทีนี้พอเราตื่นมาประมาณเที่ยงวันก็เตรียมตัวมาดอนเมืองพร้อมกับพี่ และเด็กอีกสองคนที่จะมาด้วย เครื่องออกประมาณหกโมงครึ่งตอนเย็น พอเราขึ้นรถพี่เขา แบบเป็นรถกะบะแบบแค็บ พี่แกถอยรถจะออกก็ไปชนกับรถอีกคันหนึ่ง ก็เลยต้องรอประกันมาเคลียร์อีก นานมากกว่าประกันจะมา เอาเป็นว่าเรามาถึงดอนเมืองประมาณหกโมงเย็นอีกแล้ว เรารู้เลยว่าวันนี้ตกเครื่องอีกแน่นอน








Create Date : 25 พฤศจิกายน 2551
Last Update : 26 พฤศจิกายน 2551 3:40:43 น. 16 comments
Counter : 378 Pageviews.

 
ถึงจะไม่ค่อยเข้าใจ แต่ก็เป็นกำลังใจให้นะคะ
"กาลเวลาไม่ได้ทำให้เรารู้จักโลกมากขึ้น หากแต่เป็นเพราะปัญหาและอุปสรรคต่างหากที่ทำให้เราโตขึ้น"
อย่างน้อยเราก็ยังมีลมหายใจนะคะ สู้ๆ


โดย: นู๋นิด (happypig@nk ) วันที่: 25 พฤศจิกายน 2551 เวลา:12:27:59 น.  

 
สู้ๆนะคะ
บ้านเราอยู่ชายแดนมาเลย์
เจอผู้หญิงทางเหนือมาทำอาชีพนี้เยอะมาก
ขอแค่เป็นคนดีนะคะเราว่าคนชั่วน่ารังเกียจกว่าเยอะเลย


โดย: มัยดีนาห์ วันที่: 25 พฤศจิกายน 2551 เวลา:12:29:08 น.  

 
สู้ค่ะ ชีวิตต้องสู้ ต้องดิ้นรน แต่ขอให้กำลังใจคุณ เรายังมีความหวัง
ถึงจะริบหรี่แต่ก็มีแสงไฟ บางครั้งช่วงหนึ่งมีความทุกข์แต่ก็มี
ความสุขบ้างถึงจะน้อยนิด ก็อย่าท้อถอยน๊ะคะ่ สิ่งที่ดี ๆยังมีอยู่ในโลกที่แก่งแย่งชิงกันแทบทุกอย่าง แล้วเราจะผ่านพ้นอุปสรรคได้ สติค่ะ ตั้งสติให้ดี สิ่งเลวร้ายในฃีวิตอาจจะเป็นบทเรียนที่ดีให้เราประคองตัวเราได้


โดย: อาซาริ IP: 58.8.65.212 วันที่: 25 พฤศจิกายน 2551 เวลา:12:34:56 น.  

 
อืมมม... ไม่แน่ใจว่าเราเข้าใจถูกต้องรึป่าว

แต่ก็ขอให้สู้ต่อไปแล้วกัน คนเราบางทีมันก็ไม่สามารถทำตามที่ใจอยากทำ ขอให้เป็นคนดีไว้ คุณพระก็จะคุ้มครองค่ะ


โดย: BeachBum วันที่: 25 พฤศจิกายน 2551 เวลา:12:40:49 น.  

 
หวัดดีจ๊า.... อ่านแล้วงงเหมือนกันแต่ไม่รู้ว่าจะเข้าใจกับ จขบ ที่เขียนหรือเปล่านะ แต่ยังไงก้อขอเป็นกำลังใจให้นะ ขอแค่เป็นคนดีไม่ได้ไปทำร้าย หรือคิดร้ายกับใครแค่นี้ก้อดีแล้วละ ....


โดย: duen norway วันที่: 25 พฤศจิกายน 2551 เวลา:15:09:49 น.  

 
Some time we not have many choices for my life.


โดย: Sherrysleep IP: 58.147.60.221 วันที่: 25 พฤศจิกายน 2551 เวลา:15:19:56 น.  

 
สงสารและเห็นใจมาก ในฐานะที่เป็นคนเหนือเหมือนกัน สวรรคลำเอียงเน๊าะ ขอฮื้อปลอดภัยจากโรคภัยไข้เจ็บ ปิ๊กบ้านด้วยความปลอดภัยเจ๊า


โดย: ลาบป๋าดุ๊ก วันที่: 25 พฤศจิกายน 2551 เวลา:15:23:18 น.  

 
สาวเหนือส่วนใหญ่ถูกปลูกฝั่งค่านิยมอาชีพหยั่งว่า รักสบาย ขี้เกียจ และสกปรก แต่ไม่ได้เหมาทุกคนนะ เท่าที่สัมผัสมา เป็นอย่างนี้จริงๆ แต่คุณคงโชคร้ายไปหน่อย ไม่นานเขาคงส่งเถ้ากระดูก กับชื่อคุณกลับประเทศไทย เหมื่อไหร่ชาวโลกจะรู้จักเมืองไทย ด้านอื่นบ้าง นอกจากดงโสเภณี งานอื่นมีทำแต่รำบากงัย สู้นอนๆ ให้เขาหาความสุขจากสังขาร ที่ไม่นานก็เสื่อมสภาพ ขอให้โชคดี


โดย: หน่อมแน้ม IP: 58.10.164.170 วันที่: 25 พฤศจิกายน 2551 เวลา:15:52:46 น.  

