คู่กัน
ผมไล่คุณออก..!!
คำนี้ยังก้องในสมองของฉัน น้ำตาอาบสองแก้มไปพร้อมๆกับการเก็บข้าวของในลิ้นชัก คำปลอบโยนที่เพื่อนร่วมงานหยิบยื่นยิ่งทำให้น้ำตาของฉันพร่างพรู
'เจ้านายไม่มีเหตุผลเลย ที่จู่ๆก็ไล่เธอออก ฉันว่าน่าจะไปฟ้องกรมแรงงานนะ' 'ไม่หรอก ถ้าเขาไม่มีเหตุผลเขาคงไม่ทำอย่างนี้ ฉันอาจจะผิดจริงๆก็ได้' 'ก็แค่นัดลูกค้าผิดเวลา ฉันไม่เข้าใจเลยจริงๆ' 'ฉันอาจทำให้เขาพลาดงานร้อยล้านอย่างที่เขาอ้างก็ได้' 'แล้วเธอจะทำยังไงต่อ' 'คงกลับไปอยู่บ้านสักพัก แล้วค่อยคิดอีกที'
* * *
ฉันทำงานกับคุณรินทร์มา 1 ปีในตำแหน่งเลขาฯ ใครๆต่างก็แปลกใจว่าทำไมฉันถึงอยู่ได้ เพราะเท่าที่ผ่านมาไม่มีใครทำงานกับคุณรินทร์ได้เกิน 3 เดือน นิสัยเจ้าอารมณ์เหมือนผีเข้าผีออกที่ทำเอาปรับสภาพจิตใจกันไม่ค่อยทัน อีกอย่างก็ความเจ้าชู้ของแกนั่นแหละที่ทำให้เมียจ้องแต่จะจับผิดพนักงาน ทั้งที่แกเองก็ไม่เคยมีประวัติกินไก่วัด แกน่ะ ชอบออกไปกินนอกวัด ไม่ค่อยกลับบ้านกลับช่อง เมียแกก็เลยหึงไปทั่ว นี่ก็เป็นอีกสาเหตุหนึ่งที่ไม่มีใครทนอยู่ได้
ส่วนฉันที่อยู่ได้ คงเพราะฉันเป็นคนเงียบๆ ไม่แต่งเนื้อแต่งตัว หน้าตาก็ขี้เหร่สุดแล้วล่ะในบรรดาเลขาฯที่เคยทำงานกับคุณรินทร์ เมียแกก็เลยไม่ค่อยมาสนใจอะไรมากมาย
ฉันจึงเป็นเลขาฯที่ไม่ต้องเดินตามเจ้านายก็ด้วยหน้าตาที่ไม่เข้าเกณฑ์นี่แหละ แต่มาพักหลังๆที่แกต้องหิ้วฉันไปด้วยเพราะถึงคราวจำเป็น แกไม่ค่อยละเอียดเรื่องเอกสาร มักทำหาย เลยพลาดไปหลายงาน
คุณรินทร์แกใจใหญ่ ทุกครั้งที่คุยงานเสร็จก็มักจะพาลูกค้าไปรับประทานอาหาร ที่ประจำก็ร้านหรูแถวใจกลางเมือง ฉันเคยขอตัวกลับ แกดุเสียยกใหญ่ แกบอกว่า 'จนกว่าลูกค้ากลับถึงจะเสร็จงาน' ก็ต้องเลยตามเลยทุกครั้ง
แปลกตรงครั้งล่าสุดนี่แหละ ลูกค้ากลับกันหมดแล้ว แต่แกขอร้องให้ฉันนั่งเป็นเพื่อนแก ฉันเหรอจะกล้าขัด ผ่านไปสักพักแกก็เริ่มระบายความในใจให้ฉันฟัง ทั้งเรื่องงาน เรื่องครอบครัว ไวน์หมดไปสองขวดและมีทีท่าว่าจะสั่งเพิ่ม ฉันจึงขอให้แกเลิกดื่มเพราะท่าทางแกเมามาก ส่วนฉันก็ชักเบื่อ
ฉันเลยอาสาขับรถไปส่งแกที่บ้าน
* * *
เพื่อนร่วมงานต่างแยกย้ายกันไปทำงาน ส่วนฉันเก็บข้าวของเรียบร้อยแล้ว คงถึงเวลาที่ต้องไปแล้วสินะ จะว่าไปฉันก็อยากเข้าไปชกหน้าคุณรินทร์ที่ไม่มีเหตุผล ผิดพลาดแค่นิดเดียวถึงกับไล่ออก แต่คิดอีกที...เป็นแบบนี้ก็ดีแล้ว
