เรื่องเล่ายกที่ 4 "เมื่อผมต้องเจ็บและ................แม่ต้องเสียน้ำตา"

และแล้ววันที่ได้หยุดพักผ่อนก็สิ้นสุดลง ผมกับครอบครัวต้องเดินทางกลับกรุงเทพฯ แต่พ่อกับแม่ก็ต้องขับรถไปส่งน้าที่กระบี่ก่อน ผมได้นั่งรถเที่ยวอีกแล้วครับ ไปเที่ยวบ้านน้าในสวนปาล์ม การเดินทางจากสงขลาไปกระบี่ก็ใช้เวลาไม่นานครับ ระหว่างทางก็ยังเขียวสดชื่นครับ พอไปถึงสวนปาล์มแม่พาผมลงจากรถเข้าไปน้าครับ โอ้..............แมวครับ แมว เต็มบ้านเลย อดลงเล่นเลยครับ แต่ยังไม่หมดความหวังรับแม่พาผมไปเดินเล่นในสวนปาล์มแทนครับ สวยครับอากาศเย็นสบาย เพราะใบปาล์มที่เป็นเหมือนร่ม คันใหญ่ช่วยลดความร้อนแรงของแดดช่วงหน้าร้อนได้อย่างสบาย ๆ ในสวนปาล์มมีพวกกระรอกแบบผมเยอะเลยครับวิ่งมาทักทายส่งเสียงร้องกนทั่วสวนเลย
อยู่ ๆ พ่อก็เดินมาหาผมกับแม่แล้วยื่นลูกสีดำๆ มาให้ผมครับ มีรึที่ผมจะไม่รับ........อิอิอิ มันคือผลปาล์มครับ ยิ่งแทะยิ่งมันครับอร่อย พ่อให้น้าเก็บปาล์มให้ผมกินเยอะเลย ผมเอากลับมากรุงเทพด้วยครับ พูดแล้วก็นึกถึงรสชาตินั้นอยู่เลยครับ อยากให้น้องแตงกวากินด้วยจังเลย น่าเสียดายที่ผมกับน้องต้องแยกกันก่อนพ่อกับแม่จะกลับมาเยี่ยม ปู่ยา,ยาย ไม่กี่วันเพราะเพื่อนที่ทำงานแม่เขาจองแตงกวาไว้ตั้งแต่วันที่ผมกับน้องมาอยู่ใหม่ ๆ นะครับ เพื่อนแม่เขาเอาแตงกวาไปเลี้ยงครับ เพราะเป็นเพศเดียวกัน อยู่ด้วยกันอาจจะกัดกันเจ็บตายกันไปข้างหนึ่งครับ .
มาพูดถึงเรื่องผมต่อดีกว่าน่ะครับน้า ๆ กว่าพ่อกับแม่จะออกจากสวนปาล์ม ก็เล่นเอาเที่ยงครับ แดดร้อนมากถึงมากที่สุดเลยครับ เพราะมันคือหน้าร้อนที่สุดยอดที่จะร้อนของ ภาคใต้ในเมืองไทย แต่พ่อกับแม่ก็ใจดีครับเปิดแอร์ซะเย็นเลยละครับ สงสัยกลัวผมร้อน และสิ่งที่แม่ไม่ลืมเมื่อเดินทางไกลคือเรื่องของกินผม มีทั้งซิลิแลตที่เก็บไว้อุ่นเสมอ และก็มีแตงโมหวานๆ ผลไม้ หลายอย่างที่แม่เตรียมให้ผมได้เลือกกิน ....สุขไหนจะปานเท่าได้เกิดเป็นลูกรักของพ่อต้อมกับแม่เกื้อเนี้ย !!!!!