 
ขอเป็นกำลังใจ ให้ จ ข ก จงโชคดี และปลอดจาก ทุกสิ่งทุกอย่าง เราก็เป็นคนเหนือ เหมือน จ ข ก แต่ที่คณุหน่อมแน้ม พูดออกจะแรงไปนะค่ะ


โดย: นกกี้ IP: 87.151.45.140 วันที่: 25 พฤศจิกายน 2551 เวลา:17:37:13 น.  

 
ขอเป็นกำลังใจ ให้ จ ข ก จงโชคดี และปลอดจาก ทุกสิ่งทุกอย่าง เราก็เป็นคนเหนือ เหมือน จ ข ก แต่ที่คณุหน่อมแน้ม พูดออกจะแรงไปนะค่ะ


โดย: นกกี้ IP: 87.151.45.140 วันที่: 25 พฤศจิกายน 2551 เวลา:17:37:29 น.  

 
ขอเป็นกำลังใจให้ค่ะ เราคนไทยด้วยกัน อยากให้คุณ จขกท.หากเป็นไปได้ลองกลับไทยไปเรียนนวดไทยเพิ่มเติมดีไหมคะ แล้วพอได้ประกาศนียบัตรมา ก็สามารถทำงานนวดไทยในต่างประเทศ หรือในไทยก็ได้ค่ะ อาจจะเป็นอีกแนวทางหนึ่งในการทำงาน หารายได้ให้ครอบครัวก็ได้นะคะ สู้ๆๆค่ะ ของกระทรวงสาธารณสุขเขาก็มีเปิดสอนนะคะ

โชคดีค่ะ



โดย: พิมแอนด์ อาร์พี่ IP: 78.92.146.245 วันที่: 25 พฤศจิกายน 2551 เวลา:19:42:24 น.  

 
ชีวิฅบางครั้งก็เลือกไม่ได้นะคะคุณหน่อมแน้ม คุณใจแคบจังเลย ดิฉันว่าถ้าสถาณการ์ แบบนี้เกิดกับคุณบ้างแล้วคุณจะพูดไม่ออก คุณรู้จักคำว่าให้กำลังใจคนเป็นใหม?


โดย: Nid_UK IP: 86.162.132.164 วันที่: 25 พฤศจิกายน 2551 เวลา:19:58:14 น.  

 
ได้แต่ถอนหายใจ เข้าใจว่าคุณต้องการเงินเพื่อเลี้งครอบครัว อันนี้ไม่ผิด เพราะใครๆก็ต้องการมีชีวิตที่ดีทั้งนั้น และคุณเลือกได้ ขอให้คุณเลือกทางที่ดีที่สุดสำหรับคุณ และผ่านพ้นสิ่งร้ายๆ ขอให้เจอแต่สิ่งดีๆ เข้ามาในชีวิตคุณ..


โดย: Katja วันที่: 25 พฤศจิกายน 2551 เวลา:21:51:21 น.  

 
ขอให้พระคุ้มครองค่ะ....ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น เคารพการตัดสินใจของตัวเองนะคะ


โดย: andaman IP: 124.19.9.78 วันที่: 26 พฤศจิกายน 2551 เวลา:5:59:05 น.  

 
จขกท ยอมให้เค้าัจับขังเถอะค่ะ แล้วกลับมาบ้านเรา
ยังไงทนหน่อยซักสองสัปดาห์ ดีกว่าที่คุณต้องทนทรมาน
อยู่ประเทศนั้นอีกต่อไปเรื่อย ๆ มันคงไม่มีอะไรดีขึ้น
กลับมาบ้านเราเุถอะค่ะ ที่ไหนไม่สุขใจเท่าบ้าน
ทำไร ทำนา เก็บผัก จับปลากินดีกว่า

คุณหน่อมแน้ม นี่คอมเม้นท์ไม่สร้างสรรนะค่ะ
คิดอะไรที่มันเจริญกว่านี้หน่อยดีกว่าค่ะ
กำลังใจไม่มีให้ ยังซ้ำเติม ถึงเค้าขายตัวก็อวัยวะของเค้า
ไม่เอาของคุณมาขายแลกเงินนี่ค่ะ
ถ้าคุณรู้สึกไม่ดี ไม่เห็นใจ ก็ไม่ต้องโพสกระทู้เข้า


โดย: JEn IP: 70.127.15.221 วันที่: 26 พฤศจิกายน 2551 เวลา:11:22:44 น.  

 
คนเหนือเจ้า มาหื้อกำลังใจ๋....เห็นใจ๋เด้อเจ้า ถ้าเลือกมาตางนี่แล้ว เอาหื้อดีไปเลย ขอหื้อพระคุ้มครองเด้อเจ้า


โดย: Linné / Sweden IP: 81.232.93.249 วันที่: 30 พฤศจิกายน 2551 เวลา:22:01:43 น.  

ชื่อ :
Comment :
  *ใช้ code html ตกแต่งข้อความได้เฉพาะสมาชิก
 

leejiasin
Location :


[ดู Profile ทั้งหมด]

ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed

ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?]




Friends' blogs
[Add leejiasin's blog to your web]
Links
 

 Pantip.com | PantipMarket.com | Pantown.com | © 2004 BlogGang.com allrights reserved.