* * *
'ไง ลดา คอนโดฯที่ผมซื้อให้ สบายไหม' 'สบายที่สุดเลยค่ะ เสร็จธุระแล้วรีบมานะ จะทำอะไรอร่อยๆให้ทาน' 'แล้วเจอกันครับ'
* * *
'วันนั้นผมแสดงได้เนียนหรือเปล่า ลดา' 'ยิ่งกว่าเนียนอีกค่ะ ใครๆต่างก็สงสารฉัน พวกพนักงานแอบว่าคุณเสียยกใหญ่' 'แต่คุณก็ใช่ย่อยนะ น้ำตาไหลเป็นทางเชียว' 'แหม ก็พอกันแหละค่ะ คุณรินทร์'
* * *
ฉันกับคุณรินทร์มีอะไรกันตั้งแต่แกเริ่มพาฉันออกไปด้วยนั่นแหละ อย่างที่บอกแกเป็นคนเจ้าชู้ ส่วนฉันนะเหรอก็แอบชอบคุณรินทร์ตั้งแต่เริ่มมาทำงานแล้ว แต่ก็ไม่เคยแสดงออก พอได้ใกล้ชิดกันมากขึ้นแกก็คงจะดูรู้
คุณรินทร์เคยบอกว่า ฉันน่ะไม่ได้สวยอย่างที่แกชอบแต่กลับมีเสน่ห์แฝงอยู่ เสน่ห์ที่ทำให้แกหลง ฉันก็ไม่รู้ว่าแกพูดจริงหรือเปล่า หลอกให้ฉันดีใจก็ไม่แน่ แต่ก็นะ จะต้องไปสนใจอะไรในเมื่อฉันได้ครอบครองคนที่ฉันชอบแม้จะไม่ใช่ทั้งหมด
ก่อนหน้าที่เราต้องมาแสดงละครตบตาเมียแกและพวกพนักงานน่ะ เริ่มมีข่าวซุบซิบเรื่องฉันกับคุณรินทร์ เราก็เลยคิดกันว่าจะทำยังไง แกเองก็ไม่อยากเสียภาพพจน์และมีปัญหากับเมีย ส่วนฉันก็ไม่อยากให้เมียแกมาเล่นงานและรำคาญเสียงนกเสียงกาเต็มทน
ฉันไม่ได้คิดถึงความยั่งยืนของฉันกับคุณรินทร์หรอก นิสัยแกน่ะฉันรู้ดี แต่มันก็ยุติธรรมดีนี่ เพราะแกอยากได้ตัวฉัน ส่วนฉันชอบแก ก็มีความสุขดี
* * *
'คุณรินทร์ขา วันนี้เรามีนัดกันนะคะ' 'ผมไม่ลืมหรอกจ้ะ เสร็จธุระแล้วผมจะรีบไปหา ลดาเตรียมเอกสารเรียบร้อยแล้วใช่ไหม' 'ค่ะ ทุกอย่างเรียบร้อย'
อีกไม่กี่ชั่วโมงบ้านราคา 10 ล้านก็จะกลายเป็นชื่อฉัน แกคงหลงฉันจริงๆ ขนาดซื้อคอนโดฯให้ แถมวันนี้จะโอนบ้านที่แกซื้อไว้ให้เป็นชื่อฉันอีก แล้วนี่ จะปฏิเสธกันลงได้ยังไง ก็ต้องเลยตามเลย หึหึ
* * * อย่ามองฉันอย่างนั้นสิ หญิงร้ายมันก็ต้องคู่กับชายเลว มิใช่หรือ?
14-07-07
Create Date : 14 กรกฎาคม 2550 |
|
2 comments |
Last Update : 14 กรกฎาคม 2550 17:02:21 น. |
Counter : 668 Pageviews. |
|
|
|
|
| |
โดย: อ๊ะอู๋ 14 กรกฎาคม 2550 18:39:11 น. |
|
|
|
| |
โดย: กาบชมพู 14 กรกฎาคม 2550 21:43:14 น. |
|
|
|
|
|
|
|
|
1 | 2 | 3 | 4 | 5 | 6 | 7 |
8 | 9 | 10 | 11 | 12 | 13 | 14 |
15 | 16 | 17 | 18 | 19 | 20 | 21 |
22 | 23 | 24 | 25 | 26 | 27 | 28 |
29 | 30 | 31 | |
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|