แต่อยู่ ๆ เหตุการณ์ที่ไม่คาดฝันว่าจะเกิดขึ้นกำลังดำเนิน.........ไปตามเส้นทางของมันแล้วครับ เมื่อผมรู้สึกว่ามีอะไร หนัก ๆ มีทับที่หางของผม ................โอ้ยเจ็บครับบบบบบบบ เจ็บเหมือนใครเอาอะไรมาทุบเลยละครับ แม่ครับ....พ่อครับ...ผมเจ็บบบบบบบบบบบบบ ผมกระโดดหนีครับแต่....แต่....การกระโดดหนีของผมทำให้ผมต้องสูญเสียปลายหาง อันสวยงามของผมไปครับ หลุดไปตั้ง 2 นิ้ว สุดแสนที่จะเศร้าใจ ส่วนแม่เหรอ ครับไม่ต้องถามถึงครับ แม่ก็สะดุดสุดตัวเหมือนกันครับที่รู้ว่านั่งทับหางผม แม่รีบจับตัวผมมากอด และปลอบครับ แต่........แม่ก็ต้องตกใจอีกครั้งเมื่อเห็นชิ้นส่วนของหางผมหลุดติดกับที่นั่งและมีเลือดผมไหลอยู่ คราวนี้ละครับ แม่ร้องไห้เสียงดังกว่าผมอีก ส่วนผมหันมามองมากไม่ได้ครับเพราะกำลังขับรถ ปากก็ได้แต่ถามแม่ว่าเกิดอะไรกับผม แม่ตอบผมทั้งน้ำตาครับว่า ผมหางหลุด เห็นกระดูกเป็นข้อ ๆ เลย มีเลือดไหลด้วย
แม่นั่งเช็ดเลือดให้ผมทั้งที่ยังไม่ยอมหยุดร้องไห้ ส่วนผมหรือครับก็ร้องเหมือนกันครับแต่น้อยกว่าแม่แล้วละครับตอนนั้น แต่ผมเจ็บหางครับ แม่เอากระดาษทิชชูซับเลือดให้ผม จนไม่หยุดไหล และกอดผมนอนบนอกอุ่น ของแม่ตลอดเวลาเลยครับ จนมาถึงกรุงเทพ และแม่กับพ่อก็หายา ทาแผลสดให้ผมครับไม่กี่วัน หางที่เหลือแต่กระดูกของผม ก็ค่อย ๆ แห้ง และกระดูกก็ค่อย ๆ หลุดออกไปจากตัวผมครับ ทุกวันนี้หางผมเริ่มยาว ขึ้นมาบ้างแล้ว ถ้าไม่สังเกตดี ก็ไม่มีใครทราบครับว่าผมเคยหางหลุด! มาก่อน
เป็นประสบการณ์ที่เจ็บปวดครั้งที่หนึ่งที่ผมต้องสูญเสียอวัยวะผมไปครับ แต่ผมก็ยังรักพ่อกับแม่ของผมน่ะครับ เพราะท่านคงไม่ตั้งใจให้เกิดเรื่องแบบนี้ ใช่ไหมครับ ผมยกโทษให้พ่อกับแม่ครับ แต่คราวหน้าพาผมกลับไปเยี่ยม ปู่ยา,ยาย และลุงๆ ป้า ๆ อีกนะครับ คุณพ่อคุณแม่...........****
เป็นไงครับอ่านเรื่องราวก็สูญเสียหางของผมแล้ว ก็ระวังกับลูก ๆ ของท่านด้วยนะครับ เพราะหางของพวกผม ( กระรอก ,กระแต,กระถิก ฯลฯ) เป็นอะไรที่หลุดง่ายมากครับ เหมือนดาบที่เขาดึงปลอกออกได้นะครับแต่ของพวกผมถ้าหลุดแล้ว อันตรายนะครับ นี้ดีนะครับที่ของผมหลุดแค่ 2 นิ้ว ไม่งั้นแย่ครับ เพราะหางของพวกเราเป็นตัวที่ช่วยให้พวกเรารักษาสมดุลในการปีนและการทรงตัวบนพื้นที่เล็ก ๆ ได้ดีนะครับ ดูแลลูก ๆ ของทุกคนด้วยนะครับ คราวหน้ามาพบกับวีรกรรมจากความซนและดื้อของผมกันต่อนะครับ เสียดายที่ตอนนี้ไม่มีรูปประกอบ เพราะรูป เก่าได้หายไปเกือบหมดตอนที่พ่อเขาลงโปรแกรมคอมใหม่ เลยหารูปผมไม่เจอครับ
ช่วงนี้อากาศหนาว สลับกับร้อนยังไงก็รักษาสุขภาพกันด้วยนะครับบบบบบบบบบบบบบบ
แตงโมเป็นห่วง ลุง ๆ ป้า ๆ น้า ๆ อา ๆ และน้อง ๆ ทุกคนและทุกตัวครับ.........................เจอกันตอนหน้าเด้อ!!!!

Create Date : 12 มกราคม 2550		18 comments
Last Update : 10 กรกฎาคม 2550 18:56:23 น.
Counter : 1190 Pageviews.
Share Tweet